Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 października 2014 roku nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu J. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 czerwca 2014 roku na okres do dnia 30 kwietnia 2015 roku.

Sygn. akt IVU 1506/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 kwietnia 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 17.10.2014 r. odmówił J. K. od dnia 01.05.2014 r. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 15.10.2014 r. został uznany za zdolnego do pracy.

J. K. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty. Zaskarżona decyzja jest krzywdząca i nie oddaje jego rzeczywistego stanu zdrowia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. urodzony w dniu (...), ukończył szkołę zawodową o specjalności monter instalacji sanitarnych, pracował jako monter, konserwator. Odwołujący w okresie od 01.03.2008 r. do 31.07.2008 r. pobierał rentę szkoleniową, a następnie od 01.08.2008 r. do 30.04.2014 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 17.06.2014 r. odwołujący wystąpił z kolejnym wnioskiem o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u odwołującego niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii.

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły neurolog rozpoznał u odwołującego:

- rwę kulszową porażenną lewostronną,

- zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa,

- wielopoziomową dyskopatię w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomach L3-L4, L4-L5, L5-S1,

- przepuklinę jądra miażdżystego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomie L4-L5, podwięzadłową.

Z powodu rozpoznanego schorzenia biegły uznał odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy okresowo na okres od 01.05.2014 r. na okres 1 roku. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu. Niezdolność do pracy istnieje nadal.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący przebywa w stałym leczeniu w poradni neurologicznej od 2007 r. z powodu objawów rwy kulszowej lewostronnej. Zgłasza dolegliwości bólowe kręgosłupa z promieniowaniem do lewej nogi, nie wyraził zgody na leczenie operacyjne. W badaniu przedmiotowym stwierdza się ograniczenie ruchomości odcinka piersiowego, lędźwiowego kręgosłupa z zaznaczonymi objawami korzeniowymi w lewej kończynie dolnej, ponadto osłabienie zgięcia grzbietowego lewej stopy z wyszczupleniem lewego podudzia. Badanie NMR odcinka lędźwiowego kręgosłupa wykazało podwięzadłową przepuklinę jądra miażdżystego na poziomie L4-L5, co wymaga leczenia operacyjnego. Przepuklina podwięzadłowa powoduje u odwołującego długotrwały u ucisk na korzenie nerwowe, którego wynikiem jest nie tylko dodatni objaw Lasegue’a jak również ograniczenie ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, osłabienie zgięcia grzbietowego lewej stopy, wyszczuplenie lewego podudzia. Schorzenie powoduje zgłaszane przez odwołującego objawy takie jak: bóle kręgosłupa lędźwiowego, opadanie lewej stopy, bóle i drętwienie lewej nogi, nasilające się przy schylaniu, siedzeniu. Po zastosowaniu leczenia operacyjnego i rehabilitacji rokuje powrót do zdrowia. Obecnie odwołujący jest niezdolny do podjęcia pracy jako pracownik fizyczny – przeciwwskazana ciężka praca fizyczna. Schorzenie ogranicza sprawność odwołującego i czyni go nadal niezdolnym do pracy.

/ dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 10-13 as,

uzupełniająca opinia sądowo-lekarska –k. 27-28 as/

Odwołujący nie kwestionował opinii. Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii i domagał się dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej tego samego biegłego celem ustosunkowania się do zarzutów. Organ rentowy wniósł zarzuty do opinii uzupełniającej i domagał się dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego neurologa. Sąd oddalił ten wniosek dowodowy, uznając że zmierza on jedynie do przewłoki postępowania. W orzecznictwie wskazuje się słusznie, że nie uzasadnia potrzeby powołania innego biegłego jedynie ta okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony – w jej odczuciu niekorzystna (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 22.07.1997 r., I CKN 174/97, nie publ.).

Wydaną w tym zakresie opinie biegłego sądowego Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistę z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłego neurologa podniesionych przez odwołującego, a odnoszących się do długości okresu w jakim biegły uznał, że odwołujący jest niezdolny do pracy. Nie zgłosił przy tym, żadnych konkretnych zastrzeżeń ograniczając się do negacji wniosku biegłego. Sąd pominął te zastrzeżenia uznając, iż opinia ta w pełni zasługuje na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo lekarski.

Sąd w całości podzielił wnioski i tezy wypływające z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie był kwestionowana przez strony. Brak więc jakichkolwiek podstaw, które należało by uwzględnić, nawet z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego znaczenia dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 17.10.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza neurologa. Sąd w oparciu o opinie biegłego uznał, że J. K. z przyczyn neurologicznych - spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy okresowo od dnia 01.05.2014 r. na okres 1 roku. Po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną i badaniu odwołującego, stwierdza się u niego: rwę kulszową porażenną, zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, wielopoziomową dyskopatię w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomach L3-L4, L4-L5, L5-S1, przepuklinę jądra miażdżystego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomie L4-L5, podwięzadłową. Odwołujący z powodów neurologicznych nie jest zdolny do pracy zawodowej w wyuczonym zawodzie i w ramach posiadanych kwalifikacji. W badaniu przedmiotowym stwierdza się ograniczenie ruchomości odcinka piersiowego, lędźwiowego kręgosłupa z zaznaczonymi objawami korzeniowymi w lewej kończynie dolnej, ponadto osłabienie zgięcia grzbietowego lewej stopy z wyszczupleniem lewego podudzia. Badanie NMR odcinka lędźwiowego kręgosłupa wykazało podwięzadłową przepuklinę jądra miażdżystego na poziomie L4-L5, co wymaga leczenia operacyjnego. Przepuklina podwięzadłowa powoduje u odwołującego długotrwały u ucisk na korzenie nerwowe, którego wynikiem jest nie tylko dodatni objaw Lasegue’a ale też ograniczenie ruchomości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, osłabienie zgięcia grzbietowego lewej stopy, wyszczuplenie lewego podudzia. Po zastosowaniu leczenia operacyjnego i rehabilitacji rokuje powrót do zdrowia, ale odwołujący nie zgadza się na zabieg operacyjny. Obecnie odwołujący jest niezdolny do podjęcia pracy jako pracownik fizyczny – przeciwwskazana ciężka praca fizyczna. Schorzenie ogranicza sprawność odwołującego i czyni go nadal niezdolnym do pracy. Odwołujący z wnioskiem o rentę wystąpił w dniu 17.06.2014 r. i stosownie do treści art. 129 ust. 1 powołanej ustawy Sąd przyznał mu świadczenie od dnia 01.06.2014 r. do 30.04.2015 r. (upływ daty końcowej okresu wskazanego przez biegłego).

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ^{( 14)} §2 kpc należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 17.10.2014 r. przyznając J. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.06.2014 r. do 30.04.2015 r.