Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2015r. w S.

odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 20 grudnia 2013 r. Nr (...)-SER

w sprawie J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo J. W. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 listopada 2013r. do 1 listopada 2016r.

Sygn. akt: IV U 124/14 UZASADNIENIE

Decyzją z 20 grudnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił J. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u wymienionego nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył J. W. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że stan jego zdrowia w dalszym ciągu nie pozwala na wykonywanie pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Przez cały czas odczuwa bóle kręgosłupa z promieniowaniem do kończyn dolnych oraz drętwienie kończyn dolnych (odwołanie k.2-4).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 12 grudnia 2013r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.5).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. W. do 31 października 2013r. uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z 17 listopada 2012r. o ustaleniu prawa do renty na okres do 31 października 2013r. k.438-439 akt rentowych). W dniu 4 października 2013r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.445 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 23 października 2013r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika z 23 października 2013r. k.447 akt rentowych).

Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika ubezpieczony skierowany został na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 12 grudnia 2013r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS k.449 i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 12 grudnia 2013r. k.452 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 20 grudnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 20 grudnia 2013r. k.456 akt rentowych).

Ubezpieczony ma 48 lat i wykształcenie zawodowe – mechanizator rolnictwa, ale nigdy nie pracował w wyuczonym zawodzie. Przez większość okresu zatrudnienia, łącznie blisko 20 lat, pracował jako elektromonter (kopie świadectw pracy k.21, 37-47 akt rentowych oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k.9 akt rentowych). Od 21 maja 2005r. do 31 października 2013r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 13 października 2005r. u ustaleniu prawa do renty po raz pierwszy k.187 akt rentowych).

Ubezpieczony cierpi na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian dyskopatycznych i zwyrodnieniowych z upośledzeniem funkcji ruchowej, przebył trzy operacje leczenia dyskopatii L5/S1 = w 2004r., 2009r. i 2012r. Badanie wykazuje ograniczenie ruchomości kręgosłupa L-S, obustronnie zaznaczone objawy rozciągowe, brak odruchu skokowego lewego, zaburzenia czucia powierzchniowego na podudziu i grzbiecie stopy lewej. U ubezpieczonego utrzymują się przewlekłe dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego pomimo stosowanego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji oraz upośledzenie ruchomości kręgosłupa wymagające kontynuacji leczenia. Okoliczności te stanowią przeciwwskazanie do ciężkiej pracy fizycznej, dźwigania, pracy w długotrwałej pozycji wymuszonej, pracy wymagającej sprawności ruchowej, a to powoduje, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy na stanowisku elektromontera, jak też do pracy w wyuczonym zawodzie mechanizator rolnictwa. W tych okolicznościach jest on nadal częściowo niezdolny do pracy od 1 listopada 2013r. do 1 listopada 2016r. (opinia biegłego ortopedy M. W. i biegłej neurolog J. S. k.38-40 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego J. W. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdoloną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego istnieje nadal niezdolność do pracy i jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu medycyny. Sąd zasięgnął opinii dwóch zespołów biegłych w składzie ortopeda i neurolog (opinia biegłego ortopedy K. K. i neurologa E. K. z 19 marca 2014r. k.10-13 oraz opinia biegłego ortopedy M. W. i neurologa J. S. z 13 listopada 2014r. k.38 i 40 akt sprawy). Oba zespoły biegłych rozpoznały u ubezpieczonego schorzenie narządu ruchu pod postacią zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego na podłożu zmian dyskopatycznych i zwyrodnieniowych. Odmiennie natomiast oceniły wpływ powyższego schorzenia i towarzyszących mu dolegliwości bólowych na zdolność ubezpieczonego do wykonywania pracy. Pierwszy zespół biegłych ustalił, że u ubezpieczonego utrzymują się dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa promieniujące do prawej kończyny dolnej, a także okolicy lewego stawu skokowego, które nasilają się podczas podnoszenia większych ciężarów, przebywania w pozycji wymuszonej w pochyleniu do przodu (opinia k.13). Mimo to stwierdzili, że ubezpieczony jest zdolny do pracy, którą wykonywał przed ustaleniem prawa do renty ,tj. pracy elektromontera, a także pracy w wyuczonym zawodzie mechanizatora rolnictwa. Z kolei drugi zespół biegłych ocenił, że utrzymujące się u ubezpieczonego dolegliwości bólowe kręgosłupa oraz ograniczenie jego ruchomości stanowią przeciwwskazanie do ciężkiej pracy fizycznej, dźwigania, pracy w długotrwałej pozycji wymuszonej, pracy wymagającej sprawności ruchowej (opinia k.40). W konsekwencji powyższego biegli uznali, że ubezpieczony jest nadal niezdolny do wykonywania pracy zarówno w zawodzie elektromontera (którą wykonywał przed ustaleniem prawa do renty), jak i pracy w wyuczonym zawodzie mechanizatora rolnictwa. Analizując opinie obu zespołów biegłych Sąd doszedł do przekonania, że walor wiarygodności należy przypisać opinii zespołu biegłych M. W. i J. S. (opinia k.40). Wskazani biegli odnieśli bowiem istniejące u ubezpieczonego schorzenie i towarzyszące mu dolegliwości oraz ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa do pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w zawodzie elektromontera, co jest niezbędne przy orzekaniu o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy. Nie ulega wątpliwości, że praca elektromontera jest ciężką pracą, wymagającą pełnej sprawności fizycznej i dobrej koordynacji ruchowej. Praca ta wiąże się z pracą na wysokości, z podnoszeniem ciężarów, z przyjmowaniem wymuszonej pozycji ciała. Z dokumentacji fotograficznej złożonej przez pełnomocnika ubezpieczonego wynika, że ubezpieczony pracował na wysokości – na słupach energetycznych, przy stawianiu konstrukcji urządzeń energetycznych (vide: fotografie – w kopercie na k.34 akt sprawy), nie sposób zatem uznać, aby ubezpieczony - przy istniejącym schorzeniu kręgosłupa i po trzykrotnej operacji - był w stanie wykonywać i to bezpiecznie pracę zgodną z posiadanymi kwalifikacjami. Powyższe pokazuje, że pierwszy zespół biegłych nie dokonał dostatecznego rozważenia wpływu istniejącego u ubezpieczonego schorzenia na zdolność do wykonywania przez niego pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacji i dlatego opinia ta nie mogła stanowić podstawy do ustaleń Sądu. Z tych względów Sąd oparł swoje ustalenia o opinię biegłych z 13 listopada 2014r. (na k.40 akt sprawy). Z uwagi na to, że opinia ta jest spójna, logiczna i przekonująca Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych (pismo organu rentowego k.49-50 akt sprawy).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477.14§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.