Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Nowicka
Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

przy udziale

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2015r.

sprawy P. D.obwinionego z art. 119§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 3 września 2014 r. sygn. akt II W 2638/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia P. D. od popełnienia czynu zarzucanego jemu we wniosku o ukaranie;

II.  kosztami procesu za obie instancje w całości obciąża Skarb Państwa.

IX Ka 9/15

UZASADNIENIE

P. D. został obwiniony o to, że w dniu 12 maja 2013r. o godz. 21: 15 w miejscowości M. na stacji paliw (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr. rej. (...), dokonał kradzieży paliwa (...)w ilości 38,15 litra o wartości 200,67 złotych na szkodę stacji paliw (...).

tj. o czyn z art. 119§1 kw

Sąd Rejonowy w Grudziądzu wyrokiem z dnia 3 września 2014r. orzekł, że:

1. Obwinionego P. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego, tj. wykroczenia z art. 119§1 kw i za to na podstawie powyższego przepisu wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych).

2. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł (pięćdziesięciu złotych) tytułem opłaty oraz obciąża go kosztami postępowania w wysokości 70 zł (siedemdziesięciu złotych).

Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść wyroku polegający na wybiórczym nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom świadków, złożony podczas czynności wyjaśniających oraz na nie przyznaniu waloru pełnej wiarygodności zeznaniom świadków K. K. oraz T. K. złożonym w postepowaniu przed Sadem I instancji oraz wyjaśnieniom obwinionego złożonym w przedmiotowym postępowaniu, co doprowadziło do obrazy przepisów postepowania karnego, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk oraz art. 5§2 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego oraz na nie usunięciu wątpliwości stanu faktycznego na korzyść obwinionego.

W konkluzji wniosła o zmianę wyroku i uniewinnienia obwinionego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońca obwinionego doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia go od popełnienia zarzuconego jemu we wniosku o ukaranie, czynu.

Należy przyznać rację skarżącej kwestionującej trafność założenia Sądu Rejonowego, które legło u podstawy uznania winy P. D. w zakresie przypisanego jemu czynu. Analiza, bowiem stanowiska sądu I instancji w kontekście wyników postępowania dowodowego, przekonania tego sądu o winie obwinionego nie potwierdza.

Sąd I instancji rozpoznając sprawę skupił swoją uwagę głównie na okolicznościach towarzyszących zabraniu samochodu marki V. (...) należącego do T. K.. Dokonując w tym zakresie ustaleń faktycznych oparł się na zeznaniach świadków K. K. i T. K. złożonych w toku czynności przygotowawczych, odrzucając te, które złożyli w postępowaniu przed Sądem. Tymczasem niezwykle istotny jest fakt, że oboje świadkowie widząc obwinionego „na żywo” zdecydowanie wykluczyli, by był on tą osobą, o której mówili w swoich zeznaniach. Próbując zidentyfikować osobę, która zabrała samochód (...)odwoływali się do osoby, która była klientem warsztatu T. K., naprawiała swój samochód marki A., a w związku z tym znana była z widzenia K. K.. Nie ulega wątpliwości, że tych kryteriów nie spełnia P. D. i co do tego wątpliwości nie mieli także świadkowie K.. Przypuszczenia, że świadkowie ci ryzykowaliby odpowiedzialność karną za składnie fałszywych zeznań, by chronić obcego dla nich obwinionego, są zbyt daleko idące. Osobą, której udział w wątku zdarzenia dotyczącym zabrania samochodu nie jest jasny. Zwrócić należy uwagę, że oddając samochód T. K. wskazywał on na młodszego brata, który zabrał ten samochód, a z pewnością takie więzy nie łączą go z obwinionym. Pamiętać przy tym należy, że obwiniony stanął pod zarzutem dokonania kradzieży paliwa, a nie dokonania zaboru samochodu. Tymczasem z zeznań pracownika stacji paliw M. R. wynika, że samochodem przyjechały dwie osoby - kierowca blondyn w wieku ok. 21 lat, 1.75cm wzrostu oraz pasażer - w bluzie z kapturem założonym na głowę. Wizerunku tych osób nie zabezpieczono, z uwagi na brak monitoringu, a świadek nie był w stanie nikogo rozpoznać. Nie można, więc w sposób pewny stwierdzić ani tego, że to obwiniony zabrał samochód należący do T. K., ani tym bardziej, że dokonał kradzieży paliwa na stacji. Sąd brak dowodów zastąpił wnioskowaniem, które przekroczyło granice art. 7 kpk.

Mając na uwadze powyższe nie można było inaczej postąpić jak uniewinnić obwinioną od popełnienia zarzuconego jej czynu, co też sąd odwoławczy uczynił zmieniając zaskarżony wyrok w tym kierunku.

Kosztami procesu z obie instancje obciążono Skarb Państwa po myśli art. 119 kpw w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 118 §2 kpw.