Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CK 680/04
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 kwietnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Żyznowski (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Bronisław Czech (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa "C.(…)" Spółki z o.o. w W.
przeciwko "T.(...)" Spółce z o.o. w B. w likwidacji, D. N., W. D., K. P., A. T. i S. Ł. z
udziałem interwenientów ubocznych O. T., H. Ł. i A. P. po stronie pozwanych A. T., S. Ł.
i K. P.,
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 13 kwietnia 2005 r.,
kasacji strony pozwanej i kasacji interwenienta ubocznego O. T.
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 kwietnia 2004 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala obie kasacje.
Uzasadnienie
Powódka domagała się, w postępowaniu nakazowy na podstawie weksla,
zasądzenia od pozwanych "T.(...)" Spółki z o.o. w B. oraz D. N., W. D., K. P., A. T. i S. Ł.
kwoty 230.815,81 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu.
2
Sąd Okręgowy w B. nakazem zapłaty z dniu 23 maja 2002 r. uwzględnił
powództwo.
W zarzutach od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o jego uchylenie i oddalenie
powództwa w całości. Podnosili, że weksel wystawiony przez pozwaną spółkę T.(...)
jako niezupełny, został wypełniony niezgodnie z porozumieniem. Twierdzili mianowicie,
że składając podpisy na urzędowym blankiecie wekslowym o wartości 100 zł, w sposób
dorozumiany wyrazili wolę zobowiązania się z weksla do kwoty nie przekraczającej 100
zł. Podnosili ponadto, że należność powódki względem wystawcy weksla, w dniu jego
wypełnienia, wynosiła 217.11, 07 zł. Pozwani D. N., W. D., K. P., A. T. i S. Ł. zarzucili, iż
udzielone przez nich poręczenia wekslowe dokonane zostały bez zgody żon, co czyniło
poręczenie - będące czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem
wspólnym - nieważne.
Sąd Okręgowy w B. wyrokiem z dnia 26 listopada 2003 r. utrzymał w mocy nakaz
zapłaty w zakresie kwoty 217.111,07 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 lipca 2002
r., uchylił nakaz zapłaty w pozostałym zakresie, umorzył postępowanie co do kwoty
13.704,74 zł, odnośnie której zostało ograniczone powództwo oraz zasądził solidarnie
od pozwanych na rzecz powódki kwotę 7.215 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego.
Po wniesieniu apelacji przez pozwanych, O. T., Halina Łozowick i A. P. zgłosiły
interwencję uboczną po stronie pozwanych A. T., K. P., S. Ł.,
Apelację pozwanych oddalił Sąd Apelacyjny w B. wyrokiem zaskarżonym
kasacją.
Podstawą rozstrzygnięcia stały się następujące ustalenia i oceny prawne.
W dniu 28 marca 2001 r. pozwana Spółka T.(...) wystawiła na urzędowym
blankiecie weksel gwarancyjny, własny, in blanco, który podpisali pozwani A. T., K. P.,
S. Ł., D. N. i W. D. jako poręczyciele. Weksel został wręczony powódce na
zabezpieczenie jej wierzytelności wynikających z rozwijanej wówczas współpracy
handlowej z pozwaną Spółką. Dochodzoną w sprawie niniejszej wierzytelność
powodowa Spółka, na podstawie umowy faktoringowej, przelała na rzecz spółki Forin
Sp. z o.o., a następnie odzyskała ją w drodze cesji zwrotnej. Z przelaniem nie było
połączone wręczenie przedmiotowego weksla i przeniesienie wynikających z niego
uprawnień. Wypełnienie weksla nastąpiło po cesji zwrotnej.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego przeniesienie wierzytelności, którą zabezpiecza
weksel, bez przeniesienia uprawnień z weksla nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania
3
wekslowego. Obie wierzytelności mają bowiem byt samodzielny i obie mogą być
niezależnie od siebie przedmiotem obrotu. Przedmiotem obrotu może być także weksel
in blanco jeszcze przed uzupełnieniem. Zbycie wierzytelności ze stosunku
podstawowego, dla zabezpieczenia której weksel in blanco został wystawiony, nie
powoduje samo przez się wygaśnięcia zobowiązania wekslowego. Ma ono tylko to
znaczenie, iż w razie ewentualnego dochodzenia przez zbywcę wierzytelności roszczeń
na podstawne tego weksla, zobowiązanemu z weksla służył będzie zarzut
nieprawidłowego, tj. niezgodnego z porozumieniem wekslowym, uzupełnienia weksla.
Zarzut taki nie jest jednakże uprawniony w świetle bezspornej okoliczności, iż nastąpiła
cesja zwrotna i wierzytelność, dla zabezpieczenia której wystawiony został weksel,
przysługuje powódce.
Deklaracja wekslowa nie została sporządzona w formie pisemnej. Nie oznacza to
jednakże, że porozumienie wekslowe nie zostało zawarte. Podpisanie i wydanie
kontrahentowi, z którym prowadzi się współpracę handlową, weksla niezupełnego jest
niewątpliwie zachowaniem, które ujawnia w sposób dostateczny wolę wystawcy weksla
upoważnienia osoby, której weksel wręcza do jego uzupełnienia (art. 60 k.c.). Przyjęcie
weksla jest z kolei ujawnieniem woli zawarcia porozumienia wekslowego przez
remitenta. Porozumienie towarzyszące wręczeniu weksla upoważniało remitenta do
wypełnienia weksla kwotą stanowiącą równowartość jego wierzytelności wzglądem
wystawcy. Wystawienie weksla wiązało się z intensyfikacją współpracy oraz
wydłużeniem terminów płatności do 60 dni i potrzebą silniejszego zabezpieczenia
wierzytelności powódki. Jednocześnie nie było podstaw do uznania, że posłużenie się
przez nich blankietem urzędowym weksla o wartości 100 zł wyrażało, ich wolę
upoważnienia powódki do wypełnienia tego blankietu na sumę nie przewyższającą
wymienionej kwoty. Zdaniem Sądu Apelacyjnego sformułowane w art. 65 k.c. dyrektywy
wykładni oświadczeń woli sprzeciwiają się przyznaniu faktowi użycia określonego
formularza urzędowego weksla znaczenia, jakie przypisują mu pozwani. Przede
wszystkim zauważyć należy, iż kwota 100 zł przy wysokości obrotów handlowych
pomiędzy stronami ma jedynie symboliczne znaczenie. Weksel nie spełniałby więc
zakładanej przez strony funkcji gwarancyjnej. Zdaniem Sądu Apelacyjnego na
pozwanych, podnoszących zarzut uzupełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem,
ciążył obowiązek wykazania tego faktu (art. 6 k.c.), czego nie zrobili.
Odnosząc się do zarzutu nieważności udzielonych poręczeń wekslowych Sąd
Apelacyjny uznał, że była to czynność nie przekraczająca zwykłego zarządu majątkiem
4
wspólnym i z tej przyczyny nie wymagała zgody małżonków poręczających (art. 36 § 2
k.r.o. w brzmieniu sprzed 20 stycznia 2005 r.). W tym przedmiocie Sąd Apelacyjny
odwołał się do kilku okoliczności: wielkości majątku pozwanych, ich udziałów
posiadanych w pozwanej spółce i przeznaczania osiąganych z tego tytułu zysków na
potrzeby rodzin, uczestniczenie pozwanych w organach spółki (również żona
pozwanego D. – W. D. była członkiem Rady Nadzorczej), znacznej liczby poręczycieli
(pięcioro), co „rozkładało” na części ciężar spłaty poręczonej wierzytelności. Sąd
Apelacyjny podkreślił również, że to na pozwanych spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c.)
w zakresie okoliczności mających świadczyć, że poręczenia przekraczały zakres
zwykłego zarządu majątkiem wspólnym.
Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżyli kasacjami pozwani oraz interwenienci
uboczni. Kasacje interwenientek ubocznych H. Ł. i A. P. zostały prawomocnie
odrzucone.
Pozwani w kasacji zarzucili naruszenie prawa materialnego:
1/ art. 36 § 2 k.r.o. przez błędną wykładnię pojęcia zwykłego zarządu, to jest
przyjęcie, że:
- pojęcie czynności zwykłego zarządu należy rozszerzyć na wszelkie czynności
podejmowane przez małżonka w ramach działań zmierzających do pozyskania dochodu
na rzecz rodziny,
- przy badaniu kryterium wysokości zobowiązania w stosunku do majątku
wspólnego oraz doniosłości czynności z punku widzenia interesu społeczno -
gospodarczego rodziny, w stosunku wartości zobowiązania do majątku małżonków
należy uwzględniać jedynie część zobowiązania przypadającą na jednego z dłużników
regresowych,
- bezpieczeństwo obrotu nie wymaga badania przez profesjonalnego uczestnika
obrotu gospodarczego upoważniania do dokonania czynności przekraczających zakres
zwykłego zarządu przez osobę pozostają w związku małżeńskim;
2/ art. 37 § 3 k.r.o. przez jego niezastosowanie;
3/ art 6 k.c. i z art. 36 § 2 k.r.o. przez błędną jego wykładnię, to jest przyjęcie
domniemania czynności zwykłego zarządu majątkiem wspólnym, a w konsekwencji
przyjęcie, że pozwanych obciążał dowód wykazania, iż podjęta przez nich czynność
poręczenia była czynnością przekraczającą zwykły zarząd;
4/ zasady akcesoryjności praw zabezpieczających wykonanie świadczenia przez
przyjęcie, że prawo akcesoryjne może być samodzielnym przedmiotem obrotu.
5
5/ zasady kauzalności czynności prawnych, wyrażonej przez art. 156 k.c. i 410 §
2 k.c. przez przyjęcie, że zobowiązanie jest ważne pomimo, iż odpadła podstawa jego
istnienia;
6/ „art. 509 § 3 k.c.” (prawdopodobnie jest to omyłka i skarżącym idzie o art. 509
§ 2 k.c.) przez jego błędną wykładnię, to jest przyjęcie, że uprawnienie do wypełnienia
weksla nie wygasa pomimo przeniesienia wierzytelności, która zabezpiecza.
Pozwani przytaczając wymienioną podstawę kasacyjną wnieśli o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi II instancji,
ewentualnie – o zmianę tego wyroku przez uwzględnienie apelacji i uchylenie nakazu
zapłaty i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania.
Interwenientka uboczna O. T. w kasacji zarzuciła naruszenie:
I. prawa materialnego:
1/ „art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. przez
pozbawienie interwenientek ubocznych prawa do rzetelnego sądu, w szczególności w
związku z faktem, iż nie mogły wziąć one aktywnego udziału w postępowaniu z uwagi na
fakt, iż uwadze sądu uniknęła kwestia, iż złożono interwencję uboczną, jak też określono
terminy uiszczania wpisów sądowych, a pomimo braku ich upływu merytorycznie
rozstrzygnięto roszczenie powoda w postępowaniu przed sądem apelacyjnym.
Podkreślić należy, iż odroczenie terminu publikacji na dzień 20 kwietnia 2004 r.
pozwalało na otwarcie postępowania na nowo i skorygowanie błędu, który powstał w
chwili zaniknięcia rozprawy w dniu 6 kwietnia 2004 r.”
2/ „art. 45 ust. 1 Konstytucji RP przez nierzetelne rozpatrzenie sprawy
i pozbawienie interwenientek ubocznych prawa do sprawiedliwego i jawnego
rozpatrzenia złożonej przez nie interwencji ubocznej.”
3/ „art. 36 § 2 zdanie 1 k.r.o., przez niewłaściwe zastosowanie wówczas, gdy
subsumcja stanu faktycznego nie pozwalała na uznanie, iż mamy do czynienia
z czynnością prawną o charakterze zwykłego zarządu w majątku wspólnym pozwanych i
interwenientek ubocznych a:
- „podstawą powództwa jest weksel in blanco podpisany wyłącznie przez
pozwanych, czyli wyłącznie przez małżonka i nie poręczony przez interwenientki,
tj. małżonki pozwanych”,
- „wierzytelność z weksla została ostatecznie określona na kwotę 217.111,07 zł”,
6
- „zobowiązanie zostało zaciągnięte w związku z prowadzeniem działalności
gospodarczej pozwanej spółki, a nie na zaspokajanie potrzeb rodziny”,
- „pozwani i interwenienci nie otrzymali ekwiwalentnego świadczenia
wzajemnego, bowiem nastąpiło przysporzenie w majątku T.(...) Sp. z o.o., a nie
w majątku małżonków”,
- „pozwani nie poręczyli za zobowiązania własne, a za zobowiązania podmiotu
trzeciego jakim była T.(...) Sp. z o.o.”,
- „weksel był nieporęczony przez małżonki”.
II. prawa procesowego:
1/ „przepisów formalnych kodeksu postępowania cywilnego, które skutkują
nieważnością postępowania z mocy art. 379 pkt 5 k.p.c., a w szczególności:
a) art. 80 k.p.c. przez niedoręczenie interwenientce O. T. zawiadomienia o
terminie rozprawy, mimo iż w dniu rozprawy wpis sądowy był już uiszczony, co
obligowało sąd do odroczenia terminu rozprawy, a tym samym skutkowało naruszeniem
149 § 2 k.p.c.; natomiast interwenientkom H. Ł. i A. P., mimo iż w dniu następnym po
rozprawie uiściły wpis sądowy i skutkuje to naruszeniem art. 316 § 2 k.p.c., bowiem
należało rozprawę otworzyć na nowo przyjmując, iż sąd apelacyjny ujawnił, iż po
zamknięciu postępowania nastąpiły uchybienia formalne w zakresie interwencji
ubocznych i praw interwenientów ubocznych,
b) art. 214 k.p.c. przez niezastosowanie dyspozycji tego przepisu w sytuacji,
kiedy znana była sądowi przeszkoda uniemożliwiająca prawidłowe wezwanie
interwenientek ubocznych,
c) art. 77 k.p.c. przez niedoręczenie interwencji ubocznych stronom
postępowania,
d) art. 76 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. w związku z faktem, iż interwenienci nie
mogli zgłosić żadnych środków dowodowych przed sądem II instancji,
e) art. 316 § 2 k.p.c. przez uznanie, iż sprawa została dostatecznie wyjaśniona,
wówczas gdy nieustalono, czy zaciągnięte zobowiązanie jest niewspółmierne do
wartości majątku wspólnego, jaką wartość w chwili udzielenia poręczenia miały udziały
każdego z pozwanych w T.(...) Sp. z o.o., czy udziały pozwanych w T.(...) Sp. z o.o.
należały do majątku wspólnego, czy odrębnego pozwanych, tym samym naruszono art.
217 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie, zgłoszonego w piśmie procesowym
interwenientów, dowodu z przesłuchania interwenientów, na okoliczności wnioskowane
w samej interwencji ubocznej, które pozwoliłoby ustalić, czy w przypadku
7
przedmiotowego weksla i jego poręczenia mamy do czynienia z czynnością w ramach
zwykłego zarządu, czy przekraczającą zwykły zarząd w sferze majątkowej, w której
poruszają się pozwani i ich małżonki - interwenientki uboczne,
f) art. 382 k.p.c., przez nieuzupełnienie postępowania dowodowego w zakresie
środków przywołanych w samej interwencji i w załącznikach do niej złożonych w postaci
dokumentów jak też ewentualnie innych, które mogły zostać zgłoszone w postępowaniu
przed sądem II instancji,
g) art. 325 k.p.c. przez niespełnienie wymogów formalnych sentencji wyroku, tj.
pominięcie interwenientów ubocznych jako stron postępowania,
h) art. 387 § 1 w zw. z 328 § 2 k.p.c. przez brak uzasadnienia co do uznania bądź
odmowy uznania za słuszne zarzutów kierowanych przez interwenientki uboczne, w
szczególności co do okoliczności, iż:
- poręczenie weksla in blanco będzie zawsze czynnością przekraczającą zwykły
zarząd w majątku wspólnym, wówczas gdy zobowiązanie zostało zaciągnięte w związku
z prowadzeniem działalności gospodarczej pozwanej spółki, a nie na zaspokajanie
potrzeb rodziny, a pozwani i interwenienci nie otrzymali ekwiwalentnego świadczenia
wzajemnego, bowiem nastąpiło przysporzenie w majątku T.(...) Sp. z o.o., a nie w
majątku małżonków, skutkiem czego doszło do pominięcia przez sąd przesłanki
potrzeby ochrony rodziny wynikającej z art. 36 § 2 k.r.o.; nadto podkreślić należy, iż w
uzasadnieniu pominięto udział interwenientów w sprawie.
4) innych przepisów postępowania cywilnego, które miały istotny wpływ na
rozstrzygnięcie, a w szczególności na zastosowanie odpowiedniej subsumcji przepisów
prawa materialnego, o których mowa poniżej, dotyczy to m.in.:
a) art. 233 § 1 k.p.c. przez błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie,
iż zaciągnięte zobowiązanie jest współmierne do wartości majątku wspólnego
małżonków i nie doprowadzi do destabilizacji życia rodzinnego,
b) art. 232 k.p.c. przez nieprzeprowadzenie przez Sąd II instancji z urzędu
dowodu na okoliczność, czy udziały pozwanych w T.(...) Sp. z o.o. należały do majątku
wspólnego, czy odrębnego pozwanych, m.in. na bazie postanowień Krajowego Rejestru
Sądowego,
c) art. 378 § 1 k.p.c. przez nierozpoznanie zarzutu apelacyjnego dotyczącego
błędnej wykładni art. 36 § 2 k.r.o. polegającej na uznaniu przez Sąd I instancji,
iż poręczenie zapłaty kwoty przekraczającej 200.000 zł nie będzie czynnością
przekraczającą zwykły zarząd majątkiem wspólnym małżonków, bez uwzględnienia
8
rzeczywistej wartości majątku wspólnego, jak też wykładni celowościowej tego przepisu
polegającej na ochronie dobra rodziny przy zaciąganiu zobowiązań majątkowych przez
jednego małżonka bez zgody drugiego”.
Przytaczając wymienione podstawy kasacji interwenientka uboczna O. T. wniosła
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do
ponownego rozpoznania, ewentualnie – „o zmianą wyroku poprzez oddalenie
powództwa”, albo – o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy
Sadowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Zgłoszone przez skarżących bardzo liczne zarzuty (z błędem, bo art. 509 § 3
k.c. nie istnieje) i do tego obszernie uzasadnione w skargach kasacyjnych w istocie
dotyczą czterech kwestii: a/ zapewnienia interwenientom ubocznym możliwości
działania w sprawie, b/ oceny, czy udzielone poręczenie mieści się w granicach
zwykłego zarządu majątkiem wspólnym, c/ istnienia ważnego zobowiązania
wekslowego, d/ przeprowadzenia procesu w sposób rzetelny.
2. Przewodniczący w Sądzie Apelacyjnym w dniu 3 marca 2004 r. wydał
zarządzenie o wyznaczeniu rozprawy na dzień 6 kwietnia 2004 r. Zawiadomienie o
terminie rozprawy doręczone zostało pełnomocnikom stron 4 i 5 marca 2004 r.
Interwencja uboczna została wniesiona do Sądu Apelacyjnego w dniu 18 marca 2004 r.
W dniu 18 marca 2004 r. Przewodniczący wydał zarządzenie o wezwaniu
interwenientów ubocznych o złożenie opłat od interwencji. Zarządzenie zostało
wykonane w tym samym dniu. Wezwanie o uiszczenie opłaty od interwencji doręczone
zostało pełnomocnikowi interwenientek 19 marca 2004 r. W dniu 26 marca 2004 r.
wpłynął wniosek interwenientów o zwolnienie od opłat od interwencji. W dniu 30 marca
2004 r. Sąd Apelacyjny wydał postanowienie o częściowym zwolnieniu od opłat od
interwencji. W tym samym dniu wysłane zostało wezwanie o złożenie opłat w części,
której nie dotyczyło zwolnienie. Wezwanie to zostało doręczone w dniu 1 kwietnia 2004
r. Opłaty zostały wniesione w dniach 7 i 8 kwietnia 2004 r. wprawdzie w zakreślonym
terminie, lecz po rozprawie w Sądzie Apelacyjnym.
Przedstawiony przebieg postępowania świadczy o tym, że Sąd Apelacyjny nie
uchybił przepisom umożliwiającym interwenientom ubocznym udział w postępowaniu.
Podkreślić również należy, że interwencja nie była połączona z wniesieniem apelacji, co
nie zobowiązywało Sądu do otwarcia na nowo rozprawy zamkniętej w dniu 6 kwietnia
2004 r. (ogłoszenie wyroku zostało odroczone na dzień 24 kwietnia 2004 r.).
9
3. Pozostałe zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, postawione
niejednokrotnie w sposób niezrozumiały, nie mogą być uznane za usprawiedliwione;
dotyczą zresztą kwestii, które nie mogły mieć wpływu na wynik sprawy.
4. Sąd Najwyższy podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego, że poręczenie
wekslowe udzielone przez pozwanych D. N., W. D., K. P., A. T. i S. Ł., bez zgody ich
żon, nie stanowiło przekroczenia granic zwykłego zarządu majątkiem wspólnym
w rozumieniu art. 36 § 2 k.r.o. i że w związku z tym jest ważne (art. 37 k.r.o. – oba
przepisy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 20 stycznia 2005 r.). Zagadnienie to
Sąd Apelacyjny rozważył szczegółowo, stosownie do wykładni tych przepisów
przyjmowanych w judykaturze i dał temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Zasadnicze motywy tego uzasadnienia przytoczone zostały wyżej i Sąd Najwyższy je
podziela.
5. Sąd Apelacyjny przyjął trafnie, że przelew wierzytelności, którą zabezpiecza
weksel, bez przeniesienia uprawnień z weksla, nie powoduje wygaśnięcie zobowiązania
wekslowego. Obie wierzytelności mają bowiem byt samodzielny i obie mogą być
niezależnie od siebie przedmiotem obrotu; gdy idzie o weksel in blanco – to nawet przed
jego uzupełnieniem. Wynika z tego, że zbycie wierzytelności ze stosunku
podstawowego, dla zabezpieczenia której weksel in blanco został wystawiony, nie
powoduje samo przez się wygaśnięcia zobowiązania wekslowego. Ma ono tylko to
znaczenie, iż w razie ewentualnego dochodzenia przez zbywcę wierzytelności, roszczeń
na podstawne tego weksla zobowiązanemu z weksla służył będzie zarzut
nieprawidłowego tj. niezgodnego z porozumieniem wekslowym, uzupełnienia weksla.
Zarzut taki nie jest jednakże uprawniony w świetle bezspornej okoliczności, iż nastąpiła
cesja zwrotna i wierzytelność, dla zabezpieczenia której wystawiony został weksel,
przysługuje powódce. Podkreślić również trzeba, że weksel, którego sprawa dotyczy, nie
był w ogóle przedmiotem obrotu (powódka nie „puściła” go w obieg).
6. Wbrew zarzutom skarżących nie zostały naruszone przepisy gwarantujące
przeprowadzenie rzetelnego procesu. Skarżący nie przedstawili rozsądnie żadnych
okoliczności, które w świetle tego, co powiedziano wyżej w punkcie 2, mogłoby
świadczyć o naruszeniu przez Sąd Apelacyjny art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1
Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych wolności,
sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r.
10
Skoro podstawy kasacji okazały się nieusprawiedliwione, dlatego Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji (art. 39312
k.p.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 lutego
2005 r.).