Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku J. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu

z dnia 4 lutego 2013 r. sygn. akt III U 1440/12

o d d a l a apelację.

Sygn. Akt III AUa 331/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 czerwca 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił J. L. ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, przywołując w uzasadnieniu decyzji orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która uznała wnioskodawcę za zdolnego do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu J. L. domagał się jej zmiany poprzez przywrócenie prawa do renty.

Skarżący wymienił szereg schorzeń, na które cierpi, a które w jego ocenie czynią go w niezdolnym do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 4 lutego 2013r. oddalił odwołanie.

Wskazując opinie biegłych sądowych lekarzy, które w całości podzielił, jako podstawę rozstrzygnięcia, Sąd I instancji stwierdził, że odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie, a to wobec ustalenia, że jest on zdolny do podjęcia pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W podstawie prawnej Sąd powołał art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i dodatkowo art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego skierował do Sądu Apelacyjnego J. L. wnosząc o „wnikliwe i ludzkie rozpatrzenie jego argumentów”.

W uzasadnieniu apelacji, będącej w istocie powtórzeniem twierdzeń z odwołania skierowanego do Sądu I instancji, ponowił twierdzenie o utrzymujących się u niego schorzeniach uniemożliwiających podjęcie pracy zarobkowej. Zwrócił też uwagę, że po dwunastu latach pobierania renty w jego stanie zdrowia nie nastąpiła poprawa, a wręcz pogorszenie.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja J. L. jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu.

J. L. uprawniony był do renty i świadczenie to pobierał od 1 stycznia 2000r. do 31 grudnia 2001r. oraz od 1 lutego 2002r. do 30 września 2010r. Decyzją z 15 października 2010r. organ odmówił prawa do renty na dalszy okres, opierając decyzję na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, która uznała wnioskodawcę za zdolnego do pracy. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu po rozpoznaniu odwołania J. L. prawomocnym wyrokiem z 24 października 2011r. oddalił je.

Z kolejnym wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy J. L. wystąpił 25 stycznia 2012r.

Zarówno lekarz orzecznik ZUS jak i Komisja Lekarska ZUS zgodnie uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy, w następstwie czego organ rentowy wydał zaskarżoną w przedmiotowym postępowaniu decyzję.

W rozpatrywanej sprawie zatem, ze względu na stanowisko lekarzy orzeczników ZUS spór sprowadził się do kwestii, czy wnioskodawca zachował w dalszym ciągu zdolność do pracy po dniu 30 września 2010r., czy też w stanie jego zdrowia nastąpiło istotne pogorszenie powodujące naruszenie sprawności organizmu w stopniu sięgającym częściowej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego rozstrzygając istotę sporu tj. kwestię niezdolności do pracy i związanym z tym prawem do świadczenia rentowego, Sąd I instancji nie uchybiając przepisom postępowania i prawa materialnego dokonał trafnych ustaleń, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Ustalenia te następnie zostały należycie ocenione i doprowadziły do rozstrzygnięcia, które skutecznie podważone być nie może.

Sąd Okręgowy dążąc do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy internisty – kardiologa, neurologa, specjalisty medycyny pracy i drugiego kardiologa. Dając zaś wiarę opiniom biegłych nie popełnił błędu i nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 § 1 kpc.

Biegli w swoich wyczerpująco uzasadnionych opiniach wyjaśnili, że rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia w aktualnym stopniu ich zaawansowania nie powodują niezdolności do pracy. Wyjaśnili także, że od czasu wyroku Sądu Okręgowego z 24 października 2011r. oddalającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do renty na dalszy okres, w stanie zdrowia J. L. nie nastąpiło pogorszenie.

Opinie biegłych ze względu na wyczerpujące uzasadnienie wniosków końcowych poddają się merytorycznej ocenie. Przypomnieć zaś trzeba, że sąd może oceniać opinię biegłych pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Nie może jednak nie podzielić merytorycznych poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych twierdzeń.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny podziela ocenę opinii dokonaną przez Sąd I instancji, uznając przy tym, że nie bez znaczenia był także fakt, że wszyscy lekarze oceniający stan zdrowia wnioskodawcy byli zgodni co do tego, że jest on zdolny do pracy.

Treść opinii z kolei wskazuje, że przy ocenie zdolności do pracy zainteresowanego mieli lekarze na uwadze kryteria orzekania o niezdolności do pracy, o których mowa w art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Twierdzenie wnioskodawcy, że stan zdrowia, występujące u niego schorzenia czynią go niezdolnym do pracy nie zasługują na wiarę, bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na nie budzące wątpliwości ustalenie, że może on podjąć pracę zarobkową. Stanowią tym samym jedynie polemikę z prawidłowym ustaleniami Sądu I instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny w pełni podzielił stanowisko Sądu I instancji, że decyzja organu rentowego była prawidłowa i w konsekwencji wyrok tego Sądu oddalający odwołanie wnioskodawcy od decyzji ZUS odmawiającej prawa do renty jest trafny i odpowiada prawu.

Z tych przyczyn brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia apelacji i dlatego Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji stosownie do art. 385 kpc.

(...)

(...)

(...)