Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Szyszko

Sędziowie SSO Grzegorz Szepelak

SSR del. do SO Jolanta Pol- Kulig (spr.)

Protokolant Anna Jarosz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Tadeusza Kaczana

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r.

sprawy B. P. (P.)

oskarżonego o czyn z art. 270 §1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 8 sierpnia 2014 r. sygn. akt II K 253/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1222/14

UZASADNIENIE

B. P. został oskarżony o to , że w okresie od 22 do 26 kwietnia 2011 roku w Z. sporządził dokument –sprzeciw w sprawie licytacji budynku usytuowanego na działce (...) na nazwisko A. P. datowany na dzień 22.04.2011 r. na którym podrobił podpis wymienionej o treści (...) po czym posłużył się tym dokumentem jako autentycznym przedkładając go w dnu 26 kwietnia 2011 roku w kancelarii komorniczej komornika sądowego M. G. w T..

Wyrokiem z dnia 08 sierpnia 2014r. Sąd Rejonowy w Trzebnicy II Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego B. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1k .k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby ;

III.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego w postaci pisma do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy z dnia 22.04.2011 r. znajdującego się na k. 13 akt sprawy ;

IV.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Od tego wyroku apelację wywiódł osobiście oskarżony B. P. . W uzasadnieniu skargi apelacyjnej oskarżony podnosił , iż w dniu rozprawy był pod wpływem podwójnej dawki leków antydepresyjnych i uspokajających , które to otumaniły go i uniemożliwiły mu wniesienie do sprawy faktów , które w jakiś sposób zmniejszyłyby wymiar kary lub Sąd odstąpiłby od jej wymierzenia bowiem to jego była żona uknuła intrygę i jej obecność na rozprawie wpłynęła bardzo źle na niego. Jednocześnie oskarżony wskazywał , iż z uwagi na złe zachowanie byłej żony w lutym 2011 wyrzucił ją z domu bowiem nie wytrzymywał już psychicznie i nerwowo całej sytuacji i tylko ze względu na dziecko utrzymywał z żoną kontakty do rozwodu w dniu 18.05.2011 r. W dalszej części uzasadnienia apelacji oskarżony podnosił , iż w tej sprawie na Policji zaprzeczył aby na dokumencie będącym przedmiotem postępowania był jego podpis ale na tamtą chwilę był tego pewien , dopiero z upływem czasu przypomniał sobie , że jego była żona kazała mu coś takiego napisać , wykorzystała ,że na tamtą chwilę był psychicznie i nerwowo zmaltretowany i nadużywał alkoholu . Oskarżony wskazał także , iż dodatkowo doszła licytacja komornicza jego dorobku życiowego a wszystko potęgował alkohol a właściwie stan po alkoholu pod wpływem którego zapewne to pismo napisał. Oskarżony dodał także , iż obydwa pisma,które złożył w toku postępowania komorniczego były pozbawione jakiegokolwiek sensu , nie miały żadnej mocy i w żaden sposób nie wstrzymywały licytacji .

Podnosząc powyższe oskarżony wniósł o łagodniejszy wymiar kary lub odstąpienie od jej wymierzenia .

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego B. P. , jako oczywiście bezzasadna , nie zasługiwała na uwzględnienie .

W pierwszej kolejności podkreślić jednak należy , iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób poprawny ,w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia i na podstawie całokształtu materiału dowodowego wywiódł trafne wnioski tak co do sprawstwa i winy , jak i co do wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary. W uzasadnieniu pisemnym wyroku Sąd I instancji poddał niezbędnej analizie logicznej zebrane dowody i w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia przedstawił na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności dowodów . Przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego był całokształt okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 kpk) ocenionych swobodnie (art.7 kpk) i bezstronnie (art. 4 kpk). Sąd Rejonowy nie wykroczył przeciwko regułom oceny dowodów ustanowionym dyspozycją art. 7 k.p.k. w sposób mogący być zakwestionowany z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób kwestionować stanowiska Sądu I instancji jeśli zważyć, że zeznania świadka A. P. , która to według oskarżonego miała go bezpodstawnie i tendencyjnie obciążać nieprawdziwymi zarzutami znalazły swoje pełne odzwierciedlenie w opinii biegłego z zakresu badań pisma i dokumentów . Z opinii tej wynika w sposób jednoznaczny ,iż podpis „A. P.„ złożony na piśmie skierowanym do Komornika przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy jako sprzeciw w sprawie licytacji budynku usytuowanym na działce (...) został nakreślony przez oskarżonego B. P. a co z kolei oznacza, iż oskarżony podrobił podpis swojej żony na powyższym dokumencie. Nadto z akt postępowania egzekucyjnego wynika , iż oskarżony powyższy dokument przedłożył w toku toczącego się przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego w celu uniemożliwienia przeprowadzenia licytacji budynku w którym zamieszkiwał a co wskazuje , iż uczynił to z zamiarem uniemożliwienie przeprowadzenia skutecznej egzekucji. W świetle zatem powyższych okoliczności oraz prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów zgodnie z regułami określonymi w art. 7 kpk brak było jakichkolwiek podstaw by kwestionować winę i sprawstwo oskarżonego odnośnie przypisanego mu czynu. Tym bardziej jeśli zważyć, że oskarżony nie przedstawił żadnej logicznej argumentacji podważającej stanowisko Sądu I instancji . Co więcej w swojej osobistej apelacji oskarżony nie wykluczył ,iż w rzeczywistości mógł podrobić podpis swojej żony A. P. na powyższym piśmie skierowanym do komornika sądowego.

Nie zasługiwały przy tym na uwzględnienie twierdzenia oskarżonego jakoby jego stan psychiczny, nadużywanie alkoholu i stan po jego użyciu , mające miejsce w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miało wpływ na jego zdolność pokierowania swoim postępowaniem lub też zdolność rozumienia znaczenia czynu. Jak wynika bowiem z opinii sądowo-psychiatrycznej zaburzenia emocjonalne podawane przez oskarżonego oraz zespół uzależnienia spowodowany nadużywaniem alkoholu nie znosiły ani też nie ograniczały jego poczytalności w stopniu znacznym , w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k. . Trudno też przyjąć za wiarygodne twierdzenia oskarżonego jakoby jego stan psychiczny i zażyte leki przed jego przesłuchaniem przed Sądem I instancji i w toku tego postępowania uniemożliwiały mu przedstawienie własnej linii obrony. Jak wynika z opinii biegłych sądowych psychiatrów oskarżony w trakcie badania nie przedstawił żadnej dokumentacji która by potwierdziła jego leczenie psychiatryczne i zażywanie z tego powodu leków. Ponadto Sąd I instancji , mający bezpośredni kontakt z oskarżonym na rozprawie , wskazał ,iż oskarżony zdawał sobie w pełni sprawę z tego co się dzieje na rozprawie reagując spontanicznie i agresywnie w trakcie składania zeznań przez świadka A. P. . Takie stanowisko Sądu I instancji znajduje także swoje odzwierciedlenie w protokole rozprawy z którego wynika , iż oskarżony w sposób racjonalny odpowiadał na pytania Sądu i także sam zadawał pytania świadkowi A. P. realizując w pełni swoje prawo do obrony .

Z kolei odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary to należy on do zarzutów z kategorii ocen i leży w sferze swobodnego uznania sądu (T. Grzegorczyk , Kodeks postępowania karnego . Komentarz , Zakamycze 2005 , s. 1085 – 1086) . Zasadność zatem zarzutu opartego na treści art. 438 pkt 4 k.p.k. musi znajdować oparcie w takich okolicznościach, które sprawiają , iż pomimo tego , że kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy stopnia społecznej szkodliwości czynu i celów kary , czyniąc ją karą niesprawiedliwą w społecznym odczuciu ( wyrok SN z 11 IV 1985 r. , V KRN 178/85 , OSNKW 7-8/1985/60 ; wyrok SN z 30 XI 1990 r. , Wr 363/90 , OSNKW 7-9/1991/39) . Podkreślić należy , iż przepis art. 438 pkt 4 stanowi tylko o rażącej niewspółmierności kary ( a nie jakiejkolwiek niewspółmierności) , co oznacza zdaniem Sądu Najwyższego , iż chodzi „o różnicę ocen tak zasadniczej natury , iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – >>rażąco niewspółmierną<< , to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” ( wyrok SN z 2 II 1985 r. , II KRN 198/94 , OSNPP 6/1995/18).

Biorąc powyższe pod uwagę , zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji najzupełniej prawidłowo zastosował wobec oskarżonego środki reakcji prawnej na przestępstwo . Wymierzona oskarżonemu kara pozostaje w granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane oskarżonemu przestępstwo , Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień zawinienia oskarżonego a wymierzona kara w pełni realizuje dyrektywy sądowego wymiaru kary określonego w art. 53 § 1 i 2 k.k. , jest sankcją współmierną do stopnia zawinienia , stopnia społecznej szkodliwości czynu , odpowiednią z uwagi na jej oddziaływanie zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego oraz spełniającą wymogi prewencji generalnej. Prawidłowo również Sąd Rejonowy ocenił przesłanki mające wpływ na uznanie , iż wobec oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności . Zdaniem Sądu nie zasługuje przy tym na uwzględnienie podnoszona przez oskarżonego argumentacja jakoby nadużywanie przez niego alkoholu oraz zły stan psychiczny spowodowany zachowaniem żony powinny uzasadniać wymierzenie mu kary w niższym rozmiarze lub odstąpienie od jej wymierzenia . Nie jest to bowiem okoliczność łagodząca , czy też uzasadniająca nadzwyczajne złagodzenie kary.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj.: Dz.U. z 1983 r. , Nr 49 , poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania ,w tym od opłaty .