Ts 235/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I OSK 384/12 I OSK 395/12
Pełny tekst orzeczenia
338/4/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 18 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 235/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Wojciech Hermeliński – sprawozdawca
Piotr Tuleja,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.Ć.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej skarżąca – M.Ć. – zakwestionowała zgodność z art. 45 ust. 1 Konstytucji orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2013 r. (sygn. akt I OSK 384/12 oraz I OSK 395/12).
Postanowieniem z 28 maja 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał stwierdził, że skarżąca uczyniła przedmiotem skargi wyłącznie orzeczenia sądowe wydane w jej sprawie. Tak określony przedmiot nie mieści się jednak w zakresie skargi konstytucyjnej wynikającym z art. 79 ust. 1 Konstytucji.
W zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca ponownie poddała krytyce wydane w jej sprawie wyroki sądowe. Zarzuciła im złamanie zasady res iudicata. Skarżący odniosła się także do szczegółowych okoliczności faktycznych sprawy, w związku z którą wniosła skargę konstytucyjną.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącej nie dostarczyło argumentów, które podważyłyby prawidłowość postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny ponownie wyjaśnia, że – zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji – jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis (ustawy lub innego aktu normatywnego), na podstawie którego wydane zostało ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego. Choć więc podjęcie jednostkowego rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie jest warunkiem koniecznym skorzystania ze skargi konstytucyjnej, to jednak jej przedmiotem nie może być to właśnie orzeczenie, lecz wyłącznie przepis prawa, na podstawie którego zostało ono wydane.
W przypadku analizowanej skargi Trybunał Konstytucyjny w pełni zasadnie uznał w zaskarżonym postanowieniu, że jej przedmiot nie spełnia wymogu wynikającego z art. 79 ust. 1 Konstytucji.
POSTANOWIENIE
z dnia 18 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 235/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Wojciech Hermeliński – sprawozdawca
Piotr Tuleja,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.Ć.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej skarżąca – M.Ć. – zakwestionowała zgodność z art. 45 ust. 1 Konstytucji orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2013 r. (sygn. akt I OSK 384/12 oraz I OSK 395/12).
Postanowieniem z 28 maja 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał stwierdził, że skarżąca uczyniła przedmiotem skargi wyłącznie orzeczenia sądowe wydane w jej sprawie. Tak określony przedmiot nie mieści się jednak w zakresie skargi konstytucyjnej wynikającym z art. 79 ust. 1 Konstytucji.
W zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca ponownie poddała krytyce wydane w jej sprawie wyroki sądowe. Zarzuciła im złamanie zasady res iudicata. Skarżący odniosła się także do szczegółowych okoliczności faktycznych sprawy, w związku z którą wniosła skargę konstytucyjną.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącej nie dostarczyło argumentów, które podważyłyby prawidłowość postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny ponownie wyjaśnia, że – zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji – jedynym dopuszczalnym przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis (ustawy lub innego aktu normatywnego), na podstawie którego wydane zostało ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego. Choć więc podjęcie jednostkowego rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie jest warunkiem koniecznym skorzystania ze skargi konstytucyjnej, to jednak jej przedmiotem nie może być to właśnie orzeczenie, lecz wyłącznie przepis prawa, na podstawie którego zostało ono wydane.
W przypadku analizowanej skargi Trybunał Konstytucyjny w pełni zasadnie uznał w zaskarżonym postanowieniu, że jej przedmiot nie spełnia wymogu wynikającego z art. 79 ust. 1 Konstytucji.