V CNP 19/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 19/06
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
w sprawie ze skargi Z. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 28 września 2005 r.
z powództwa Z. Z.
przeciwko E.. S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 stycznia 2006 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 18 maja 2005 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił powództwo Z.
Z. przeciwko E. S.A o zapłatę.
Zarządzeniem z dnia 31 maja 2005 r. Przewodniczący Sądu Okręgowego
zwrócił wniosek powoda o uzasadnienie tego wyroku, zaś postanowieniem z dnia
10 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy odrzucił wniesioną od niego przez powoda
apelację. Kolejno Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r. odrzucił
zażalenie powoda na postanowienie o odrzuceniu apelacji, a następnie
postanowieniem z 19 września 2005 r. uchylił to swoje postanowienie.
Wcześniej, bo 27 czerwca 2005 r. powód wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem zarządzenia przewodniczącego z dnia 31 maja 2005 r.,
którą Sąd Okręgowy odrzucił postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r.
Postanowieniem z dnia 28 września 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie
powoda na to postanowienie, podzielając wyrażone w nim stanowisko, iż
zaskarżone skargą zarządzenie nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie
w sprawie w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c., co powoduje niedopuszczalność
skargi.
Od postanowienia Sądu Apelacyjnego powód wniósł skargę o stwierdzenie
jego niezgodności z prawem. Wskazał na jego niezgodność z przepisami art. 64
w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd pierwszej i drugiej instancji odrzuca skargę i o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jedynie w przypadku
wskazanym w art. 4246
§ 3 w zw. z art. 4246
§ 2 k.p.c. tj. w razie nieuzupełnienia
w wyznaczonym terminie jej braków w zakresie warunków formalnych określonych
w art. 4245
§ 2 k.p.c. W pozostałych przypadkach określonych w art. 4248
§ 1 i 2
k.p.c. o odrzuceniu skargi orzeka Sąd Najwyższy (tak również Sąd Najwyższy
3
w postanowieniu z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05, OSNC 2005, nr 10,
poz. 180).
W świetle powyższego Sąd Okręgowy w Opolu nie był uprawniony do
odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, jako wniesionej od
orzeczenia niekończącego postępowania w sprawie. Do rozpoznania zażalenia na
to postanowienie nie był również właściwy Sąd Apelacyjny, gdyż sądem właściwym
do dokonania kontroli zasadności odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem jest tylko Sąd Najwyższy. Na postanowienie
sądu pierwszej instancji odrzucające skargę zażalenie przysługuje do Sądu
Najwyższego (vide powołane postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2005 r.).
Stwierdzone nieprawidłowości postępowania przed sądami obu instancji,
muszą jednak pozostać bez wpływu na rozstrzygnięcie o wniesionej przez powoda
skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Apelacyjnego,
którym w następstwie oddalenia jego zażalenia definitywnie orzeczono
o odrzuceniu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem zarządzenia
wydanego przez przewodniczącego Sądu Okręgowego. Rozpoznawana skarga jest
bowiem niedopuszczalna i podlega odrzuceniu. Przepisy działu VIII, tytułu VI Księgi
pierwszej k.p.c. nie przewidują skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem od
postanowienia sądu drugiej instancji oddalającego zażalenie na postanowienie
sądu pierwszej instancji, którym odrzucono skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem orzeczenia tego sądu. Sądem drugiej instancji, oddalającym zażalenie -
jak wyżej wskazano - jest bowiem według ustawy Sąd Najwyższy, od którego
orzeczeń skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem nie przysługuje (art. 4241
§ 3 k.p.c.).
Na marginesie jedynie pozostaje zauważyć iż wniesiona skarga nie spełnia
wymagania określonego wart. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., co także przy przyjęciu, iż jest
co do zasady dopuszczalna, skutkować musiałoby jej odrzuceniem.
Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji (art.4248
§ 1 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
w sprawie ze skargi Z. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 28 września 2005 r.
z powództwa Z. Z.
przeciwko E.. S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 stycznia 2006 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 18 maja 2005 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił powództwo Z.
Z. przeciwko E. S.A o zapłatę.
Zarządzeniem z dnia 31 maja 2005 r. Przewodniczący Sądu Okręgowego
zwrócił wniosek powoda o uzasadnienie tego wyroku, zaś postanowieniem z dnia
10 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy odrzucił wniesioną od niego przez powoda
apelację. Kolejno Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r. odrzucił
zażalenie powoda na postanowienie o odrzuceniu apelacji, a następnie
postanowieniem z 19 września 2005 r. uchylił to swoje postanowienie.
Wcześniej, bo 27 czerwca 2005 r. powód wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem zarządzenia przewodniczącego z dnia 31 maja 2005 r.,
którą Sąd Okręgowy odrzucił postanowieniem z dnia 14 lipca 2005 r.
Postanowieniem z dnia 28 września 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie
powoda na to postanowienie, podzielając wyrażone w nim stanowisko, iż
zaskarżone skargą zarządzenie nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie
w sprawie w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c., co powoduje niedopuszczalność
skargi.
Od postanowienia Sądu Apelacyjnego powód wniósł skargę o stwierdzenie
jego niezgodności z prawem. Wskazał na jego niezgodność z przepisami art. 64
w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd pierwszej i drugiej instancji odrzuca skargę i o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jedynie w przypadku
wskazanym w art. 4246
§ 3 w zw. z art. 4246
§ 2 k.p.c. tj. w razie nieuzupełnienia
w wyznaczonym terminie jej braków w zakresie warunków formalnych określonych
w art. 4245
§ 2 k.p.c. W pozostałych przypadkach określonych w art. 4248
§ 1 i 2
k.p.c. o odrzuceniu skargi orzeka Sąd Najwyższy (tak również Sąd Najwyższy
3
w postanowieniu z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05, OSNC 2005, nr 10,
poz. 180).
W świetle powyższego Sąd Okręgowy w Opolu nie był uprawniony do
odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, jako wniesionej od
orzeczenia niekończącego postępowania w sprawie. Do rozpoznania zażalenia na
to postanowienie nie był również właściwy Sąd Apelacyjny, gdyż sądem właściwym
do dokonania kontroli zasadności odrzucenia skargi o stwierdzenie niezgodności
prawomocnego orzeczenia z prawem jest tylko Sąd Najwyższy. Na postanowienie
sądu pierwszej instancji odrzucające skargę zażalenie przysługuje do Sądu
Najwyższego (vide powołane postanowienie SN z dnia 17 czerwca 2005 r.).
Stwierdzone nieprawidłowości postępowania przed sądami obu instancji,
muszą jednak pozostać bez wpływu na rozstrzygnięcie o wniesionej przez powoda
skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu Apelacyjnego,
którym w następstwie oddalenia jego zażalenia definitywnie orzeczono
o odrzuceniu skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem zarządzenia
wydanego przez przewodniczącego Sądu Okręgowego. Rozpoznawana skarga jest
bowiem niedopuszczalna i podlega odrzuceniu. Przepisy działu VIII, tytułu VI Księgi
pierwszej k.p.c. nie przewidują skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem od
postanowienia sądu drugiej instancji oddalającego zażalenie na postanowienie
sądu pierwszej instancji, którym odrzucono skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem orzeczenia tego sądu. Sądem drugiej instancji, oddalającym zażalenie -
jak wyżej wskazano - jest bowiem według ustawy Sąd Najwyższy, od którego
orzeczeń skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem nie przysługuje (art. 4241
§ 3 k.p.c.).
Na marginesie jedynie pozostaje zauważyć iż wniesiona skarga nie spełnia
wymagania określonego wart. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., co także przy przyjęciu, iż jest
co do zasady dopuszczalna, skutkować musiałoby jej odrzuceniem.
Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji (art.4248
§ 1 k.p.c.).
db