Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 października 2013 r. złożonym do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., a skierowanym przeciwko D. N. i S. N. powód P. N. wniósł o „unieważnienie darowizny uczynionej na rzecz córek D. N. i S. N. w dniu 23 października 2009 r. mocą aktu notarialnego rep. A nr (...)”, którego przedmiotem był udział powoda wynoszący ½ części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w S., oznaczonej w rejestrze gruntów numerem działki (...) o powierzchni 0,0630 ha oraz udział w prawie własności budynku mieszkalnego z powodu rażącej niewdzięczności pozwanych jako obdarowanych.

Postanowieniem z dnia 6 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. (postanowienie – k. 9).

Na rozprawie w dniu 5 maja 2014 r. (k. 59) powód sprecyzował powództwo wnosząc o zobowiązanie pozwanych do złożenia oświadczenia woli, że przenoszą na powoda otrzymany od niego udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i w prawie własności budynku mieszkalnego. Wskazał, że rażącej niewdzięczności pozwanych upatruje w obojętności wobec niego, uniemożliwieniu korzystania z sanitariatu i kuchni, uniemożliwieniu przez D. N. kontaktu z jej synem oraz wymeldowaniu go na wniosek pozwanych z jego dotychczasowego miejsca zamieszkania.

W toku procesu pozwana D. N. zmieniła nazwisko na P..

Pozwane wniosły o oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwane D. P. i S. N. są córkami powoda P. N..

(okoliczność bezsporna)

Aktem notarialnym z dnia 23.10.2009 r. rep. A nr 8048/2009 sporządzonym przed notariuszem A. G. w B. P. N. i jego żona A. N. darowali przysługujące im udziały w prawie wieczystego użytkowania działki gruntu położonej w S. przy ul. (...) oznaczonej numerem (...) o powierzchni 0,0630 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Tryb. była urządzona księga wieczysta (...) wraz z budynkiem mieszkalnym stanowiącym odrębny od gruntu przedmiot własności po połowie na rzecz D. N. i S. N.. P. i A. N. w akcie notarialnym oświadczyli, że kredyt, na zabezpieczenie którego ustanowiona został hipoteka w dziale czwartym księgi wieczystej obciążający prawo użytkowania wieczystego i własność domu będzie przez nich spłacany.

Powyższą umowę darowizny poprzedziła umowa majątkowa małżeńska o ustanowieniu pomiędzy P. N. i A. N. rozdzielności majątkowej zawarta w dniu 23.10.2009 r. przed notariuszem A. G. rep. A nr 8045/2009.

(dowód: kserokopie wypisów aktów notarialnych – k. 8-12 i 1921 akt sprawy Sadu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. sygn. akt I C 872/13)

Sporządzenie umowy darowizny i umowy o ustanowienie rozdzielności majątkowej pozostawało w związku z relacjami, jakie zaistniały w związku małżeńskim P. i A. N. w 2009 r. Mianowicie latem 2009 r. powód oświadczył swojej żonie, że ma inną kobietą, a następnie wyjechał na 3 miesiące do pracy do Szwecji. Po powrocie do Polski przepraszał żonę i prosił, by dała mu szansę. Wówczas A. N. w związku z możliwością posiadania przez powoda dziecka pozamałżeńskiego i chęcią zabezpieczenia majątku dla swych córek chciała, by prawo użytkowania wieczystego nieruchomości z prawem własności stanowiącego odrębny przedmiot własności budynku mieszkalnego zostało przepisane na pozwane. Powód zgodził się na sugerowaną przez żonę darowiznę. W 2010 r. stosunki między powodem a jego żonę dalej się pogarszały. Powód po powrocie z pracy z zagranicy będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury. Od końca 211 r. powód zaczął używać wobec żony wyzwisk i oszczerstw, nękał żonę sprawdzając jej telefon, kalendarz czy bieliznę i podejrzewał ją o zdradę. Dzwonił do koleżanek z pracy swej żony, dyrektora szkoły, w której pracowała, przyjeżdżał pod szkołę i obserwował żonę, dzwonił do teściów i wypytywał o żonę. Zdarzało mu się wchodzić za żoną do łazienki wbrew jej woli.

W miejscu zamieszkania powoda miały miejsce liczne interwencje policji. Pierwsza interwencja była w dniu 18.12.2012 r. ze zgłoszenia A. N. i zakończyła się pouczeniem i sporządzeniem Niebieskiej Karty. Kolejne interwencje miały miejsce w dniach: 20.01.2013 r., 15.02.2013 r., dwukrotnie w dniu 26.02.2013 r., 29.03.2013 r., 3.04.2013 r.

W związku z sytuacją w domu od listopada 2012 r. powód przestał nocować w domu, zamieszkał w miejscowości B. nr 59 u swej matki, mieszkał również u swego brata i szwagra, ale przychodził do domu wieczorami, sprawdzał, czy jest jego żona, a kiedy był pod wpływem alkoholu, dochodziło do awantur. Pozwana D. N. wraz ze swym partnerem i synkiem mieszkali z A. N.. Przyczyną wezwania Policji w grudniu 2012 r. było przyjście powoda do domu w godzinach nocnych i stanie w drzwiach sypialni, w której spała A. N., głośne zachowanie powoda, który zadręczał pytaniami swą żoną i nie reagował na prośby swej córki D. o ciche zachowanie w związku ze snem jej synka.

(dowód: częściowo zeznania świadka C. B. – k. 80 odwrót, częściowo zeznania powoda – k. 81 – 81 odwrót, zeznania pozwanej D. P. – k. 82- 82 odwrót, zeznania pozwanej S. N. – k. 82 odwrót- 83, protokół przesłuchania D. N. – k. 18 -19 akt VII K 455/13 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., wykaz interwencji – k. 5 akt VII K 455/13, Niebieska Karta – k. 23- 26 akt VII K 455/13, uzasadnienie decyzji Burmistrza S. z dnia 3.10.2013 r. – k.21- 24)

Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 27 sierpnia 2013 r. wydanym w sprawie sygn. akt VII K 455/13 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. uznał P. N. za winnego tego, że w okresie od dnia 2.12.2011 r. do dnia 26.03.2013 r. uporczywie nękał żonę w ten sposób, że przeglądał jej telefon, kalendarz, bieliznę, kontrolował jej miejsca pobytu, co wzbudzało w A. N. uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotne naruszało jej prywatność, to jest przestępstwa z art. 190 a § 1 k.k. i za to wymierzył mu karę 30 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.

(dowód: wyrok nakazowy – k. 63 akt VII K 455/13 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.)

Powód bez wiedzy żony nagrywał to co się dzieje w domu, zakładając podsłuchy.

(okoliczność przyznana przez powoda)

W dniu 4 kwietnia 2013 r. D. N. złożyła do Burmistrza S. wniosek o wymeldowanie swego ojca z pobytu stałego z nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), uzasadniając swe żądanie tym, że od stycznia 2013 r. powód nie przebywa w miejscu swego zameldowania z uwagi na rozpad małżeństwa, którego przyczyną był alkoholizm powoda i jego niestabilność psychiczna. Wskazała, że sporadyczne wizyty P. N. w domu kończyły się kłótniami rodziców i interwencjami policji, dlatego też z uwagi na pragnienie spokoju dla siebie i domowników, w tym kilkunastomiesięcznego syna chce wymeldowania ojca.

Decyzją z dnia 3.10.2013 r. znak SO. (...).14.9.2013 Burmistrz S. orzekł o wymeldowaniu z pobytu stałego P. N. z dotychczasowego pobytu stałego z nieruchomości w S. ul. (...).

(dowód: decyzji z dnia 3.10.2013 r. – k.21- 24)

W dniu 5 czerwca 2013 r. A. N. wniosła do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. pozew o rozwód. Powołała się między na skłonność męża do nadużywania alkoholu, na to, że w 2009 r. mąż przyznał się do związku z inną kobietą i deklarował chęć ułożenia sobie z nią życia, że w grudniu 2009 r. mąż poprosił ją o danie mu szansy i pozwolenie na powrót do domu oraz że w 2012 r. mąż wracał z zagranicy w stanie nietrzeźwości i wszczynał awantury, co doprowadziło do rozkładu pożycia małżeńskiego.

W toku postępowania o rozwód Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. dopuścił dowód z opinii biegłych psychologa i psychiatry, którzy w opinii z dnia 11.10.2013 r. stwierdzili, że u P. N. występują zaburzenia urojeniowe w postaci zespołu urojeń niewierności małżeńskiej w przebiegu uzależnienia od alkoholu, a symptomy tego zaburzenia były obecne co najmniej od 2010 r., zaś uzależnienie od alkoholu istniało jeszcze wcześniej. Istotą choroby jest silne i nie poddające się perswazji głębokie przekonanie o niewierności żony.

Wyrokiem z dnia 12.12.2013 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. rozwiązał związek małżeński P. N. i A. N. przez rozwód stwierdzając, że żadna ze stron nie ponosi winy za rozkład pożycia małżeńskiego.

(dowód: pozew – k. 3-4, protokół rozprawy z dnia 9 września 2013 r. – k. 65 – 65 odwrót, opinia – k. 74-78, wyrok – k. 118 – wszystkie w aktach sprawy Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. I C 816/13)

Przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. w sprawie sygn. akt I C 872/13 toczyło się postępowanie z powództwa P. N. przeciwko D. N. i S. N. o przywrócenie posiadania pokoju w suterenie w domu położonym w S. ul. (...) zainicjowane pozwem z dnia 14 maja 2013 r. Na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. P. N. wskazał, że nigdy nie został pozbawiony prawa korzystania z tego lokalu ale z uwagi na sytuację konfliktowe unikał nocowania w tym lokalu. Nadto powoływał się na to, że nie może korzystać z łazienki w suterenie z uwagi na wywiezienie przez córkę wanny, ubikacji i umywalki.

P. N. cofnął powództwo w związku z przywiezieniem do domu przez córki wanny.

Postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wobec cofnięcia powództwa umorzył postępowanie w sprawie.

(dowód: pozew – k. 2-3, protokoły rozprawy – k. 44-45 i k. 53, postanowienie – k. 54 - wszystkie - akt sprawy I C 872/13)

Przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. toczył się proces z powództwa P. N. skierowany przeciwko D. N. o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego. Wyrokiem z dnia 27.06.2013 r. wydanym w sprawie IIII RC 330/13 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. ustalił wygaśnięcie z dniem 1 sierpnia 2011 r. obowiązku alimentacyjnego P. N. wobec D. N. ustalonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb z dnia 26.10.2009 r. w sprawie III RC 20/09.

(dowód: kopia wyroku – k. 57 akt sprawy 526/13)

Nadto P. N. wytoczył powództwo skierowane przeciwko S. N. o pozbawienie o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2014 wydanym w sprawie sygn. akt III RC 526/13 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb z dnia 26.10.2009 r. w sprawie III RC 20/09.

(dowód: wyrok – k. 95 akt sprawy 526/13)

Pozwem z dnia 13 sierpnia 2013 r. A. N. wystąpiła przeciwko P. N. o zwrot połowy spłaconego przez nią kredytu hipotecznego, który to kredyt małżonkowie N. zaciągnęli wspólnie w 2007 r. i mieli spłacać wspólnie zgodnie z zobowiązaniem zawartym w akcie notarialnym z dnia 23.10.2009 r. stanowiącym darowiznę na rzecz córek.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie sygn. akt I C 1714/13 uwzględnił powództwo, zasądzając od P. N. na rzecz A. N. kwotę 10.622,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

(dowód: pozew – k. 2, wyrok – k. 56 –w aktach sprawy I C 1714/13)

A. N. wystąpiła o oparciu o powyższy wyrok do Komornika Sądowego o wszczęcie egzekucji, która to egzekucja w zakresie egzekucji z ruchomości okazała się nieskuteczna.

(dowód: zawiadomienie Komornika A. R. z dnia 27.01.2015 r. – k. 75)

P. N. w dalszym ciągu nie partycypuje w spłacie kredytu hipotecznego, od 3 lat nie pracuje. Pozwana S. N. proponowała powodowi podjęcie pracy, której to propozycji powód nie przyjął.

(okoliczność przyznana przez powoda)

W listopadzie 2013 r. powód przyszedł do domu przy ul. (...) w S.. W domu był wówczas mąż D. P., który nie chciał wpuścić powoda do domu. Z tego powodu P. N. wezwał policję. Ponieważ funkcjonariusze Policji zwrócili uwagę powodowi, że jest z domu wymeldowany, od tego czasu powód nie przychodzi już do domu przy ul. (...).

D. N. prosiła ojca o poprawę zachowanie, o nie przychodzenie do domu w stanie nietrzeźwości i o nie podnoszenie głosu. Z uwagi na nieporozumienia z ojcem nie chciała, by powód brał na ręce jej syna.

(dowód: częściowo powoda – k. 81, zeznania pozwanej D. P. – k. 82 – 82 odwrót)

Relacje łączące pozwaną S. N. z powodem są poprawne. Powód odwiedza córkę. Pozwane zaproponowały powodowi, że przeniosą z powrotem na niego uczynioną na ich rzecz darowiznę pod warunkiem, że P. N. wróci na rzecz A. N. połowę spłaconego przez nią kredytu. Ponieważ powód nie wywiązał się z tego zobowiązania pozwane nie zwróciły mu przedmiotu darowizny.

(dowód: zeznania pozwanej S. N. – k. 83)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo oparte zostało na podstawie art. 898 § 1 k.c. i okazało się nieuzasadnione.

W myśl art. 898 § 1 k.c. darczyńca może odwołać darowiznę już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności.

Darowizna wytwarza stosunek etyczny między darczyńcą a obdarowanym wyrażający się obowiązkiem wdzięczności.

Odwołanie darowizny jest wyjątkiem od obowiązującej zasady trwałości i dotrzymywania umów. Jako wyjątek od zasady, obwarowane jest spełnieniem kwalifikowanej przesłanki w postaci rażącej niewdzięczności obdarowanego wobec darczyńcy.

Ustawa, z uwagi na zróżnicowane sytuacje życiowe, nie precyzuje pojęcia niewdzięczności i nie zawiera także wskazówek, za pomocą których można sformułować jakieś generalne elementy rażącej niewdzięczności. Dlatego ustawodawca posłużył się formuła ogólną, pozostawiając sądowi ocenę na podstawie konkretnych okoliczności sprawy.

Orzecznictwo sądowe i doktryna zgodnie przyjmują, że pod pojęcie rażącej niewdzięczności podpada tylko takie zachowanie obdarowanego, które polega na działaniu lub zaniechaniu skierowanym bezpośrednio lub nawet pośrednio przeciwko darczyńcy i nacechowane złą wolą obdarowanego. Chodzi tu przede wszystkim o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub czci albo mieniu darczyńcy oraz o naruszenie przez obdarowanego spoczywających na nim obowiązków wynikających ze stosunków osobistych (rodzinnych) łączących go z darczyńcą, przy czym działania obdarowanego zmierzają w sposób świadomy i celowy do wyrządzenia darczyńcy poważnej krzywdy – obdarowany ma zamiar pokrzywdzenia darczyńcy, postępuje w sposób mściwy, złośliwy, z chęci odwetu. Aby można mówić o rażącej niewdzięczności postawa obdarowanego musi cechować się znacznym nasileniem złej woli i zamiarem nieprzyjaznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2000 r., II CKN 280/00, Lex nr 52563, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.09.2000 r., III CKN 810/00, Lex nr 51880, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.07.2000 r., I CKN 919/98, Lex nr 50820). W świetle utrwalonego orzecznictwa tylko pogwałcenie obowiązku wdzięczności poprzez dopuszczenie się ciężkich uchybień opatrzone jest sankcją prawną przewidzianą w art. 898 § 1 k.c. w postaci prawa odwołania darowizny. Znamion rażącej niewdzięczności nie wyczerpują czyny nieumyślne obdarowanego, a nawet drobne czyny umyślne, ale nie wykraczające poza zwykłe konflikty rodzinne.

O tym, czy postępowanie obdarowanego przedstawia się jako rażąca niewdzięczność rozstrzyga sąd. Stanowisko takie potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.09.2000 r. (III CKN 810/00, LEX nr 51880).

Zachowanie i postępowanie pozwanych nie wyczerpuje znamion zachowania odpowiadającego rażącej niewdzięczności wobec powoda jako darczyńcy.

Powód jako przyczynę odwołania darowizny wskazał obojętność pozwanych wobec niego, uniemożliwienie korzystania z sanitariatu i kuchni, uniemożliwienie przez D. N. kontaktu z wnukiem oraz wymeldowanie go z dotychczasowego miejsca zamieszkania.

Rozważenia więc wymaga, czy takie wyżej opisane zachowania zostały udowodnione oraz czy noszą ewentualnie znamiona rażącej niewdzięczności i uzasadniają odwołanie darowizny. Ocena ta musi być dokonana przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów (gdyż kategoria „rażącej niewdzięczności” nie zależy od subiektywnych odczuć darczyńcy), przy uwzględnieniu motywów i intencji postępowania obdarowanego.

Dokonując powyższej oceny należy w pierwszej kolejności wskazać, że od 2009 r. w małżeństwie powoda zaczął się kryzys, którego podłożem było nawiązanie przez P. N. związku z inną kobietą. Doprowadziło do pogorszenia relacji małżeńskich, ustanowienia rozdzielności majątkowej małżeńskiej oraz dokonania darowizny z dnia 23.10.2009 r. W kolejnym okresie czasu relacje rodzinne ulegały stopniowemu pogorszeniu, pod koniec 2011 r. zaczęły się w domu awantury, w 2012 r. została założona w związku z zachowaniem powoda Niebieska Karta, na przestrzeni 2012 r. i 2013 r. miały miejsce w domu liczne interwencje policyjne, a w sierpniu 2013 r. powód został skazany za przestępstwo z art. 190 a § 1 k.k. popełnione w okresie od grudnia 2011 r. do marca 2013 r. W świetle powyższego stwierdzić należy to powód prowokował awantury rodzinne, w których z racji wspólnego zamieszkiwania uczestniczyła pozwana D. P. i jej rodzina, w tym jej półtoraroczny syn. Mimo, że powód od listopada 2012 r. nie mieszkał w domu, przychodził do niego w celu kontroli żony i inicjował wtedy awantury. To powód swym nagannym zachowaniem doprowadził do sytuacji, że jego relacje z córkami uległy pogorszeniu. Trudno wymagać od powódek, aby tolerowały i akceptowały zachowanie swego ojca, który dopuścił się przestępstwa przeciw ich matce oraz utrudniał poprzez wszczynanie awantur zamieszkiwanie w domu córce D., która miała wówczas małe dziecko. To przekładało się na wzajemne relacje stron, które to relacje zostały spowodowane niewłaściwym zachowaniem powoda, a nie pozwanych. Dlatego też nie można traktować złożenia przez D. N. wniosku o wymeldowanie jako przejawu rażącej niewdzięczności. Wskazać przy tym należy, że zawarta między stronami umowa darowizna nie określała w stosunku do pozwanych żadnych obowiązków, w tym obowiązku zapewnienia powodowi mieszkania. Mimo braku takiego obowiązku powód faktycznie mieszkał w domu będącym przedmiotem darowizny do listopada 2012 r., kiedy to sam wyprowadził się i zaczął pomieszkiwać u swej matki, szwagra czy brata. Nie są przy tym prawdziwe twierdzenia powoda co do tego, że przez cały 2013 r. mieszkał w domu przy ul. (...) w S.. Przeczą temu nie tylko zeznania pozwanych oraz świadka C. B., ustalenia poczynione w toku postepowania o wymeldowanie, ale i adres, który wskazywał powód w toczących się z jego udziałem w 2013 r. sprawach przed Sądem Rejonowym i Sadem Okręgowym w Piotrkowie Tryb. (to jest adres w B. nr 59). Nadto powód w omawianym zakresie podawał sprzeczne ze sobą treści, raz twierdząc, że do listopada 2013 r. mieszkał w domu, by potem zeznawać, że przed listopadem 2013 r. nie mieszkał cały czas w domu (por. nagranie 00:38:48 - k. 81 odwrót, 00:07:23 – k. 59 odwrót). Zatem w tych okolicznościach wymeldowanie powoda z dotychczasowego miejsca zamieszkania nie zmieniło istniejącego od dłuższego czasu w tym zakresie stanu faktycznego – to jest nie przebywania powoda w domu w S.. Podkreślić przy tym należy, że zameldowanie nie kreuje tytułu prawnego do nieruchomości, na której osoba zamieszkuje, a wymeldowanie jest jedynie czynnością materialno –techniczną związaną z obowiązkiem meldunkowym przewidzianym w art. 4 obowiązującej w chwili wymeldowania powoda ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (teks jednolity – Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.). Przy tym, jak wynika z pisma powoda z dnia 24 marca 2014 r. (k. 45) powód wiedział, że decyzja córki D. o jego wymeldowaniu miała związek z jego postępowaniem wobec żony.

Skoro powód faktycznie nie mieszkał na darowanej pozwanym nieruchomości od listopada 2012 r., to nie można dopatrywać się w zdemontowaniu wanny zachowania wymierzonego złośliwie przeciwko powodowi. Jak wskazał powód na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 r. w sprawie I C 872/13 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. wanna została usunięta z uwagi na rozpoczęcie remontu pralni, zaś powód miał możliwość korzystania z łazienki na górze, ale nie chciał z niej korzystać z uwagi na grzybice (k. 44 akt sprawy I C 872/13). Nadto o braku złego nastawienia pozwanych wobec powoda świadczy fakt, że pozwane przywiozły z powrotem wannę, którą miał zainstalować, z uwagi na posiadanie umiejętności instalacyjnych, powód. Właśnie przywiezienie przez pozwane wanny było przyczyną cofnięcia przez P. N. powództwa w sprawie I C 872/13.

Stosunki, jakie wytworzyły się między stronami na skutek niewłaściwego zachowania powoda spowodowały osłabienie więzi rodzinnych powoda, a w przypadku pozwanej D. P. zerwanie tej więzi. To właśnie naganne zachowanie powoda polegające na inicjowaniu w domu awantur, w których uczestniczyło dziecko D. P. sprawiło, że pozwana była niechętna kontaktom powoda z jej synkiem. Nie można z tego powodu przypisać pozwanej umyślnego, nacechowanego złą wolą naruszenia dóbr osobistych powoda i to w formie kwalifikowanej, o jakiej mówi art. 898 § 1 k.c.

Konkludując, należy przyjąć że pomiędzy storami od dłuższego czasu dochodziło do konfliktów na tle zachowania powoda wobec jego żony, a matki pozwanych. Pozwane nigdy nie prowokowały tych zdarzeń, a dochodziło do nich wyłącznie wskutek postawy powoda. Nie uzasadnia odwołania darowizny dopuszczenie się przez obdarowanego takich czynów, które w danych okolicznościach i warunkach nie wykraczały poza zwykłe przypadki życiowych konfliktów, a krzywdy wyrządzone zostały w sposób niezamierzony przez czyny popełnione w uniesieniu bądź rozdrażnieniu spowodowanym zachowaniem się lub działaniem darczyńcy (por. orzeczenie z dnia 2.03.1948 r., KrC 42/48, P i Pr. 1948, nr 7, str. 136, uzasadnienie wyroku z dnia 29.09.1969 r., I CR 458/69, OSN 1970, Nr 7-8, poz. 137, wyrok z dnia 30.09.1997 r., III CKN 170/97, nie publ. oraz wyrok z dnia 7.05.1997 r., I CKN 117/97, nie publ., wyrok z dnia 5.07.2001 r., II CKN 818/00, Lex nr 52608, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 kwietnia 2005 r., I ACa 60/05, LEX nr 197737).

Wreszcie podkreślić należy postawę, jaką zaprezentowały pozwane w toku tego procesu - mianowicie były one skłonne uwzględnić oczekiwania powoda co przeniesienia na powoda przedmiotu darowizny z dnia 23.10.2009 r., o ile powód będzie spłacał zobowiązania związane z zaciągniętym przez niego i jego byłą żonę kredytem, który to ciężar faktycznie spoczywał i spoczywa na byłej żonie powoda, a matce pozwanych, z czego powód przez okres trwającego rok czasu zawieszenia postępowania nie wywiązał się.

Całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy, przy uwzględnieniu przyczyn i przebiegu konfliktu oraz jego skutków nie pozwala na ocenę postawy pozwanych za przejaw rażącej niewdzięczności. Zatem brak było podstaw do uznania odwołania darowizny za skuteczne w oparciu o przepis art. 898 § 1 kc, co skutkowało oddaleniem powództwa.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)