Pełny tekst orzeczenia

264/4/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 1 lipca 2014 r.

Sygn. akt Ts 82/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodnicząca

Stanisław Biernat – sprawozdawca

Marek Zubik,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej C.P.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 30 marca 2012 r. (data nadania) C.P. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności: po pierwsze – art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.; dalej: ustawa o emeryturach i rentach) w związku z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267, ze zm.; dalej: ustawa o zaopatrzeniu) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji, w zakresie, w jakim do ustalania kapitału początkowego okres pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego, zaliczany na podstawie ustawy o zaopatrzeniu do okresu zatrudnienia, uwzględnia się od wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach jako okres nieskładkowy; po drugie – art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji, w zakresie, w jakim kapitał początkowy ustala się z obniżeniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 września 2012 r. skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności wyrażonych w art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji przez zakwestionowany art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 oraz art. 174 ustawy o emeryturach i rentach oraz w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu; a także dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności wyrażonych we wskazanych powyżej przepisach Konstytucji przez art. 15 ust. 5 w związku z art. 174 ust. 3 i art. 173 ustawy o emeryturach i rentach.

W piśmie z 3 października 2012 r. skarżący, odnosząc się do powyższego zarządzenia, powtórzył w zasadniczej części twierdzenia przedstawione w skardze. Ponadto wskazał, że skoro kapitał początkowy, którego wysokość ustalana jest według zasad określonych w art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach, stanowi wyliczenie emerytury za okres sprzed reformy emerytalnej, to okres pobierania zasiłku chorobowego powinien zostać uznany za okres składkowy i wymieniony w art. 6 ustawy o emeryturach i rentach. Skarżący podkreślił, że „przywilej” wliczania okresu pobierania zasiłku chorobowego do okresu zatrudnienia na równi z okresami, gdy skarżący opłacał lub miał opłacane składki na ubezpieczenie emerytalne, a zatem okresami uznanymi obecnie za składkowe, został zniesiony dopiero wraz z wejściem w życie 1 stycznia 1999 r. ustawy o emeryturach i rentach. Zakwestionowana regulacja narusza zatem art. 67 ust. 1 w związku art. 2 i art. 32 ust. 1, a w konsekwencji art. 31 ust. 3 Konstytucji. Skarżący podtrzymał również argumentację wskazującą na naruszenie zasady przyzwoitej legislacji, zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz ochrony praw słusznie nabytych, a także zasady równości.

W odniesieniu do drugiego zarzutu skarżący wskazał, że art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach są niekonstytucyjne w zakresie, w jakim określają, że kapitał początkowy ustala się z obniżeniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%. Podkreślił, że obniżenie wskaźnika bez jakiegokolwiek uzasadnienia, którym mogłoby być np. zagrożenie załamania budżetu państwa, jest niezgodne z zasadą proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji), zasadą równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji), zasadą sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji) i prawem do zabezpieczenia społecznego (art. 67 ust. 1 Konstytucji). Skarżący zaznaczył, że „skutki bezpośrednie” uznania przez Trybunał zakwestionowanej regulacji za niekonstytucyjną byłyby nieznaczne, ponieważ niewielu emerytów pobierających świadczenie ma ustalony kapitał początkowy.

Postanowieniem z 2 października 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z powodu uchybień formalnych wniesionego środka. W odniesieniu do zarzutu niekonstytucyjności art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu Trybunał stwierdził, że sformułowane w skardze konstytucyjnej zarzuty nie znajdują potwierdzenia w stanie prawnym. Wbrew twierdzeniom skarżącego podział na okresy składkowe i nieskładkowe nie został wprowadzony z dniem 1 stycznia 1999 r. przez ustawę o emeryturach i rentach. Podział ten oraz kwestionowane w skardze zaliczenie okresu pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego do okresów nieskładkowych wprowadziła ustawa z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450, ze zm.; dalej: ustawa o rewaloryzacji). Oznacza to, że od wejścia w życie tej ustawy, tj. od 15 listopada 1991 r., okres pobierania zasiłku chorobowego był okresem nieskładkowym i podlegał uwzględnieniu przy ustalaniu prawa i wysokości świadczeń w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej uwzględnionych okresów składkowych. W świetle tych ustaleń Trybunał uznał, że zarzut naruszenia art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji przez art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu jest oczywiście bezzasadny, co przesądziło o braku możliwości przekazania skargi w tym zakresie do merytorycznej kontroli.

Niezależnie od powyższej przesłanki, stanowiącej samodzielną podstawę odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał wskazał również pozostałe braki formalne skargi w zakresie tego zarzutu. Trybunał podkreślił, że skarżący, podnosząc niezgodność zakwestionowanej normy z art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji, ograniczył się do przedstawienia ogólnego zarzutu naruszenia zasady równości wobec prawa, nie wskazał natomiast kręgu adresatów, do których odnosi się kwestionowana norma, ani elementów określających ich sytuację prawną, które byłyby prawnie istotne. Oznacza to, że w tym zakresie skarga nie spełniała przesłanki wyrażonej w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).

W odniesieniu do zarzutu naruszenia zasady proporcjonalności Trybunał stwierdził zaś, że poza ogólnym wskazaniem wśród wzorców kontroli art. 31 ust. 3 „w powiązaniu” z art. 67 ust. 1 Konstytucji, skarżący nie wyjaśnił, na czym miałaby polegać niezgodna z wymogami art. 31 ust. 3 ustawy zasadniczej ingerencja ustawodawcy we wskazane prawo konstytucyjne. Trybunał zwrócił przy tym uwagę, że prawo do zabezpieczenia społecznego podlega testowi konstytucyjności tylko z perspektywy art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji, zgodnie z którym ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw nie mogą naruszać ich istoty. Skarżący nie przedstawił natomiast żadnych argumentów, które wskazywałyby i uprawdopodabniałyby naruszenie istoty prawa do zabezpieczenia społecznego przez art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu, co również przesądziło o konieczności odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu we wskazanym zakresie.

Oceniając spełnienie przesłanek formalnych przez skargę w odniesieniu do zarzutu niekonstytucyjności art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w tym zakresie występuje przesłanka zbędności orzekania. Trybunał przypomniał, że kwestionowany art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach, był już przedmiotem kontroli Trybunału. W wyroku z 24 października 2005 r. (P 13/04, OTK ZU nr 9/A/2005, poz. 102) Trybunał uznał ten przepis ustawy o emeryturach i rentach (i zawarte w nim ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%) za zgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji w kontekście prawa do zabezpieczenia społecznego.

Badając, czy w rozpoznawanej sprawie zachodzi zbędność orzekania, Trybunał zwrócił uwagę, że sytuacja faktyczna leżąca u podstaw rozstrzygnięcia w sprawie P 13/04 (ograniczenie wysokości przysługującego świadczenia rentowego) nie jest identyczna z tą, która stanowiła podstawę wniesienia skargi konstytucyjnej (ograniczenie wysokości kapitału początkowego, stanowiącego podstawę do ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego w przyszłości). Po przeanalizowaniu istoty zarzutów przedstawionych w pytaniu prawnym w sprawie P 13/04 oraz w rozpoznawanej skardze Trybunał uznał irrelewantność tej różnicy w kontekście badania konstytucyjności zaskarżonego przepisu. Zwrócił również uwagę, że mimo szerszego zakresu wzorców w skardze konstytucyjnej nie zachodzi konieczność merytorycznej oceny podniesionych w niej zarzutów. Ponadto, jak zauważył, w odniesieniu do naruszenia zasady równości wobec prawa skarżący nie określił ani nie uprawdopodobnił sposobu tego naruszenia. Odnosząc sie zaś do podnoszonej w skardze niezgodności zakwestionowanej regulacji art. 31 ust. 3 Konstytucji przez nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jako jednej z zasad ustalania wartości kapitału początkowego, Trybunał przypomniał, że prawo do zabezpieczenia społecznego nie podlega kontroli ze względu na proporcjonalność wprowadzanych ograniczeń. W konsekwencji Trybunał stwierdził, że w zakresie zarzutu niekonstytucyjności art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach zachodzi przesłanka zbędności orzekania i w związku z tym odmówił przekazania skargi do merytorycznej kontroli.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie 11 października 2013 r. Skarżący zakwestionował przede wszystkim prawidłowość ustaleń Trybunału w zakresie odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w odniesieniu do zarzutu niekonstytucyjności art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu. Skarżący wskazał, że w okresie obowiązywania ustawy o zaopatrzeniu między 1 stycznia 1983 r. a 15 listopada 1991 r. (w zażaleniu błędnie 17 października 1991 r.) „okresy przebywania na zwolnieniu lekarskim wchodziły w skład okresu zatrudnienia i stanowiły podstawę do wyliczania świadczenia emerytalnego”. Podniósł również, że Trybunał dokonał nieprawidłowych ustaleń w zakresie stanu prawnego, gdyż ustawa o zaopatrzeniu regulowała prawa i obowiązki w zakresie świadczeń emerytalnych do 31 grudnia 1998 r. i uchylenia jej na podstawie art. 195 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach. Ponadto, skarżący powtórzył, że skoro kapitał początkowy stanowi wyliczenie emerytury za okres obowiązywania przepisów sprzed reformy emerytalnej, to okres pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego powinien być traktowany jako okres składkowy.

Odnosząc się do pozostałych braków formalnych skargi w zakresie tego zarzutu, wskazanych w postanowieniu z 2 października 2013 r., skarżący zauważył, że Trybunał nie zbadał naruszenia art. 2 Konstytucji. Podkreślił także, że naruszenie art. 67 ust. 1 ustawy zasadniczej zostało wskazane w związku z art. 2, art. 32 ust. 1, a w konsekwencji z art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzupełnieniu skarżący ponownie przedstawił argumenty powołane w skardze. Zaznaczył ponadto, że art. 2, art. 32 ust. 2 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji mogą być powoływane wspólnie jako wzorzec kontroli.

Skarżący zarzucił również nieprawidłową ocenę Trybunału w zakresie uznania zbędności orzekania o art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach. Podkreślił, że przedmiotem skargi nie był art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach. Zarzut skargi dotyczył bowiem niekonstytucyjności zasad ustalania wysokości kapitału początkowego, a zatem art. 174 ust. 3 i art. 173 ustawy o emeryturach i rentach, która to regulacja odwołuje się do art. 15 ust. 5 tejże ustawy. Skarżący zaznaczył, że odmienność sytuacji, będącej podstawą wniesienia skargi od okoliczności, w związku z którymi przedstawiono Trybunałowi pytanie prawne w sprawie P 13/04, powoduje konieczność merytorycznej kontroli zakwestionowanych przepisów. Skarżący przedstawił również argumentację świadczącą – jego zdaniem – o niekonstytucyjności zakwestionowanej normy.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy – wydając zaskarżone postanowienie – prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie ich prawidłowości.

W pierwszej kolejności Trybunał postanowił odnieść się do zarzutów dotyczących odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w zakresie art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach oraz w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu. Skarżący zakwestionował w zażaleniu prawidłowość ustaleń Trybunału Konstytucyjnego odnośnie do stanu prawnego, w konsekwencji których Trybunał uznał podniesiony zarzut za oczywiście bezzasadny. Jak zaznaczył przy tym skarżący, niezależnie od błędnej oceny Trybunału w zakresie uchylenia przepisów ustawy o zaopatrzeniu z dniem wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji, nie budzi wątpliwości, że przed 15 listopada 1991 r. okres pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego był zaliczany na podstawie ustawy o zaopatrzeniu do okresów zatrudnienia. W przekonaniu skarżącego już sama ta okoliczność przesądza o konieczności zbadania skargi przez Trybunał.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów, Trybunał na wstępie przypomina, że we wniesionej skardze konstytucyjnej skarżący zanegował zgodność z ustawą zasadniczą art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach oraz w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu w zakresie, w jakim przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego okres pobierania zasiłku chorobowego przez pracownika zaliczany jest na podstawie ustawy o emeryturach i rentach do okresów nieskładkowych zamiast do okresów składkowych – stanowiących odpowiednik okresów zatrudnienia z regulującej tę kwestię do 31 grudnia 1998 r. ustawy o zaopatrzeniu. Skoro zatem kapitał początkowy stanowi hipotetyczną emeryturę na dzień 1 stycznia 1999 r., będącą równowartością opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne przed 1999 r., to – zdaniem skarżącego – jego wartość powinna być ustalona zgodnie z regulacjami obowiązującymi przed tą datą.

Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu wskazał, że kwestionowany przez skarżącego podział okresów uwzględnianych przy ustalaniu prawa do świadczeń i ich wysokości na okresy składkowe i nieskładkowe został wprowadzony w 1991 r. ustawą o rewaloryzacji. Ustawa ta zaliczała okres pobierania przez pracownika zasiłku z ubezpieczenia społecznego chorobowego do okresów nieskładkowych. Trybunał zauważył zatem, że wbrew twierdzeniom sformułowanym w skardze, od 15 listopada 1991 r. okres pobierania zasiłku chorobowego przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz wysokości tych świadczeń uwzględniany był jako okres nieskładkowy, a nie jako okres zatrudnienia na podstawie ustawy o zaopatrzeniu. Oznaczało to, że podniesione w skardze zarzuty nie znajdowały uzasadnienia w stanie prawnym.

Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie stwierdza, że ustalenia przedstawione w postanowieniu z dnia 2 października 2013 r. są prawidłowe, co przesądza o nieuwzględnieniu zażalenia w tym zakresie. Trybunał postanowił odnieść się do podnoszonej w zażaleniu kwestii zaliczania okresu pozostawania w stosunku pracy, w którym pracownik pobierał zasiłek z ubezpieczenia społecznego chorobowego przed 15 listopada 1991 r. do okresów zatrudnienia na podstawie ustawy o zaopatrzeniu.

Po pierwsze, Trybunał stwierdza, że przedstawienie tej kwestii na etapie zażalenia nie wpływa na ocenę prawidłowości ustaleń dokonanych w postanowieniu z dnia 2 października 2013 r. Jak bowiem konsekwentnie wskazywał skarżący – w samej skardze konstytucyjnej oraz w piśmie będącym odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału – niekonstytucyjność regulacji ustawy o emeryturach i rentach polega na tym, że okres pobierania zasiłku chorobowego, zaliczany – zdaniem skarżącego – do 31 grudnia 1998 r. do okresów zatrudnienia na równi z okresami, gdy skarżący opłacał lub miał opłacane składki na ubezpieczenie emerytalne, a zatem okresami uznanymi obecnie za składkowe, przy ustalaniu wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. uwzględniany jest w ustawie o emeryturach i rentach jako okres nieskładkowy. Zmiana w zażaleniu zasadniczego elementu zarzutu, jakim było określenie ram czasowych, będąca de facto modyfikacją w zakresie przedmiotu skargi, nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Po drugie, abstrahując od kwestii dopuszczalności zmiany zarzutu na etapie zażalenia, Trybunał wskazuje, że również w tak wyznaczonym zakresie przekazanie skargi do merytorycznej kontroli byłoby niemożliwe. Skarżący, formułując zarzut naruszenia jego wolności i praw konstytucyjnych przez zaliczenie okresu pobierania zasiłku chorobowego, który – jak zaznaczył w zażaleniu – do wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji uznawany był za okres zatrudnienia, nie wykazał bowiem, że pobierał ten zasiłek jako pracownik w okresie przed 15 listopada 1991 r., a przy ustalaniu kapitału początkowego organ rentowy zaliczył okres pobierania przez niego zasiłku chorobowego, w czasie obowiązywania art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu, jako okres nieskładkowy zamiast zaliczenia jako okres składkowy. W świetle powyższego należałoby zatem uznać, że skarżący nie wykazał, że w jego przypadku zaistniały okoliczności, w związku z którymi doszło do naruszenia wolności lub praw konstytucyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący nie podważył prawidłowości odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w zakresie art. 6 i art. 7 w związku z art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach oraz w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu, co przesądza o konieczności nieuwzględnienia zażalenia we wskazanym zakresie.

Ponadto, na uwzględnienie nie zasługują również zarzuty zażalenia dotyczące nieprawidłowej oceny wzorców kontroli wskazanych w skardze konstytucyjnej. Skarżący w zażaleniu zarzucił bowiem, że Trybunał nie odniósł się do naruszenia art. 2 Konstytucji. Przedstawił także rozważania co do możliwości powoływania art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 Konstytucji jako samodzielnych wzorców kontroli konstytucyjności zakwestionowanych przepisów.

Trybunał zwraca uwagę, że powodem odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu nie było wskazanie jako samodzielnych wzorców kontroli art. 31 ust. 3 czy art. 32 ust. 1 Konstytucji. Wbrew twierdzeniom zażalenia Trybunał, analizując przedstawione w skardze oraz piśmie z 3 października 2012 r. uzasadnienie uznał, że zarzuty naruszenia art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji wskazane zostały w związku z naruszeniem art. 67 ust. 1 Konstytucji i zawartym w nim prawem do zabezpieczenia społecznego. Trybunał wyjaśnił w zaskarżonym postanowieniu, w jakim zakresie sposób sformułowania zarzutów naruszenia zasady równości oraz zasady proporcjonalności „w powiązaniu z” prawem do zabezpieczenia społecznego nie spełniał wymogów wynikających z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, co skutkowało koniecznością odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Brak odniesienia się przez skarżącego do tych przesłanek oznacza, że prawidłowość postanowienia Trybunału we wskazanym zakresie nie została podważona, a to przesądza o nieuwzględnieniu zażalenia.

Przechodząc do oceny zarzutów dotyczących odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w zakresie badania zgodności art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z powodu zbędności orzekania, Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie stwierdza, że postanowienie z dnia 2 października 2013 r. jest prawidłowe, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Skarżący, kwestionując trafność oceny Trybunału, wskazał, że przedmiotem skargi nie był art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach i zawarte w nim ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru do 250%, ale art. 174 ust. 3 i art. 173 ustawy o emeryturach i rentach, który do powyższego przepisu jedynie się odwołuje. Skarżący podkreślił również odmienność sytuacji w sprawie P 13/04, w której Trybunał uznał za zgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji w kontekście prawa do zabezpieczenia społecznego art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach oraz we wniesionej przez niego skardze konstytucyjnej, a także przedstawił ponownie argumentację, która w jego ocenie uzasadnia niekonstytucyjność wskazanej normy.

Odnosząc się do powyższych zarzutów, należy podkreślić, że kwestia tożsamości przedmiotu pytania prawnego oraz skargi konstytucyjnej, a także odmienność sytuacji, w związku z którymi skierowano do Trybunału obie sprawy, były przedmiotem analizy w postanowieniu z dnia 2 października 2013 r. Trybunał w zaskarżonym postanowieniu dokładnie zbadał, czy w sprawie zachodzi przesłanka zbędności orzekania. Pominięcie przez skarżącego w zażaleniu tych ustaleń, a sformułowanie tez stanowiących de facto polemikę z oceną Trybunału nie podważa prawidłowości postanowienia z dnia 2 października 2013 r.

Ponadto, Trybunał stwierdza, że powtórne podniesienie na etapie zażalenia tych samych argumentów dotyczących niekonstytucyjności zakwestionowanej regulacji, które sformułowane zostały w skardze konstytucyjnej i piśmie uzupełniającym z 3 października 2012 r., nie może zmierzać do podważenia prawidłowości postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Przedmiotem oceny na etapie zażalenia jest bowiem prawidłowość ustaleń w zakresie odmowy przekazania skargi do merytorycznej kontroli. Należy zatem podkreślić, że zażalenie nie służy ponownemu przytaczaniu, rozwijaniu, precyzowaniu czy też uzupełnianiu argumentacji podniesionej w skardze konstytucyjnej. Stwierdzenia takie nie odnoszą się bowiem do trafności zaskarżonego postanowienia. Trybunał zwraca uwagę, że powodem odmowy nadania skardze konstytucyjnej skarżącego dalszego biegu w zakresie art. 174 ust. 3 i art. 173 w związku z art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach była zbędność orzekania. W związku z niepodważaniem przesłanki ne bis in idem Trybunał postanowił nie uwzględnić zażalenia we wskazanym zakresie.



Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.