Ts 204/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I OSK 1305/12
Pełny tekst orzeczenia
331/4/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 204/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej sporządzonej przez pełnomocnika J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.; dalej: u.s.c.). Zaskarżonym przepisom u.s.c., w zakresie, w jakim „posługują się niedookreślonym ustawowo pojęciem »przed wejściem w życie ustawy« rozumianym jako dzień poprzedzający bezpośrednio datę wejścia w życie ustawy (a nie wcześniejszym dowolnym odległym w przeszłości okresem czasu poprzedzającym wejście w życie ustawy)”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 czerwca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał stwierdził, że skarga została wniesiona po upływie terminu, o którym mowa art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Przewidziany w ustawie 3-miesięczny termin na skorzystanie ze skargi rozpoczął bowiem bieg wraz z doręczeniem skarżącemu – wyczerpującego drogę prawną w sprawie – wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt I OSK 1305/12). Nastąpiło to 10 kwietnia 2013 r., natomiast skarżący wystąpił ze skargą konstytucyjną dopiero 11 lipca 2013 r.
W zażaleniu skierowanym do Trybunału przez pełnomocnika skarżącego w żaden sposób nie odniesiono się do samoistnej przyczyny odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, tzn. przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Trybunał stwierdził przy tym, że zażalenie zawiera w istocie polemikę z przesłankami odmowy niewyrażonymi w treści zaskarżonego postanowienia. Nota bene, przesłanki te były podstawą nienadania biegu innym skargom, których przedmiotem były również przepisy u.s.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącego nie dostarczyło żadnych argumentów, które byłyby merytorycznie adekwatne do samoistnej przyczyny odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Przyczyną tą było przekroczenie przez skarżącego ustawowo określonego terminu (art. 46 ust. 1 ustawy o TK) do skorzystania ze skargi jako środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Trybunał Konstytucyjny ograniczył się zatem do potwierdzenia prawidłowości ustaleń faktycznych i ich kwalifikacji, w świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK, poczynionych w zaskarżonym postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 204/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej sporządzonej przez pełnomocnika J.B. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność z Konstytucją art. 223 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404, ze zm.; dalej: u.s.c.). Zaskarżonym przepisom u.s.c., w zakresie, w jakim „posługują się niedookreślonym ustawowo pojęciem »przed wejściem w życie ustawy« rozumianym jako dzień poprzedzający bezpośrednio datę wejścia w życie ustawy (a nie wcześniejszym dowolnym odległym w przeszłości okresem czasu poprzedzającym wejście w życie ustawy)”, skarżący zarzucił niezgodność z art. 60 w zw. z art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 czerwca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał stwierdził, że skarga została wniesiona po upływie terminu, o którym mowa art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Przewidziany w ustawie 3-miesięczny termin na skorzystanie ze skargi rozpoczął bowiem bieg wraz z doręczeniem skarżącemu – wyczerpującego drogę prawną w sprawie – wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt I OSK 1305/12). Nastąpiło to 10 kwietnia 2013 r., natomiast skarżący wystąpił ze skargą konstytucyjną dopiero 11 lipca 2013 r.
W zażaleniu skierowanym do Trybunału przez pełnomocnika skarżącego w żaden sposób nie odniesiono się do samoistnej przyczyny odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, tzn. przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Trybunał stwierdził przy tym, że zażalenie zawiera w istocie polemikę z przesłankami odmowy niewyrażonymi w treści zaskarżonego postanowienia. Nota bene, przesłanki te były podstawą nienadania biegu innym skargom, których przedmiotem były również przepisy u.s.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącego nie dostarczyło żadnych argumentów, które byłyby merytorycznie adekwatne do samoistnej przyczyny odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Przyczyną tą było przekroczenie przez skarżącego ustawowo określonego terminu (art. 46 ust. 1 ustawy o TK) do skorzystania ze skargi jako środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Trybunał Konstytucyjny ograniczył się zatem do potwierdzenia prawidłowości ustaleń faktycznych i ich kwalifikacji, w świetle art. 46 ust. 1 ustawy o TK, poczynionych w zaskarżonym postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu.