Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Elżbieta Pawlikowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 listopada 2014 r., 13 lutego 2015r. i 24 kwietnia 2015 r.

s p r a w y : M. T.

syna S. i W. z. G.

ur. (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 marca 2014 r. w J. województwo (...) prowadził w ruchu lądowym samochód m-ki (...) nr rej. (...) pod wpływem substancji psychotropowej gdzie wynik badania krwi wskazał obecność met amfetaminy w stężeniu 457 ng/ml i amfetaminy w stężeniu 74 ng/ml

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego M. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 178a § 1 k.k. i za to za podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu M. T. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza ustalając na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby na 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. T. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

IV.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego M. T. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. T. w okresie próby do powstrzymania się od używania środków odurzających;

VI.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. zasądza od oskarżonego M. T. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 100 (sto) złotych;

VII.  na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza oskarżonemu M. T. okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 25 marca 2014 r. do dnia 24 kwietnia 2015 r.;

VIII.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. B. kwotę 600 zł netto, oraz kwotę 138 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwotę 738 zł brutto;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego M. T. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 770/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. T. mieszka w J. przy ul. (...).

( dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego k.52)

W dniu 25 marca 2014 r. M. T. około godziny 11.00 kierował samochodem osobowym marki (...) nr rej. (...) jadąc z K. do J. m.in. ulicą (...) w J.. Na tej ulicy doszło do kolizji kierowanego przez niego samochodu z innym pojazdem. M. T. znajdował się wówczas pod wpływem substancji psychotropowej gdzie wynik badania krwi wskazał obecność metamfetaminy w stężeniu 457 ng/ml oraz amfetaminy w stężeniu 74 ng/ml.

( dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego M. T. k. 52-53,99;

-

opinia z zakładu toksykologii k. 12-15;

-

protokół z pobrania krwi k.10).

M. T. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa. Nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. W dacie czynu nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania jego znaczenia bądź pokierowania swoim postepowaniem. Jest uzależniony od substancji psychoaktywnych.

( dowód:

-

opinia sądowo psychiatryczna k. 139-140;

-

kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę od spraw uzależnień k.109-119;

-

dane o karalności k. 21-22;

-

odpisy wyroków k.167,168).

Oskarżony M. T. zarówno w toku dochodzenia jak i na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 25 marca 2014 r. rzeczywiście kierował samochodem na drodze w z K. do J. a także, iż kierując tym samochodem uczestniczył w kolizji na ulicy (...) w J.. Zaprzeczył jednak, by wówczas znajdował się pod wpływem narkotyku. Przyznał, że narkotyk w postaci amfetaminy zażywał dwa dni wcześniej a kierując samochodem w ogóle nie czuł, by był pod działaniem tego środka.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim przyznał, że w dniu 25 marca 2014 roku kierował samochodem jadą m.in. ulicą (...) w J. były wiarygodne. Były one konsekwentne oraz rzeczowe. Oskarżony nie miał nadto żadnego powodu by podawać tą okoliczność, narażając się na odpowiedzialność karną, gdyby ona nie miała miejsca.

Niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczył, by przed kierowaniem samochodem zażywał narkotyki ( lecz zażywał je dwa dni przed zdarzeniem). Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były bowiem sprzeczne z rzeczowymi i należycie uzasadnionymi – a przez to wiarygodnymi – wnioskami opinii wydanej przez biegłego z (...) w P. (k.11-12). Z opinii tej wprost wynika, iż poziom stężenia substancji psychotropowej wykrytej we krwi oskarżonego osiągany jest po około dwóch godzinach od zażycia narkotyku. Nadto stężenie 10-50 ng/ml metamfetaminy wskazuje na oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰ alkoholu we krwi. Skoro niewątpliwie u oskarżonego stwierdzono stężenie metamfetaminy w wysokości 457 ng/ml a zatem ponad dziewięciokrotność górnej granicy takiego stężenia, twierdzenia oskarżonego jakoby nie czuł, że znajduje się pod wpływem narkotyków były niewiarygodne. Sąd uznał opinię wydaną przez biegłego z (...) w P. za wiarygodną bowiem została ona wydana przez osobę mające wiadomości specjalne w dziedzinie toksykologii, a jej wnioski były kategoryczne. Z tych też względów jako wiarygodne Sąd uznał ustalenia biegłego, iż we krwi oskarżonego stwierdzono obecność metamfetaminy w stężeniu 457 ng/ml oraz amfetaminy w stężeniu 74 ng/ml zaś stężenie na poziomie 10-50 ng/ml metamfetaminy wskazuje na oddziaływanie na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰ alkoholu we krwi.

Sąd jako wiarygodnae uznał zeznania świadka P. D.. Okoliczności podane przez tegoż świadka, ze względu na fakt, iż nie przypomiał on sobie żadnej okoliczności związanej z zachowaniem się oskarżonego, nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd jako wiarygodną uznał opinię sądowo – psychiatryczną dotyczącą oskarżonego bowiem została sporządzona przez biegłych psychiatrów po bezpośrednim badaniu tego oskarżonego, a jej wnioski były rzeczowe i należycie uzasadnione. Sąd nie znalazł także powodów do podważania rzetelności informacji zebranych przez specjalistę terapii uzależnień w zakresie w jakim wskazał on na uzależnienie oskarżonego od środków psychoaktywnych.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności także pozostałe dowody z dokumentów przeprowadzone w sprawie. Zostały one bowiem sporządzone przez powołane do tego podmioty, w granicach ich kompetencji.

M. T. swoim zachowaniem z dnia 25 marca 2014r. polegającym na tym, że kierował po drodze publicznej samochodem osobowym marki (...) nr rej. (...) pod wpływem substancji psychotropowej, gdzie wynik badania krwi wskazał obecność metamfetaminy w stężeniu 457 ng/ml oraz amfetaminy w stężeniu 74 ng/ml wyczerpał znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżony umyślnie kierował samochodem w ruchu lądowym będąc pod działaniem substancji psychotropowej, przy czym stężenie tej substancji (tj. metamfetaminy) w jego krwi wynosiło 457 ng/ ml (przy czym stężenie dziewięciokrotnie mniejsze – tj. 10-50 ng/ml powoduje skutki zaburzeń psychomotorycznych podobnych do tych jakie wywołuje alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰.). Podkreślić należy, iż stanem pod wpływem środka odurzającego jest taki stan, który wywołuje - w zakresie oddziaływania na ośrodkowy układ nerwowy, zwłaszcza zakłócenia czynności psychomotorycznych - takie same skutki jak spożycie alkoholu powodujące stan nietrzeźwości (por. wyrok SN z dnia 07.02.2007r. , V K.K. 128/06 LEX nr 257849). Tym samym poruszanie się przez oskarżonego po drodze publicznej samochodem pod wpływem substancji psychotropowej (tj. metamfetaminy) w stężeniu 457 ng/ml we krwi wyczerpało znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k.

Stan psychiczny oskarżonego nie wpływał na jego zdolność rozpoznania znaczenia tego czynu ani też nie ograniczał możliwości pokierowania przez niego swoim zachowaniem. Tym samym można mu przypisać winę.

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu Sąd wziął pod uwagę okoliczności jego popełnienia. Oskarżony znajdował się pod wpływem substancji psychotropowej o dużym stężeniu. Nie bez znaczenia była również okoliczność, iż oskarżony poruszał się drogą publiczną – ulicą (...) w J., która ma istotne znaczenie komunikacyjne dla tej miejscowości – co powoduje duże natężenie ruchu tą ulicą niezależnie od pory dnia (uczestnicząc tam w kolizji z innym pojazdem) a nadto przejechał w takim stanie kilkanaście kilometrów (jadąc na trasie K. – J.). Te okoliczności wskazywały, iż swoim działaniem oskarżony spowodował poważenie zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając oskarżonemu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem a przez to wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego. Zdaniem Sądu, orzeczona wobec niego kara powinna również spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że popełnienie przestępstwa musi pociągnąć za sobą odpowiedzialność karnoprawną, a przez to utrwalić prawidłowe wzorce społeczne.

Sąd uznał, że dla osiągnięcia zakładanych celów kary nie jest konieczna izolacja oskarżanego od społeczeństwa. W ocenie Sądu istnieje wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna pozwalająca stosownie do art. 69 § 1 k.k. zawiesić wykonanie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Skrucha jaką okazał oskarżony pozwala przyjąć, iż istnieją wobec niego przesłanki umożliwiające warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary poprzez uznanie, iż pomimo zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni w przyszłości przestępstwa. Dla zweryfikowania przyjętej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, w ocenie Sądu wystarczający był trzyletni okres próby, toteż taki okres na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. został ustalony. By zapewnić oskarżonemu prawidłowy przebieg okresu próby Sąd oddał go pod dozór kuratora sądowego (art. 73 § 1 k.k.) oraz zobowiązał go do powstrzymania się od używania środków odurzających ( art. 72 § 1 pkt 5 k.k. ).

Z uwagi na fakt, iż oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa był pod wpływem substancji psychotropowej, Sąd zobligowany był, na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzec wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W ocenie Sądu trzyletni okres tegoż zakazu jest współmierny do społecznej szkodliwości jego czynu w tym spowodowanemu przez niego zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu. Nadto Sąd, na podstawie art. 49 § 2 k.k., zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 100 złotych uznając, iż jest to niezbędne dla osiągnięcia zakładanych celów kary zarówno w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej.

Na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania jego prawa jazdy od dnia 25 marca 2014r. do dnia 24 kwietnia 2014r.

Sąd zobowiązany był, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze, zasądzić na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu. Zasądzona na rzecz adw. F. B. (zgodnie z jego żądaniem) kwota 600 zł netto oraz kwota 138 zł tytułem podatku od towarów i usług, tj. łącznie kwota 738 zł brutto nie przekracza stawek wynikających z § 14 ust 2 pkt 1 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił w całości oskarżonego od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty, ponieważ uwzględniając fakt, że oskarżony nie ma stałych dochodów uznał, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.