Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 100/05
POSTANOWIENIE
Dnia 23 listopada 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Bronisław Czech (sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Serwisowo - Handlowego "H.(…)" Spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością w G. przeciwko Bankowi (…) - Spółce Akcyjnej w W. I
Oddział w G. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w
dniu 23 listopada 2005 r., zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 14 czerwca 2005 r., sygn. akt I ACa (…),
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę w zakresie dotyczącym
zażalenia Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrok Sądu Okręgowego w Z. z dnia 5 maja 2004 r. zaskarżyła apelacją
powódka.
Sąd Apelacyjny zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 21 stycznia 2005 r.
wezwał jej pełnomocnika do nadesłania w terminie siedmiu dni pełnomocnictwa do
występowania przed tym Sądem „podpisanego przez dwóch członków Zarządu, bądź
jednego z członków z prokurentem oraz o nadesłanie wyciągu ze Statutu w części
regulującej sposób reprezentowania – pod rygorem odrzucenia apelacji.”
Następnie Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 23 lutego 2005 r. odrzucił
apelację powódki albowiem jej pełnomocnik otrzymał wezwanie do uzupełnienia
2
wymienionych braków apelacji w dniu 31 stycznia 2005 r., a przesyłkę – zawierającą
pełnomocnictwo i umowę spółki – nadał w urzędzie pocztowym dopiero w dniu 8 lutego
2005 r.
Postanowienie to zaskarżyła powódka zażaleniem.
Zarządzeniem z dnia 19 kwietnia 2005 r., doręczonym w dniu 25 kwietnia 2005
r. Przewodniczący wezwał pełnomocnika powódki do uzupełnienia braków formalnych
zażalenia przez uiszczenie wpisu oraz „wykazanie odpisem z rejestru handlowego, że
H. R. i W. G. są umocowani do reprezentowania spółki”. Wykonując to zarządzenie
pełnomocnik powódki złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz
przedłożył odpis z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 28 kwietnia 2005 r.
Zażalenie powoda na postanowienie z dnia 23 lutego 2005 r. odrzucił Sąd
Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 czerwca 2005 r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego
powód przedłożył „nieaktualny” odpis z rejestru handlowego, z którego wynika, że przy
czynnościach, których przedmiot dotyczy wartości nie przekraczającej
dwudziestokrotnej urzędowej wartości środka trwałego, spółkę reprezentować może
każdy z członków zarządu oddzielnie. Co prawda nie wykazano wartości środka
trwałego, lecz kwestia ta nie legła u podstaw niniejszego rozstrzygnięcia, gdyż
przedłożone pełnomocnictwo zostało podpisane przez dwie osoby. W związku z tym
Sąd Apelacyjny przyjął, że gdy zarząd jest wieloosobowy sposób reprezentowania
spółki określa jej umowa. Jeżeli umowa spółki nie zawiera żadnych postanowień w tym
przedmiocie, do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie
dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu łącznie z prokurentem (art.
205 § 1 k.s.h.). Dalej Sąd Apelacyjny stwierdził, że z § 11 umowy spółki wynika, iż
wspólnicy powołali zarząd w osobach H. R., W. G. i J. Ł. jedynie na pierwszy rok
obrachunkowy. Przedłożona umowa spółki nie jest zatem wystarczająca do przyjęcia,
że H. R. i W. G. są w chwili obecnej uprawnieni do reprezentowania powódki. Skoro
nie przedłożono ani dalszych uchwał co do składu zarządu ani „aktualnego” odpisu z
rejestru sądowego, należało – zdaniem Sądu Apelacyjnego - uznać, iż nie wykazano,
aby osoby podpisane pod pełnomocnictwem były nadal członkami zarządu, a co za
tym idzie, aby były umocowane do reprezentowania spółki, co prowadzi do odrzucenia
zażalenia (art. 370 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., art. 39821
k.p.c. i art. 397 § 2
k.p.c.).
Wymienione postanowienie z dnia 14 czerwca 2005 r. zaskarżył powód
zażaleniem wnosząc o jego uchylenie.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przewodniczący, wzywając do uzupełnienia lub poprawienia pisma
procesowego, musi m. in. dokładnie oznaczyć braki formalne i sposób ich usunięcia.
Niezachowanie tego wymagania pozbawia możliwości zastosowania sankcji z art. 130
§ 2 i art. 370 k.p.c. (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1952 r., C
691/52, OSN 1953, nr 2, poz. 48 oraz z dnia 4 lipca 1960 r., 2 CZ 65/60, RPEiS 1961,
nr 3, poz. 373). Jeżeli okaże się, że mimo wykonania zarządzenia nie zostały usunięte
wątpliwości z uwagi na które je wydano, powstaje konieczność wydania dalszego,
stosownego zarządzenia.
Daty zarządzenia z dnia 19 kwietnia 2005 r. i jego doręczenia w dniu 25 kwietnia
2005 r. wskazują iż nie można uznać, by odpis z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia
28 kwietnia 2005 r. był „nieaktualny” w sensie znacznej „odległości” czasowej od daty
wezwania do daty sporządzenia odpisu. Skarżący trafnie zarzucił zatem, że Sąd
Apelacyjny przyjął błędnie jakoby przedłożony odpis z rejestru handlowego był
„nieaktualny”. Inną kwestią jest natomiast, czy wynika z niego w sposób jednoznaczny,
kto był (jest) umocowany do działania w imieniu Spółki w dacie podpisywania
pełnomocnictwa.
Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia świadczy o tym, że Sąd Apelacyjny
oparł rozstrzygnięcie na okolicznościach innych niż te, które miały wynikać z
dokumentu, jaki w myśl zarządzenia Przewodniczącego należało przedłożyć.
Zarządzenie to dotyczyło bowiem jedynie nadesłania odpisu z KRS.
W związku z tym powstaje zagadnienie, czy Sąd Apelacyjny mógł na podstawie
tych innych okoliczności odrzucić zażalenie mimo przedłożenia aktualnego (bo z dnia
28 kwietnia 2005 r.) odpisu z KRS, o co powódka została wezwana. Zdaniem Sądu
Najwyższego w składzie rozpoznającym zażalenie, nie mogło to nastąpić, albowiem
pełnomocnik powódki wykonał zarządzenie o usunięciu braków (przedłożył odpis z
KRS, o co został wezwany). Jeżeli Sąd Apelacyjny w związku z treścią § 11 umowy
spółki miał wątpliwości, czy H. R. i W. G. byli członkami zarządu w dacie udzielania
pełnomocnictwa, to w tym przedmiocie należało ponownie wezwać pełnomocnika
powódki do przedłożenia dalszych, stosownych dokumentów. Skoro to nie nastąpiło,
to odrzucenie zażalenia było przedwczesne. W tej sytuacji pozostałe zarzuty skarżącej
stają się bezprzedmiotowe i nie wymagają ustosunkowania się do nich.
Sąd Najwyższy, mając powyższe na uwadze, orzekł jak w sentencji (art. 386 § 4
k.p.c. w zw. z art. 39821
i 397 § 2 k.p.c.).