Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CK 425/04
POSTANOWIENIE
Dnia 13 stycznia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
SSN Tadeusz Żyznowski
w sprawie z wniosku I. i P. małżonków G.
przy uczestnictwie Banku I.(…) SA w W. i Syndyka masy upadłości "C.(...)" Spółki
Akcyjnej w S.
o wpis,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 stycznia 2005 r.,
na skutek kasacji wnioskodawców od postanowienia Sądu Okręgowego w G.
z dnia 12 grudnia 2003 r., sygn. akt III Ca (…),
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w G.
do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
I. i P. małżonkowie G. w dniu 17 maja 2002 r. wystąpili z wnioskiem o odłączenie
z księgi wieczystej nr (...), obejmującej zabudowaną działkę nr (…)/31 o powierzchni
2924 m2
położoną w G., lokalu nr (…) i założenie dla niego nowej księgi wieczystej z
wpisem prawa własności na ich rzecz na prawach wspólności ustawowej. Jako
podstawę żądania przedłożyli notarialną umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu
nr (…) i jego sprzedaży przez „C.(...)” S.A. w S. na rzecz wnioskodawców. W księdze
wieczystej nr (...) była wpisana od dnia 25 stycznia 2001 r. hipoteka umowna na rzecz
Banku I.(…) S.A. w W., dalej „BI.(...)”, w kwocie 780 000 EURO.
2
W umowie notarialnej z dnia 15 maja 2002 r. ustanowienia odrębnej własności
lokalu i jego sprzedaży notariusz ujawnił pismo BI.(...) z dnia 9 maja 2002 r. o wyrażeniu
między innymi zgody na odłączenie lokalu nr (…) bez obciążenia go hipoteką w kwocie
780 000 EURO wraz z odsetkami wpisaną na rzecz tego Banku, podpisane przez
zastępcę dyrektora działu finansowania budownictwa.
W dniu 26 lutego 2003 r. Sąd Rejonowy w G. odłączył przedmiotowy lokal nr (…)
z księgi wieczystej Nr (...), założył dla niego księgę wieczystą nr (...) i dokonał wpisu
prawa własności tego lokalu na rzecz wnioskodawców na prawach wspólności
ustawowej. Przeniósł jednak z urzędu do założonej księgi hipotekę w wysokości 780 000
EURO jako hipotekę łączną do współodpowiedzialności z nieruchomością objętą księgą
wieczystą nr (...).
W dniu 28 sierpnia 2003 r. została ogłoszona upadłość „C.(...)” S.A. w S..
Apelację od tego postanowienia, dotyczącą przeniesienia hipoteki do księgi
wieczystej nr (...), dla wyodrębnionego lokalu nr (…), wnieśli wnioskodawcy
małżonkowie I. i P. G., którą Sąd Okręgowy w G. oddalił postanowieniem z dnia 12
grudnia 2002 r.
Sąd drugiej instancji wskazał, że wyodrębnienie lokalu stanowiącego osobną od
nieruchomości gruntowej nieruchomość lokalową trzeba traktować jako jej podział. W
takim wypadku należy z urzędu przenieść do zakładanej księgi dla nieruchomości
lokalowej wszystkie obciążenia istniejące w księdze wieczystej, z której lokal jest
odłączany. Jako podstawę do przeniesienia hipoteki wskazał art. 76 u.k.w.h.,
podnosząc, że w razie podziału nieruchomości hipoteka obciąża wszystkie
nieruchomości utworzone przez podział (hipoteka łączna). Jednocześnie wyraził
zapatrywanie, że wierzyciel posiada uprawnienie wynikające z przepisu art. 76 ust. 2
u.k.w.h. do dokonania podziału hipoteki łącznej między poszczególne nieruchomości
utworzone przez podział. Może on także, jako dysponent swojego zabezpieczenia,
zwolnić z obciążenia niektóre nieruchomości utworzone przez podział i w tym celu
wyraża wtedy zgodę na bezciężarowe odłączenie nieruchomości. Jego zdaniem można
zwolnić z obciążenia powstałą nieruchomość lokalową jeżeli składający wniosek
przedstawiliby sporządzony w odpowiedniej formie dokument, zawierający oświadczenie
woli wierzyciela, gdyż w akcie notarialnym taka zgoda nie została zamieszczona.
Uznał za nietrafny zarzut obrazy przez Sąd pierwszej instancji art. 76 ust. 4
u.k.w.h. tj. nie podzielił zapatrywania skarżących, że przepis ten ma zastosowanie do
hipotek powstałych przed dniem 23 września 2001 r. tj. przed wejściem w życie ustawy z
3
dnia 11 maja 2001 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy – Prawo o notariacie (Dz. U. Nr
63, poz. 635, dalej „noweli”). Wyraził także pogląd, że nawet w obecnym stanie
prawnym w wypadku wydzielenia lokalu, w razie braku umowy dotyczącej podziału
hipoteki zabezpieczającej kredyt udzielony na budowę domów mieszkalnych, stosuje się
zasadę, wynikającą z art. 76 ust. 1 u.k.w.h. Oznacza to, iż w takiej sytuacji powstaje z
mocy prawa hipoteka łączna na wszystkich nieruchomościach utworzonych przez
podział.
Wnioskodawcy w kasacji opartej na obydwu podstawach określonych w art. 3931
k.p.c. tj. na naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6268
k.p.c., art. 246 § 1 k.c. w zw.
z art. 95 Prawa bankowego oraz art. 6262
§ 2 k.p.c. i art. 229 k.p.c., art. 76 ust. 4
u.k.w.h. w zw. z art. 117 u.k.w.h. oraz art. XXXVIII przepisów wprowadzających k.c.
wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia
Sądu Rejonowego oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawach wieczystoksięgowych kognicję sądu określa, wskazany jako
naruszony, art. 6268
§ 2 k.p.c., z którego wynika, że sąd jest związany treścią wpisu
hipoteki obciążającej nieruchomość dla której założona jest księga wieczysta. Nie może
więc np. stwierdzić, czy wpis w niej hipoteki jest zgodny z rzeczywistym stanem
prawnym. Poza treścią księgi wieczystej w tym postępowaniu sąd bada treść i formę
wniosku oraz dołączonych do niego dokumentów. Unormowanie to determinuje także w
tym postępowaniu zakres kognicji sadu rozpoznającego apelację.
W związku z tym trzeba zauważyć, że zawarty w akcie notarialnym ustanowienia
odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży wniosek skarżących dotyczył tylko założenia
księgi wieczystej dla wyodrębnionego lokalu i wpisania ich jako jego właścicieli, bez
przenoszenia do tej księgi hipoteki w kwocie 780 000 EURO. Brak jednak wniosku o
dokonanie wpisu hipoteki łącznej nie ma znaczenia dla ujawnienia z urzędu tej hipoteki
w zakładanej księdze wieczystej gdy powstaje ona ex lege w wyniku podziału
nieruchomości (art. 76 ust. 1 u.k.w.h.) Wniosek ten wynika nie tylko z ukształtowanej
powszechnie praktyki wieczystoksięgowej, ale podlega wyprowadzeniu z wykładni
celowościowej tego przepisu.
Wpis powstałej ex lege hipoteki łącznej następuje więc z urzędu w razie
odłączenia z dotychczasowej księgi wieczystej nabytej części nieruchomości obciążonej
i założenia dla niej nowej księgi wieczystej, bądź przeniesienia części nieruchomości
4
obciążonej do innej księgi wieczystej przez jej przyłączenie. Sąd z urzędu przenosi
także wtedy do współobciążenia wszystkie ciężary ciążące na nieruchomości do nowej
księgi (§ 11 ust 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w
sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów, Dz. U. Nr 102, poz.
1122 ze zm., dalej „rozp. wyk.”). W księdze macierzystej sąd dokonuje wpisu
współobciążenia w łamie 7 działu IV księgi wieczystej, jako łączne obciążenia
nieruchomości powstałe po wpisie hipoteki związane z podziałem nieruchomości (§ 46
ust. 1 pkt 7 rozp. wyk.).
Przepis art. 3931
pkt. 2 k.p.c. normuje wprost, że naruszenie przepisów
postępowania może stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacji tylko wtedy, gdy
mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący podnieśli, że sąd dysponował
oryginałem oświadczenia BI.(...) z dnia 9 maja 2002 r. i pełnomocnictwa Banku z dnia 25
września 2005 r., które to dokumenty stanowiły wystarczającą podstawę do
nieprzeniesienia hipoteki w kwocie 780 000 EURO jako hipoteki łącznej do księgi
wieczystej nr (...). Przyjmowali zatem, podobnie jak Sąd Okręgowy, że w wyniku
podziału nieruchomości przez wydzielenie przedmiotowego lokalu powstała ex lege
hipoteka łączna, tym niemniej uważali, że wydzielony lokal został spod tej hipoteki
zwolniony. Zapatrywanie to jednak – o czym poniżej – budzi wątpliwości. Zwalniało to
Sąd Najwyższy od rozważania zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego, gdyż
wszystkie zarzuty mogłyby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wówczas gdyby
istniała podstawa do przyjęcia, że wydzielenie przedmiotowego lokalu skutkowało
powstaniem ustawowej hipoteki łącznej.
Z treści art. 76 ust. 1 u.k.w.h. wynika, że niezależnie od tego kiedy hipoteka
obciążająca nieruchomość powstała, w razie podziału nieruchomości obciąża ona
wszystkie nieruchomości utworzone przez podział. W takim wypadku hipoteka łączna
ustawowa powstaje więc ipso iure, przy czym na podział nieruchomości nie wymagana
jest zgoda wierzyciela hipotecznego. Konstrukcja ta jest wyrazem koncepcji, według
której przedmiotem hipoteki jest nieruchomość, a nie własność nieruchomości. W
wyniku takiego podziału ex lege utrzymuje się hipoteka na wszystkich nieruchomościach
powstałych w jego wyniku. Uprawnienia wierzyciela hipotecznego przy tym rodzaju
hipoteki są daleko idące. Może on żądać zaspokojenia w całości lub w części z każdej z
nieruchomości z osobna, z niektórych z nich lub ze wszystkich łącznie. Może on także
według swego uznania dokonać podziału wierzytelności pomiędzy poszczególne
5
nieruchomości (art. 76 ust 2 u.k.w.h.). Wierzyciel może jednak uzyskać zapłatę tylko raz,
po czym wierzytelność wygasa.
Artykuł 1 pkt 19 noweli przywrócił instytucję hipoteki łącznej umownej
przewidzianą w art. 201 prawa rzeczowego (art. 76 ust 3 u.k.w.h.). Wprowadził on także
do systemu prawnego art. 76 ust. 4 u.k.w.h., według którego do hipoteki
zabezpieczającej kredyt udzielony na budowę domów mieszkalnych, jeżeli podział
nieruchomości polega na przeniesieniu części nieruchomości zabudowanej domem
mieszkalnym, przepisu ust. 1 nie stosuje się. W takim wypadku hipoteka ulega
podziałowi zgodnie z postanowieniami umowy. Przepis ten stanowi więc wyjątek od
zasady określonej w art. 76 ust. 1 u.k.w.h. Należało zatem odpowiedzieć jaki jest zakres
czasowy tego przepisu.
Wyrażona w art. 3 k.c. zasada lex retro non agit, nakazuje skutki zdarzeń
prawnych oceniać na podstawie ustawy, która obowiązywała w czasie gdy dane
zdarzenie nastąpiło. Poza działaniem tej zasady pozostaje natomiast kwestia oceny
treści powstałego pod rządem uchylonej ustawy stosunku prawnego oraz konsekwencji
prawnych zdarzeń związanych z tym stosunkiem zrealizowanych po wejściu w życie
nowych przepisów. Możliwe są tutaj dwa rozwiązania: albo należy stosować ustawę
nową (tzw. zasada bezpośredniego działania nowej ustawy), albo mimo obowiązywania
nowej ustawy stosować ustawę dawną (tzw. zasada dalszego działania ustawy dawnej).
Powołany w kasacji art. XXXVIII przepisów wprowadzających kodeks cywilny, który ma
na gruncie międzyczasowego prawa cywilnego ogólniejsze znaczenie, nakazuje oceniać
według „nowego prawa” zarówno treść praw rzeczowych istniejących w dniu wejścia
kodeksu w życie jak i dokonywanie czynności prawnych ich dotyczących Podobne
unormowanie zawiera art. 117 u.k.w.h. z którego wynika, że do zmiany treści hipotek
istniejących w dniu wejścia ustawy o księgach wieczystych i hipotece w życie stosuje się
przepisy tej ustawy.
Szersze jednak omawianie szczegółowych reguł prawa międzyczasowego jest
zbędne, gdyż z tego co już wyżej zasygnalizowano wynika, że jeżeli przepis szczególny
wyraźnie nie stanowi inaczej, do zdarzeń prawnych w postaci czynności prawnych
podejmowanych w czasie obowiązywania nowej ustawy powinien mieć zastosowanie
zmieniony stan prawny, tj. obowiązujący w chwili ich dokonywania. Konkluzja ta wynika
z założenia, że ustalenie konsekwencji prawnych czynności prawnych w sferze prawa
cywilnego następuje według stanu prawnego w tym czasie obowiązującego (art. 58 k.c.).
Skutki prawne zarówno umowy notarialnej z dnia 15 maja 2002 r., jak i oświadczenia
6
Banku z dnia 9 maja 2002 r. należało więc oceniać według stanu prawnego
obowiązującego w czasie ich podejmowania.
Wpisana w księdze wieczystej nr (...) hipoteka stanowiła hipotekę umowną
zwykłą. Do tego prawa jako całości na podstawie art. 96 u.k.w.h. Bank mógł złożyć
oświadczenie woli o zrzeczeniu się hipoteki, które jest jednostronną czynnością prawną.
Natomiast ze względu na zasadę niepodzielności hipoteki, która wyklucza
rozporządzenie jej częścią, do czasu kiedy nie zostaje ona podzielona na kilka
odrębnych praw wierzyciel nie może złożyć skutecznie oświadczenia odnośnie do części
hipoteki. Można było jedynie podzielić to prawo na kilka odrębnych praw nie w drodze
jednostronnego oświadczenia woli, lecz na podstawie umowy zawartej na zasadach
ogólnych (art. 245 w tym wypadku § 1, 246, 248 i 250 § 2 k.c. w zw. z art. 70, 79 ust. 2,
96, i 31 ust. 1 u.k.w.h.). Należało więc ewentualnie zawrzeć i przedstawić jako podstawę
wpisu umowę pomiędzy Bankiem a dłużnikiem hipotecznym tj. spółką „B.(…)”.
Powoływane przez skarżących oświadczenie z dnia 9 maja 2002 r., nie jest czynnością
prawną dwustronną, ani wielostronną.
Po wejściu w życie noweli, na podstawie umowy Banku zawartej z właścicielem
nieruchomości obciążonej w celu zabezpieczenia zwrotu kredytu strony mogły też
przekształcić przedmiotową hipotekę w hipotekę łączną umowną (art. 76 ust 3 u.k.w.h.) i
zwolnić niektóre mające zostać wyodrębnione lokale z obciążenia hipotecznego.
Wnioskodawcy jednak podnieśli, że zabezpieczony przedmiotową hipoteką kredyt
został udzielony na budowę domów mieszkalnych i skoro do takiej hipoteki przepisu art.
76 ust 1 nie stosuje się z mocy wyraźnego unormowania zawartego w art. 76 ust 4
u.k.w.h., to w istocie nie mogła przez wydzielenie lokalu powstać hipoteka łączna
ustawowa, a w konsekwencji brak było podstawy do jej przeniesiona do założonej dla
lokalu wnioskodawców księgi wieczystej.
Ze stanowiskiem, że w takim wypadku nie powstaje hipoteka ustawowa łączna
należy się zgodzić, gdyż za nim przemawia nie tylko nie budząca większych wątpliwości
treść tego przepisu (wykładnia językowa), ale także geneza omawianego unormowania.
Chodziło bowiem o to, aby nie wywoływać skutku tzw. nadzabezpieczenia
obciążającego dłużnika ponad miarę i konieczność, a tym samym nie ograniczać na
długi okres czasu zdolność kredytowej właściciela nieruchomości obciążonej. Motyw
legislacyjny był tu jasny. Dokonana zmiana z założenia miała pobudzić rozwój
budownictwa mieszkaniowego.
7
Z tych względów przy hipotece zabezpieczającej kredyt udzielony na budowę
domów mieszkalnych i podziale nieruchomości przez wydzielenie lokali mieszkalnych
nie powstaje hipoteka ustawowa łączna.
Przez podział nieruchomości w warunkach określonych hipotezą art. 76 ust 4
u.k.w.h. dochodzi w istocie do zmiany treści hipoteki, gdyż zabezpieczenie banku ulega
uszczupleniu wobec zmniejszenia się składu nieruchomości „ciała hipotecznego”
(corpus tabulare).
Ze względu jednak na to, że Sąd Okręgowy nie dokonał koniecznych ustaleń,
które pozwoliłyby na ocenę czy przedmiotowa hipoteka zabezpieczała kredyt na budowę
domów mieszkalnych, zarzut obrazy art. 76 ust 4 u.k.w.h. należało uznać uzasadniony.
Kasacja podlegała zatem uwzględnieniu (art. 39313
k.p.c.).