Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 r. w Lublinie

sprawy M. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy M. N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 27 stycznia 2015 r. sygn. akt IV U 590/14

oddala apelację.

III AUa 278/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie wnioskodawcy M. N. od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. odmawiającej prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach
i rozważaniach prawnych:

Wnioskodawca M. N., urodzony dnia (...), w dniu
17 lutego 2014 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o emeryturę. Pozwany przyjął, że wnioskodawca legitymuje się stażem ubezpieczeniowym wynoszącym 23 lata 2 miesiące i 4 dni i nie uznał 15-letniego okresu pracy
w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca był zatrudniony w Fabryce (...) w L. od 1 lipca 1975 r. do 30 kwietnia 1978 r. na stanowisku tokarza. W czasie tego zatrudnienia odbywał zasadniczą służbę wojskową od
24 października 1975 r. do 14 października 1977 r. a po jej odbyciu podjął pracę
z dniem 11 listopada 1977 r.

W okresie od 1 sierpnia 1978 r. do 14 września 1988 r. skarżący był zatrudniony w Fabryce (...) w L. na stanowisku tokarza, ślusarza i mistrza. Jako tokarz pracował przez pierwsze 3 miesiące zatrudnienia, następnie od 20 listopada 1979 r. pracował na stanowisku ślusarza przy montażu pras rolniczych, a przez ostatni rok pracy tj. od 15 września 1987 r. do
14 września 1988 r. w charakterze mistrza. Wnioskodawca pracował w dziale zajmującym się produkcją prasy (...) do zbierania słomy i siana, w brygadzie zajmującej się montażem podzespołów i kadłubów. Do obowiązków wnioskodawcy jako ślusarza należało montowanie osi i dyszli do zespawanego kadłuba prasy.
W jednej hali były wykonywane wszystkie prace, począwszy od spawania, montażu podzespołów do etapu końcowego czyli pomalowania prasy. Po pomalowaniu maszyny wnioskodawca w pobliżu malarni montował koła jezdne i odblaski. Wszystkie prace spawalnicze wykonywał spawacz, od którego skarżący otrzymywał gotowe elementy, tj. osie, dyszle, kadłub, które następnie montował. Na hali było
10 stanowisk spawaczy, które były oddzielone od stanowiska montażysty metalowymi przenośnymi parawanami. Do montażu pras niezbędne były linki stalowe do dyszla, które były cięte z bębna a końcówki linki były lutowane cyną. Linki odtłuszczano kwasem solnym, którego opary działały drażniąco. Odtłuszczenie linek potrzebnych na jeden dzień pracy trwało pół godziny. Żaden ze współpracowników wnioskodawcy, oprócz spawaczy i ich pomocników, nie otrzymał świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

Malarnia znajdowała się w osobnym pomieszczeniu wyposażonym w płaszcz

wodny i wyciągi, jednak pomimo otwartych drzwi opary unosiły się na hali.

Do obowiązków wnioskodawcy jako mistrza należało sprawowanie dozoru nad spawaczami i montażystami kadłubów. Wnioskodawca sprawdzał listę obecności, składał wnioski o zaopatrzenie stanowisk pracy w materiały, wydawanie pracownikom poleceń co do poprawek malarskich i sprawdzenie wykonania tych czynności.

W okresie od 15 września 1988 r. do 28 lutego 2002 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w K., gdzie pracował na stanowisku mistrza zmianowego przerobowni mas i szkliw od 14 września 1988 r. do 28 lutego 1993 r., następnie na stanowisku kierownika oddziału magazynów wyrobów gotowych i spedycji do sierpnia 1998 r., a ostatnio na stanowisku mistrza zmianowego ekspedycji.

Pracodawca początkowo w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 27 lutego 2002 r. potwierdził fakt pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w powyższym okresie i na w/w wymienionych stanowiskach pracy, jako pracy wymienionej w wykazie A dziale XIV poz.24 pkt.1 i dziale VIII pkt.1,3 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego
i Lekkiego Nr 7 z 7 lipca 1987 r. Ostatecznie jednak skorygował ten dokument potwierdzając jedynie pracę w szczególnych warunkach na stanowisku mistrza przerobowni.

Sąd ustalił, że Spółka (...) zajmowała się produkcją wyrobów sanitarnych. Do obowiązków wnioskodawcy na stanowisku mistrza zmianowego produkcji mas i szkliwa należało sprawowanie dozoru nad pracownikami zajmującymi się zasypem młynów materiałami do produkcji masy i szkliwa, tj. skaleniami, gliną, kaolinami i piaskiem, które były w odpowiednich proporcjach mieszane. Po przemieleniu i pobraniu próbek masa była przesyłana do zbiorników odlewniczych. Przerobownia składała się z kilku pomieszczeń: młynowni szkliwa, młynowni masy, przesypowni szkliwa i masy. Na jednaj zmianie przy obsłudze 20 młynów pracowało 10-12 pracowników, tj. zasypowy, pompowy, młynowy i przerabiacz tłuczki, którzy podlegali mistrzowi przerobowni. Pracownicy byli podzielni na 4 brygady, w każdej
z nich był brygadzista pracujący. We wszystkich pomieszczeniach panowało duże zapylenie i hałas, ponieważ masę wykonywano z sypkich i pylistych składników. Wnioskodawca sprawdzał zgodność składu z recepturą, sprawował dozór nad pracownikami pracującymi przy zasypie młynów, przemielaniu wyrobów wadliwych
i przy produkcji szlamu. Wyroby wadliwe lub stłuczone wrzucano taśmociągiem do młyna w celu przemielenia – na tych stanowiskach pracowało dwóch młynarzy, dozór nad nimi też sprawował wnioskodawca. Wnioskodawcy podlegało też dwóch pracowników pracujących przy produkcji szlamu, którzy zajmowali się dodawaniem wody do zanieczyszczonej gliny a następnie składniki nadające się do produkcji były przepompowywane. Poza mistrzem był zatrudniony starszy mistrz, który pełnił rolę kierownika i zajmował się pracą biurową oraz sporządzaniem dokumentacji.

Jako kierownik magazynu wyrobów gotowych wnioskodawca przyjmował wyroby z produkcji sprawdzając liczbę wyrobów zgodnie z asortymentem, następnie wydawał polecenia przetransportowania wyrobów wózkiem widłowym do magazynu. Koordynował pracę magazynu, pracę spedycji, czyli załadunku towaru na samochody przez pracowników magazynowych, był odpowiedzialny za załadunek co do ilości
i rodzaju wyrobów. Podlegali mu pracownicy pracujący przy załadunku towaru na samochody ciężarowe. Nadto skarżący uczestniczył w naradach, które trwały pół godziny i odbywały się raz w miesiącu, informował kierowników działu spedycji
o ilości produkcji z wyprzedzeniem dwóch dni, co wymagało sprawdzenia załadunku w piecu i zajmowało 1 godzinę dziennie, szkolił nowozatrudnionych pracowników, rozdzielał pracę, nadzorował foliowanie. Wnioskodawca nie wypełniał dokumentów a jedynie je podpisywał. Poza kierownikiem, w magazynie zatrudnionych było dwóch mistrzów. Na jednej zmianie był jeden kierownik i jeden mistrz.

Jako mistrz zmiany wnioskodawca wykonywał takie same czynności jak kierownik, z tym że podlegał kierownikowi.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca, po ukończeniu 16 roku życia pracował stale w gospodarstwie rolnym rodziców B. i S. N.. Gospodarstwo położone było w T. i T.. W okresie nauki w szkole zawodowej i średniej skarżący mieszkał w internacie w K., oddalonym
o 53 kilometry od gospodarstwa rolnego, dojazd do domu zajmował 1h 40 min, w tym 40 minut pieszo. Skarżący pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców
w okresach wakacji szkolnych. Po ukończeniu nauki wnioskodawca nadal zamieszkiwał z rodzicami. Rodzice wnioskodawcy uprawiali zboża, żyto, pszenicę, ziemniaki, len, konopie, tytoń, hodowali świnie, krowy i konie. Wnioskodawca po ukończeniu 16 roku życia od 26 lutego 1969 r. do 31 sierpnia 1969 r. (6 miesięcy i 2 dni) i przez cały okres nauki w okresie wakacji szkolnych pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, tj. łącznie przez okres 1 roku 10 miesięcy i 16 dni.

Sąd Okręgowy obdarzył wiarą zeznania wnioskodawcy jak i zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: M. P. (1), M. P. (2), E. K., K. B., M. R., A. K. i T. K.. Świadkowie z racji zatrudnienia w tych samym zakładach pracy znali charakter pracy wnioskodawcy i potwierdzili fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy na powyższych stanowiskach oraz opisali charakter jego czynności służbowych.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania, przywołując przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43). Stosownie do treści art.184 ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury, to jest 15 lat oraz ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego Funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis § 4 w ust. 1 cyt. rozporządzenia stanowi, że prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A oraz osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia w tym 15 lat wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Rodzaje prac i stanowisk pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze określają przepisy powołanego rozporządzenia, a także zarządzenia właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz centralnych związków spółdzielczych wydane z upoważnienia §1 ust.2 powołanego rozporządzenia. Tym samym wykonywana przez wnioskodawcę praca powinna być wymieniona w wykazie A załącznika do powołanego rozporządzenia, bowiem tylko taka praca uprawnia do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, przy spełnieniu dodatkowych przesłanek.

Sąd Okręgowy zważył, że wnioskodawca ukończył 60 lat życia, na dzień
(...) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochodu budżetu państwa, jednak nie udowodnił 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

W ocenie Sądu Okręgowego okres pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym w wymiarze 1 roku 10 miesięcy i 16 dni podlega uwzględnieniu do stażu ubezpieczeniowego, przez co staż ten wynosi 25 lat. W myśl bowiem art.10 ust.1 pkt.3 cyt. ustawy przy ustalaniu prawa do renty i emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również, traktując jako okresy składkowe, okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane w odrębnych przepisach składki oraz przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy
w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe
i nieskładkowe są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Okresy pracy wnioskodawcy
w gospodarstwie rolnym rodziców po ukończeniu 16 roku życia, w okresie wakacji letnich przypadających w trakcie nauki w szkole oraz w przerwach w okresach składkowych (wojsko, zatrudnienie) – w wymiarze niezbędnym do uzupełnienia wymaganego okresu składkowego do 25 lat - należy traktować jak okresy składkowe,
o jakich stanowi art.10 ust.1 cyt. ustawy.

Odnośnie spornych okresów pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach Sąd Okręgowy zważył, że przepisy cyt. rozporządzenia nie traktują pracy na stanowiskach ślusarza oraz kierownika magazynu wyrobów gotowych oraz pracy polegającej na nadzorze kierowców wózków widłowych za pracę w szczególnych warunkach. Sąd miał na uwadze fakt, że wnioskodawca legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 4 kwietnia 2014 r. wystawionym przez pracodawcę (...) Spółka z o.o. Świadectwo to potwierdza, że w okresie od
15 września 1988 r. do 28 lutego 1993 r. skarżący był zatrudniony na stanowisku mistrza przerobowni mas i szkliw i ten okres jest zaliczany do pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo to zweryfikowało zapisy innego świadectwa – z dnia
27 lutego 2002 r.

W ocenie Sądu Okręgowego skarżący pracował w szczególnych warunkach jedynie w powyższym okresie tj. przez okres 4 lat 5 miesięcy i 13 dni - sprawując kontrolę jakości produkcji i dozór na oddziałach i wydziałach - wykaz A dział XIV poz.24 - w których jako podstawowe były wykonywane prace w szczególnych warunkach wymienione w dziale V poz.11 cyt. rozporządzenia i wykazie A dziale V poz.11 pkt. 1-3 załącznika Nr 1 do zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz. Nr 4) – przy dozorze prac przy produkcji materiałów ogniotrwałych oraz wyrobów ceramicznych na pracowników na stanowiskach zestawiacza surowców mineralnych, młynowego surowców mineralnych
i przerabiacza mas ceramicznych.

Sąd zważył, że przeprowadzone postępowanie dowodowe nie daje podstaw do stwierdzenia, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w spółce (...) od
1 marca 1993 r. do sierpnia 1998 r. na stanowisku kierownika oddziału magazynów wyrobów gotowych i spedycji do sierpnia 1998 r. i mistrza zmianowego ekspedycji – robotnika magazynowego do 31 grudnia 1998 r. była wykonywana
w szczególnych warunkach. Pracodawca pierwotnie w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 27 lutego 2002 r. potwierdził fakt pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach w powyższym okresie i na w/w wymienionych stanowiskach pracy, jako pracy wymienionej w wykazie A dziale XIV, poz.24 i dziale VIII poz.1,3 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z 7 lipca 1987 r., jednak ostatecznie nie potwierdził tego okresu zatrudnienia jako pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca jako kierownik magazynu wyrobów gotowych przyjmował wyroby
z produkcji sprawdzając liczbę wyrobów zgodnie z asortymentem, następnie wydawał polecenia przetransportowania wyrobów wózkiem widłowym do magazynu, koordynował pracę magazynu, pracę spedycji, czyli załadunku towaru na samochody przez pracowników magazynowych załadunkowych i wyładunkowych, był odpowiedzialny za załadunek co do ilości i rodzaju wyrobów, ponosił odpowiedzialność za dokumenty przyjęcia i rozchodu wyrobów z magazynu, uczestniczył w naradach, sprawdzał ilość produkcji, szkolił nowo zatrudnianych pracowników, prowadził szkolenia BHP. Ponadto bezpośredni i stały dozór nad pracownikami sprawował mistrz zmianowy, który podlegał kierownikowi. Skoro transport wyrobów ceramicznych przez pracowników załadunkowych
i wyładunkowych odbywał się przy użyciu wózków widłowych to praca wnioskodawcy jako kierownika polegająca na dozorze operatorów wózków widłowych nie stanowi pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu powołanych przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego brak było również podstaw do uznania za pracę
w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Fabryce (...) na stanowisku tokarza, ślusarza i mistrza, ponieważ praca w tym charakterze nie jest wymieniona cyt. rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. Wnioskodawca pracował przy montażu maszyn rolniczych - pras do zbierania słomy i siana. Wykonywanie przez skarżącego pracy w sąsiedztwie stanowisk spawalniczych
i malarni – lakierni nie oznacza wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Prace tego rodzaju nie są wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia.

Odnośnie wniosku skarżącego w kwestii zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 24 października
1975 r. do 14 października 1977 r., z uwagi na wykonywanie w jej trakcie pracy na radiostacjach z oddziaływaniem fal radiowych podnieść należy, że okres zasadniczej służby wojskowej nie jest okresem zatrudnienia. Nawet ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony okresu tego nie zrównuje z zatrudnieniem, tylko nakazuje zaliczyć okres zasadniczej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie określonych uprawnień, a na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej jest to okres składkowy. Pozytywnej regulacji stwierdzającej, że okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie ma też w cyt. rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. Sąd Okręgowy przywołał pogląd Sądu Najwyższego, w świetle którego jeżeli pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, któremu powołanie do służby przerywa pracę w tym charakterze, po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do zatrudnienia w szczególnych warunkach w przepisanym terminie, wówczas zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia (wyrok z dnia 4 grudnia 2013 r. II UK 217/13 LEX Nr 1408683). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Z tych względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zaskarżając wyrok
w całości i zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na dowolnym przyjęciu, że praca wnioskodawcy w Fabryce (...) oraz praca w spółce (...) od
1 marca 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku kierownika oddziału magazynów wyrobów gotowych i mistrza zmianowego ekspedycji nie była pracą w warunkach szczególnych;

2)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy całego materiału dowodowego, przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że praca skarżącego w spornym okresie nie byłą pracą w warunkach szczególnych;

3)  naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie wniosku o emeryturę.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie prawa do emerytury.

Skarżący uzasadniał, że pracę w Fabryce (...) wykonywał w dziale spawalni a brygada, w której pracował jako ślusarz zajmowała się spawaniem
i montowaniem kadłubów prasy. Praca na tym dziale była jednym ciągiem technologicznym a wykonywane przez skarżącego prace wchodziły w proces spawania. Pracując w charakterze mistrza zmianowego od 15 września 1987 r. do
14 września 1988 r. wnioskodawca prowadził kontrolę jakości i dozór nad pracownikami zajmującymi się spawaniem i montażem kadłuba.

W ocenie wnioskodawcy praca w spółce (...) na stanowisku kierownika oddziału magazynów wyrobów gotowych i mistrza zmianowego ekspedycji także jest pracą w warunkach szczególnych. Magazyn przyjmował wyroby z działu piecowni, które następnie były transportowane do magazynu, przechowywane i wysyłane do odbiorców. Przyjęcia i wydania wyrobów dokonywali pracownicy pod nadzorem mistrza i kierownika. Skarżący nadzorował ciężkie prace załadunkowe na samochody ciężarowe – pod względem bezpieczeństwa, ilości wyrobów i sposobu zabezpieczenia przed stłuczeniem.

W ocenie skarżącego wykonywał on pracę w warunkach szczególnych, zatem nabył prawo do emerytury.

Opierając się na ustaleniach faktycznych jak i rozważaniach prawnych poczynionych przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył zebrany
w sprawie obszerny materiał dowodowy i nie dopuścił się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wynikającej z treści art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie
z powyższym przepisem Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wówczas, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu nie znajduje oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Sąd obdarzył wiarą zeznania wnioskodawcy oraz przesłuchanych w sprawie świadków i w oparciu o te dowody ustalił spójny stan faktyczny.

Brak podstaw do przyjęcia aby Sąd popełnił błąd w ustaleniach faktycznych. Zasadnie Sąd Okręgowy przyjął, że praca wnioskodawcy wykonywana
w Fabryce (...) w okresie od 20 listopada 1978 r. do 14 września 1988 r. nie jest pracą w warunkach szczególnych. Z zeznań samego wnioskodawcy wynika, że pracując w charakterze ślusarza zajmował się montowaniem kadłubów do prasy słomy, zakładaniem kół i odblasków. Pracę wykonywał w dziale zajmującym się produkcją prasy do słomy (k. 24v). Praca tego rodzaju, nawet jeśli była wykonywana w sąsiedztwie prac spawalniczych, nie jest pracą w warunkach szczególnych, gdyż nie jest wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów. Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tegoż rozporządzenie jego przepisy stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Jeśli zatem wykonywana przez pracownika praca nie jest wymieniona w wykazie nie może być uznana za pracę w warunkach szczególnych, nawet jeśli była wykonywana w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Szkodliwe warunki zatrudnienia nie są tożsame z warunkami szczególnymi, zatem nie każda praca w warunkach szkodliwych dla zdrowia jest jednocześnie pracą w warunkach szczególnych. „Praca w warunkach szczególnych” jest pojęciem prawnym, zdefiniowanym w przepisach cyt. rozporządzenia i tylko spełnienie warunków wskazanych w tych przepisach jest wykonywaniem tego rodzaju pracy.

Praca wnioskodawcy w charakterze mistrza polegała na nadzorowaniu pracy montażystów kadłubów i spawaczy. Nie każda praca polegająca na dozorze inżynieryjno-techniczny jest pracą, której wykonywanie przez okres 15 lat, uprawnia do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. W wykazie A dziale XIV poz. 24, stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia, wymieniony jest dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Wnioskodawca wykonywałby pracę w warunkach szczególnych, gdyby dozór ten sprawował na wydziale, w którym jako podstawowe wykonywane są prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazie. Jak przyznał sam wnioskodawca praca przy produkcji prasy do słomy była jednym ciągiem technologicznym – montaż, spawanie, malowanie, zatem nie można przyjąć, aby tylko prace spawaczy były pracami podstawowymi na tym dziale. Jak zeznawał wnioskodawca pracował on w dziale produkcji prasy do słomy a nie w dziale spawalniczym, jak usiłuje obecnie dowieść w apelacji.

Zasadnie Sąd Okręgowy nie zaliczył okresu pracy wnioskodawcy w spółce (...) od 1 marca 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku kierownika oddziału magazynów wyrobów gotowych i mistrza zmianowego ekspedycji do pracy w warunkach szczególnych. Skarżący pełniąc powyższe obowiązki wykonywał szereg czynności kontrolnych polegających m.in. na nadzorze pracy operatorów wózków widłowych, przeliczaniu ilości wyrobów, które były transportowane do magazynu, koordynował prace spedycji a jako kierownik uczestniczył w naradach, szkolił pracowników, nadzorował foliowanie wyrobów. Jak sam zeznał – koordynował pracę całego magazynu (k. 25v). Dozór nad ciężkimi pracami załadunkowymi na samochody ciężarowe nie był zatem wykonywany stale i w pełnym wymiarze czasu pracy a tylko tak wykonywana praca, wymieniona w wykazach stanowiących załącznik do cyt. rozporządzenia, jest pracą w warunkach szczególnych – stosownie do treści § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim okresem pracy
w warunkach szczególnych. Wbrew zarzutom apelacji nie został zatem naruszony przepis art. 184 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy w zw. z art. 1 § 1 cyt. rozporządzenia.
W świetle art. 184 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn. Wymagany okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych wynika zaś
z treści § 4 ust. 1 pkt 3 cyt. rozporządzenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego twierdzenia zawarte w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Okręgowego a wskazywać mają na spełnienie przez wnioskodawcę przesłanki 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Fakt ten nie znajduje jednak potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, wobec czego wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest trafny
i zgodny z obowiązującymi przepisami.

Z tych względów i na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawcy jako bezzasadną.