Ts 215/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III AUa 977/12 III AUa 977/12 III AUa 977/12 III AUa 977/12 Ts 190/07 III WSCU 84/13 IV U 491/09 Ts 4/07
Pełny tekst orzeczenia
434/5/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 8 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 215/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.Z. w sprawie zgodności:
art. 116 § 1 w związku z art. 116 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
zawiesić postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 23 lipca 2013 r. J.Z. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 116 § 1 w związku z art. 116 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.; dalej: ustawa podatkowa), w brzmieniu obowiązującym od 14 stycznia 2005 r. do 1 stycznia 2009 r., z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zielonej Górze (dalej: ZUS) w decyzji z 19 października 2007 r. (nr 35/2007, znak RD/510000/451/2007/9290093551) orzekł o przeniesieniu na skarżącą, jako członka zarządu spółki Zakład Dywanów i Chodników „Dekoratex” Sp. z o.o. (dalej: spółka), odpowiedzialności za zaległe należności z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych (dalej: FUS) za okresy wskazane w tej decyzji. Decyzją z 11 lipca 2011 r. (nr 17/2011, znak RD/510000/451/17/2011/13585/RED) ZUS zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że zawęził zakres odpowiedzialności skarżącej. W odwołaniu skarżąca wniosła o uchylenie decyzji ZUS. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń wyrokiem z 27 czerwca 2012 r. (sygn. akt IV U 491/09) zmienił zaskarżone decyzje i stwierdził, że skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za należności z tytułu składek na FUS za wskazane w decyzjach okresy w określonych w nich kwotach. Na skutek apelacji ZUS Sąd Apelacyjny w Poznaniu – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 21 marca 2013 r. (sygn. akt III AUa 977/12) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał odpowiedzialność skarżącej za należności z tytułu składek na FUS za okres od listopada 2003 r. do października 2004 r. Wyrok ten wraz z uzasadnieniem pełnomocnik skarżącej otrzymał 23 kwietnia 2013 r. Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Natomiast 23 lipca 2013 r. skierowała skargę konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Jak Trybunał Konstytucyjny ustalił z urzędu, 1 sierpnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu przekazał skargę kasacyjną (sygn. akt III WSCU 84/13) do Sądu Najwyższego.
W ocenie skarżącej zakwestionowane regulacje ustawy podatkowej w związku z odesłaniem zawartym w art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, ze zm.) naruszają w szczególności: zasady sprawiedliwości społecznej, prawidłowej legislacji i określoności prawa (art. 2 Konstytucji), zasadę konieczności, przydatności i proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji), zasadę równości i niedyskryminowania w życiu społecznym i gospodarczym (art. 32 Konstytucji) oraz zasadę równej ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 Konstytucji) przez zróżnicowanie pozycji podmiotów (członek zarządu odpowiadający za zaległości finansowe spółki) znajdujących się w takiej samej sytuacji – w zależności od tego, czy wierzycielem spółki jest Skarb Państwa czy podmiot prawa prywatnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym, a zarazem subsydiarnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, przysługującym na zasadach określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Pomocniczy charakter skargi konstytucyjnej wyraża się między innymi w niemożności prowadzenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w sytuacji gdy w sprawie będącej podstawą skargi konstytucyjnej toczy się postępowanie sądowe. Jak długo trwa rozpatrywanie sprawy przez sądy powszechne, administracyjne bądź – w pewnych przypadkach – przez Sąd Najwyższy, tak długo istnieje szansa na usunięcie stanu ewentualnego naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw podmiotów postępowania. Trybunał nie może podejmować rozstrzygnięć przed zakończeniem postępowania przez sąd, gdyż oznaczałoby to wkraczanie Trybunału w kompetencje zastrzeżone przez Konstytucję dla organów wymiaru sprawiedliwości.
Trybunał uznaje za zasadne przypomnieć, że choć nie w każdym przypadku zainicjowanie wszelkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy jest wymagane do spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych i kasacji w sprawach karnych), to jednak w sytuacji, w której zostały one już wszczęte i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia (zob. postanowienia TK z: 4 grudnia 2007 r., Ts 190/07, niepubl.; 12 lutego 2007 r., Ts 4/07, niepubl.). Bez orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego po rozpoznaniu skargi kasacyjnej nie można badać naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej ze względu na potencjalność tego naruszenia.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 20 ustawy o TK oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) Trybunał zawiesił niniejsze postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 215/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej J.Z. w sprawie zgodności:
art. 116 § 1 w związku z art. 116 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
zawiesić postępowanie.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 23 lipca 2013 r. J.Z. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 116 § 1 w związku z art. 116 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.; dalej: ustawa podatkowa), w brzmieniu obowiązującym od 14 stycznia 2005 r. do 1 stycznia 2009 r., z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zielonej Górze (dalej: ZUS) w decyzji z 19 października 2007 r. (nr 35/2007, znak RD/510000/451/2007/9290093551) orzekł o przeniesieniu na skarżącą, jako członka zarządu spółki Zakład Dywanów i Chodników „Dekoratex” Sp. z o.o. (dalej: spółka), odpowiedzialności za zaległe należności z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych (dalej: FUS) za okresy wskazane w tej decyzji. Decyzją z 11 lipca 2011 r. (nr 17/2011, znak RD/510000/451/17/2011/13585/RED) ZUS zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że zawęził zakres odpowiedzialności skarżącej. W odwołaniu skarżąca wniosła o uchylenie decyzji ZUS. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń wyrokiem z 27 czerwca 2012 r. (sygn. akt IV U 491/09) zmienił zaskarżone decyzje i stwierdził, że skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za należności z tytułu składek na FUS za wskazane w decyzjach okresy w określonych w nich kwotach. Na skutek apelacji ZUS Sąd Apelacyjny w Poznaniu – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 21 marca 2013 r. (sygn. akt III AUa 977/12) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał odpowiedzialność skarżącej za należności z tytułu składek na FUS za okres od listopada 2003 r. do października 2004 r. Wyrok ten wraz z uzasadnieniem pełnomocnik skarżącej otrzymał 23 kwietnia 2013 r. Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu skarżąca wniosła skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Natomiast 23 lipca 2013 r. skierowała skargę konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Jak Trybunał Konstytucyjny ustalił z urzędu, 1 sierpnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu przekazał skargę kasacyjną (sygn. akt III WSCU 84/13) do Sądu Najwyższego.
W ocenie skarżącej zakwestionowane regulacje ustawy podatkowej w związku z odesłaniem zawartym w art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, ze zm.) naruszają w szczególności: zasady sprawiedliwości społecznej, prawidłowej legislacji i określoności prawa (art. 2 Konstytucji), zasadę konieczności, przydatności i proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji), zasadę równości i niedyskryminowania w życiu społecznym i gospodarczym (art. 32 Konstytucji) oraz zasadę równej ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 Konstytucji) przez zróżnicowanie pozycji podmiotów (członek zarządu odpowiadający za zaległości finansowe spółki) znajdujących się w takiej samej sytuacji – w zależności od tego, czy wierzycielem spółki jest Skarb Państwa czy podmiot prawa prywatnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym, a zarazem subsydiarnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, przysługującym na zasadach określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Pomocniczy charakter skargi konstytucyjnej wyraża się między innymi w niemożności prowadzenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w sytuacji gdy w sprawie będącej podstawą skargi konstytucyjnej toczy się postępowanie sądowe. Jak długo trwa rozpatrywanie sprawy przez sądy powszechne, administracyjne bądź – w pewnych przypadkach – przez Sąd Najwyższy, tak długo istnieje szansa na usunięcie stanu ewentualnego naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw podmiotów postępowania. Trybunał nie może podejmować rozstrzygnięć przed zakończeniem postępowania przez sąd, gdyż oznaczałoby to wkraczanie Trybunału w kompetencje zastrzeżone przez Konstytucję dla organów wymiaru sprawiedliwości.
Trybunał uznaje za zasadne przypomnieć, że choć nie w każdym przypadku zainicjowanie wszelkich procedur pozwalających na rozstrzygnięcie sprawy jest wymagane do spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej (tak jest np. w przypadku skargi kasacyjnej w sprawach cywilnych i kasacji w sprawach karnych), to jednak w sytuacji, w której zostały one już wszczęte i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia (zob. postanowienia TK z: 4 grudnia 2007 r., Ts 190/07, niepubl.; 12 lutego 2007 r., Ts 4/07, niepubl.). Bez orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego po rozpoznaniu skargi kasacyjnej nie można badać naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej ze względu na potencjalność tego naruszenia.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 20 ustawy o TK oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) Trybunał zawiesił niniejsze postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.