Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: prot. sąd. M. W.

po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2015 roku

sprawy M. M.

obwinionego z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.

z dnia 18.02.2015 r. sygn. akt VIII W 266/14

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego od popełnienia przypisanego mu wykroczenia.

2.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P., wyrokiem z dnia 18 lutego 2015 roku, sygn. akt VIII W 266/14 uznał obwinionego M. M. za winnego tego, że w dniu 17 stycznia 2014 roku w P. na ul. (...) / C. kierując samochodem marki M. (...) nie zastosował się do znaku A-7 nie ustąpił pierwszeństwa oraz nieprawidłowo wykonał manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy nie zachowując przy tym szczególnej ostrożności, w wyniku czego doszło do kolizji z samochodem marki F. (...), tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w związku z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. i wymierzył mu karę 500 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.s.w. w związku z art. 627 k.p.k. i § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłat za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia ( Dz. U. nr 118, poz. 1269). oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1633 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i wymierzono jej opłatę w wysokości 50 złotych.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodziła się obrońca obwinionego M. M., składając apelację od winy. Autor apelacji zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

⚫

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych oraz techniki samochodowej G. A. jako pełnych i nie zawierających sprzeczności, podczas gdy zawierały one sprzeczności co do bezpośredniej przyczyny zaistnienia kolizji oraz nie traktują w jakiej odległości widoczny dla obwinionego był F., a także traktuje przejechanie obwinionego przez pas ruchu jako zmianę pasa ruchu, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi, co do bezpośrednich przyczyn kolizji oraz jej przebiegu,

⚫

art. 7 k.p.k. w związku z art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.w. oraz art. 82 § 1 k.p.w. poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków T. K. i H. K. bez uwzględniania wymagań wskazanych w art. 7 k.p.k. co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi, co do bezpośrednich przyczyn kolizji drogowej oraz jej przebiegu,

⚫

art. 201 k.p.k. w związku z art. 42 § 1 k.p.w. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy obwinionego o przeprowadzenie dodatkowej opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych oraz techniki samochodowej ostatecznie weryfikującej sprzeczne i niepełne opinie biegłego G. A. co do bezpośrednich przyczyn zaistnienia kolizji drogowej leżących po stronie obwinionego oraz uznaniu, iż przejechanie przez pas ruchu stanowi zmianę pasa ruchu, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi, co przebiegu kolizji i jej przyczyn.

Autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego M. M. zasługuje na uwzględnienie, skutkując uniewinnieniem podsądnego od odpowiedzialności karnej za przypisane mu wykroczenie.

Sąd Okręgowy przypomina, że obowiązkiem organów procesowych jest ustalenie faktów istotnych dla treści wyroku, i to z taką dokładnością, która pozwala na trafne zastosowanie przepisów prawa wykroczeń. Niestety Sąd I instancji nie sprostał tej powinności. Sąd Rejonowy w sposób całkowicie dowolny uznał obwinionego za winnego przypisanego mu czynu zabronionego. W niniejszej sprawie, w toku wyczerpującego postępowania dowodowego, nie ujawniono miarodajnych dowodów wskazujących na to, że obwiniony nie zachował należytej ostrożności i stworzył zagrożenie w ruchu drogowym, doprowadzając do kolizji drogowej, wypełniając w ten sposób znamiona wykroczenia z art. 86 §1 k.w.

Sąd odwoławczy zwraca uwagę, że w toku postępowania przeciwko M. M. zabezpieczono obiektywny dowód w postaci nagrania obrazującego dokładnie przebieg kolizji drogowej z udziałem pokrzywdzonej i obwinionego. Niestety, ani biegły, ani Sąd Rejonowy nie przeanalizowali dokładnie jego treści, aby ustalić, czy podsądny naruszył reguły ostrożności w ruchu drogowym, prowadząc do kolizji. Z opinii biegłego G. A., na wnioskach której oparł się Sąd I instancji, wynika że obydwoje uczestnicy zdarzenia przyczynili się do kolizji. Biegły w oparciu o materiał dowodowy upatrywał błąd podsądnego w tym, że wjechał na ulicę (...) z drogi podporządkowanej, zaś zawinienie pokrzywdzonej w tym, że poruszała się z nadmierną prędkością ( k.74, 91, 113 ).

W ocenie Sądu odwoławczego biegły wydając swoją opinię, jak również wyrokujący w sprawie Sąd Rejonowy nie uwzględnili istotnej okoliczności, tj. faktu, że na drodze na którą wjechał obwiniony, a którą z nadmierną prędkością poruszała się pokrzywdzona, znajdowało się przejście dla pieszych i co istotne, że przed tym przejściem na prawym pasie już zatrzymał się inny samochód celem umożliwienia pieszym przejścia przez to przejście. ( okoliczność ta jest bardzo dobrze uwidoczniona na stanowiącym dowód w sprawie nagraniu). W tej sytuacji zasadnie należy przyjąć, że pokrzywdzona powinna podjąć manewr hamowania nie dlatego, że na jej tor ruchu wjechał samochód obwinionego ale dlatego aby zatrzymać się przed prawidłowo oznakowanym przejściem dla pieszych. Zmianę pasa ruchu przez pokrzywdzoną z prawego na lewy należy interpretować jako chęć przejechania przez przejecie dla pieszych, pomimo tego, że przed tym przejściem na prawym pasie zatrzymał się samochód celem umożliwienia pieszym przejścia przez to przejście. W realiach przedmiotowej sprawy zasadnie należy przyjąć, że przypisany obwinionemu manewr wjazdu z drogi podporządkowanej na główną nie stanowił wymuszenia pierwszeństwa przejazdu. W zaistniałej sytuacji drogowej obwiniony wyjeżdżając z drogi podporządkowanej i zatrzymując się przed przejściem dla pieszych zachował się prawidłowo. Najprawdopodobniej też obwiniony swoim zachowaniem uchronił pieszych, którzy mieli prawo rozpocząć pokonywanie przejścia dla pieszych, przed potrąceniem przez samochód pokrzywdzonej.

W ocenie Sądu odwoławczego jedyną przyczyną zaistniałego zdarzenia drogowego była nadmierna prędkość samochodu którym poruszał się pokrzywdzona i zignorowanie przez nią faktu, że przed przejściem dla pieszych na prawym pasie zatrzymał się samochód celem przepuszczenia pieszych i podjęcie próby kontynuowania jazdy lewym pasem.

Z tych wszystkich powodów, ujawniony, kompletny materiał dowodowy nie zezwolił na przypisanie podsądnemu winy i sprawstwa.

Odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji przez Sąd odwoławczy jest bezprzedmiotowe ( art. 436 k.p.k. w związku z art. 109 §2 k.p.s.w).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1)  zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego od przypisanego mu wykroczenia,

2)  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski