Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem, skierowanym pierwotnie w trybie przepisów o elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. dochodził od pozwanego R. K. zapłaty kwoty 7978,80 zł wraz z maksymalnymi odsetkami od 2 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Zgodnie z art.339 kpc, jeżeli pozwany nie stawił się na wyznaczone posiedzenie, albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie zachodzą przesłanki do wydania wyroku zaocznego. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Obowiązek przytoczenia przez powoda twierdzeń o okolicznościach faktycznych, tj. przedstawienia faktów, których zaistnienie uzasadnia dochodzone roszczenia, wynika z szeregu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z art.187§1 pkt 2 kpc, pozew winien zawierać przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Zgodnie z art.6§2 kpc, strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Zgodnie z art.217§1 kpc, strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej.

Równocześnie powyższe przepisy, a także treść art.207 kpc, jak również art.227 kpc, czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy twierdzeniami faktycznymi a dowodami.

Powód winien zatem przedstawić taki zespół twierdzeń faktycznych, który, po zastosowaniu do nich odpowiedniej normy prawnej, doprowadzi do wniosku o istnieniu po stronie pozwanej obowiązku świadczenia odpowiadającemu żądaniu pozwu. Podkreślić przy tym należy, że chodzi o przedstawienie faktów, a nie twierdzenia o tym, że pozwany zobowiązany jest do spełnienia określonego świadczenia, gdyż wniosek taki stanowi rezultat zastosowania normy prawnej w określonym stanie faktycznym, nie zaś fakt. Przez podanie okoliczności faktycznych uzasadniających zgłoszone żądanie należy rozumieć sytuację, w której powód opisuje w pozwie konkretne wydarzenia historyczne, z którymi wiąże powstanie po jego stronie określonego roszczenia wobec pozwanego (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 4 września 2012 roku, sygn. I ACz 1218/12).

To zatem konstrukcja pozwu i innych pism procesowych, a ostatecznie – twierdzeń zgłaszanych podczas rozprawy – powinna być taka, by przedstawiony w nich stan faktyczny uzasadniał w pełny sposób dochodzone roszczenie. Tylko wówczas możliwe staje zastosowania przepisów dotyczących ustalania określonych faktów bez potrzeby przedstawienia dowodów (art.339§2 kpc, art.229 kpc, art.230 kpc), jeśli fakty te są wskazane przez powoda, a nie ustalane przez sąd na podstawie zgłoszonego materiału dowodowego. Zaś w razie sporu co do okoliczności faktycznych – przedstawiona podstawa faktyczna zakreśla zakres koniecznego postępowania dowodowego (art.227 kpc).

Dochodząc należności określonych w pozwie, powód powoływał się na ugodę zawartą z pozwanym 1 lutego 2013 roku, której to warunków pozwany miał nie dochować, co stanowiło podstawę jej wypowiedzenia (ugoda – k.30-35). Zgodnie z treścią §1 ugody, pozwany uznał istnienie jego zobowiązania w wysokości 6.296,99 zł na dzień 2 stycznia 2013 roku, zaś zgodnie z treścią §2 zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda powyższej kwoty wraz z odsetkami (łącznie 10.063,39 zł) – po jej rozłożeniu na raty. Przy czym §4 ugody przewidywał możliwość jej wypowiedzenia w przypadku opóźnienia w płatnościach stanowiących równowartość dwóch pełnych rat.

Ugoda jest umową, przez którą strony czynią sobie wzajemnie ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego. Ugoda nie powołuje nowego stosunku prawnego a jedynie go zmienia. Zatem aby przyjąć, że zawarta między stronami umowa stanowi ugodę, o której mowa jest w art.917-918 kc, konieczna jest znajomość treści stosunku prawnego, którego modyfikację stanowi ugoda. Tylko wówczas możliwe jest ustalenie czy zawarta umowa stanowi ugodę, jak również dokonanie oceny jej zgodności z przepisami ustawy czy zasadami współżycia społecznego.

Dlatego też wierzyciel dochodzący należności wynikających z umowy winien przedstawić twierdzenia dotyczące treści pierwotnego stosunku umownego, w szczególności te, które wpływają na jego kształt w dacie zawierania umowy. Ugoda samoistnie nie może bowiem wykreować stosunku prawnego, z którego wynikać będzie istnienie po stronie pozwanej obowiązek zapłaty na rzecz podmiotu, co do którego wcześniej nie była ona zobowiązana do spełnienia świadczenia.

Tymczasem w niniejszej sprawie powód nie przedstawił jakichkolwiek konkretnych twierdzeń dotyczących kształtu stosunku prawnego łączącego go z pozwanym. Z treści pozwu (k.4, k.16) wywnioskować można jedynie, że powód nabył w drodze przelewu wierzytelność przysługującą Bankowi (...) SA z tytułu „umowy bankowej” o numerze (...) zawartej 2 marca 2007 roku. Na podstawie tej umowy pozwany miał otrzymać jakąś kwotę (nie zostało wskazane jaką i kiedy) i dokonać jej zwrotu (również brak jest jakichkolwiek twierdzeń odnośnie tego kiedy miała nastąpić zwrot, na jakich warunkach – w to miejsce pozew posługuje się sformułowaniem „na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie).

W rezultacie nie wiadomo w jaki sposób została ustalona kwota 6.296,99 zł mająca stanowić dług pozwanego w dacie zawierania ugody. Nie sposób zatem ocenić czy zawarta z datą 1 lutego 2013 roku umowa stanowi ugodę i nie sposób ocenić jej ważności. Równocześnie niemożliwe jest dokonanie oceny skuteczności uznania zawartego w treści ugody. Uznanie takie nie może bowiem wykreować wierzytelności, a może jedynie stanowić potwierdzenie jej istnienia. Jednakże aby ocenić czy tak jest konieczne byłoby przedstawienia twierdzeń, o których mowa powyżej.

W tej sytuacji przedłożona ugoda nie może ona stanowić podstawy uwzględnienia powództwa w jakiejkolwiek części.

Niezależnie od powyższego, treść przedłożonej przez powoda umowy przelewu wierzytelności w żaden sposób nie odnosi się do konkretnej wierzytelności wobec pozwanego, w szczególności nie przedłożono załącznika do umowy mającego konkretyzować wierzytelności.

Powództwo podlegało zatem oddaleniu, albowiem na podstawie zgłoszonych przez powoda i uznanych za prawdziwe twierdzeń faktycznych nie sposób ustalić istnienia i treści stosunku prawnego na podstawie którego pozwany będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty żądanej w pozwie. Nie ma przy tym najmniejszego znaczenia bierność pozwanego w toku postępowania i wydanie wyroku zaocznego. Nawet w takim przypadku musi zostać zgłoszona podstawa faktyczna uzasadniająca zgłoszone roszczenie. Sąd nie może zasądzić dochodzonego roszczenia jeśli nie jest w stanie ustalić z jakiego stosunku prawnego (o jakiej treści) miałoby ono wynikać.

Wobec powyższego, sąd orzekł jak w sentencji wyroku.