Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

SO Sławomir Klekocki

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2015 r.

sprawy: D. K. (1) /K./,

syna M. i E.,

ur. (...) w N.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 60 ust. 3

Ustawy z dnia 20 marca 2009 r.

o bezpieczeństwie imprez masowych

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w J.

z dnia 20 marca 2015r. sygn. akt II K 188/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że jako podstawę orzeczonego środka karnego wskazuje dodatkowo art. 41 b § 1 kk;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat S. P. kwotę 420,00 złotych (czterysta dwadzieścia złotych) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt V. 2 Ka 210/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w J. wyrokiem wydanym w trybie 387 kpk w dniu 20 marca 2015r. w sprawie o sygn. akt II K 188/15, uznał oskarżonego D. K. (1) za winnego popełnienia występku z art. 60 ust.3 ustawy z dnia 20 marca 2009r. o bezpieczeństwie imprez masowych polegającego na tym, iż w dniu 18 marca 2015r. w J. na terenie lodowiska (...) w czasie i w miejscu trwania imprezy masowej – meczu hokeja pomiędzy (...) a (...) poprzez szarpanie za mundur D. K. (2) naruszył nietykalność cielesną członka służby porządkowej i za to na mocy art. 60 ust. 3 cytowanej ustawy skazał go na karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. W punkcie 2 zaskarżonego wyroku na podstawie art. 66 cytowanej ustawy orzekł wobec oskarżonego zakaz wstępu na imprezę masowe na okres 2 lat. Na podstawie art. 29 ustawy prawo o adwokaturze zasadził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej – adw. S. P. wynagrodzenie w wysokości 360 zł wraz z podatkiem VAT. Na zasadzie art. 63 § 1 kk w zw z art. 265 kpk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 18 marca 2015r. do dnia 20 marca 2015r. przyjmując iż jeden dzień jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny , uznając tym samym grzywnę za wykonaną w części tj. do 6 stawek dziennych. Nadto Sad obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w całości.

Apelację wniósł prokurator i zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze. Wyrokowi zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego: poprzez pominięcie w rozstrzygnięciu sądu o zastosowaniu środka karnego zakazu wstępu na imprezę masową art. 42b § 2 kk oraz poprzez pominięcie w rozstrzygnięciu sądu o zastosowaniu środka karnego zakazu wstępu na imprezę masową art. 43 § 1 kk który określa ramy czasowe stosowania tego środka. Na rozprawie odwoławczej Prokurator zmodyfikował iż doszło do obrazy art. 41 b § 1 kk a nie art. 41b § 2 kk. Podnosząc powyższy zarzut prokurator na rozprawie odwoławczej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przywołanie art. 41 b § 1 kk w pkt. 2 wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja w części zasługuje na uwzględnienie, a stawiany w niej zarzut obrazy prawa materialnego , który miał wpływ na treść wyroku, jest zasadny.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, ocena zachowania oskarżonego, przyjęta kwalifikacja prawna i wymierzona kara nie budzą wątpliwości sądu odwoławczego i są prawidłowe. Wyrokując w sprawie nie ustrzegł się jednak Sąd Rejonowy błędu w zakresie powołania podstawy prawnej orzeczonego środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe.

W chwili obecnej przepis art. 66 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych przewiduje obligatoryjne orzekanie zakazu wstępu na imprezę masową wobec sprawców przestępstw opisanych w art. 59 i 60 ustawy. Zatem prawidłowo Sąd Rejonowy uznał , że orzeczenie w/w środka karnego jest obligatoryjne. Zakaz wstępu na imprezy masowe jest jednym ze środków karnych przewidzianych przez kodeks karny. Art. 39 pkt. 2c wymienia ten środek zaś art. 41b kk rozwija w szczegółach jego istotę i przewiduje kiedy środek ten orzeka się fakultatywnie, a kiedy obligatoryjnie. Art. 41b § 1 kk w zdaniu drugim stanowi że „sąd orzeka zakaz wstępu na imprezę masową w wypadkach wskazanych w ustawie”. Takim wypadkiem jest właśnie art. 66 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Niewątpliwie art. 41b § 1 kk winien zostać przywołany w podstawie orzekania o wspomnianym środku karnym obok art. 66 ustawy. Tylko bowiem łączne powołanie obu przepisów oddaje istotę orzeczonego środka karnego.

W tym stanie rzeczy konieczna stała się zmiana zaskarżonego wyroku i przywołanie w podstawie orzeczenia środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe także art. 41b § 1 kk obok art. 66 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.

Sąd Okręgowy nie widzi natomiast potrzeby przywoływania w podstawie orzeczenia środka karnego art. 43 § 1 kk. Przepis ten określa w jakim przedziale czasowym orzeka się poszczególne środki karne. Ugruntowana praktyką orzeczniczą sądów jest niepowoływanie wspomnianego przepisu w podstawie orzekania środków karnych. Przecież w bardzo powszechnych i licznych sprawach o czyny z art. 178a § 1 kk przy orzekaniu środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych powołuje się jedynie art. 42 § 2 kk bez art. 43 § 1 kk. W niniejszej sprawie analogicznie należy uznać, że art. 43 § 1 kk jest zbędny w podstawie prawnej orzeczenia o środku karnym zakazie wstępu na imprezę masową. Sąd Rejonowy nie dopuścił się w tym zakresie obrazy tego przepisu gdyż orzekł czasokres trwania tegoż środka na okres 2 lat czyli w granicach wyznaczonych przez ten przepis.

W pozostałym zakresie wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy, a kosztami za postępowanie odwoławcze obciążyć Skarb Państwa, zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na to, że przemawiają za tym względy słuszności (art. 624 § 1 kpk). Postępowanie odwoławcze nie zostało bowiem zainicjowane przez oskarżonego, a konieczność dokonania korekty orzeczenia Sądu I instancji wywołana została wyłącznie pomyłka tegoż Sądu. Jednocześnie zasadzono na rzecz obrońcy adw. S. P. od Skarbu Państwa zwrot kosztów za obronę świadczoną oskarżonemu z urzędu.