Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Barbara Frankowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Zawiło

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2013 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: Serwis (...) Sp. z o.o. w D.

przeciwko: A. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie V Wydziału Gospodarczego z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt V GC
1239/12 upr

o d d a l a apelację.

Sygn. akt VI Ga 121/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 czerwca 2013r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Rzeszowie oddalił powództwo Serwisu (...) Spółki z o.o. w D. przeciwko A. G.
o zapłatę kwoty 7.478,40 zł tytułem ceny za sprzedaż opon wg FV 102/04/11
z dnia 12.04.2011r. (pkt I) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów (pkt II).

Powyższy wyrok wydany został w następującym stanie faktyczny, a mianowicie pozwana kilkakrotnie kupowała od powoda opony, które każdorazowo dostarczane były do miejsca prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Odbioru towaru dokonywała osobiście pozwana lub jej mąż potwierdzając ten fakt własnoręcznym podpisem na fakturze, którą na miejscu wypełniał reprezentant powoda. W dniu 12.04.2011 r. powód wystawił objętą niniejszym sporem fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.478,40 zł, lecz faktura ta nie została pozwanej wydana i brak na niej podpisu odbiorcy. Pozwana pismem
z dnia 10.05.2012 r. odmówiła zapłaty spornej faktury zaprzeczając aby zakupiła opony wyszczególnione w jej treści. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów oraz zeznania świadka R. G..

W oparciu o ten stan faktyczny Sąd Rejonowy przyjął, iż to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a to zawarcia umowy sprzedaży towaru objętego sporną fakturą (art. 535 w zw. z art. 6 kc). Powyższych okoliczności powód nie udowodnił przedłożonymi do pozwu dokumentami. Sąd pominął wnioskowany przez powoda dowód z przesłuchania stron mając na uwadze jego pomocniczy charakter (art. 299 kpc), jak też fakt, że wezwany na rozprawę powód nie stawił się, a jego niestawiennictwo w świetle obowiązujących przepisów było nieusprawiedliwione. Sąd pominął wniosek dowodowy powoda zawarty
w piśmie z dnia 22 lutego 2013 r. dot. zeznań świadka P. N. przyjmując, że jest on spóźniony na podst. art. 207 § 6 kpc, bowiem powinien być to wniosek dowodowy zawarty już w pozwie bez względu na późniejsze zarzuty zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Sąd Rejonowy oddalił również wniosek powoda o odroczenie rozprawy na podst. art. 214 § 1 kpc przyjmując, że wyjazd zagraniczny o charakterze wypoczynkowo rekreacyjnym nie jest zdarzeniem nadzwyczajnym, bądź inną przeszkodą, której nie można przezwyciężyć, a podczas rozprawy powód był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając wyrok w całości i zarzucając temu wyrokowi:

-

dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań R. G., co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że strona powodowa nie zawarła z pozwaną umowy sprzedaży udokumentowanej fakturą VAT nr (...),

-

naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wydanego przez Sąd I instancji wyroku, a to: - art. 214 § 1 kpc poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że przyczyna niestawiennictwa na rozprawie wskazana przez Prezesa powodowej spółki nie uzasadniała odroczenia rozprawy, co
w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że niestawiennictwo strony powodowej było nieusprawiedliwione
i skutkowało pominięciem przez Sąd dowodu z przesłuchania stron;
- art. 207 § 6 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie i pominięcie dowodu z zeznań świadka P. N. pomimo, że potrzeba powołania tego dowodu wynikła dopiero w związku z treścią wniesionego przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty, a także pomimo to, że przeprowadzenie tego dowodu nie spowodowałoby zwłoki w rozpoznaniu sprawy.

Na tej podstawie powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uwzględnienie powództwa w całości, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda w obydwu przypadkach kosztów procesu za obie instancje. Ponadto powód podtrzymał wnioski o przesłuchanie stron i świadka P. N..

W uzasadnieniu apelacji powód wskazywał na niespójność zeznań przesłuchanego na rozprawie świadka.

Odnośnie uznania nieobecności przedstawiciela powoda na rozprawie za nieusprawiedliwioną wyjaśniał okoliczności związane z zagranicznym wyjazdem wypoczynkowym zaplanowanym i opłaconym już w grudniu 2012 r. podczas, gdy zawiadomienie o rozprawie doręczone zostało w lutym 2013 r.

Co do uznania zgłoszonego przez powoda wniosku dowodowego z zeznań świadka P. N. powód zarzucił, że uzasadnienie Sądu dla nieuwzględnienia tego dowodu jest niewystarczające w aktualnym stanie prawnym, skoro Sąd nie rozważał, czy dopuszczenie tego dowodu spowoduje zwłokę postępowania. W związku z nieobecnością przedstawiciela strony powodowej rozprawa powinna być odroczona i dopuszczenie dowodu oraz przesłuchanie na kolejnym terminie obu świadków i stron nie spowodowałoby zwłoki postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda nie jest uzasadniona.

Przede wszystkim przywołać należy przepis art. 505 ¹ § 1 ¹ kpc, który stanowi, że w postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć na zarzutach:

1)  naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2)  naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Ponadto w rozpoznaniu tej apelacji istotny jest przepis art. 505 ¹¹ kpc stanowiący, że sąd II instancji nie przeprowadza postepowania dowodowego
z wyjątkiem dowodu z dokumentu (§1), chyba, że apelację oparto na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych,
z których strona nie mogła skorzystać przed sądem I instancji (§2).

Rozważając z pierwszej kolejności zarzuty naruszenia przepisów postępowania stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. Odnośnie oceny czy istniały przesłanki do odroczenia rozprawy, o co wnioskował przedstawiciel powoda w piśmie złożonym do Sądu w dniu 1 marca 2013r. (k. 44-45), podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego o braku podstaw do uwzględnienia tego wniosku. Argumentację Sądu Rejonowego należy jedynie uzupełnić poprzez wskazanie, że strona wnosząca o odroczenie rozprawy powinna wykazać, że ma miejsce nadzwyczajne zdarzenie, którego nie można przezwyciężyć. Przedstawiciel powoda we wniosku o odroczenie rozprawy wyjaśnił, że w dacie rozprawy nie będzie go w kraju w związku
z wyjazdem z Firmy (...), zaplanowanym jeszcze
w grudniu 2012r. Do wniosku dołączył pismo G. D. T. Polska kierowane ogólnie do klientów tej Firmy. W ocenie Sądu Okręgowego pismem tym w żaden sposób nie wykazano, że było ono kierowane do przedstawiciela pozwanego, który brał udział w planowanym wyjeździe, a co za tym idzie, że istotnie zachodziła niemożliwa do przezwyciężenia przeszkoda udziału
w rozprawie. W tych okolicznościach zarzut naruszenia art. 214 kpc jest nieuzasadniony.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 207 § 6 kpc w aktualnym brzmieniu wskazać należy, że jest to jeden z przepisów realizujących przyjętą
w nowelizacji kpc, obowiązującej od maja 2012r., zasadę koncentracji materiału dowodowego w systemie dyskrecjonalnej władzy sędziego. W założeniach do projektu powyższej nowelizacji podniesiono, że „ocena sądu czy strona powołała twierdzenia lub dowód we właściwym czasie powinna być uwarunkowana tym, czy strona mogła i z uwagi na naturalny bieg procesu powinna była powołać twierdzenie lub dowód wcześniej ze względu na jego łączność z materiałem poprzednio zaprezentowanym. Wydaje się, że szczególnie istotna dla tej oceny jest okoliczność, czy strony wcześniej prowadziły rokowania przedprocesowe, a więc czy i która strona wiedziała, że druga strona zakwestionowała określone fakty lub skutki prawne tych faktów w okresie przed wytoczeniem powództwa. (…) Sąd zatem powinien każdorazowo dokonywać oceny czy twierdzenia o okolicznościach faktycznych oraz dowody na ich poparcie są zgłaszane przez strony bez zwłoki. Założyć należy racjonalność obu stron oraz okoliczność, że spór sądowy z reguły stanowi kontynuację sporów powstałych przed procesem na tle określonych stosunków cywilnoprawnych,
a więc że strony z reguły znają stanowiska strony przeciwnej co do podnoszonych przez stronę twierdzeń o faktach lub oceny prawnej treści stosunków prawnych” (cyt. za P. Telenga – komentarz do art. 217 kpc, lex). Przenosząc powyższe rozważania na grunt tej sprawy zgodzić się należy
z Sądem Rejonowym, że dowód na okoliczność wydania pozwanej spornego towaru, jako mający na celu wykazanie istnienia zobowiązania, dotyczący istoty sprawy, warunkujący żądanie zapłaty ceny powinien być powołany już
w pozwie, tym bardziej, że powód był świadomy kwestionowania przez pozwaną zakupu opon według faktury nr (...) z dnia 12.04.2011r., co pozwana wprost wyartykułowała w piśmie z dnia 10 maja 2012r., przedłożonym przez powoda do pozwu. Stąd istnienie innego dowodu poza fakturą, dodać należy niepodpisaną przez pozwaną i zeznaniami powoda, powinno być ujawnione już w pozwie. Zarzuty kierowane pod adresem Sądu o nie dość dostatecznym uzasadnieniu pominięcia dowodu zgłoszonego na dalszym etapie postępowania są zupełnie bezzasadne. To strona zgłaszająca na dalszym etapie dowody powinna uprawdopodobnić, że wcześniejsze dopuszczenie dowodu nie było możliwe lub nie było potrzeby powoływania tego dowodu albo dopuszczenie tego dowodu nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy lub wystąpiły inne wyjątkowe okoliczności. Powód uzasadniając wniosek dowodowy tylko jednym zdaniem powołał się na potrzebę zgłoszenia tego dowodu na skutek sprzeciwu, co z uwagi na powyższe nie stanowiło wystarczającej podstawy oraz brak zwłoki w rozpoznaniu sprawy, co również nie zachodziło skoro powodowałoby konieczność odroczenia rozprawy bez dostatecznego powodu.

Powyższe czyni zarzuty naruszenia prawa procesowego niezasadnymi.

Zarzut dowodnej oceny materiału dowodowego, jeżeli nie jest połączony
z zarzutem naruszenia przepisów prawa materialnego nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego w postępowaniu uproszczonym. Apelacja
w tym postępowaniu ma charakter apelacji ograniczonej. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że apelacja ograniczona ma inne cele. Jej funkcją nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd
I instancji. Sąd apelacyjny nie rozpoznaje powództwa (roszczenia), a jedynie trafność (słuszność) zaskarżonego rozstrzygnięcia. Chodzi tu o zgodność
z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego (uchwał 7 sędziów SN z dnia 31.01.2008r. sygn. akt III CZP 49/07). Stąd jedynie na marginesie wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz ocenę zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, która nie wykracza poza reguły wynikające z art. 233 kpc. Brak dowodu wydania towaru przez powoda warunkuje prawidłowość rozstrzygnięcia w tej sprawie.

Sąd Okręgowy nie miał podstaw również do przeprowadzania postępowania dowodowego w sprawie z uwagi na treść przytoczonego wyżej przepisu art. 505 ¹¹ kpc.

Mając na uwadze powyższe apelację oddalono jako bezzasadną ma mocy art. 385 kpc.