Ts 210/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:Ts 279/10 KOL 5/2012
Pełny tekst orzeczenia
78/1/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 210/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej R.D. w sprawie zgodności:
1) art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, ze zm.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 301 ust. 3 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
3) art. 319 ust. 5 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 2 Konstytucji;
4) art. 329 ust. 5 w związku z art. 329 ust. 6 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
5) art. 330 ust. 2 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
6) art. 332 pkt 11 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1 i art. 54 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 16 lipca 2013 r. (data prezentaty), R.D. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność: (1) art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, ze zm.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (2) art. 301 ust. 3 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.; dalej: PDSŻ) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (3) art. 319 ust. 5 PDSŻ z art. 2 Konstytucji; (4) art. 329 ust. 5 w związku z art. 329 ust. 6 PDSŻ z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (5) art. 330 ust. 2 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 PDSŻ z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (6) art. 332 pkt 11 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 PDSŻ z art. 42 ust. 1 i art. 54 ust. 1 Konstytucji.
2. Skarga została wniesiona w związku z następującą sprawą:
2.1. Orzeczeniem z 19 maja 2012 r. (sygn. akt KOL 5/2012) Komisja Orzekająca Ligi (organ dyscyplinarny Ekstraligi Żużlowej Sp. z o.o. z siedzibą w Bydgoszczy) uznała skarżącego winnym naruszenia art. 332 pkt 11 PDSŻ i wymierzyła mu karę pieniężną w kwocie 3 000,00 zł oraz środek dyscyplinarny w postaci oświadczenia prasowego (o treści wskazanej w tymże orzeczeniu) na stronie internetowej www.SportoweFakty.pl.
2.2. Od powyższego rozstrzygnięcia skarżący wniósł odwołanie do Trybunału Polskiego Związku Motorowego, który orzeczeniem z 13 września 2012 r. (nr 75/2012) – na podstawie art. 307 ust. 1 pkt 1a w związku z art. 306 ust. 1 pkt 16 PDSŻ – zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że zawiesił wykonanie kary finansowej w kwocie 3 000,00 zł na okres dwóch lat, a w pozostałym zakresie utrzymał nakaz publikacji przez skarżącego oświadczenia prasowego.
2.3. Orzeczeniem z 24 listopada 2012 r. (sygn. akt KOL 5/2012) Komisja Orzekająca Ligi stwierdziła niewykonalność środka dyscyplinarnego wskazanego w jej orzeczeniu z 19 maja 2012 r. i zmieniła tenże środek dyscyplinarny na zobowiązanie skarżącego do opublikowania na stronie internetowej Polskiego Związku Motorowego www.pzm.pl oraz na stronie internetowej Zielonogórskiego Klubu Żużlowego SSA www.zuzel.zgora.pl ogłoszenia (o treści wskazanej w tymże orzeczeniu), wyświetlanego przez co najmniej trzy dni – w terminie czternastu dni od dnia uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia (art. 329 ust. 1 PDSŻ).
2.4. Od powyższego orzeczenia skarżący wniósł odwołanie do Trybunału Polskiego Związku Motorowego, które nie zostało uwzględnione orzeczeniem z 16 kwietnia 2013 r. (nr 88/2013).
3. Zdaniem skarżącego zaskarżone przepisy naruszają zasadę demokratycznego państwa prawnego, zasadę nullum crimen sine lege certa oraz prawo do sądu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy odpowiada ona określonym przez prawo wymogom, a także czy postępowanie wszczęte na skutek wniesienia skargi podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK..
2. Trybunał stwierdza, że rozpoznanie merytoryczne analizowanej skargi konstytucyjnej jest niedopuszczalne.
3. Skarga konstytucyjna – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – może zostać wniesiona, jeżeli konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego zostały naruszone ostatecznym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonej normy przez sąd lub organ administracji publicznej. Istotą konstytucyjnych wolności i praw jest zapewnienie jednostce sfery wolnej od ingerencji państwa lub przyznanie jej roszczenia w stosunku do państwa. Określający przesłanki skargi konstytucyjnej art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek wskazania orzeczenia organu państwa – sądu lub organu administracji publicznej – które zostało wydane na podstawie zaskarżonych przepisów i prowadzi, zdaniem skarżącego, do naruszenia jego praw lub wolności. Trybunał podkreśla, że normę można uznać za podstawę orzeczenia – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – tylko wówczas, gdy to jej treść przesądziła o wydanym rozstrzygnięciu, a zarazem stanowiła przyczynę nastąpienia okoliczności ocenianej przez skarżącego jako ingerencja w jego prawa lub wolności. Rozpoznanie zarzutów zawartych w skardze konstytucyjnej, która nie spełnia tych wymogów, jest niedopuszczalne, co prowadzi do konieczności wydania postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu (zob. postanowienie TK z dnia 21 marca 2011 r., Ts 279/10, OTK ZU nr 3/B/2011, poz. 269).
4. Trybunał stwierdza, że rozpoznawana skarga konstytucyjna jest dotknięta wskazaną powyżej wadliwością, a zawarte w niej zarzuty nie mogą zostać rozpoznane. W niniejszej sprawie, jako rozstrzygnięcie uprawniające do wystąpienia ze skargą do Trybunału Konstytucyjnego, skarżący wskazał bowiem orzeczenie Trybunału Polskiego Związku Motorowego z dnia 16 kwietnia 2013 r. (nr 88/2013). Nie budzi zaś wątpliwości, że Trybunał Polskiego Związku Motorowego jest organem dyscyplinarnym tego związku sportowego, a jego rozstrzygnięcia dotyczące członków Polskiego Związku Motorowego nie mają charakteru orzeczeń władzy publicznej i – co oczywiste – nie stanowią przejawu władztwa państwowego wobec jednostki.
Wziąwszy powyższe pod uwagę Trybunał – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 lutego 2014 r.
Sygn. akt Ts 210/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej R.D. w sprawie zgodności:
1) art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, ze zm.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 301 ust. 3 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
3) art. 319 ust. 5 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 2 Konstytucji;
4) art. 329 ust. 5 w związku z art. 329 ust. 6 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
5) art. 330 ust. 2 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji;
6) art. 332 pkt 11 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.) z art. 42 ust. 1 i art. 54 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 16 lipca 2013 r. (data prezentaty), R.D. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność: (1) art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, ze zm.) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (2) art. 301 ust. 3 Przepisów Dyscyplinarnych Sportu Żużlowego (niepubl.; dalej: PDSŻ) z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (3) art. 319 ust. 5 PDSŻ z art. 2 Konstytucji; (4) art. 329 ust. 5 w związku z art. 329 ust. 6 PDSŻ z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (5) art. 330 ust. 2 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 PDSŻ z art. 42 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 (w petitum skargi błędnie oznaczonym jako „art. 77 ust. 1”) Konstytucji; (6) art. 332 pkt 11 w związku z art. 304 pkt 2 i art. 306 pkt 16 PDSŻ z art. 42 ust. 1 i art. 54 ust. 1 Konstytucji.
2. Skarga została wniesiona w związku z następującą sprawą:
2.1. Orzeczeniem z 19 maja 2012 r. (sygn. akt KOL 5/2012) Komisja Orzekająca Ligi (organ dyscyplinarny Ekstraligi Żużlowej Sp. z o.o. z siedzibą w Bydgoszczy) uznała skarżącego winnym naruszenia art. 332 pkt 11 PDSŻ i wymierzyła mu karę pieniężną w kwocie 3 000,00 zł oraz środek dyscyplinarny w postaci oświadczenia prasowego (o treści wskazanej w tymże orzeczeniu) na stronie internetowej www.SportoweFakty.pl.
2.2. Od powyższego rozstrzygnięcia skarżący wniósł odwołanie do Trybunału Polskiego Związku Motorowego, który orzeczeniem z 13 września 2012 r. (nr 75/2012) – na podstawie art. 307 ust. 1 pkt 1a w związku z art. 306 ust. 1 pkt 16 PDSŻ – zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że zawiesił wykonanie kary finansowej w kwocie 3 000,00 zł na okres dwóch lat, a w pozostałym zakresie utrzymał nakaz publikacji przez skarżącego oświadczenia prasowego.
2.3. Orzeczeniem z 24 listopada 2012 r. (sygn. akt KOL 5/2012) Komisja Orzekająca Ligi stwierdziła niewykonalność środka dyscyplinarnego wskazanego w jej orzeczeniu z 19 maja 2012 r. i zmieniła tenże środek dyscyplinarny na zobowiązanie skarżącego do opublikowania na stronie internetowej Polskiego Związku Motorowego www.pzm.pl oraz na stronie internetowej Zielonogórskiego Klubu Żużlowego SSA www.zuzel.zgora.pl ogłoszenia (o treści wskazanej w tymże orzeczeniu), wyświetlanego przez co najmniej trzy dni – w terminie czternastu dni od dnia uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia (art. 329 ust. 1 PDSŻ).
2.4. Od powyższego orzeczenia skarżący wniósł odwołanie do Trybunału Polskiego Związku Motorowego, które nie zostało uwzględnione orzeczeniem z 16 kwietnia 2013 r. (nr 88/2013).
3. Zdaniem skarżącego zaskarżone przepisy naruszają zasadę demokratycznego państwa prawnego, zasadę nullum crimen sine lege certa oraz prawo do sądu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy odpowiada ona określonym przez prawo wymogom, a także czy postępowanie wszczęte na skutek wniesienia skargi podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK..
2. Trybunał stwierdza, że rozpoznanie merytoryczne analizowanej skargi konstytucyjnej jest niedopuszczalne.
3. Skarga konstytucyjna – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – może zostać wniesiona, jeżeli konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego zostały naruszone ostatecznym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonej normy przez sąd lub organ administracji publicznej. Istotą konstytucyjnych wolności i praw jest zapewnienie jednostce sfery wolnej od ingerencji państwa lub przyznanie jej roszczenia w stosunku do państwa. Określający przesłanki skargi konstytucyjnej art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek wskazania orzeczenia organu państwa – sądu lub organu administracji publicznej – które zostało wydane na podstawie zaskarżonych przepisów i prowadzi, zdaniem skarżącego, do naruszenia jego praw lub wolności. Trybunał podkreśla, że normę można uznać za podstawę orzeczenia – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – tylko wówczas, gdy to jej treść przesądziła o wydanym rozstrzygnięciu, a zarazem stanowiła przyczynę nastąpienia okoliczności ocenianej przez skarżącego jako ingerencja w jego prawa lub wolności. Rozpoznanie zarzutów zawartych w skardze konstytucyjnej, która nie spełnia tych wymogów, jest niedopuszczalne, co prowadzi do konieczności wydania postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu (zob. postanowienie TK z dnia 21 marca 2011 r., Ts 279/10, OTK ZU nr 3/B/2011, poz. 269).
4. Trybunał stwierdza, że rozpoznawana skarga konstytucyjna jest dotknięta wskazaną powyżej wadliwością, a zawarte w niej zarzuty nie mogą zostać rozpoznane. W niniejszej sprawie, jako rozstrzygnięcie uprawniające do wystąpienia ze skargą do Trybunału Konstytucyjnego, skarżący wskazał bowiem orzeczenie Trybunału Polskiego Związku Motorowego z dnia 16 kwietnia 2013 r. (nr 88/2013). Nie budzi zaś wątpliwości, że Trybunał Polskiego Związku Motorowego jest organem dyscyplinarnym tego związku sportowego, a jego rozstrzygnięcia dotyczące członków Polskiego Związku Motorowego nie mają charakteru orzeczeń władzy publicznej i – co oczywiste – nie stanowią przejawu władztwa państwowego wobec jednostki.
Wziąwszy powyższe pod uwagę Trybunał – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.