Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Grzegorz Salamon (spr.)

Sędziowie: SA – Krzysztof Karpiński

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: – sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r.

sprawy M. G.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i in.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 31 października 2014 r. sygn. akt XVIII K 169/13

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną;

II.  wymierza oskarżonemu opłatę za drugą instancję w kwocie 6.400 (sześć tysięcy czterysta) złotych oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

M. G. oskarżony został o to, że:

1. w okresie czasu marzec - czerwiec 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł. oraz zorganizował kontaktując go z osobami, które udzieliły mu pomocy, doprowadzenie B. (...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 100.000 zł po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników Banku co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, poprzez zawarcie przez M. Ł. umowy kredytu, celem czego składał on nieprawdziwe oświadczenia co do okoliczności istotnych dla uzyskania kredytu, w szczególności osiąganych dochodów oraz kosztów utrzymania, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

II.  w dniu 21 maja 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł. doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 17.056,60 zł, poprzez zawarcie, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników Salonu (...) przy ul. (...) co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, umów o świadczenie usług komunikacyjnych nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), w wykonaniu których przekazano osiem aparatów telefonicznych marki S. (...), do których dotacja operatora wyniosła łącznie 15.182,24 zł, a następnie zostały wygenerowane koszty usług na łączną kwotę 1.874,39 zł, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

III.  w dniach 20 - 22 maja 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł. doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 15.494,49 zł, poprzez zawarcie, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników Salonu (...) przy Al. (...) co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, umów nr (...) o świadczenia usług komunikacyjnych, w wykonaniu której przekazano siedem aparatów telefonicznych marki N. (...), dotacja do których wyniosła 9.644,39 zł, a następnie zostały wygenerowane koszty usług na łączną kwotę 5.850,10 zł, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

IV.  w dniu 27 maja 2010 r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł. doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 91.803,28 zł netto, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników pokrzywdzonego co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, poprzez zawarcie umowy nr (...) (...) (...) leasingu samochodu marki F. (...), przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

V.  w dniu 28 kwietnia 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł., jako osobie uprawnionej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, wystawić fakturę VAT nr (...), w której poświadczono nieprawdę, iż została wykonana na rzecz (...) usługa doradztwa i organizacji sprzedaży za kwotę 73.200 zł, która to okoliczność posiadała znaczenie prawne, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 273 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

VI.  w dniu 31 maja 2010 r. w W. wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił M. Ł., jako osobie uprawnionej z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, wystawić fakturę VAT nr (...), w której poświadczył nieprawdę, iż została wykonana na rzecz (...) usługa doradztwa i organizacji sprzedaży za kwotę 129.930 zł, która to okoliczność posiadała znaczenie prawne, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 273 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

VII.  działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił K. H. (1) doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej znacznej wartości 313.000 zł, poprzez działanie, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, polegające na zawarciu po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników (...) Sp. z o.o. co do zamiaru wywiązania się z podjętego zobowiązania, umów leasingu samochodów, przy czym:

- w dniu 07 września 2010 r. w W. K. H. (1) działając w imieniu (...) Sp. z o.o. przedkładając nierzetelny dokument (...) w/w Spółki za rok 2009, zawarł umowę leasingu nr (...) samochodu osobowego marki B. (...) nr rej. (...) o wartości 158.000 zł, - w dniu 09 września 2010 r. w W. K. H. (1) działając w imieniu (...) Sp. z o.o. przedkładając nierzetelny dokument(...)w/w Spółki za rok 2009, zawarł umowę leasingu nr (...) samochodu osobowego marki B. (...) nr rej. (...) o wartości 155.000 zł,

zaś czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

VIII.  w dniu 23 kwietnia 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych polecił K. H. (1) doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników tej Spółki co do zamiaru wywiązania się z podjętego zobowiązania, poprzez przedłożenie, działając w imieniu (...) Sp. z o.o., poświadczającego nieprawdę dokumentu (...)tej Spółki za rok 2009, umowy leasingu motocykla marki B. (...) nr rej. (...), czym spowodowano (...) Sp. z o.o. szkodę w wysokości 83.000 zł, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

IX.  w dniu 10 czerwca 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wykorzystując uzależnienie wynikające z istniejących zobowiązań finansowych, polecił K. H. (1) doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracowników tej Spółki co do zamiaru wywiązania się z podjętego zobowiązania, poprzez przedłożenie, działając w imieniu (...) Sp. z o.o., poświadczającego nieprawdę dokumentu(...)tej Spółki za rok 2009, umowy leasingu samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...), czym spowodował (...) Sp. z o.o. szkodę w wysokości 128.000 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

X.  w dniu 02 marca 2010 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z I. G. (poprzednio P.) pełniącą funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 98.200 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd osoby działającej w imieniu pokrzywdzonego co do zamiaru i możliwości wywiązania się z podjętego zobowiązania oraz podając nieprawdziwe dane finansowe Spółki za lata 2007 - 2009, poprzez zawarcie umów leasingu:

-

nr (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 49.100 zł,

-

nr (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 49.100 zł,

zaś czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

XI. w dniu 01 lutego 2010 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu z I. G. (poprzednio P.) pełniącą funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, po uprzednim wprowadzeniu w błąd osoby działające w imieniu pokrzywdzonego co do zamiaru i możliwości wywiązania się z podjętego zobowiązania, poprzez zawarcie umowy leasingu nr (...) (...) (...) samochodu marki C. (...) nr rej. (...), czym spowodował (...) Sp. z o. o szkodę w wysokości 136.700 zł, zaś czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

Wyrokiem z dnia 31 października 2014r. w sprawie XVIII K 169/13 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał oskarżonego M. G.,

1.  w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie I, za winnego tego, że: w okresie od marca do czerwca 2010 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie w porozumieniu z M. Ł. i innymi nieustalonymi osobami, usiłował doprowadzić Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 100.000 zł za pomocą wprowadzenia w błąd pracowników Banku co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania przez zawierającego umowę kredytu M. Ł. i poprzez złożenie nieprawdziwego oświadczenia co do okoliczności istotnych dla uzyskania kredytu, w szczególności osiąganych przez M. Ł. dochodów oraz kosztów utrzymania, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę przyznania kredytu, przy czym czynu tego M. G. dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, to jest za winnego występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na podstawie powołanych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 kk. w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, i 3 kk karę 150 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

2.  za winnego zarzucanego mu w punkcie II czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

3.  za winnego zarzucanego mu w punkcie III czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

4.  za winnego zarzucanego mu w punkcie IV czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 130 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

5.  za winnego zarzucanego mu w punkcie V czynu, przyjmując, iż czyn ten stanowi występek z art. 271 § 3 kk i za to na podstawie art. 271 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go, a na podstawie art. 271 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 130 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

6.  za winnego zarzucanego mu w punkcie VI czynu, przyjmując, iż czyn ten stanowi występek z art. 271 § 3 kk i za to na podstawie art. 271 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go, a na podstawie art. 271 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 150 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

7.  za winnego zarzucanego mu w punkcie VII czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 200 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

8.  za winnego zarzucanego mu w punkcie VIII czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 130 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

9.  za winnego zarzucanego mu w punkcie IX czynu, przyjmując, że czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, to jest uznał go za winnego występku z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to, na podstawie powołanych przepisów skazał, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 150 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

10.  za winnego zarzucanego mu w punkcie X czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 130 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

11.  za winnego zarzucanego mu w punkcie XI czynu, stanowiącego występek z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, a na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk karę 150 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego M. G. w punktach od 1 do 11 jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk połączył orzeczone wobec oskarżonego w punktach od 1 do 11 kary grzywny i wymierzył mu karę łączną 600 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na 50 złotych;

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 października 2011 roku do dnia 21 listopada 2012 roku;

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając orzeczenie w całości zarzucił obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy:

1.  art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegającą na ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy wyłącznie na podstawie pomówień współoskarżonych K. H. (1) i M. Ł., z nieuwzględnieniem sprzecznych z nimi zeznań świadka T. K., G. S. (1) i F. Z.;

2.  art. 4 kpk, art. 7 w z. z art. 410 kpk polegającą na przyjęciu legalnej teorii dowodowej, wyrażającej się w ocenie zeznań świadka T. K. wyłącznie pod kątem jego przyjaźni (znajomości) z oskarżonym i ich spójności z zeznaniami innych współoskarżonych;

3.  art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegającą na uznaniu za wiarygodną tej wersji zeznań P. K. (1), która koresponduje z zeznaniami innych świadków oskarżenia, pomimo, iż świadek ten odwołał zeznania na rozprawie.

W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i to w stopniu oczywistym. Podjęta w niej polemika z ustaleniami i ocenami sądu I instancji była zdecydowanie nieskuteczna. Praktycznie ograniczyła się ona do zanegowania podstawy dowodowej ustaleń faktycznych, która – zdaniem skarżącego – przyjęta została z obrazą art. 7 i 410 kpk; sprowadzała się do stwierdzenia, że zeznania świadków wskazanych w zarzutach 1 – 3 apelacji ocenione zostały z naruszeniem zasad określonych w dyspozycji art. 7 kpk, przy jednoczesnym pominięciu tej ich części, która była korzystna dla oskarżonego (obraz art. 410 kpk), co w konsekwencji prowadziło do naruszenia zasady in dubio pro reo. Analiza części motywacyjnej środka odwoławczego prowadzi do nieodpartego wniosku, że zdaniem skarżącego, dla zachowania funkcji gwarancyjnej zasady zawartej w art. 5 § 2 kpk, orzekający sąd praktycznie zawsze, w przypadku istnienia w sprawie konkurencyjnych wersji zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania (korzystnej i niekorzystnej dla oskarżonego), winien przyjmować wersję korzystną, wyłącznie na tej podstawie, że istnieją dowody na nią wskazujące. Jeśli zaś chodzi o ocenę dowodów to za wiarygodne winny zostać uznane te, które były zbieżne z wyjaśnieniami i linią obrony oskarżonego.

Z tezą tą z przyczyn oczywistych zgodzić się można. W żadnym razie, w przypadku zaistnienia w sprawie dowodów przeciwstawnych (co jest w procesie karnym zjawiskiem normalnym), na sądzie, w związku z treścią art. 5 § 2 kpk, nie spoczywa bezwzględny obowiązek dania wiary tym, z których wynikają wnioski dla oskarżonego korzystne. W zarzucie 2. obrońca podnosi wprowadzenie przez Sąd Okręgowy legalnej oceny dowodów, nie dostrzegając, że proponując wskazaną wyżej interpretację zasady in dubio pro reo, sam dokonuje swoistej formalnej oceny dowodów obciążających oskarżonego, żądając ich odrzucenia z tego tylko powodu, że w sprawie występują dowody im przeciwstawne.

Pozostając przy kwestii rzekomo przyjętej przez sąd I instancji legalnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka T. K. to jest ona szczególnie jaskrawym dowodem oczywistej niezasadności apelacji. Zdaniem autora apelacji wprowadzenie do procesu legalnej teorii dowodowej polegało na odrzuceniu wiarygodności tego dowodu z powodu znajomości świadka z oskarżonym oraz zgodności jego depozycji z zeznaniami współoskarżonych. Odnosząc się do tej kwestii należy w pierwszej kolejności podkreślić, że sam sposób takiego sformułowania zarzutu zawiera w sobie oczywistą wewnętrzną sprzeczność. Odwołanie się przez Sąd Okręgowy przy ocenie wiarygodności tego świadka do jego osobistych relacji z oskarżonym, które wszak mogły skłaniać go do dążenia poprawienia treścią swoich zeznań jego sytuacji procesowej, oraz odniesienie tej treści do innych dowodów, w sposób oczywisty wskazywały, że pozbawienie zeznań T. K. przymiotu wiarygodności nastąpiło nie w sposób mechaniczny, lecz po ich analizie i to zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także przy uwzględnieniu całości materiału dowodowego, a więc zgodnie z nakazem zawartym w art. 410 kpk. Na procesowo prawidłowe działanie sądu I instancji w tym zakresie świadczy także treść pisemnych motywów wyroku, w których (str. 18-19) analizując te zeznania sąd trafnie i przekonująco odwołał się do zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Także oczywiście nietrafnie autor apelacji zarzuca sądowi meriti, że „zlekceważył” korzystną dla oskarżonego część zeznań świadka G. S. (1). W żadnym razie, po lekturze stosownej części uzasadnienia wyroku (str. 17-18), nie można uznać, że dowód ten został przez sąd zlekceważony, chyba, że odrzucenie jego wiarygodności uznać za równoznaczne z lekceważeniem. Tak przynajmniej wydaje się to rozumieć autor apelacji. A przecież treść zeznań G. S. Sąd Okręgowy skonfrontował z innymi dowodami, w tym wyjaśnieniami samego oskarżonego oraz zeznaniami K. H., P. K. i M. Ł., trafnie uznając, że zbieżność tych dowodów nie może być dziełem przypadku, a zatem logika nakazywała to właśnie je, a nie depozycje G. S. , uznać za wiarygodne.

Równie nietrafny okazał się zarzut zawarty w punkcie 3. apelacji dotyczący zeznań P. K.. Fakt odwołania przez świadka na rozprawie zeznań obciążających oskarżonego nie oznaczał, że niejako automatycznie pierwotne jego twierdzenia traciły wartość dowodową. Przyjęcie w ślad za autorem apelacji takiej tezy nie oznaczałoby nic innego, jak przyjęcie tak mocno kwestionowanej w środku odwoławczym formalnej oceny dowodów. Odwołanie zeznań przez świadka, niezależnie od tego czy idzie ono w kierunku korzystnym czy niekorzystnym dla oskarżonego, obliguje sąd co najwyżej do szczególnie wnikliwej oceny takiego dowodu, a nie automatycznego odrzucania którejkolwiek jego wersji. Konieczne natomiast staje się ustalenie co było powodem tej zmiany kierunku zeznań. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy takiej analizy omawianego dowodu dokonał, w żadnym razie nie popadając w kolizję z zasadami poprawnego rozumowania i doświadczeniem życiowym. W szczególności trafnie odrzucił sposób usprawiedliwienia przez świadka zmiany zeznań, zawarty w stwierdzeniu, że ich wersja obciążająca oskarżonego powstała na skutek zasugerowania przez prokuratora oraz składania ich pod wpływem alkoholu i leków. Także zbieżność pierwotnych zeznań świadka z innymi dowodami niekorzystnymi dla oskarżonego trafnie uznana została przez sąd jako powód do uznania ich wiarygodności.

Generalnie, ocenę dowodów obciążających oskarżonego dokonaną przez Sąd Okręgowy, w szczególności tych, które w apelacji obrońca oskarżonego kwestionuje, uznać należy za logiczną i wyczerpującą. Szczegółowość i zakres polemiki sądu odwoławczego z zarzutami podnoszonymi w tym przedmiocie w środku odwoławczym, w dużej mierze uzależniona jest od szczegółowości i rzeczowości argumentacji prezentowanej przez skarżącego oraz od jakości wywodów przedstawionych na te okoliczności w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia. W tej kwestii stwierdzić należy, że porównanie obu argumentacji, zarówno w zakresie ich logiczności, szczegółowości i pełności, zdecydowanie wypada na korzyść sądu I instancji. Wobec powyższego, a w szczególności bardzo ogólnikowych i powierzchownych argumentów apelacji, dalsze rozważania Sądu Apelacyjnego nie są niezbędne i wystarczające pozostaje odwołanie się do trafnych i należycie wszechstronnych wywodów Sądu Okręgowego, wobec których wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania jawi się jako oczywiście bezpodstawny.

Z wszystkich powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.