Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Robert Zdych

Sędziowie: (...) Anna Bałazińska - Goliszewska

SSR (del) Katarzyna Szafrańska

Protokolant: Aneta Malewska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Marek Janczyński

po rozpoznaniu

w sprawie przeciwko K. Z.

na skutek zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Trzebnicy Wydział II Karny

z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt II K 778/14

w przedmiocie rozstrzygnięcia o dowodzie rzeczowym

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia:

zażalenie uwzględnić i uchylić zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 lutego 2015 r. w sprawie sygn. akt II K 778/15 Sądu Rejonowego w Trzebnicy II Wydział Karny zwrócił firmie (...).A” z siedzibą (...) M. (...) E. N..720 dowód rzeczowy w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) ujęty w wykazie rzeczowych (...)/39/2014 r. poz.8 karta 51-52 akt sprawy.

W treści uzasadnienia Sąd wskazał, że pojazd ten, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego figuruje w wykazie (...) i został w dniu 24 sierpnia 2012 r. skradziony na terenie W. na szkodę firmy (...).A” z siedzibą (...) M. (...) E. N..720. Jednocześnie K. Z. nie wykazał, aby pojazd ten nabył od właściciela, a nadto, że osoba, która podawała się za przedstawiciela firmy (...).A” jest osobą fikcyjną i tym samym nie mogła ona reprezentować właściciela. Sąd podkreślił także, że nie ma żadnych powodów, aby pojazd ten nadal zatrzymywać w charakterze dowodu rzeczowego, zwłaszcza, że aktach znajduje się opinia w zakresie ustalenia wartości ruchomości, w której umieszczona jest dokładna dokumentacja zdjęciowa, a dalsze przetrzymywanie pojazdu na terenie parkingu KWP generuje niewspółmierne koszty jego przechowywania.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca oskarżonego, podnosząc, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia mających postać nieuzasadnionego lub co najmniej przedwczesnego, przyjęcia, że przedmiotowy samochód został skradziony na terenie W. na szkodę firmy (...) s.p.a” z siedzibą (...) M. (...) E. N..720. Nadto w toku posiedzenia odwoławczego wskazał, że zawarta w aktach dokumentacja (k.59-63) poddają w wątpliwość, fakt czy podmiotem uprawnionym do władania pojazdem jest rzeczywiście firma włoska.

Nadto już po wydaniu przedmiotowego postanowienia Sąd Rejonowy w Trzebnicy II Wydziale karnym wyrokiem z dnia 4 maja 2015 r. uniewinnił oskarżonego K. Z. od zarzutu z art. 292 § 2 kk i zarzutu z art. 270 § 1 kk.

Rozpoznając powyższe zażalenie Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zażalenie obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 230 § 2 kpk należy wrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem w wypadku dokonania kradzieży rzeczy ruchomej, a więc i samochodu za granicą, osobą uprawnioną do odebrania rzeczy jest – bez względu na miejsce nabycia – właściciel skradzionej rzeczy lub osoba uprawniona do władania taką rzeczą, o czym decydują przepisy prawa cywilnego, w tym art. 24 § 2 ustawy z 1965 r. – prawo prywatne międzynarodowe – uch. 7 s. SN z 10 grudnia 1991 r. I KZP 33/91 , OSNKW 3-4/1992, poz.18, (Komentarz do KPK T.Grzeogorczyk, Zakamycze 2003.)

W okolicznościach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego, analiza znajdującej się w aktach sprawy notatki (k.18) oraz dokumentacji (k.19, k., sporządzonej głównie w języku włoskim, może rodzić wątpliwość co do tego, czy to firma (...).A” jest podmiotem uprawnionym do odebrania rzeczy. Rzeczywiście w/w pojazd figuruje jako utracony w wyniku kradzieży w dniu 24.08.2012 r. w M., na szkodę firmy (...)…”, a utratę pojazdu zgłosił przedstawiciel w/w firmy. Podejrzanym o kradzież jest Sako E. (tak na k.19, lub M. jak na k.63), który kupił w/w pojazd w kredycie. Następnie zgłosił utratę dowodu rejestracyjnego, a kiedy otrzymał duplikat, przestał spłacać raty kredytowe, a pojazdu nie zwrócił. W związku tym właściwy organ włoski wydał postanowienie o zabezpieczeniu. Już powyższe ustalenia pozwalają na wniosek, że podmiotem uprawnionym do odebrania rzeczy może być podmiot udzielający kredytu na zakup pojazdu, a nie koniecznie firma sprzedająca pojazd, bądź fiema ubezpieczająca pojazd od kradzieży. Co więcej, z notatki urzędowej (k.58) wynika, że po sprawdzeniu pojazdu w ślad za Biurem S. Niemcy, ustalono, że pojazd po raz pierwszy został zarejestrowany na terenie Niemiec w dniu 19.01.2012 r., a więc zanim został skradziony na terenie W. w M., na szkodę włoskiej firmy (bądź banku udzielającego kredytu), i został zarejestrowany na A. – V., który nabył go od Sako M. (E.). Następnie A. V. sprzedał pojazd firmie (...), która widniej w dowodzie rejestracyjnym jako właściciel pojazdu (k.38 w języku niemieckim), a dokument ten datowany jest na dzień 17.01.2013 r., a więc również już po dacie kradzieży. Pojazd w dniu 9 maja 2014 r. został uszkodzony w wyniku wypadku, następnie w dniu 19 czerwca 2014 r. firma (...) sprzedała go firmie (...). Osoba (...) , kod którego oskarżony K. Z. nabył pojazd nie istnieje, nie istnieje też adres pod, którym miał on zamieszkiwać.

Z akt sprawy k. 71 wynika, że przed włoskim sądem toczy się postępowanie w sprawie skradzionego auta z powództwa (...) s.p.a. (...) E. (...) nr 720 M..

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji zbyt pochopnie i bez wnikliwej analizy w sposób bezkrytyczny przyjął, że właścicielem samochodu jest włoska firma. Zdaniem Sądu Okręgowego w/w dokumentację należy ponownie przeanalizować, korzystając w razie konieczności z fachowej wiedzy biegłego tłumacza, ewentualnie zwrócić się do włoskiem firmy i wykazanie uprawnień właścicielskich, a razie gdy owych wątpliwości nie da się rozwiać, Sąd powinien rozważyć, czy zatrzymanego pojazdu nie oddać oskarżonemu na przechowanie.

Z tych względów orzeczona jak na wstępie.