Pełny tekst orzeczenia

4/1/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 15 stycznia 2014 r.
Sygn. akt Tw 27/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Mirosław Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 czerwca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 11 czerwca 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim o zbadanie zgodności art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. Nr 149, poz. 887, ze zm.; dalej: ustawa o pieczy) z art. 2 i art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607; dalej: EKSL).

2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 marca 2013 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia, w terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku przez: wyjaśnienie, czy, a jeśli tak, to w jakim wymiarze środki finansowe, poniesione przez wnioskodawcę w 2012 r. na zadania z zakresu wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, pochodziły z dotacji celowych z budżetu państwa, o których mowa w art. 197 i art. 247 ustawy o pieczy; wykazanie, że zaskarżone przepisy, przez ograniczenie wysokości dotacji, wpływają na: „okrojenie realizacji innych zadań własnych Gminy”, „konieczność zaciągnięcia kredytów w wyższych niż planowane kwotach” oraz „zaplanowanie w budżecie stopniowej lub częściowej jedynie realizacji danego zadania”, w celu wykazania, że dochody (ogółem) tej gminy uzyskane w 2012 r. były niewystarczające do realizacji przypadających jej zadań; doręczenie – na dowód faktów, o których mowa w pkt 1 i 2 tego zarządzenia – stosownej dokumentacji; doręczenie 4 (czterech) odpisów uchwały Rady nr XI/139/2011 w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego; doręczenie 4 (czterech) odpisów wniosku.

3. W piśmie z 9 kwietnia 2013 r. odniesiono się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.

4. Postanowieniem z 28 czerwca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że sformułowany pod adresem art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy zarzut naruszenia „interesów w toku, a zwłaszcza uprawnień nabytych na podstawie dotychczasowych przepisów” (art. 2 Konstytucji) cechuje oczywista bezzasadność (art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]). Ponadto, zdaniem Trybunału Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim nie wykazała, że art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy spowodowały takie pomniejszenie wpływu środków pieniężnych do budżetu Gminy Miasta Stargard Szczeciński, iż dochody (ogółem) tej gminy uzyskane w 2012 r. były niewystarczające do realizacji przypadających jej zadań (nieusunięcie braków formalnych w wyznaczonym terminie – art. 36 ust. 3 ustawy o TK). Wnioskodawca nie przekonał Trybunału, że art. 197 ust. 1 i 2 oraz art. 247 ustawy o pieczy są niezgodne z art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 4 EKSL. Trybunał stwierdził, że postawione zarzuty są oczywiście bezzasadne (art. 36 ust. 3 ustawy o TK).

5. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim złożyła do Trybunału pismo z 9 lipca 2013 r. opatrzone tytułem „Zażalenie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:


1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6–7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że treść pisma z 9 lipca 2013 r., zatytułowanego „Zażalenie”, sprowadza się do wyrażenia niezadowolenia z tego, że „odmowa nadania dalszego biegu wnioskowi zamyka Radzie Miejskiej drogę do merytorycznego zbadania przez Trybunał Konstytucyjny zgodności przywołanych przepisów z Konstytucją RP i Europejską Kartą Samorządu Lokalnego”.

Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim podkreśla, że „nie zgadza się z zarzutami zawartymi w uzasadnieniu zapadłego Postanowienia”, lecz nie popiera tego lakonicznego oświadczenia żadnymi argumentami. Wnioskodawca deklaruje, że zaskarża „Postanowienie w całości”, nie wyjaśnia jednak, dlaczego uważa, iż Trybunał nieprawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim nie odniosła się do wskazanych w postanowieniu z 28 czerwca 2013 r. podstaw odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Nie kwestionuje uznania przez Trybunał oczywistej bezzasadności postawionych zarzutów, ani nie polemizuje z dokonaną oceną toku rozpoznania wstępnego w aspekcie nieusunięcia w wyznaczonym terminie braków formalnych wniosku. W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wnioskodawca nie podważył prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że nie dowiódł on, iż w rozpatrywanej sprawie istnieją okoliczności, które przemawiają za uwzględnieniem złożonego zażalenia.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.