Pełny tekst orzeczenia

326/4/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 10 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 186/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Liszcz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej A.S. w sprawie zgodności:
art. 71 ust. 1 pkt 2 i art. 103 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 24 czerwca 2013 r. A.S. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 71 ust. 1 pkt 2 i art. 103 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.; dalej: prawo budowlane) w zakresie, w jakim „pozwalają na stosowanie w sposób blankietowy nowej regulacji (art. 71 ustawy prawo budowlane z 1994 r.) do sytuacji zaistniałych pod rządami ustawy prawo budowlane z 1974 r.”, z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji.
Skargę konstytucyjną wniesiono w związku z następującą sprawą. Decyzją z 21 grudnia 2010 r. (nr 218/2010) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Tomaszowie Mazowieckim umorzył postępowanie w sprawie zmiany sposobu użytkowania obiektu, w którym skarżący prowadzi działalność gospodarczą. Po rozpatrzeniu odwołania od rozstrzygnięcia organu administracyjnego I instancji Łódzki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Łodzi – decyzją z 31 stycznia 2011 r. (nr 60/2011) uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 7 czerwca 2011 r. (sygn. akt II SA/Łd 362/11) oddalił skargę na decyzję Łódzkiego Wojewódzkiego Inspektora Budowlanego w Łodzi. Wyrokiem z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt II OSK 1983/11) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od orzeczenia WSA w Łodzi.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane art. 71 ust. 1 pkt 2 i art. 103 prawa budowlanego naruszają zasadę zaufania obywateli do obowiązującego prawa oraz zasadę sprawiedliwości społecznej przez ingerencję w interesy w toku. Skarżący twierdzi także, że przepisy te godzą w prawo własności, gdyż ograniczają właścicielowi prawo do zmiany sposobu korzystania z niej zgodnie z jej przeznaczeniem.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 lipca 2013 r. pełnomocnika skarżącego wezwano do uzupełnienia braków formalnych rozpatrywanej skargi konstytucyjnej, m.in. wyjaśnienia, czy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lutego 2013 r. rozstrzyga ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach i prawach skarżącego.
W piśmie procesowym z 4 sierpnia 2013 r. skarżący ustosunkował się do tego zarządzenia, nie wyjaśnił jednak, czy w rozpatrywanej sprawie doszło do ostatecznego ukształtowania jego praw podmiotowych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekły ostatecznie o jego wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji. Warunkiem skorzystania ze skargi konstytucyjnej jest więc uczynienie jej przedmiotem wyłącznie tego przepisu, który był podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w sprawie skarżącego. Wniesienie skargi konstytucyjnej musi zatem zostać poprzedzone wydaniem indywidualno-konkretnego aktu kończącego postępowanie w danej sprawie. Powyższy wymóg można dekodować także z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z tym przepisem skargę konstytucyjną można wnieść dopiero po „wyczerpaniu przysługującej w sprawie drogi prawnej”. Gdy w sprawie skarżącego, w ramach przysługującej mu drogi prawnej, postępowanie nadal się toczy, nie można przyjąć, że doszło w niej do wydania orzeczenia spełniającego wymóg określony w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia zatem wspomnianych warunków.
Z materiału procesowego rozpatrywanej skargi wynika, że postępowanie administracyjne w sprawie skarżącego nie zostało zakończone. Łódzki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Łodzi nakazał bowiem podległemu mu Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w Tomaszowie Mazowieckim ponownie rozpatrzyć sprawę. Skarżący nie wyczerpał więc przysługującej mu drogi prawnej. Postępowanie administracyjne będzie się ponownie toczyło przed organami, a być może także przed sądami administracyjnymi, dlatego wniesienie skargi konstytucyjnej musi być uznane za przedwczesne.

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK – odmawia nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.