Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2013r.

sprawy E. L.

obwinionego z art. 107 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 10 stycznia 2013r. sygn. akt II W 869/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego E. L.,

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III. zasądza od oskarżycielki posiłkowej G. L. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze i wymierza opłatę w kwocie 60 złotych.

Sygn. akt VI Ka 160/13

UZASADNIENIE

E. L. został obwiniony o to, że:

w okresie od marca 2011 r. do dnia 08 maja 2012 r. w miejscowości R.poprzez złośliwe i notoryczne wydzwanianie na nr telefonu (...)oraz (...)złośliwie niepokoił G. L., tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 10 stycznia 2013 r. w sprawie o sygn. akt II W 869/12:

1. uniewinnił obwinionego E. L. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 107 k.w.;

2. na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

3. na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. oraz § 14 ust. l pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. kwotę 288 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 66,24 zł tytułem podatku Vat.

Od powyższego wyroku apelację złożył pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że obwiniony dzwoniąc wielokrotnie do pokrzywdzonej działał jedynie z zamiarem ustalenia warunków rozwodu i podziału majątku w sytuacji, gdy dopiero w dniu 10.07.2012r. pokrzywdzona sporządziła pozew rozwodowy, który został wysłany do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w dniu 17.07.2012 r.

W oparciu o powyższy zarzut pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie obwinionego winnego popełnienia czynu stypizowanego w art. 107 k.w. i wymierzenie obwinionemu stosownej kary oraz zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za I instancję oraz za II instancję według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu do ponownego rozpoznania.

Obwiniony w odpowiedzi na apelację wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelujący zarzucił, że Sąd Rejonowy w następstwie błędnie dokonanej oceny dowodów poczynił wadliwe ustalenia faktyczne, co w konsekwencji doprowadziło do niezasadnego uniewinnienia obwinionego od zarzucanego mu czynu. Sąd Okręgowy ocenia jednakże, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób prawidłowy wyjaśnia, jakie dowody stały się podstawą do ustalenia przebiegu wydarzeń w zakresie objętym zarzutem i dlaczego Sąd I instancji nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych. Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd Rejonowy nie naruszył żadnego przepisu procesowego i dokonał oceny, która jest logiczna i przekonywująca, toteż zasługuje na akceptację. Dokonane na jej podstawie ustalenia faktyczne są prawidłowe.

Należy podkreślić, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu orzekającego w I instancji, jako stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Bezpośredni kontakt z osobą przesłuchiwaną ma bardzo istotne znaczenie dla prawidłowej oceny wiarygodności tego dowodu. Przekonania, jakie wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu Sąd Okręgowy nie może kwestionować i zajmować odmiennego stanowiska, skoro dokonana przez Sąd Rejonowy ocena nie przekracza granicy oceny swobodnej zakreślonej art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Rejonowy realizując zasadę prawdy materialnej przeprowadził w przedmiotowej sprawie prawidłowe, a przy tym wyczerpujące, szczegółowe i odnoszące się do wszystkich okoliczności sprawy postępowanie dowodowe, nie nasuwające żadnych wątpliwości w zakresie uwolnienia obwinionego od odpowiedzialności. Sąd Rejonowy rozstrzygając w przedmiotowej sprawie nie pominął żadnych z przeprowadzonych istotnych dowodów i wnikliwie je ocenił.

Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia faktyczne trafnie odrzucił jako niewiarygodne zeznania pokrzywdzonej wskazującej, że obwiniony od marca 2011 r. codziennie do niej wydzwaniał na wskazane w akcie oskarżenia numery telefonów, oraz że czynił to w celu dokuczenia pokrzywdzonej. Zeznania te nie znajdują potwierdzenia w dowodach obiektywnych w postaci wykazu połączeń telefonicznych, gołosłowne były również zapewnienia pokrzywdzonej dotyczące posiadania bilingów rozmów na telefony niemieckie. Te okoliczności, jak również treść zeznań świadka I. D., treść wiadomości tekstowych wysyłanych przez pokrzywdzoną do obwinionego dodatkowo odbiera pokrzywdzonej wiarygodności.

U podstaw uznania za wartościowe wyjaśnień obwinionego leżało stwierdzenie, że są one konsekwentne, spójne, i znajdują uzasadnienie w zasadach doświadczenia życiowego. Wszak obwiniony czuł się pokrzywdzony działaniami żony, niepewny swojej sytuacji osobistej i finansowej, mógł zatem podjąć próby kontaktu z G. L.. O tym, że obwiniony kierował się chęcią ustalenia spraw związanych z zajmowanym przez niego mieszkaniem, ewentualnie chęcią wyrażenia odczuwanych wobec pokrzywdzonej emocji, świadczy list umieszczony przez obwinionego na portalu (...), na co słusznie wskazał Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zważywszy na relacje panujące pomiędzy stronami postępowania, takie zeznania świadków i wyjaśnienia obwinionego uprawniały do poczynienia ustaleń takich jak w zaskarżonym wyroku. Bez znaczenia przy tym pozostaje okoliczność, na którą powołuje się skarżący w złożonej apelacji, że G. L. złożyła pozew rozwodowy dopiero w dniu 17 lipca 2012 r. Po niemal dwudziestu latach wspólnego pożycia małżeńskiego, zrozumiałym jest, że podjęcie decyzji o rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód nie nastąpiło od razu po rozstaniu małżonków.

Reasumując, zasadnie Sąd Rejonowy nie dokonał pozytywnego ustalenia na okoliczność złośliwego niepokojenia G. L. przez E. L.. W tak ustalonym stanie faktycznym w ocenie Sądu Okręgowego nie było zasadnym przypisanie obwinionemu wykroczenia z art. 107 k.w. Wskazanego wykroczenia może dopuścić się bowiem jedynie ten, kto w celu dokuczenia innej osobie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi.

Dla bytu tego wykroczenia konieczna jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 k.w. polega na działaniu kierunkowym – w celu dokuczenia innej osobie. Należało zatem ustalić, że po stronie sprawcy wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie penalizowane tym przepisem (por. wyrok SN z dnia 22 czerwca 1995 r. o sygn. akt III KRN 44/95, Prok. i Pr. 1995/11-12/24).

Sam fakt stwierdzenia wielokrotnych prób połączeń telefonicznych na wskazane w akcie oskarżenia numery telefonów, nie dawał podstaw do przejęcia, iż działanie obwinionego miało cechy złośliwego niepokojenia. Próby kontaktu obwinionego z żoną, która opuściła go i nie poinformowała o swoich dalszych planach na życie, nie uregulowała spraw związanych ze wspólnym majątkiem, są usprawiedliwione. Działaniu obwinionego nie sposób przypisać złośliwości ani chęci dokuczenia pokrzywdzonej. Wykonywanie połączeń, nawet licznych, uznać należy za zrozumiałe przez pryzmat sytuacji życiowej, w jakiej E. L. się znalazł. W konsekwencji stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy nie pozwalał działaniu obwinionego przypisać cechy złośliwości. Słusznie Sąd I instancji ocenił, że czyn obwinionego polegający na wykonywaniu połączeń telefonicznych do żony na posiadane przez niego numery telefonów nie wyczerpał znamion wykroczenia z art. 107 k.w.

Zasadnie zatem Sąd Rejonowy zaskarżonym wyrokiem uniewinnił obwinionego, a apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie mogła zostać uwzględniona.

Z tych też względów na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. Sąd Odwoławczy orzekł jak w sentencji wyroku.

Ponadto na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej obrony obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Jednocześnie Sąd zasądził od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 zł, określonej na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd Okręgowy wymierzył również oskarżycielce posiłkowej opłatę w kwocie 60 zł (art. 13 ust. 2 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).