Pełny tekst orzeczenia

150/2/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 5 marca 2014 r.

Sygn. akt Ts 132/13



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Teresa Liszcz – przewodnicząca

Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca

Wojciech Hermeliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.S.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 5 maja 2013 r. J.S. (dalej: skarżący), reprezentowany przez adwokata z urzędu, wystąpił o zbadanie zgodności art. 17 i art. 126 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015, ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji.

Skarżący twierdzi, że zakwestionowane przepisy naruszają gwarancje określone we wskazanych w petitum skargi postanowieniach Konstytucji, w tym prawo dostępu do sądu oraz „prawo wniesienia odwołania od orzeczenia, które zostało wydane przez niezawisły sąd”. W skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Oświadczył przy tym, że „koszty te nie zostały opłacone ani w części, ani w całości”.

Postanowieniem z 4 października 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdziwszy, że skarżący nie wyczerpał przysługującej mu w sprawie drogi prawnej, ponieważ nie wniósł skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Niezależnie od powyższego Trybunał wskazał, że nawet gdyby przyjąć, że orzeczeniem, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie (dalej: WSA w Krakowie) z 19 października 2012 r. (sygn. akt II SA/Kr 946/12), to skardze konstytucyjnej i tak należałoby odmówić nadania dalszego biegu. Skarżący wniósł bowiem skargę po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), a także nie uzupełnił jej braków formalnych.

W zażaleniu z 18 października 2013 r. skarżący zaskarżył powyższe postanowienie w całości. Wniósł o uwzględnienie zażalenia i nadanie skardze dalszego biegu. Zarzucił, że w sprawie, w związku z którą zainicjował postępowanie przed Trybunałem, wniesienie skargi kasacyjnej było bezcelowe, gdyż nie zostałaby ona rozpoznana. Wystąpienie z tym środkiem prawnym wiązałoby się dla niego jedynie z dodatkowymi kosztami.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). W szczególności bada, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty zażalenia nie podważają podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

We wniesionym środku odwoławczym skarżący nie odniósł się do wskazanych przez Trybunał samodzielnych podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, tj. wniesienia skargi po terminie i nieuzupełnienia jej braków formalnych.

W związku z tym należy stwierdzić, że postanowienie z 4 października 2013 r. – w zakresie, w jakim Trybunał uznał, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunków określonych w art. 49 w związku z art. 46 ust. 1 i art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK – jest prawidłowe.

Zdaniem skarżącego, w niniejszej sprawie wniesienie skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Krakowie było bezcelowe. Skarżący nie bierze zatem pod uwagę tego, że zgodnie art. 46 ustawy o TK skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Przy ustalaniu biegu wskazanego terminu kluczowe znaczenie ma więc obowiązek uzyskania przez skarżącego „prawomocnego orzeczenia” w ramach przysługującej mu i „wyczerpanej” drogi prawnej. W swoim orzecznictwie Trybunał wielokrotnie podkreślał, że skarga konstytucyjna jest niedopuszczalna w sytuacji, gdy orzeczenie stało się prawomocne na skutek nieskorzystania przez skarżącego z przysługujących mu zwyczajnych środków zaskarżania nieprawomocnych orzeczeń lub też gdy wniesione środki okazały się niemożliwe do rozpoznania z powodów formalnych. Warunkiem koniecznym wniesienia skargi konstytucyjnej jest legitymowanie się prawomocnym orzeczeniem, które cechę tę uzyskało w wyniku skutecznego wniesienia przez stronę środków odwoławczych. Jednocześnie zbyt daleko idącym ograniczeniem praw skarżących byłoby oczekiwanie, że podejmą oni próbę pozbawienia wydanych rozstrzygnięć cechy prawomocności przez wniesienie nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Z tego powodu uzyskanie prawomocnego orzeczenia jest także warunkiem wystarczającym wniesienia do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej (zob. postanowienia TK z: 6 listopada 2008 r., Ts 264/08, OTK ZU nr 3/B/2009, poz. 211; 5 czerwca 2009 r., Ts 109/09, OTK ZU nr 4/B/2009, poz. 350 oraz 22 maja 2013 r., Ts 350/11, niepubl.).

Skoro skarżący nie wniósł skargi kasacyjnej od wyroku WSA w Krakowie, to nie wyczerpał drogi prawnej, a w konsekwencji nie przedstawił ostatecznego orzeczenia o przysługujących mu prawach i wolnościach.



Wniesione zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, dlatego Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, postanowił jak w sentencji.