Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Daria Ratymirska

Protokolant Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2015 roku w K.

sprawy z powództwa (...)z siedzibą wL.

przeciwko I. D.

o zapłatę kwoty 3.763,04 zł

oddala powództwo.

[Przewodnicząca 00:00:00.543]

Uzasadnienie ustne. Strona powodowa, (...)Spółka z siedzibą w L., złożyła pozew przeciwko I. D.o zapłatę kwoty 3.763 złote i 4 grosze z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu strona powodowa podała, że na podstawie umowy cesji z 24 kwietnia 2014 roku przejęła od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąprawa do wierzytelności wobec pozwanego, wynikającej z zawartej z pozwanym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwany do dzisiaj nie uregulował swojego zadłużenia wynikającego z dokumentów finansowych: noty obciążeniowej z dnia 16 kwietnia 2012 roku na kwotę 517 złotych płatną do dnia 2 maja 2012 roku, noty obciążeniowej z 21 kwietnia 2012 roku na kwotę 529 złotych i 37 groszy płatną do dnia 29 kwietnia 2012 roku, oraz na podstawie pozostałych not obciążeniowych wskazanych w uzasadnieniu pozwu z ich numerami, datami wystawienia oraz ze wskazaniem kwot i terminów płatności. Pozwany domagał się oddalenia powództwa, zgłosił zarzut braku podstawy materialnej roszczenia, braku legitymacji procesowej czynnej oraz w związku z powyższym pozyskania i administrowania danymi osobowymi pozwanego w sposób niezgodny z właściwymi aktami normatywnymi. Pozwany zarzucił, że powód w żaden sposób wykazał, aby pozwany faktycznie zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąw W.. Zarzucił, że powód nie podał żadnych danych mogących skonkretyzować rzeczoną umowę, to jest jakich usług telekomunikacyjnych ma dotyczyć, jakie obowiązki i uprawnienia stron mają z niej wynikać, jak również nie wskazał okresu jej obowiązywania. Pozwany zarzucił, że nie zna dokumentów finansowych, z których miałyby wynikać dochodzone przez powodową Spółkę należności, nie zna podstawy materialnej uzasadniającej ich wystawienie i wynikającą z nich kwotę. Zarzucił, że strona powodowa, mimo powołania dowodu z wymienionych w uzasadnieniu pozwu 6 not odsetkowych i mimo wezwania Sądu do uzupełnienia braków formalnych pozwu w tym zakresie, nie uczyniła tego, to jest nie wykazała faktycznej podstawy swojego roszczenia względem pozwanego. Pozwany zarzucił nadto, że powodowa Spółka wywodzi swoją legitymację procesową czynną z zawartej w dniu 24 kwietnia 2014 roku umowy sprzedaży wierzytelności z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąw W., na podstawie której miała nabyć od tego podmiotu wierzytelność wynikającą z 6 not obciążeniowych wskazanych w uzasadnieniu pozwu. Z przedłożonych zapisów wyżej wymienionej umowy przez stronę powodową, nie sposób jest, jak zarzucił pozwany, wskazać, jakie wierzytelności były przedmiotem sprzedaży, w tym przejścia praw do wierzytelności objętych żądaniem pozwu na (...)Spółkę w L.. Pozwany powołał się na artykuł 509 Kodeksu cywilnego, który reguluje sprzedaż wierzytelności oznaczonej co do tożsamości, to znaczy, że dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności, co w przedłożonych zapisach umowy nie znajduje potwierdzenia. Zgodnie z postanowieniami paragraf 2 ustęp 2 umowy wykaz przenoszonych z cedenta na cesjonariusza wierzytelności miał zostać sporządzony przez zbywcę i przekazany nabywcy. Powodowa Spółka nie przedłożyła wykazu sporządzonego przez zbywcę. Powołany jako dowód w sprawie częściowy wykaz wierzytelności do umowy z dnia 24 kwietnia 2014 roku stanowi dokument sporządzony przez powodową Spółkę, zatem niebędący dokumentem elektronicznym, o którym mowa w paragraf 2 ustęp 2 umowy, jak również nie zawiera szeregu informacji indywidualizujących wierzytelność wymienionych w paragraf 2 ustęp 3 umowy. Rzeczony dokument zawiera dane osobowe dłużnika tożsame wyłącznie w zakresie pierwszego imienia i nazwiska z danymi osobowymi pozwanego. Częściowy wykaz wierzytelności nie jest ponadto kontrasygnowany przez zbywcę, co jest przesłanką uprawdopodabniającą wystąpienia okoliczności, o której mowa w paragraf 2 ustęp 7 umowy sprzedaży wierzytelności. Wobec powyższego pozwany zakwestionował legitymację procesową powodowej Spółki. Odnosząc się do zawiadomienia o cesji wierzytelności pozwany zarzucił, że nie tylko pisma tego nie otrzymał, wskazał, że dokument, jeśli faktycznie był sporządzony do dnia 30 lipca 2014 roku i faktycznie wysłany na we wskazanej dacie, to został skierowany na adres niebędący kiedykolwiek miejscem zameldowania stałego czy czasowego pozwanego ani miejscem jego przebywania we wskazanym czasie czy obecnym ani miejscem wskazanym do odbioru korespondencji. Zdaniem pozwanego również sama treść tego dokumentu budzi uzasadnione wątpliwości co do jego prawdziwości. Zarzucił, że z treści dokumentu wynika, że wierzytelności, których dotyczy zostały wymienione na odwrocie pisma, niemniej nie zawiera żadnych informacji, a cała przedłożona kserokopia dokumentu została poświadczona za zgodność z oryginałem przez reprezentującego stronę powodową radcę prawnego. Posiłkując się wyżej wymienionym przez pozwanego dokumentem jego zdaniem nie sposób jest ustalić ewentualnych wierzytelności, których dotyczyć miała przekazywana informacja. Stan wierzytelności wskazany w rzeczonym zawiadomieniu odpowiada wyliczeniom na dzień poprzedzający wniesienie pozwu w trybie elektronicznego postępowania upominawczego do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, to jest na 12 listopada 2014 roku, a nie na dzień 30 lipca 2014 roku, w którym to najpóźniej wedle twierdzeń strony powodowej mogło zostać zawiadomienie to zredagowane, gdyby uznać twierdzenia strony powodowej za prawdziwe. Pozwany zarzucił nadto, że powodowa Spółka dochodzi kwoty wierzytelności wraz z odsetkami liczonymi od daty wymagalności kwot mających wynikać z poszczególnych not odsetkowych za cały okres od dnia wymagalności poszczególnych kwot w pełnej wysokości. Zawiadomienie zostało sporządzone przez A. P., niemniej żadne dane pozwalające ustalić funkcję tej osoby, czy jej umocowanie do składania oświadczeń w imieniu P., nie zostały przedstawione. Żadne dane rejestrowe czy adresowe wyżej wymienionych podmiotów również nie zostało zawarte w zawiadomieniu, by móc weryfikować ich istnienie czy uprawnienie do administrowania danymi osobowymi pozwanego. Pozwany oświadcza również, że zawiadomienie, o którym mowa w paragraf 6 ustęp 1 umowy sprzedaży wierzytelności nie zostało mu doręczone. Zdaniem pozwanego wobec tych zarzutów powództwo nie zasługuje w najmniejszym stopniu na uwzględnienie, pozwany wniósł o jego oddalenie w całości. Sąd zważył, co następuje. Strona powodowa nie udowodniła faktów, z których wywodziła skutki prawne w postaci możliwości żądania zapłaty od pozwanej, od strony pozwanej, od pozwanego kwoty dochodzonej pozwem. Twierdzenia strony powodowej jakoby nabyła wierzytelność przysługującą względem pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem pozostały gołosłowne. Sąd w pełni podzielił przedstawione wyżej argumenty i zarzuty pozwanego, których ponowne przytaczanie w tej części uzasadnienia jest zbędne, w tym, co do braku wykazania faktu nabycia konkretnej wierzytelności względem pozwanego. Odpowiedzialność kontraktowa znajduje zastosowanie w stosunkach między wierzycielem i dłużnikiem, którzy są stronami określonego stosunku zobowiązaniowego (artykuł 471 Kodeksu cywilnego). Dłużnik nie wykonuje zobowiązania, jeżeli przez swoje zachowanie nie doprowadzi do osiągnięcia przez wierzyciela określonej kontraktem korzyści. Ciężar dowodu istnienia przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, to jest powstania szkody w postaci uszczerbku majątkowego spowodowanej niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika oraz istnienia związku przyczynowego w świetle artykułu 6 Kodeksu cywilnego spoczywa na wierzycielu, jako osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne. Musi on zatem udowodnić istnienie ważnego zobowiązania o określonej treści, stosunku, do którego czyni dłużnikowi zarzut jego naruszenia. Strona powodowa mimo konkretnych zarzutów zgłoszonych już w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu elektronicznym, nie przedłożyła w niniejszej sprawie dowodu w postaci umowy łączącej pozwanego z jej poprzednikiem prawnym, artykuł 232 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 6 Kodeksu cywilnego. Strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność, że jej poprzednikowi prawnemu w ogóle przysługiwała taka wierzytelność względem pozwanego, nie przedłożyła umowy łączącej zbywcę wierzytelności z pozwanym, ale także dokumentów, na których opierała żądanie, to jest not obciążeniowych wymienionych w dołączonym do pozwu częściowym wykazie wierzytelności. Nie wyjaśniła przy tym podstawy faktycznej i prawnej wystawienia takich not. Poza brakiem wykazania istnienia wierzytelności względem pozwanego z tytułu świadczenia usług w wysokości wskazanej w pozwie, brakiem wykazania terminów wymagalności świadczenia, a co za tym idzie, możliwości dochodzenia odsetek powód nie udowodnił, że w ogóle nabył wierzytelność przysługującą względem pozwanego. Na podstawie dowodów zaoferowanych przez powoda Sąd ustalił jedynie, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 24 kwietnia 2014 roku strona powodowa nabyła od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąw W.wierzytelności pieniężne względem dłużników z tytułu niezapłaconych należności wynikających między innymi z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Nie przedłożyła zarazem wykazu wierzytelności objętych umową, nie wykazała nadto ani faktu, że pozwany był abonentem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąani tym bardziej, że ciążył na nim bezsporny i wymagalny dług względem zbywcy wierzytelności, jak w paragraf 2 umowy. Dowodem na tą okoliczność w żadnym razie nie może być częściowy wykaz wierzytelności, jak na karcie 27 akt, z nieczytelnym podpisem nabywcy, który jako dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie określonej treści, artykuł 245 Kodeksu cywilnego. Z samego zaś faktu, że strona powodowa sporządziła dokument w postaci zawiadomienia o cesji wierzytelności, adresowany do pozwanego ze wskazaniem błędnego adresu, nie wynika fakt istotny, a mianowicie, że wierzytelność przeciwko pozwanemu w ogóle istniała, nie mówiąc o jej wysokości. Tym bardziej, że powód nie wykazał, aby pismo to w ogóle zostało doręczone pozwanemu w taki sposób, że mógł się on zapoznać z jego treścią. Ponadto na powodzie spoczywał także ciężar udowodnienia istnienia zastrzeżenia kary umownej w określonej wysokości, artykuł 483 paragraf 1 Kodeksu cywilnego, który jak można przyjąć dotyczą noty obciążeniowe wymienione w częściowym wykazie wierzytelności, a ten istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów nie wykazał, artykuł 471 Kodeksu cywilnego w związku z artykułem 6 Kodeksu cywilnego. Istotne jest przy tym, że zastrzeżenie kary umownej dopuszczalne jest jedynie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. W niniejszej sprawie powód w żaden sposób nie wyjaśnił, na czym by miały polegać zobowiązania stron w łączącej ich umowie. Jeśli pozwany miał być zobowiązany do zapłaty pieniędzy za świadczone mu usługi, to zastrzeżenie kary umownej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie tego zobowiązania było niedopuszczalne, artykuł 483 paragraf 1 Kodeksu cywilnego. Sąd nie znalazł podstaw do działania z urzędu w celu poszukiwania dokumentów na poparcie twierdzeń powoda u zbywcy wierzytelności w sytuacji, gdy strona powodowa działała przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu najwyższego z 12 grudnia 2000 roku sygnatura V CKN 175/00 opublikowany OSP 2001 numer 7-8/116, iż działanie Sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron, artykuł 32 ustęp 1 i artykuł 45 ustęp 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu powołanego orzeczenia wyrażono stanowisko, iż ani w toku postępowania dowodowego ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron Sąd nie ma obowiązku ustalania czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia stosunku spornego i nieaktualny jest już nakaz uzupełniania z urzędu udzielanych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów, jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy. Powołanie dowodów przez Sąd z urzędu może być korzystne dla jednej ze stron, niekorzystne natomiast dla strony przeciwnej. Przestrzegając zasady równości stron Sąd musi, o ile chodzi o powoływanie dowodów, przestrzegać również zasady kontradyktoryjności, stosownie do której strona może między innymi powoływać dowody i wypowiadać się co do dowodów powołanych przez przeciwnika. Sąd powinien zatem przede wszystkim dbać o to, aby każda ze stron taką możliwość uzyskała. Działanie przez Sąd z urzędu nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnieniu jej obowiązku i może mieć miejsce tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach. Sąd nie dopatrzył się podstaw do uznania za taką sytuacji stron w niniejszej sprawie. To wszystko.

[Koniec części 00:19:18.567]