Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CK 284/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 grudnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Grzelka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Gerard Bieniek
SSN Marek Sychowicz
w sprawie z powództwa K. O. przeciwko Skarbowi Państwa - Izbie Skarbowej w B. o
zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 13 grudnia 2005 r., kasacji
powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 grudnia 2004 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala kasację i zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.400,- (pięć
tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu
kasacyjnym.
Uzasadnienie
Powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 287.063,97 złotych tytułem
wyrównania szkody poniesionej w wyniku wykonania dwóch nieostatecznych decyzji
organu podatkowego uchylonych następnie po stwierdzeniu przez Naczelny Sąd
Administracyjny ich wadliwości. Podniósł, że wobec odmowy wstrzymania wykonania
decyzji do czasu rozpoznania jego odwołań zmuszony był zapłacić należności objęte
decyzjami i w tym celu – prolongować spłatę wcześniej zaciągniętego kredytu, a także
2
zaciągnąć nowy kredyt, co spowodowało konieczność uiszczenia bankom dodatkowych
odsetek i prowizji.
Wyrokiem z dnia 20 lutego 2004 r. Sąd Okręgowy w B. zasądził od pozwanego
na rzecz powoda kwotę 209.082,- złotych, z odsetkami ustawowymi od dnia 14 czerwca
2001 r., a w pozostałej części powództwo oddalił. Ustalił, że w dniu 19 czerwca 1998 r.
Inspektor Kontroli Skarbowej w B. wydał decyzję nr (...) ustalającą w stosunku do
powoda zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 rok w kwocie
592.522,50 zł wysokość odsetek od tej zaległości w kwocie 351.275,90 złotych oraz
decyzję nr (...) określającą w stosunku do powoda zaległość w podatku dochodowym od
osób fizycznych za 1995 r. w kwocie 54.896,10 złotych i odsetki w kwocie 60.597,80
złotych. Po rozpoznaniu odwołań powoda Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 1 sierpnia
1999 r. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej nr (...) zaś decyzją z
dnia 17 sierpnia 1999 r. uchyliła decyzję Inspektora nr (...) i określiła w stosunku do
powoda zaległość podatkową za 1996 rok w kwocie 389.225,10 złotych i odsetki w
kwocie 230.748,40 złotych. W wyniku skargi powoda Naczelny Sąd Administracyjny
wyrokami z dnia 6 czerwca 2000 r. w sprawach I SA Gd. (…) i I SA Gd. (…) uchylił
obydwie decyzje Izby Skarbowej a ta, decyzjami z dnia 29 września 2000 r. nr (...)
uchyliła decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 czerwca 1998 r. i umorzyła
postępowanie. Jak wynika z uzasadnienia decyzji Izby Skarbowej w B. z dnia 29
września 2000 r. (...) przyczyną uchylenia niekorzystnych dla powoda decyzji
podatkowych była odmienna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych dokonana przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zanim doszło do
uchylenia decyzji powód w latach 1999-2000 zapłacił pozwanemu kwotę 1.016.843,99 zł
tytułem łącznej zaległości i odsetek z obydwu nieostatecznych decyzji Inspektora
Kontroli Skarbowej. Ta kwota została powodowi zwrócona jako nadpłata wraz z
oprocentowaniem zaległości, które wyniosło 79.317,80 złotych. Odnośne do
oprocentowania nadpłaty w części obejmującej odsetki pozwany zapowiedział jego
wypłatę powodowi w kwocie 234.590,60 złotych na podstawie wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w G. z dnia 26 listopada 2003 I SA Gd. (…)
przesądzającego, że oprocentowanie przy zwrocie nadpłaty obejmuje zarówno
nadpłaconą zaległość podatkową jak i nadpłacone odsetki za zwłokę. Sąd Okręgowy
uznał, że powód zmuszony był prolongować wcześniej zaciągnięty kredyt, a także
zaciągnąć nowy kredyt w związku z koniecznością zapłaty kwoty 1.016.843,99 złotych z
decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 czerwca 1998 r oraz, że wynikła z tego
3
dla powoda szkoda, równa części odsetek należnych bankom, pozostająca w
adekwatnym związku przyczynowym z wydaniem przez pozwanego przedmiotowych
decyzji. Jako prawną podstawę zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty
209.082,- złotych Sąd Okręgowy wskazał art. 417 k.c. Powołał się też na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 września 2003 r. K. 20/02 dotyczący niezgodności
z Konstytucją przepisów KPA i Ordynacji podatkowej ograniczających możliwość
dochodzenia pełnego odszkodowania za niezgodne z prawem działanie organów
administracji publicznej. Rozważając kwestię zaliczalności należnych powodowi odsetek
od nadpłaty (odnośnie do których w toku postępowania pierwszoinstancyjnego zapadło
korzystne dla powoda orzeczenie NSA) Sąd Okręgowy stwierdził, że zwrot nadpłaty
podatku wraz z oprocentowaniem nie ma znaczenia dla oceny zasadności roszczenia
powoda o odszkodowanie. Odsetki jako wynagrodzenie za opóźnienie w wykonaniu
zobowiązania pieniężnego (w tym wypadku – za korzystanie z cudzych pieniędzy)
przysługują niezależnie od prawa domagania się odszkodowania na zasadach ogólnych
wobec czego, należy uznać, że zwrot nadpłaty z oprocentowaniem nie ma związku z
poniesieniem przez powoda szkody rzeczywistej w postaci kosztów obsługi kredytu
bankowego. Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany.
Zaskarżonym orzeczeniem Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego w B.
w części zasądzającej i powództwo oddalił. Podzielił ocenę, że istnieje normalny
związek przyczynowy pomiędzy wydaniem przez organy podatkowe wadliwych decyzji
w sprawie istnienia zaległości podatkowych powoda, a szkodą, której doznał powód w
wyniku wykonania tych decyzji, polegającą na poniesieniu kosztów obsługi kredytów
bankowych. Nie podzielił natomiast poglądu Sądu pierwszej instancji, że odsetki od
nadpłaty należne powodowi w kwocie 313.908,40 złotych, naliczone za okres od dnia
powstania nadpłaty, nie mają znaczenia dla oceny zasadności powództwa. Zdaniem
Sądu Apelacyjnego, Ordynacja podatkowa – ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. nr
137, poz. 926 ze zm.) przewiduje w art. 53 § 1 i 77 odsetki za zwłokę traktując w tym
zakresie nadpłaty na równi z zaległościami podatkowymi. Zważywszy na represyjny
charakter odsetek z tytułu zaległości podatkowych należy przyjąć, że odsetki od nadpłat
pełnią funkcję odszkodowawczą, wręcz represyjną, nie zaś jedynie wynagradzającą za
korzystanie z cudzego kapitału pieniężnego. Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie
ze zdarzenia powodującego szkodę jednocześnie wynikła dla powoda korzyść, to w
myśl zasady compensatio lucri cum damno – odsetki od nadpłaty podlegały
uwzględnieniu przy określaniu odszkodowania należnego powodowi. Wynik rozliczenia
4
przesądził o uznaniu żądania powoda za bezzasadne, ponieważ należne powodowi
odsetki od nadpłaty (313.908,40 zł) były wyższe aniżeli odszkodowanie wyrównujące
dochodzoną przez niego szkodę rzeczywistą (209.082,- zł). Przyjęcie, że powodowi
należy się obok odsetek także odszkodowanie prowadziłoby do wzbogacenia powoda i
naruszałoby poczucie sprawiedliwości i słuszności. Z przedstawionych względów Sąd
Apelacyjny zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w części zasądzającej i oddalił
powództwo.
W kasacji powód zarzucił, że zaskarżony wyrok narusza prawo materialne przez
niewłaściwe zastosowanie art. 361 § 2 k.c. polegające na przyjęciu, że oprocentowanie
wypłacone powodowi na podstawie Ordynacji podatkowej stanowi naprawienie szkody w
części obejmującej damnum emergens. Ponadto, zarzucił naruszenie przepisów
postępowania – art. 382 w związku z art. 386 § 4 k.p.c., polegające na przyjęciu, że Sąd
Apelacyjny uwzględnił fakt wypłacenia powodowi oprocentowania nadpłaty mimo, ze
wypłata nastąpiła po wyroku Sądu pierwszej instancji, czego Sąd Apelacyjny nie ustalił.
Wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu
do ponownego rozpoznania lub o zmianę wyroku i oddalenie apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Roszczenie o odszkodowanie w rozpoznawanej sprawie zostało wywiedzione ze
zdarzeń, którym początek dało wydanie przez organy podatkowe I i II instancji decyzji
uznanych następnie przez Naczelny Sąd Administracyjny za wadliwe i uchylonych z
powodu błędnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zważywszy, że przepisy
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze
zm.) regulują skutki wadliwych decyzji w stosunkach pomiędzy podmiotami prawa
podatkowego, w tym – kwestię zwrotu nadpłaty wraz z oprocentowaniem (art. 72–80
Ordynacji w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą z dnia 12 września 2002 r.
(Dz. U. Nr 169, poz. 1387), oraz mając na uwadze autonomię prawa podatkowego (por.
uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r. III CZP 84/03 – OSNC 2005, nr
1, poz. 5) należało w pierwszej kolejności rozważyć wzajemny stosunek Ordynacji
podatkowej i przepisów kodeksu cywilnego o odszkodowaniu za niezgodne z prawem
zachowanie się organów władzy publicznej w aspekcie podstawy prawnej powództwa w
niniejszej sprawie oraz znaczenia w/w uregulowań Ordynacji podatkowej dla
rozstrzygnięcia tej sprawy. Sąd Okręgowy w B. trafnie przyjął, że prawną podstawą
orzekania był art. 417 k.c.; uzupełniająco można dodać, że art. 417 k.c. znajdował
zastosowanie w takim rozumieniu jego treści, jakie temu przepisowi nadał Trybunał
5
Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. SK 18/00 (OTK 2001, nr 8, poz. 256).
Wyrażona w art. 77 Konstytucji RP zasada ponoszenia przez organy władzy publicznej
odpowiedzialności za niezgodne z prawem działanie wyrządzające szkodę i wynikające
z niej prawo podmiotowe do odszkodowania doznają bowiem konkretyzacji w art. 417
k.c. Ten przepis generalnie urzeczywistnia normatywny sens art. 77 Konstytucji RP.
Przepisy ustaw zwykłych szczególnych, wyróżniające konkretne zachowania
obwarowane obowiązkiem dania odszkodowania, stosuje się w zbiegu kumulatywnym z
art. 417 k.c. Jeżeli przepisy, przewidujące prawo do uzyskania określonej korzyści w
związku z wadliwym działaniem organów władzy publicznej odnoszą się do stosunków
publicznoprawnych, to podstawą rozstrzygania o odszkodowaniu pozostaje art. 417 k.c.,
natomiast rozważaniu podlega wówczas kwestia wadliwości zachowania się organu pod
kątem bezprawności w rozumieniu art. 417 k.c., oraz zaliczenia takiej korzyści na poczet
odszkodowania. Nie jest wykluczone, że przepisy prawa publicznego mogą przesądzać
o istnieniu bezprawności, która to przesłanka – gdyby w tych przepisach nie określono w
czym wyraża się wadliwość działania lub zaniechania organu władzy publicznej –
podlegałaby wykazaniu w ramach dowodzenia wszystkich przesłanek odpowiedzialności
na podstawie art. 417 k.c. Nie jest też wykluczone przyjęcie, że przepisy prawa
publicznego, w zakresie w jakim przewidują określoną korzyść dla strony dotkniętej
wadliwą decyzją, są wynikiem przekazania do właściwości innych organów niż sądy
spraw o odszkodowanie za niezgodne z prawem działanie organów władzy publicznej
(art. 2 § 3 k.p.c.).
Jeżeli ustawy szczególne limitują odszkodowanie może powstać kwestia ich
zgodności w tym zakresie z Konstytucją RP z punktu widzenia zasady pełnej
rekompensaty szkody. Wydaje się możliwe rozważanie tej kwestii przy uwzględnieniu,
że u podstaw ograniczenia wysokości odszkodowania w danych okolicznościach legły
wartości konstytucyjne zasługujące w równym stopniu na ochronę co prawo do pełnego
odszkodowania. W każdym razie, przyjęcie że art. 77 Konstytucji RP i art. 417 k.c.
wyrażają, nie podlegającą w określonych okolicznościach wyjątkowemu potraktowaniu,
regułę pełnego wyrównania szkody, musi prowadzić do stwierdzenia niezgodności z
Konstytucją przepisów ustaw szczególnych w zakresie w jakim przepisy te przewidują
odszkodowanie niższe. Takie stanowisko, odnośnie do art. 160 § 1 k.p.a. oraz art. 260 §
1 Ordynacji podatkowej wyraził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 września
2003 r. K. 20/02 (OTK–A 2003, nr 7, poz. 76). Uznanie, że w okolicznościach będących
przedmiotem ustawy szczególnej, ograniczenie odszkodowania znajduje
6
usprawiedliwienie w wartościach konstytucyjnych równorzędnych zasadzie pełnego
wyrównania szkody mogłoby skutkować przyjęciem, że poszkodowanemu przysługuje
określone odszkodowanie bez względu na to, czy pokrywa ono całą szkodę.
W rozpoznawanej sprawie problem przysługiwania odszkodowania na podstawie
art. 417 k.c. ponad kwotę wynikająca z przepisów Ordynacji podatkowej nie wystąpił.
Powód nie twierdził, że dochodzona przez niego kwota stanowi odszkodowanie ponad
oprocentowanie, przysługujące mu na podstawie Ordynacji, w wysokości 313.908,40
złotych, które nie wyrównało w całości jego szkody. Twierdził, że poniósł szkodę w
postaci wydatkowanych kosztów obsługi kredytów bankowych w wysokości 287.063,97
złotych, oraz, że na poczet wyrównania tej szkody nie otrzymał od pozwanego żadnego
odszkodowania. Przyznał, że w toku postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie
został zaspokojony kwotą oprocentowania wynoszącą 313.908,40 złotych i nie
zaprzeczył, że kwota ta naliczona została za okres od dnia powstania nadpłaty. Zarzucił
jednak, że oprocentowanie to nie podlega skompensowaniu z należnym mu
odszkodowaniem za niezgodne z prawem decyzje organu podatkowego z dnia 19
czerwca 1998 roku. Wymaga podkreślenia że powód nie wykazał, iż poniósł szkodę
także w postaci utraconych korzyści oraz, że w ogóle nie domagał się odszkodowania z
tytułu lucrum cessans. Wobec tego, że zasądzone przez Sąd pierwszej instancji
odszkodowanie (a także żądane przez powoda) było niższe niż wypłacone powodowi
oprocentowanie, problematyka odszkodowania ponad oprocentowanie przewidziane w
art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej w sprawie niniejszej nie wymagała zajęcia przez
Sąd Najwyższy stanowiska.
Z całą wyrazistością natomiast wystąpił w rozpoznawanej sprawie problem
charakteru oprocentowania, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej i
jego wpływu na wysokość odszkodowania za skutki wadliwych decyzji podatkowych,
będących źródłem szkody a zarazem nadpłaty, która podlegała zwrotowi w
postępowaniu podatkowym.
Sąd pierwszej instancji przyjął, że w/w oprocentowanie ma charakter odsetek
wynagradzających korzystanie przez Skarb Państwa z pieniędzy podatnika i nie służy
wyrównaniu rzeczywistej szkody poniesionej przez podatnika w następstwie wydania
wadliwych decyzji podatkowych. Takie stanowisko prezentował też powód, który
ponadto, przyjmując ewentualność przyznania w/w oprocentowaniu funkcji
odszkodowawczej podnosił, że można by je zaliczyć co najwyżej na poczet wyrównania
szkody w postaci lucrum cessans, ale w żadnym razie nie na poczet odszkodowania z
7
tytułu szkody rzeczywistej. Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku uznał natomiast, że
w Ordynacji podatkowej przewidziane zostały w związku z nadpłatą odsetki za zwłokę z
tytułu zaległości podatkowych i jednocześnie przyjął że nadpłatę, o której mowa,
Ordynacja podatkowa w art. 53 § 1 i 77 nakazuje traktować tak samo jak zaległość
podatkową. Sąd Apelacyjny poświęcił stosunkowo obszerny wywód rozważaniom co do
represyjnego charakteru odsetek od zaległości podatkowych i doszedł do wniosku, że
nie stanowi ono wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych, które powinny
się znaleźć w zasobach innego podmiotu lecz mają funkcję odszkodowawczą. Uznając,
że w każdym razie w niniejszej sprawie z tego samego zdarzenia wynikła zarówno
szkoda jak i korzyść Sąd Apelacyjny zastosował wobec powoda kompensatę korzyści ze
szkodą i w efekcie uznał powództwo za bezzasadne.
Zdaniem Sądu Najwyższego, w rozpoznawanej sprawie budziła wątpliwości tylko
kwestia, czy oprocentowanie nadpłaty przewidziane w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji
podatkowej jest wynagrodzeniem za korzystanie z cudzych pieniędzy, przysługującym
podatnikowi niezależnie od odszkodowania za szkodę związaną z wadliwą decyzją
organu podatkowego, będącą źródłem nadpłaty, czy też oprocentowanie to stanowi
odszkodowanie za szkodę wynikłą z wadliwej decyzji podatkowej. Odnośnie bowiem do
możliwości potraktowania w/w oprocentowania jako odsetek za zwłokę z tytułu
zaległości podatkowych oraz zastosowania reguły compensatio lucri cum damno - jak to
przyjął Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku - należało wyrazić a limine stanowisko
negatywne. Przepis art. 78 Ordynacji podatkowej nie przewiduje odsetek jako takich lecz
oprocentowanie w wysokości odsetek należnych od zaległości podatkowych co
wyklucza utożsamianie oprocentowania z odsetkami oraz nie pozwala korzystać wprost
z argumentacji dotyczącej odsetek. Również art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej
(prawdopodobnie mylnie wskazany przez Sąd Apelacyjny; w istocie chodziło - jak się
wydaje - o art. 53 § 2 Ordynacji) ani art. 77 Ordynacji nie odnoszą się do
oprocentowania nadpłaty, o której mowa w art. 78 Ordynacji zaś nadpłata z art. 52 § 1
Ordynacji zrównana została z zaległością podatkową tylko w sytuacji, gdy została
niezależnie zwrócona podatnikowi; taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie miała
miejsca. Również nie można uznać, iżby w okolicznościach niniejszej sprawy szkoda
(koszty obsługi kredytów) i korzyść (wypłata oprocentowania) wynikły z tego samego
zdarzenia. Co do roztrząsania natomiast, czy oprocentowanie z art. 78 § 3 pkt 1
Ordynacji podatkowej, gdyby uznać je za odszkodowanie, powinno być zaliczone, tylko
na poczet szkody lucrum cessans, czy także na pokrycie szkody rzeczywistej, wystarczy
8
powtórzyć że powód nie domagał się wyrównania utraconych korzyści, w związku z
czym powyższa kwestia była bezprzedmiotowa. Na marginesie więc jedynie można
zauważyć, że z istoty swej odszkodowanie służy wyrównaniu szkody, na którą składa
się damnum emergens i lucrum cessans (art. 361 § 2 k.c.) oraz, że w przypadku
kwestionowania, iż przyznane odszkodowanie wyrównuje całą tego rodzaju szkodę
niezbędne jest udowodnienie każdego z jej elementów.
W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego nie zostało wyrażone
stanowisko odnośnie do prawnego charakteru oprocentowania przewidzianego w art. 78
§ 3 pkt 1 - Ordynacji podatkowej a przez praktyków prawa podatkowego i przedstawicieli
doktryny wyrażane są zarówno oceny, że oprocentowanie to stanowi wynagrodzenie za
korzystanie z pieniędzy podatnika jak i że jest rekompensatą za skutki wadliwej decyzji
organu podatkowego.
Zdaniem Sądu Najwyższego, oprocentowanie nadpłaty przewidziane w art. 78 § 3
pkt 1 Ordynacji podatkowej stanowi odszkodowanie za szkodę poniesioną przez
podatnika w wyniku wadliwej decyzji podatkowej. Przemawiają za tym następujące
argumenty:
Przepisy art. 78 § 3 pkt 1 i art. 78 § 3 pkt 2 w zw. z art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji
podatkowej w brzmieniu wynikającym z ustawy z dnia 12 września 2002 r.; przewidują
różne okresy, za które przysługuje oprocentowanie nadpłaty, zależne od przyczyny
wadliwości decyzji. W przypadku, gdy nadpłata jest wynikiem decyzji następnie
uchylonej a organ podatkowy przyczynił się do zaistnienia przesłanek uchylenia,
oprocentowanie przysługuje od dnia powstania nadpłaty, tj. od dnia zapłaty przez
podatnika nienależnej kwoty (art. 78 § 3 pkt 1 w zw. z art. 73 § 1 pkt 1). W razie, gdy
organ podatkowy nie przyczynił się do powstania przesłanek uchylenia decyzji
oprocentowania nadpłaty przysługuje za okres opóźnienia w terminowym zwrocie
nadpłaty (art. 78 § 3 pkt 2 w zw. z art. 77 § 1). Jeśli opóźnienia nie ma zwrot nadpłaty
następuje bez oprocentowania.
Jest kwestią wykładni co należy rozumieć pod określeniem „przyczynienie się
organu podatkowego do powstania przesłanek uchylenia decyzji”. Nie ulega wszakże
wątpliwości, że określenie to obejmuje negatywną ocenę zachowania się organu
podatkowego, wydającego wadliwą decyzje, z punktu widzenia działania zgodnego z
prawem. Wyczerpuje to przesłankę bezprawności, a ta przesłanka jest elementem
deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej. W przypadku, gdy organ podatkowy nie
przyczynił się do powstania przesłanek uchylenia decyzji będącej źródłem nadpłaty, a
9
ponadto zwrócił nadpłatę w terminie określonym w art. 77 § 1 Ordynacji, nie przysługuje
żadne oprocentowanie. Z powyższego uregulowania wynika jednoznacznie, że
zamiarem ustawodawcy nie było uczynienie z oprocentowania nadpłaty wynagrodzenia
za korzystanie z pieniędzy podatnika; wszakże również w razie powstania nadpłaty z
przyczyny leżącej wyłącznie po stronie podatnika Skarb Państwa korzysta z jego
pieniędzy. Tymczasem w takiej sytuacji oprocentowanie nie przysługuje. Dopiero
wówczas, gdy w grę wchodzi element niezgodnego z prawem zachowania się organu
podatkowego ma miejsce swoista sankcja w postaci oprocentowania nadpłaty. Z
uregulowania tego wynika również, że oprocentowanie ma charakter odsetek z tytułu
zwłoki tylko wówczas, gdy organ podatkowy nie zwrócił nadpłaty w terminie.
Przepis art. 260 § 1 Ordynacji podatkowej przewiduje wprost odszkodowanie za
zachowanie się organu podatkowego, które skutkowało nieważnością decyzji lub
stanowiło podstawę wznowienia postępowania i następnie uchylenia decyzji. Decyzja
podatkowa będąca źródłem nadpłaty może także być wynikiem określonych uchybień
organu podatkowego określonych mianem przyczynienia się do powstania przesłanek
uchylenia decyzji.
Nie sposób przyjąć, żeby rekompensatę z tytułu niezgodnego z prawem
zachowania się organu ustawodawca traktował raz jako odszkodowanie (art. 260 § 1 ) a
innym razem jako świadczenie nie mające na celu wyrównania szkody (art. 78 § 3 pkt 1)
skoro wymienione sytuacje różni tylko waga uchybień popełnionych przez organ
podatkowy, a ta okoliczność z punktu widzenia zasad art. 417 k.c. jest bez znaczenia.
Należy zauważyć, że chociaż w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego brak
jest sprecyzowanego stanowiska odnośnie do prawnego charakteru oprocentowania
przysługującego na podstawie art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, to jednak przy
okazji rozstrzygania innych, budzących wątpliwości, kwestii prawnych Sąd Najwyższy
kilkakrotnie przyjął w swoich orzeczeniach jako oczywiste założenie, że generalnie
oprocentowanie w Ordynacji nadpłaty podlegającej zwrotowi może nie pokrywać całej
szkody poniesionej przez podatnika w wyniku nieostatecznej decyzji podlegającej
natychmiastowemu wykonaniu, następnie uchylonej jako wadliwej (por. uzasadnienie
wyroku z dnia 6 lutego 2002 r. V CKN 1248/00 - (OSP 2002, nr 10, poz. 128),
uzasadnienie postanowienia z dnia 30 maja 2003 r. III CZP 34/03 – (Prok. i Por. 2004,
nr 2, poz. 30), uzasadnienie wyroku z dnia 19 listopada 2004 r. V CK 250/04 (OSP
2005, nr 7-8, poz. 98). Wynika z tego, że w w/w orzeczeniach Sąd Najwyższy upatrywał
10
w oprocentowaniu nadpłaty charakteru odszkodowawczego. Wspiera to pogląd Sądu
Najwyższego wyrażony w niniejszej sprawie.
Treść art. 260 i art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji może budzić wątpliwość, czy ponad
odszkodowanie przyznane w formie oprocentowania nadpłaty podatnik, w stosunku do
którego wadliwa decyzja została uchylona nie z powodu nieważności postępowania ani
nie w wyniku wznowienia postępowania, a który ma szkodę wyższą niż wypłacone
oprocentowanie, może domagać się pełnego odszkodowania. Jak wyżej wzmiankowano
wyjaśnienie tych wątpliwości w rozpoznawanej sprawie nie było niezbędne do
rozstrzygnięcia.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy uznał, że mimo częściowo
błędnego uzasadnienia zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Zarzuty kasacji nie były
zdolne oceny tej wzruszyć ponieważ ostatecznie wyrok odpowiada prawidłowemu
zastosowaniu art. 361 § 2 k.c. Odnośnie do art. 382 w zw. z art. 386 § 4 k.p.c. należy
przyznać skarżącemu rację, że bez ustalenia, iż powodowi zostało wypłacone
oprocentowanie nadpłaty Sąd Apelacyjny nie powinien był okoliczności tej uwzględnić w
swoich rozważaniach. Powyższe uchybienie Sądu nie miało jednak wpływu na wynik
sprawy skoro okoliczność ta okazała się bezsporna, zaś nasuwające się w sprawie
wątpliwości dotyczyły zagadnień prawnych a nie stanu faktycznego.
Kasację oddalono na podstawie art. 39312
k.p.c. w brzmieniu sprzed zmiany
wprowadzonej ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie kodeksu postępowania
cywilnego ... (-) Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98. O kosztach orzeczono na podstawie art.
98 § 1 i 108 § 1 k.p.c.