Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. w O.

sprawy z powództwa J. L. (1)

przeciwko J. Z.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego J. Z. na rzecz powoda J. L. (1) kwotę 1 600,00 zł ( jeden tysiąc sześćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 września 2013 roku do dnia zapłaty ;

2.  nakazuje pobrać od pozwanego J. Z.na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sadu Rejonowego w O.) kwotę 170,62 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1947 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 70/14

UZASADNIENIE

W pozwie z 12.11.2013r. J. L. (1) wniósł o zasądzenie od J. Z. kwoty 1600 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 24.9.2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 29.1.2013 r. kupił od pozwanego radio samochodowe, które okazało się wadliwe. Poinformował o tym fakcie sprzedawcę i odesłał mu radio, żądając jego naprawy. Pozwany odmówił naprawy twierdząc, iż radio działa prawidłowo. Wobec tego powód w piśmie z 23.7.2013 r. wezwał sprzedawcę do przysłania mu naprawionego radia wraz z paragonem i kartą gwarancyjną, w terminie 3 dni. Wobec braku odpowiedzi na wezwanie, powód w dniu 6.9.2014 r. wysłał pozwanemu oświadczenie woli o odstąpieniu od umowy sprzedaży, jednocześnie żądając zwrotu ceny uiszczonej za towar - kwoty dochodzonej w pozwie. Wezwanie pozwany pozostawił bez odpowiedzi. Powód twierdził, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) i sprzedaż przedmiotowego radia nastąpiła w ramach działalności pozwanego na rzecz powoda – konsumenta.

W dniu 9.1.2014 r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający w całości powództwo.

Pozwany J. Z. w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżył nakaz w całości. W pierwszej kolejności podniósł, iż nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży towarów, a tym samym nie może być traktowany w niniejszej sprawie jak przedsiębiorca. Oświadczył, że radio sprzedał powodowi jako osoba fizyczna, poza prowadzoną działalnością - gdyż kupił sobie inne, a tego nie potrzebował. Twierdził dalej, że sprzedane powodowi radio jest sprawne i znajduje się u pozwanego. Wyjaśnił, że nie odesłał radia powodowi, gdyż nie otrzymał od powoda pieniędzy na pokrycie kosztów przesyłki.

W toku postępowania powód zarzucał pozwanemu, że ten udzielił mu błędnej informacji, iż zakupione przez niego radio będzie działać w pojeździe powoda, a nadto powód twierdził, że kupione radio było używane pomimo, iż – zgodnie z umową - miało być nowe.

Pozwany podtrzymał dotychczas prezentowane stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

- na podstawie twierdzeń stron w zakresie, w jakim były bezsporne; powołanych niżej niekwestionowanych dokumentów bądź odpisów dokumentów; dowodu z opinii biegłego -

W dniu 29.1.2013 r. J. L. (2) kupił od J. Z. radio samochodowe na aukcji internetowej w serwisie (...), za kwotę 1600 zł. Kupujący uiścił cenę, sprzedający wysłał mu radio. (wiadomość e – mail z 29.01.2013 r. – k. 8, wydruk listy transakcji z rachunku bankowego powoda z 29.01.2013 r. – k. 9)

J. Z.prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w O.. W zakresie zarejestrowanej działalności nie mieści się handel sprzętem rtv. ( wypis z (...)k. 10 )

Poza oficjalnie prowadzoną działalnością gospodarczą J. Z.zajmuje się handlem m. in. radiami samochodowymi. Wielokrotnie sprzedawał różne radia samochodowe i inne urządzenia elektroniczne lub oferował ich sprzedaż w serwisie (...). (pismo (...)z 13.5.2014 r. k. 59 – 62; wiadomość e – mail z 1.06.2013 r. k. 12)

Przed zawarciem umowy sprzedaży J. L. (1) był zapewniany w rozmowie telefonicznej przez J. Z., że radio oferowane przez sprzedawcę będzie prawidłowo działało w posiadanym przez kupującego pojeździe. (bezsporne – v. oświadczenia stron k. 94)

Kupione radio nie działa prawidłowo w samochodzie J. L. (1). Około dwa tygodnie od dnia zakupu, w rozmowie telefonicznej, J. L. (1) zgłosił ten fakt sprzedającemu J. Z.. Po wykonaniu zaleceń sprzedającego radio nadal nie działało prawidłowo, więc w czerwcu 2013 r. J. L. (1) odesłał je J. Z. w celu jego naprawienia. (częściowo bezsporne; wiadomości e-mail. k. 11 i 12 )

J. Z. po otrzymaniu radia stwierdził, iż jest ono sprawne. Poinformował o tym kupującego wskazując, iż odeśle mu je, jeżeli J. L. (1) uiści koszty wysyłki towaru. (wiadomości e – mail k. 13, 14, 15)

W piśmie z dnia 23.7.2013 r. pełnomocnik J. L. (1) wezwał J. Z. do przesłania mu naprawionego radia wraz z paragonem i kartą gwarancyjną w terminie 3 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. (pismo powoda z potwierdzeniem odbioru – k. 16, 17)

Wobec bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu, w piśmie z 6.9.2013r. skierowanym do J. Z., J. L. (1) oświadczył, iż odstępuje od łączącej strony umowy sprzedaży, jednocześnie wzywając sprzedawcę do zapłaty ceny uiszczonej za radio, tj. kwoty 1600 zł - w terminie 7 dni od doręczenia pisma. J. Z. pozostawił wezwanie bez odpowiedzi. (pismo powoda z potwierdzeniem odbioru – k. 18, 19)

Radio samochodowe zakupione przez J. L. (1) było sprawne i nie miało wad fizycznych. Radio nie działa prawidłowo w samochodzie J. L. (1) - z niedostosowania systemu multimedialnego do instalacji sygnałowej i/lub antenowej pojazdu. (opinia biegłego z zakresu (...). C. k. 63 – 70)

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporne było, że strony w dniu 29.1.2013 r. zawarły umowę sprzedaży, której przedmiotem było radio samochodowe, za cenę 1600 zł; powód uiścił cenę, a pozwany wydał mu towar.

W pierwszej kolejności należało rozstrzygnąć sporną kwestię, czy pozwany dokonał sprzedaży radia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Ustalenie tego faktu było niezbędne, by móc stwierdzić, czy do oceny skutków przedmiotowej umowy mają zastosowanie przepisy ustawy z 27.7.2002r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U.; dalej: ustawa z 27.7.2002r.). Zgodnie z art. 1 ust. 1 powołanej ustawy, jej przepisy stosuje się do dokonywanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedaży rzeczy ruchomej osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą (towar konsumpcyjny).

Pozwany kwestionował okoliczność sprzedaży radia w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej podnosząc, iż była to jedynie sprzedaż okazjonalna.

Wskazać należy, iż zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie stanowiskiem, które Sąd w pełni podziela, na gruncie art. 1 ust. 1 ww. ustawy umowa ma być zawarta w ramach działalności przedsiębiorstwa, które należy rozumieć przedmiotowo, zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 55 ¹ kc, jako zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych. Umowa jest zawarta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wówczas, gdy jest zawarta w ramach działalności zorganizowanej, zarobkowej, a jednocześnie winna być elementem organizacyjnym przedsiębiorstwa sprzedawcy. Nie ma istotnego znaczenia okoliczność uznania sprzedawcy za przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z 2.7.2004r. o swobodzie działalności gospodarczej. (t. j. Dz. U. 2013.672). Obie regulacje prawne są różnego charakteru - ustawa o sprzedaży konsumenckiej ma charakter prywatnoprawny, a ustawa o swobodzie działalności gospodarczej jest ustawą publicznoprawną, a nadto cele ich nie są tożsame.

W ocenie Sądu działalność pozwanego polegająca na oferowaniu w serwisie aukcyjnym i sprzedaży sprzętu rtv i innego sprzętu samochodowego ma charakter zorganizowany, zarobkowy i stanowi element organizacyjny działalności przedsiębiorcy. Z analizy informacji uzyskanych od (...) (k. 59-62) wynika, że pozwany z kilku kont aukcyjnych wystawiał i sprzedał na akcjach serwisu (...)sztuk radio samochodowych, a oferował sprzedaż większej ich liczby. Ponadto oferował sprzedaż i sprzedawał inne elementy elektroniczne wyposażenia aut, jak np. kamery cofania, itp. Z tych danych wynika, że sprzedaż radia powodowi nie była jednorazową czynnością pozwanego tego rodzaju, a stanowi stały element działalności zarobkowej pozwanego. Sprzedaż internetowa stanowi element organizacyjny przedsiębiorstwa pozwanego, przynoszący mu dochód. Podkreślić należy, że nawet zachowanie pozwanego względem powoda przed i po sprzedaży towaru pozwalało uznać, iż profesjonalnie trudni się on sprzedażą. W treści wiadomości e – mail skierowanej do powoda (k. 12) pozwany oświadczył, iż „każde” radio przed wysyłką jest sprawdzane oraz, że „wyśle radio producentowi do naprawy”, co przeczy twierdzeniu pozwanego, że sprzedaż radia powodowi była jednorazowym, okazjonalnym działaniem, niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Z tych względów Sad uznał, iż pozwany w niniejszej sprawie winien być traktowany jako przedsiębiorca, z uwagi na faktyczny zakres prowadzenia działalności gospodarczej, bez względu na przedmiot tej działalności wskazany w (...). Z tego względu do oceny roszczenia powoda należy zastosować przepisy ustawy z 27.7. 2002r.

Kolejną kwestią sporną było, czy kupione przez powoda radio samochodowe było niezgodne z umową , a jeśli tak – czy zostały zachowane termin na zgłoszenie roszczenia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 27.7.2002r., sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania. Zgłoszenie niezgodności towaru z umową sprzedawcy musi nastąpić w terminie 2 miesięcy od chwili jej stwierdzenia, w przeciwnym razie kupujący traci przysługujące mu z tego tytułu roszczenia.

W ocenie Sądu radio sprzedane powodowi jest niezgodne z umową, albowiem nie działa prawidłowo w pojeździe powoda – wbrew zapewnieniom pozwanego składanym przed zawarciem umowy, że radio będzie działało w konkretnym samochodzie powoda. Oczywistym, że cel umowy zostałby spełniony tylko w przypadku prawidłowego działania radia. Powód podkreślał, że nie kupiłby tego radia, gdyby istniały wątpliwości w tym zakresie. Co więcej zarzucił pozwanemu, iż pomimo że zakupione radio miało być nowe, w rzeczywistości było ono używane. Sąd uznał za dopuszczalną zmianę uzasadnienia faktycznego roszczenia powoda, gdyż nie zmieniło się żądanie pozwu, tj. zwrotu świadczenia wskutek odstąpienia od umowy sprzedaży. W toku postępowania Sąd ustalił, iż przed zakupem powód w istocie został zapewniony przez pozwanego, iż radio to będzie działać w posiadanym przez niego modelu samochodu. Okoliczności te zostały potwierdzone przez J. Z. w jego wyjaśnieniach (k. 47). Nie ma zatem wątpliwości, iż sprzedany powodowi towar konsumpcyjny był niezgodny z umową, gdyż nie działa prawidłowo w aucie powoda. Niezgodność ta ma niewątpliwie charakter istotny. W związku z tym, z powodu niemożliwości usunięcia tej niezgodności powód był uprawniony do odstąpienia od umowy (art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 4 ustawy z 27.7.2002r.)

Zgodnie z art. 8 ust 1 ustawy z 27.7.2002r., jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. W ust. 4 powołany przepis mówi zaś, że jeżeli kupujący, z przyczyn określonych w ust. 1, nie może żądać naprawy ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy, przy czym odstąpienie od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna.

Sąd zważył ponadto, że podnoszony w pozwie zarzut powoda, jakoby radio kupione od pozwanego było niesprawne, nie znalazł potwierdzenia w materiale dowodowym. Z dowodu z opinii biegłego z zakresu (...) wynika, że sprzedane powodowi radio było sprawne oraz pozbawione wad fizycznych. Biegły jednocześnie wyjaśnił, że przyczyną nieprawidłowego działania radia w aucie powoda było niedostosowanie systemu multimedialnego radia do instalacji sygnałowej i/lub antenowej pojazdu.

W ocenie Sądu opinia biegłego została sporządzona rzetelnie, jest należycie uzasadniona i może stanowić podstawę ustaleń sądu.

Wskazać też należy, że ze gromadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by sprzedane powodowi radio samochodowe w chwili sprzedaży nie było nowe. Pozwany wskazał wprawdzie, iż zakupił je w kwietniu 2012 r., jednakże do stycznia 2013 r. było nie używane, a jedynie sprawdzone czy działa poprawnie. Co więcej, powód nie wykazał, iż nosiło ono w chwili zakupu ślady użytkowania, a ponadto stwierdził, że posiadało folię ochronną na ekranie. Okoliczności tej nie mógł ustalić również biegły z zakresu (...) (opinia - k. 110), gdyż jak wskazał radio było instalowane zarówno przez powoda, jak i pozwanego, nosi zatem normalne ślady użytkowania.

Kwestia ewentualnych wad fizycznych i użytkowania radia przed dniem sprzedaży nie miały jednak znaczenia wobec ustalonej niezgodności z umową z w postaci nieprawidłowego działania w pojeździe powoda – o czym wyżej.

Odnośnie zachowania terminu z art. 9 ust. 1 ustawy z 27.7.2002r. na zgłoszenie roszczenia, to w ocenie Sądu – wbrew twierdzeniom pozwanego – z materiału dowodowego wynika, że powód zgłosił fakt wadliwości radia z zachowaniem powyższego terminu. Okoliczność ta wynika wprost z korespondencji mailowej prowadzonej przez strony, gdzie w wiadomości z 9.2.2013 r. (k. 11) J. Z. wyjaśniał powodowi, co zrobić by radio działało prawidłowo. Treść tej wiadomości jednoznacznie dowodzi, że pozwany został poinformowany o nieprawidłowym działaniu radia przed 9.2.2013r. Co więcej, pozwany wprost oświadczył (k. 47), że około dwa tygodnie od daty zakupu powód w rozmowie telefonicznej poinformował o go tym, iż radio nie działa - co wprost potwierdza zachowanie dwumiesięcznego terminu wskazanego w ustawie.

Uznając, że powód był uprawiony do odstąpienia od umowy Sąd zważył, następnie, że zgodnie z art. 395 § 2 kc, w razie wykonania prawa odstąpienia umowa uważana jest za niezawartą. To, co strony już świadczyły, ulega zwrotowi w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach zwykłego zarządu. Z tego względu pozwany zobowiązany jest zwrócić powodowi cenę zapłaconą za radio.

Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji na podstawie art. 8 ust. 1 i 4 ustawy z 27.7.2002r. w zw. z art. 395§2 zd. 1 i 2 kc

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 w kc, jako datę początkową naliczania odsetek przyjmując dzień następujący po upływie siedmiodniowego terminu określonego przez powoda na zwrot należnego mu świadczenia przez sprzedawcę. Od dnia 24.9.2013r. pozwany pozostaje więc w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Strona pozwana jako strona przegrywająca powinna również ponieść koszty sądowe w zakresie wydatków poniesionych w toku procesu tymczasowo przez Skarb Państwa, tj. w zakresie kwoty 170,62 zł przyznanego biegłemu wynagrodzenia. Dlatego też, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd orzekł jak w pkt 2. wyroku.