Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy B. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania B. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 11 maja 2015 r., znak:(...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy B. S. prawo do emerytury, począwszy od dnia 7 stycznia 2015 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł (słownie złotych: sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 366/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 czerwca 2015 r.

Decyzją z dnia 11 maja 2015 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., uchylił decyzję z dnia 17 marca 2015 r. i odmówił wnioskodawcy B. S. przyznania emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 4 dni; składkowe – 26 lat i 15 dni; łącznie – 26 lat, 8 miesięcy i 19 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 8 lat, 7 miesięcy i 19 dni. Zakład nie uwzględnił okresu od 7 września 1983 r. do 31 maja 1993 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym (po wyłączeniu urlopów bezpłatnych
i zasiłków chorobowych), jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ wnioskodawca nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca B. S., zaskarżając ją w całości i zarzucając błędne przyjęcie przez organ rentowy, że do dnia 1 stycznia 1999 r. nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 6 lat, 8 miesięcy i 6 dni, podczas gdy również przez okres zatrudnienia od 7 września 1983 r. do 31 maja 1993 r., z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r., a więc 9 lat, 6 miesięcy i 11 dni, wykonywał stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy na rzecz (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w P., będąc zatrudnionym na stanowisku montażysty, prace zbrojarskie i betoniarskie, zaliczane do prac wykonywanych
w warunkach szczególnych, ponadto posiada na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, na skutek ukończenia w dniu (...) r. 60 lat życia.

Wskazując na powyższe wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez przyznanie prawa do emerytury w ustawowej wysokości od dnia 26 stycznia 2015 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Na uzasadnienie swojego stanowiska wnioskodawca podniósł, że będąc zatrudniony w (...) S.A. w Z. i wykonując tam prace
w szczególnych warunkach od dnia 23 kwietnia 1975 r. powołany został do pełnienia zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał od dnia 5 kwietnia 1977 r., zaś po jej odbyciu, w ustawowym terminie powrócił do pracy u tego pracodawcy, kontynuując nadal wykonywanie tam prac w szczególnych warunkach. W ocenie wnioskodawcy wykazał on zatem świadectwami wykonywania prac w szczególnych warunkach posiadanie okresu pracy
w szczególnych warunkach w tym zakładzie pracy wynoszącego łącznie 8 lat, 10 miesięcy i 3 dni. Ponadto w okresie od 7 września 1983 r. do 31 maja 1993 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym
w P., gdzie z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r., będąc zatrudnionym na stanowisku montażysty, wykonywał prace polegające na łączeniu na wysokości gotowych żelbetowych elementów ścian i stropów wznoszonych budynków, przede wszystkim mieszkalnych, poprzez wykonywanie między tymi elementami konstrukcji zbrojarskich, a po ich spawaniu, betonowanie przestrzeni między tymi elementami. Były to prace zaliczane do prac wykonywanych w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ rentowy podał, że uchylono decyzję z dnia 17 marca 2015 r. i wydano nową decyzję z dnia 11 maja 2015 r., którą również odmówiono wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on wymaganych 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach. We wniosku
o emeryturę wnioskodawca wskazał, iż nie należy do OFE, a ponadto posiada udokumentowanych 26 lat, 8 miesięcy i 19 dni okresów składkowych
i nieskładkowych. Na podstawie przedłożonej dokumentacji ZUS przyjął do okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach zatrudnienie od 17 czerwca 1974 r. do 22 kwietnia 1975 r., od 23 kwietnia 1975 r. do 5 kwietnia 1977 r. (służba wojskowa), od 6 kwietnia 1977 r. do 1 maja 1977 r., od 2 maja 1977 r. do 1 sierpnia 1979 r. w Zakładach (...), od 11 grudnia 1979 r. do 31 sierpnia 1983 r. w (...) (łącznie 8 lat, 7 miesięcy i 19 dni). Taki staż pracy w szczególnych warunkach nie stanowi podstawy do przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury. Wnioskodawca natomiast na udokumentowanie spornego okresu pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. (9 lat i 16 dni) nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Przedłożona dokumentacja nie zawiera danych co do charakteru zatrudnienia z powołaniem się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze; nie zawiera stanowiska pracy z powołaniem się na zarządzenie resortowe obowiązujące w danej branży. Brak jest informacji, czy praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracy w szczególnych warunkach we wskazanym okresie nie potwierdzają również przedłożone
w sprawie uwierzytelnione kserokopie dokumentacji ze spornego okresu zatrudnienia.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. S., ur. dnia (...),
w dniu 26 stycznia 2015 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając
w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W aktach emerytalnych wnioskodawcy zalega dokumentacja poświadczająca przebieg zatrudnienia, w tym m.in.: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 10 lutego 2015 r. wystawione przez (...) S.A. w Z., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy od 1 września 1971 r. do 1 sierpnia 1979 r., w tym od dnia 17 czerwca 1974 r. do dnia 31 grudnia 1974 r. pracował na stanowisku montera maszyn i urządzeń, od dnia 1 stycznia 1975 r. do 2 maja 1977 r. – ślusarza remontowego urządzeń hutniczych, od dnia 3 maja 1977 r. do 1 sierpnia 1979 r. na stanowisku ślusarza - bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu,
w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, Dziale XIV, poz. 25, pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów oraz załącznika nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r., a na stanowiskach tych pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 17 lutego 2005 r. wystawione przez (...) S.A. we W., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy od 11 grudnia 1979 r. do 31 sierpnia 1983 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości wymienione w wykazie A, dziel V, poz. 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na stanowisku montera konstrukcji metalowych wymienionym w wykazie A, dziale V, poz. 5, pkt 3 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach; zaświadczenie z dnia 27 grudnia 2004 r. wystawione przez Zakład (...) Urzędu Wojewódzkiego w R., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P.
w okresie od 7 września 1983 r. do 31 maja 1993 r. na stanowisku montażysty, z tym że w okresie zatrudnienia przebywał na urlopie bezpłatnym od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r.; kserokopia książeczki wojskowej, z której wynika, że odbywał on zasadniczą służbę wojskową w okresie od 23 kwietnia 1975 r. do 5 kwietnia 1977 r.; świadectwo pracy z dnia 8 lutego 1993 r. wydane przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlane w P., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie pracy od dnia 7 września 1983 r. do dnia 31 maja 1993 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku montażysty, z tym że w okresie od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. korzystał z urlopu bezpłatnego w związku z pracą na eksporcie.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS decyzją z dnia 11 maja 2015 r. odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił on 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 4 dni; składkowe – 26 lat i 15 dni; łącznie – 26 lat, 8 miesięcy i 19 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 8 lat, 7 miesięcy i 19 dni.

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek emerytalny z dnia 26.01.2015 r.,

- świadectwa pracy, świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach,

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 11.05.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca pracował w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. w okresie od 7 września 1983 r. do 31 maja 1993 r. na stanowisku montera konstrukcji żelbetowych.

Zakład pracy zajmował się budową bloków mieszkalnych z wielkiej płyty m. in. na 0siedlu Rycerskim, Wieniawskiego, Bohaterów Getta
w P.. Pracownicy byli podzieleni na 4 brygady, w skład których wchodziło 3 montażystów i 1 spawacz. Prace wykonywane były na wysokościach począwszy od parteru do ostatniego - 10 piętra. Do obowiązków wnioskodawcy należał montaż płyt żelbetowych
i prefabrykowanych, a w szczególności zbrojenie i betonowanie w ramach łączenia poszczególnych elementów. Przy tych czynnościach wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w związku z wyjazdem do pracy na budowę eksportową.

Dowód:

- dokumentacja zawarta w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P.,

- zeznania świadka S. G.,

- zeznania świadka Z. K.,

- zeznania świadka J. R.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy oraz w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P., których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków S. G., Z. K. i J. R. oraz wnioskodawcy B. S., jako logicznym, spójnym, wzajemnie się uzupełniającym. Wynika z nich jednoznacznie, w jakim charakterze, w jakich warunkach i przy jakich pracach był zatrudniony wnioskodawca w spornym okresie pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P.. Istotnym pozostaje również fakt, że zakład pracy w chwili obecnej już nie istnieje, a po zakończeniu zatrudnienia nie wystawiał pracownikom odpowiednich świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W związku z tym świadkowie S. G., Z. K. i J. R., którzy w tym zakładzie pracy również pracowali w warunkach szczególnych, ale nie otrzymali od pracodawcy stosownego świadectwa pracy, uprawnienia do emerytury wcześniejszej z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych nabyli w ramach postępowania toczącego się na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przed tut. Sądem.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy B. S. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U.
z 2013, poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Poza sporem pozostaje, że wnioskodawca B. S. w dniu (...) r. ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, a ponadto wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy i 4 dni; składkowe – 26 lat i 15 dni; łącznie – 26 lat, 8 miesięcy i 19 dni, w tym w szczególnych warunkach – 8 lat, 7 miesięcy i 19 dni.

Na podstawie przedłożonej dokumentacji organ rentowy przyjął do okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach zatrudnienie od 17 czerwca 1974 r. do 22 kwietnia 1975 r., od 23 kwietnia 1975 r. do 5 kwietnia 1977 r. (okres odbywania zasadniczej służby wojskowej), od 6 kwietnia 1977 r. do 1 maja 1977 r., od 2 maja 1977 r. do 1 sierpnia 1979 r. w Zakładach (...) oraz od 11 grudnia 1979 r. do 31 sierpnia 1983 r. w (...)

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało nadto, że wnioskodawca był zatrudniony w szczególnych warunkach w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. w okresie od 7 września 1973 r. do 31 maja 1993 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku montera konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości.
Z okresu pracy w warunkach szczególnych Sąd wyłączył okres przebywania na urlopie bezpłatnym od 18 października 1991 r. do 31 grudnia 1991 r.

Wskazane wyżej stanowisko wymienione zostało w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale V –
„W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 5 – „Prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości” oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy podległych ministrowi budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach w wykazie A, Dziale V, poz. 4, pkt 2 – „monter konstrukcji żelbetowych
i prefabrykowanych na wysokości”.

Należy mieć na uwadze, że w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że
w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza,
że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne
do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 7 stycznia 2015 r., a więc od ukończenia 60 roku życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisów art. 98, art. 99 i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490).