Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. F. został oskarżony o to, że w dniu 05 grudnia 2014 roku w miejscowości W., gm. B., woj. (...) przechowywał wyroby akcyzowe w postaci papierosów w ilości 40 sztuk oraz tytoniu ciętego do palenia w ilości 14,3 kg bez polskich znaków skarbowych akcyzy, powodując tym samym uszczuplenie w podatku akcyzowym w wysokości 10 035,00 złotych na szkodę Skarbu Państwa

tj. o czyn z art. 65 § 1 kks.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 04 lutego 2015 roku w sprawie II K 661/14 uznał oskarżonego M. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu na podstawie art. 65 § 1 kks 50 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych,

- na podstawie art. 30 § 2 i § 6 kks orzekł przepadek i zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych wymienionych i opisanych w wykazie dowodów rzeczowych zamieszczonym na karcie 11 akt sprawy i przekazanych do dyspozycji Sądu Rejonowego w Opocznie wraz z aktem oskarżenia,

- na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego 150 złotych tytułem opłaty oraz 110 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez prokuratora.

Apelacja została wywiedziona z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 i 2 kpk i zarzuciła wyrokowi:

- obrazę przepisów prawa materialnego – art. 23 § 3 kk – poprzez wymierzenie grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 30 złotych, podczas gdy art. 23 § 3 kk stanowi, że stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia,

- obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku – art. 156 § 3 kks – poprzez wydanie wyroku na podstawie wniosku złożonego w trybie art. 156 § 1 kks bez zobowiązania oskarżonego do uiszczenia należności publicznoprawnej, co jest warunkiem uwzględnienia wniosku i wydania wyroku w tym trybie.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się być zasadna a sformułowany w niej wniosek końcowy o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie zasługiwał na uwzględnienie.

Skarżący słusznie podniósł, że określając wysokość jednej stawki grzywny w kwocie 30 złotych Sąd orzekający dopuścił się obrazy prawa materialnego - art. 23 § 3 kks.

Zgodnie z uregulowaniem art. 23 § 3 kks stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności. Ustaleń powyższych dokonuje się według danych aktualnych na dzień popełnienia czynu zabronionego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2014 roku, IV KK 115/14, Prok.i Pr.-wkł. 2014/10/12, KZS 2015/10/37). Dokonując stosownych obliczeń w niniejszej sprawie wysokość jednej stawki dziennej winna być ustalona w kwocie nie niższej niż 56 złotych. Oskarżonemu zarzucono popełnienie w dniu 12 grudnia 2014 roku czynu z art. 65 § 1 kks. Wówczas, zgodnie z treścią rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. (Dz. U. 2013. 1074) płaca minimalna wynosiła 1680 zł. Zatem 1/30 tej sumy stanowi kwota 56 złotych, a nie 30 złotych – jak ustalił błędnie Sąd Rejonowy w wyroku w ślad za wnioskiem złożonym w trybie art. 335 § 1 kpk – i nie 58,33 złotych jak wskazał w apelacji skarżący.

Sąd meriti dopuścił się rażącej obrazy przepisu art. 156 § 3 k.k.s. wydając wyrok na posiedzeniu. Obowiązkiem sądu wynikającym wprost z art. 156 § 3 in fine k.k.s. było ustalenie, przed uwzględnieniem wniosku oskarżyciela publicznego, czy uszczuplona należność publicznoprawna została uiszczona w całości, i w wypadku stwierdzenia, że nie miało to miejsca, zobowiązanie oskarżonego do jej uiszczenia, zakreślając mu przy tym stosowny termin, pod rygorem nieuwzględnienia wniosku prokuratora o skazanie bez przeprowadzania rozprawy. Niedopełnienie tego obowiązku zobowiązywało sąd do skierowania sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych, zgodnie z treścią art. 343 § 7 k.p.k. W niniejszej sprawie ten warunek nie został spełniony. Kwestia uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej została całkowicie pominięta przez prokuratora jak również przez Sąd Rejonowy.

W zaistniałej sytuacji uwzględniając wniosek prokuratora złożony na podstawie art. 335 kpk, konsekwencją czego było wydanie zgodnie z jego treścią wyroku skazującego wobec M. F., Sąd Rejonowy, w sposób oczywisty dopuścił się rażącej obrazy wymienionego przepisu jak również art. 343 § 7 kpk.

Końcowo Sąd Okręgowy zwraca uwagę, iż wątpliwości budzi dokument w postaci protokołu wyceny przedmiotów przestępstwa skarbowego - vide k.7. W treści jego zawarto zapis „będzie nowy druk”, tymczasem nie załączono żadnego innego dokumentu ze wskazaniem sposobu wyliczenia należnej akcyzy – co uniemożliwiało ocenę prawidłowości wyliczenia.

Błędy Sądu Rejonowego spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W jego toku Sąd pierwszej instancji winien uwzględnić powyższe uwagi.