Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 33/05
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi J. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 września 2005r., sygn. akt XXIII S (...),
w sprawie ze skargi J. P. przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Prezesa Sądu
Rejonowego o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie o zapłatę, na
posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 grudnia 2005 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 7 września 2005 r. Sąd Okręgowy w W. odrzucił wniosek
powoda o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia i odrzucił jego zażalenie na
postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 26 stycznia 2005 r. stwierdzające
przewlekłość postępowania w sprawie.
W związku z postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 7 września 2005 r. powód
wniósł o stwierdzenie jego niezgodności z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, a wyjątkowo, w wypadkach określonych
w art. 4241
§ 2 k.p.c., również od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie
wydanego przez sąd pierwszej instancji. Pojęcie postanowień kończących postępowanie
w sprawie rozumiane jest w doktrynie niejednolicie. Nie wdając się w szczegółowe
rozważania w tym przedmiocie, przyjąć należy przeważającą w judykaturze Sądu
Najwyższego definicję, w myśl której postanowieniami kończącymi postępowanie w
2
sprawie są te postanowienia, których uprawomocnienie się trwale zamyka drogę do
rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez sąd danej instancji (por. uchwały składu
siedmiu sędziów z dnia 24 listopada 1998 r., III CZP 44/98, OSNC 1999, nr 5, poz. 87
oraz z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001, nr 1, poz. 1). Do postanowień
kończących postępowanie w sprawie nie zaliczają się postanowienia, które kończą
postępowanie w przedmiocie kwestii incydentalnych, wpadkowych.
Kluczowym dla oceny dopuszczalności skargi jest przesądzenie charakteru
postępowania wywołanego skargą na przewlekłość postępowania. Sąd Najwyższy w
obecnym składzie przychyla się w tym zakresie do poglądu wyrażonego w
niepublikowanych postanowieniach Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP
3/05 i I CNP 7/05 oraz z dnia 18 lutego 2005 r., III SPP 23/05, że wniesienie takiej skargi
nie wszczyna nowej sprawy, a postępowanie jej dotyczące prowadzone jest w ramach
postępowania co do istoty sprawy, w stosunku do którego ma charakter wpadkowy.
Postanowienia wydane po rozpoznaniu skargi na przewlekłość postępowania nie mają
zatem charakteru postanowień kończących postępowanie w sprawie, gdyż rozstrzygają
jedynie kwestię incydentalną. W konsekwencji uznać trzeba, do grupy postanowień
kończących postępowanie w sprawie nie należą również postanowienie o odrzuceniu
zażalenia na postanowienie rozstrzygające skargę na przewlekłość postępowania co do
istoty czy też postanowienie odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia takiego
zażalenia. Tym samym orzeczenia takie, zawarte w kwestionowanym postanowieniu
Sądu Okręgowego, nie podlegają zaskarżeniu skargą o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia.
Stwierdzając niedopuszczalność skargi wniesionej przez powoda, Sąd Najwyższy
orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).

I CNP 33/05

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia