Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o wysokość emerytury i kapitału początkowego

na skutek apelacji J. B.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy

z dnia 26 lipca 2011 r. sygn. akt VII U 85/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca J. B. w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 16 października 2010 roku, przyznającej prawo do emerytury oraz ustalającej wysokość świadczenia oraz z dnia 5 listopada 2010 roku ustalającej wartość kapitału początkowego, domagał się ich zmiany w kierunku przeliczenia mu emerytury przy uwzględnieniu zarobków z lat 1980 – 1990, kiedy to dochody wnioskodawcy były najwyższe.

W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana wniosła o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Wnioskodawca J. B. urodzony 20 czerwca 1950 roku złożył w dniu 20 maja 2010 roku u strony pozwanej wniosek o przyznanie prawa do emerytury. We wniosku wnioskodawca zaznaczył, że w celu wyliczenia świadczenia do ustalenia podstawy wymiaru domaga się przyjęcia najkorzystniejszego wariantu w oparciu o przedstawione przez niego dokumenty. Wnioskodawca załączył do wniosku dokumenty stwierdzające wysokość uzyskiwanego wynagrodzenia za lata 1975­ – 1981, 1991 – 1999. Decyzją z dnia 16 listopada 2010 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych tj. 1968 – 1971, 1974 – 1984, 1989, 1991, 1996 – 1998 przy czym za okres lat 1968 – 1971, 1974, 1983 – 1989 i częściowo 1991 przyjęto najniższe obowiązujące wynagrodzenie. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 58,96%. Wcześniej wydaną decyzją z dnia 5 listopada 2010 roku ustalono wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy wyliczając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w oparciu o zarobki z wyżej wymienionego okresu. Kolejną decyzją z dnia 15 listopada 2010 roku i 25 listopada 2010 roku wysokość kapitału została przeliczona w związku z przejściem wnioskodawcy na emeryturę. Wnioskodawca odwołał się od tych decyzji podnosząc, że tak wyliczone świadczenie nie uwzględnia faktycznie osiąganego przez niego wynagrodzenia w latach 1980 – 1990 i wnioskował o przyjęcie za ten okres wynagrodzenia pracujących wraz z wnioskodawcą K. D., R. Ś., Z. Z. i Z. Ś., gdyż otrzymywali oni wynagrodzenie podobne do wynagrodzenia wnioskodawcy. Wnioskodawca udokumentował zarobki za okres lat 1975 – 1978, 1980, 1989, brak jest dokumentacji płacowej za cały wnioskowany okres lat 1980 – 1990. Wnioskodawca był zatrudniony w okresie od 5 lipca 1975 roku do 28 czerwca 1991 roku w Zakładach (...) w G. na stanowiskach ślusarza, mistrza utrzymania ruchu, mistrza brygady remontowej i mistrza bielnika. Wynagrodzenie osób pracujących na stanowisku mistrza składało się m.in. z wynagrodzenia zasadniczego, dodatku funkcyjnego a nadto premii i innych dodatków, w tym za pracę w godzinach nadliczbowych. Na podobnych jak wnioskodawca stanowiskach pracy byli zatrudnieni K. D. – mistrz kotłowni, R. Ś. – mistrz apretury oraz Z. Ś. – początkowo zatrudniony jako ślusarz a następnie mistrz remontowy. Z. Z. pracował na stanowisku ślusarza. W dokumentacji pracowniczej K. D. znajdują się karty wynagrodzeń za okres lat 1966 – 1981, oraz 1989, w dokumentacji R. Ś. za okres lat 1967 – 1973, 1976 – 1981, 1989, w dokumentacji Z. Ś. za okres lat 1967 – 1973, 1976 – 1980, 1989, w dokumentacji Z. Z. za okres lat 1959 – 1960, 1963 – 1986. Przykładowo za rok 1976 wnioskodawca osiągnął wynagrodzenie w łącznej kwocie 40.408 zł, K. D. 73.190 zł, R. Ś. w kwocie 56.351,01 zł, Z. Ś. w kwocie 64.481 zł, Z. Z. w kwocie 69.502,99 zł. W roku 1980 wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie w łącznej kwocie 67.334 zł, K. D. 110.390 zł, R. Ś. 93.264 zł, Z. Ś. 88.499 zł a Z. Z. w kwocie 98.536 zł. W roku 1989 wynagrodzenia te kształtowały się następująco: wnioskodawca J. B. – 2, 520.045 zł, K. D. – 2.885.140 zł, R. Ś. – 2.856.740 zł, Z. Ś. 2.504.781 zł. Trudno określić zarobek Z. Z. za ten okres albowiem w jednej z kart wynagrodzeń na łączną roczną kwotę 3.576.797 zł nie oznaczono roku, którego dotyczy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy wyrokiem z dnia 26 lipca 2011 roku oddalił odwołanie wnioskodawcy i zasądził od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu do wyroku Sąd Okręgowy wskazał, iż wnioskodawca nie udokumentował wysokości osiąganych dochodów za żądany okres zatrudnienia w latach 1980 – 1990 w (...) w G. i wniósł o ustalenie wysokości zarobków a w konsekwencji wysokości świadczenia z uwzględnieniem wynagrodzenia, które w tym okresie otrzymywały wskazane przez niego osoby a w szczególności przez R. Ś.. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe nie podlegało uwzględnieniu. Z treści zeznań samego wnioskodawcy złożonych na rozprawie wynikało, że jego wynagrodzenie nie było identyczne z wynagrodzeniem R. Ś. czy pozostałych wskazywanych przez niego osób a tylko, że wynagrodzenia te mogły być zbliżone. Jak wynika z materiału dowodowego sprawy, a zwłaszcza kart wynagrodzeń, wysokość wynagrodzenia nie była ustalona w sposób stały dla wszystkich pracowników zatrudnionych na stanowiskach mistrza gdyż wynagrodzenia te uzależnione były od grupy zaszeregowania, długości stażu pracy czy ilości przepracowanych godzin nadliczbowych. W żadnym z okresów ujętych w dostępnej dokumentacji płacowej wynagrodzenia wnioskodawcy nie były identyczne z pozostałymi, wskazanymi przez niego osobami. Wręcz przeciwnie, wynagrodzenia te niejednokrotnie w sposób znaczący różniły się między sobą, co oznacza, że w każdym z tych okresów w stosunku do każdej z wymienionych osób musiały być zastosowane odmienne podstawy wyliczenia wysokości wynagrodzenia. Sąd Okręgowy wskazał, iż w niektórych okresach wynagrodzenie osiągane przez wnioskodawcę było niższe od wynagrodzenia Z. Z., który – jak zeznał sam wnioskodawca – pracował na stanowisku ślusarza i był podwładnym wnioskodawcy. Sąd Okręgowy podniósł iż uwzględniając powyższe, twierdzenia wnioskodawcy co do możliwości przyjęcia jako jego własnych zarobków, zarobków wskazanej przez niego osoby, nie znajdują żadnego uzasadnienia, skoro wynagrodzenia te kształtowały się odmiennie. Nie kwestionując twierdzeń wnioskodawcy co do możliwości wykazywania wysokości osiąganego wynagrodzenia innymi środkami dowodowymi niż odpowiednie zaświadczenia pracodawcy wskazać należy, że w takim przypadku okoliczność udowadniana musi znaleźć oparcie w pozostałym materiale dowodowym a już na pewno przywoływane twierdzenia nie mogą pozostawać w sprzeczności z tym materiałem. Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie dowody w postaci dokumentacji płacowej a także zeznań samego wnioskodawcy, jednoznacznie wskazują, że z uwagi na różne kwoty wynagrodzenia osiąganego w poszczególnych okresach nie jest możliwe ustalenie wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu, które otrzymywał R. Ś. czy którakolwiek z innych wskazanych przez wnioskodawcę osób. Wskazać przy tym należy, że dokumentacja płacowa tych osób, tak jak w przypadku wnioskodawcy, nie zawiera zapisów o wysokości wynagrodzenia za sporny okres lat 1980 – 1990. Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, iż przy braku jakichkolwiek innych dowodów, nie istniały podstawy do wyliczenia podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy w oparciu o wysokość zarobków wskazanej przez wnioskodawcę osoby a w przypadku braku dokumentacji płacowej wnioskodawcy za sporny okres strona pozwana miała jedynie możliwość przyjęcia za w/w okres wynagrodzenia minimalnego, co już uczyniła.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł wnioskodawca, który zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i bezpodstawne przyjęcie, iż wynagrodzenia wnioskowanych świadków kształtowały się odmiennie i w związku z tym nie ma podstaw do przyjęcia ich jako zarobków wnioskodawcy, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie w szczególności w odniesieniu do okresu lat 1980 – 1990 nie daje żadnych podstaw do tak kategorycznego wniosku, co więcej z przedłożonych i wybrakowanych dokumentów płacowych jednoznacznie wynika, iż np. w roku 1989 roku wynagrodzenie powoda było identyczne jak wynagrodzenie świadka Z. Ś., zaś w przypadku pozostałych świadków różnica między wynagrodzeniem powoda a pozostałych świadków wynosiła około 30.000,00 zł. w związku z czym można było uwzględnić wynagrodzenia owych świadków do wyliczenia przez biegłego sądowego wynagrodzenia powoda z uwzględnieniem tej różnicy, a tym samym ustalić stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy w spornym okresie na znacznie wyższym poziomie, niż przy uwzględnieniu płacy minimalnej w tym okresie, jak również poprzez pominięcie, iż z zachowanej dokumentacji płacowej wynika, iż powód w okresie 1980 – 1990 uzyskiwał wynagrodzenie znacznie wyższe od płacy minimalnej, w związku z czym w 1981 roku stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy wynosił 100,02 % zaś w 1989 roku 101,57 %, w związku z czym wręcz niepodobna przyjąć, iż w tym okresie wnioskodawca uzyskiwał mniejsze wynagrodzenie, zaś stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy wynosił mniej niż 100%, innymi słowy, iż w tym okresie zarobki wnioskodawcy wynosiły co najmniej kwotę rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za rok kalendarzowy, naruszenie prawa procesowego, tj. art. 231 kpc poprzez pominięcie domniemania faktycznego, iż wnioskodawca w latach 1982 – 88 i 1990 roku uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego za dany rok kalendarzowy, podczas gdy w stanie faktycznym w sprawie istniały podstawy do przyjęcia takiego domniemania i przyjęcia za udowodniony fakt, iż wnioskodawca osiągał wynagrodzenie w przedmiotowym okresie w wysokości przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego za dany rok kalendarzowy, naruszenie prawa procesowego, tj. art. 258 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 232 kpc w zw. z art. 235 kpc poprzez oddalenie wniosków powoda o przeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków, podczas gdy wnioskowane dowody zmierzały do udowodnienia istotnych dla sprawy okoliczności wysokości wynagrodzeń wnioskowanych świadków oraz powoda, naruszenie prawa procesowego, tj. art. 244 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc w z art. 232 kpc w zw. z art. 235 kpc poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowód z dokumentów znajdujących się w aktach emerytalnych wnioskowanych świadków, podczas gdy dowody te zmierzały do udowodnienia istotnych dla sprawy okoliczności wysokości wynagrodzeń wnioskowanych w sprawie świadków oraz powoda, naruszenie prawa procesowego, tj. art. 278 § 1 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 232 kpc w zw. z art. 235 kpc poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność wyliczenia wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego powoda oraz wysokości podstawy wymiaru emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzenia powoda w latach 1980 – 1990, podczas gdy okoliczność ta ma istotne znaczenie w sprawie, naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust 2 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 67 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 30 Konstytucji w zw. art. 2 Konstytucji poprzez jego zastosowanie w sprawie, podczas gdy przepis ten jest niezgodny z przytoczonymi przepisami Konstytucji i nie może znaleźć zastosowania w sprawie, jak również z tego powodu, iż w sprawie udowodniono, iż powód osiągał wynagrodzenie wyższe od płacy minimalnej w spornym okresie. Mając na uwadze powyższe zarzuty wnioskodawca wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuję na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji zgromadził w sprawie wystarczający materiał dowodowy, a jego ocena nie narusza granic zastrzeżonych dla swobodnej oceny materiału dowodowego ( art. 233 § 1 kpc). Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji, Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie znajdujące uzasadnienie w całokształcie sprawy oraz treści obowiązujących przepisów, a Sąd Apelacyjny aprobując w pełni te ustalenia, przyjmuje je za własne bez potrzeby szczegółowego ich przytaczania.

Spór w sprawie ogniskował się zasadniczo wokół ponownego wyliczenia wysokości wskaźnika podstawy wymiaru należnej wnioskodawcy emerytury a co za tym idzie wysokości wypłacanej wnioskodawcy emerytury.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2004 r., nr 39, poz. 353), podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176, przy czym stosownie do ust. 4 w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty przede wszystkim oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych, następnie oblicza się stosunek każdej z tych sum, do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu, z kolei dalej oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, a na koniec mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

W przypadku wniosku ubezpieczonego ( art. 15 ust. 6 ustawy) podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jednocześnie zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się obowiązujące w tym okresie wynagrodzenie minimalne pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że istota sporu sprowadzała się do udowodnienia przez wnioskodawcę wysokości wynagrodzenia, jakie otrzymywał on, będąc zatrudnionym w Zakładach (...) w G. na stanowisku ślusarza, mistrza utrzymania ruchu, mistrza brygady remontowej i mistrza bielnika w pełnym wymiarze czasu pracy w latach od 5 lipca 1975 roku do 28 czerwca 1991 roku. Za sporny okres czasu brak jest kompletnej dokumentacji pracowniczej i zarobkowej wnioskodawcy. W szczególności brak jest dokumentów potwierdzających wysokość faktycznie otrzymywanych zarobków w poszczególnych latach, czy miesiącach.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., nr 10, poz. 49) zawiera w § 20 wykaz środków dowodowych, którymi można dowodzić wysokość zarobków, stanowiących podstawę wymiaru emerytury. Przepisy rozporządzenia, regulującego postępowanie o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, zawierające ograniczenia dowodowe, nie mają jednak zastosowania w postępowaniu sądowym, opartym na zasadzie swobodnej oceny dowodów.

W przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje więc możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdująca się w aktach osobowych, takich jak umowy o pracę, angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia, a i wówczas można uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości. Możliwe jest to także w postaci innych środków dowodowych tj. zeznań świadków, opinii biegłych itp.

W rozumieniu powyższych przepisów ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie wysokości należnej wnioskodawcy emerytury są prawidłowe. Wnioskodawca nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających wysokość uzyskiwanych przez niego wynagrodzeń w spornych okresach czasu. W szczególności dowodami tym nie mogą być zeznania powołanych przez wnioskodawcę świadków oraz stosowana zastępczo ich dokumentacją wynagrodzeń ze spornych okresów czasu. Jak wynika bowiem zarówno z zeznań wskazanych świadków, jak również z treści ich akt pracowniczych nie osiągali oni takich samych jak wnioskodawca wynagrodzeń. Szczegółowa analiza akt pracowniczych wnioskodawcy i zgłoszonych przez niego świadków wskazują, iż wysokość ich wynagrodzeń była zindywidualizowana. Podkreślenia wymaga fakt, iż pracownicy zatrudniani na stanowiskach mistrza posiadali różne wynagrodzenia zależnie od grupy zaszeregowania, długości stażu pracy czy ilości przepracowanych godzin. Wynagrodzenia wnioskodawcy i świadków różniły się znacząco w latach, w których możliwe było ich porównanie. W tym zakresie za niezasadne należy uznać zarzuty wnioskodawcy dotyczące naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania. W szczególności wskazać należy, iż niezasadnie zarzuca wnioskodawca, że Sąd I instancji naruszył przepisy kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe i dokonał jego prawidłowej subsumcji. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy w spornym okresie czasu wnioskodawca uzyskiwał różne wynagrodzenia niż świadkowie. Nie polega na prawdzie twierdzenie wnioskodawcy, iż w roku 1989 roku osiągnął identyczne wynagrodzenie jak świadek Z. Ś.. Jak wynika z kart wynagrodzeń świadka i wnioskodawcy osiągali oni różne wynagrodzenia tj. Z. Ś. 2.504.781 zł a wnioskodawca 2.520.045 zł. Natomiast wynagrodzenia świadka Z. Z., który pracował na stanowisku ślusarza i był podwładnym wnioskodawcy były wyższe od wnioskodawcy w porównywalnych okresach pracy.

Tym samym skoro wynagrodzenia wnioskodawcy i wskazanych przez niego świadków różniły się między sobą nie sposób na ich podstawie wyliczyć zastępczo wynagrodzeń wnioskodawcy. Wobec powyższego niezasadny jest zarzut wnioskodawcy, naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 258 kpc poprzez oddalenie dowodu w postaci przesłuchań świadków powołanych przez wnioskodawcę. Zgromadzona dokumentacja w postaci akt pracowniczych wnioskodawcy i wnioskowanych przez niego świadków całkowicie wystarczała do dokonania porównania wynagrodzeń wnioskodawcy i wynagrodzeń świadków. Słusznie zatem Sąd I instancji oddalił wskazane dowody wnioskodawcy. Niezasadnym było także przeprowadzenie dowodu z akt emerytalnych wskazanych świadków, skoro przeprowadzono dowód z akt pracowniczych wskazanych świadków.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 231 kpc poprzez pominięcie domniemania faktycznego, iż wnioskodawca w latach 1982 – 88 i 1990 roku uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego za dany rok kalendarzowy, podczas gdy w stanie faktycznym w sprawie istniały podstawy do przyjęcia takiego domniemania i przyjęcia za udowodniony fakt, iż wnioskodawca osiągał wynagrodzenie w przedmiotowym okresie w wysokości przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego za dany rok kalendarzowym Sąd Apelacyjny wskazał, iż wnioskodawca nie przedstawił żądnego dowodu pozwalającego na przyjęcie, iż w spornym okresie czasu osiągał dochody w wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Jak zostało to wskazane powyżej jedyną możliwością sądu w zakresie przyjęcia wynagrodzenia hipotetycznego jest przy udowodnieniu okresu zatrudnienia, przyjęcie na podstawie art. 15 ust. 2 a ustawy emerytalnej wynagrodzenia minimalnego. Skoro wnioskodawca nie udowodnił, iż osiągał przynajmniej przeciętne wynagrodzenie miesięczne to Sąd I instancji miał możliwość jedynie przyjęcia za wskazane okresy wynagrodzenia w wysokości wynagrodzenia minimalnego.

Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji. Natomiast zarzuty wnioskodawcy opierające się jedynie na zarzucie dokonania odmiennego wyliczenia należnej mu emerytury niezgodnego z obowiązującymi przepisami prawa, nie mogą znaleźć uznania w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego.

Z wymienionych względów Sąd Apelacyjny orzekł o oddaleniu apelacji na podstawie art. 385 kpc.

K.S.