Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 2/06
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian (przewodniczący)
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa R.J.
przeciwko Spółdzielni Kupców "O."
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 9 lutego 2006 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 września 2005 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę kasacyjną
pozwanej z powodu nieuiszczenia wpisu.
Z uzasadnienia orzeczenia wynika, że przewodniczący zarządzeniem z dnia
6 września 2005 r. wezwał pełnomocnika pozwanej do uiszczenia 6 796,90 zł wpisu
od skargi kasacyjnej oraz do dołączenia odpisu skargi w terminie tygodniowym pod
rygorem jej odrzucenia. Pełnomocnik – po otrzymaniu odpisu zarządzenia z dnia
12 września 2005 r. – złożył wniosek o zwolnienie pozwanej od kosztów sądowych
dnia 20 września 2005 r.
Sąd Apelacyjny, przyjmując, że termin do uiszczenia wpisu upłynął dnia
19 września 2005 r., odrzucił skargę kasacyjną na skutek nie uiszczenia wpisu
(art. 16 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w spawach cywilnych).
W zażaleniu pełnomocnik pozwanej wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia. Zarzucił, że osoba, której listonosz doręczył zarządzenie z dnia
6 września 2005 r., nie była upoważniona do odbioru korespondencji i powołał na tę
okoliczność dowody z przesłuchania świadków.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W sprawie pozwana ustanowiła pełnomocnika procesowego w osobie
adwokata. Doręczenie powinno być zatem – zgodnie z art. 133 § 3 k.p.c. –
dokonane temu pełnomocnikowi. W razie niemożności dokonania doręczenia
bezpośrednio pełnomocnikowi, należało natomiast – w myśl art. 138 § 2 k.p.c. –
doręczyć pismo osobie upoważnionej do odbioru pism (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 1 marca 2000 r., I CKN 1259/99, Biul. SN 2000, nr 6, s. 10).
Doręczenie przewidziane w art. 138 § 2 k.p.c. jest oparte na domniemaniu,
że pismo sądowe dotarło do rąk adresata. Jednakże domniemanie to może być
przez stronę obalone. Adresat może bowiem dowodzić, że osoba, która przyjęła
pismo sądowe i potwierdziła jego odbiór, nie była upoważniona do odbioru pism
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 1970 r., I PZ 53/70,
OSNC 1971, nr 6, poz. 100).
3
Nie można odmówić racji skarżącej, że nie ma w sprawie dowodu
pozwalającego jednoznacznie stwierdzić skuteczność doręczenia odpisu
zarządzenia z dnia 6 września 2005 r. Uszło bowiem uwagi Sądu, że w dowodzie
doręczenia tego zarządzenia (k.143) odbierający korespondencję nie został
określony jako osoba uprawniona do odbioru pism, lecz jako lokator. W tej sytuacji
nie są obojętne dla oceny skuteczności doręczenia – wbrew odmiennemu
stanowisku Sądu – zaoferowane przez skarżącą dowody w celu wykazania, kto
odebrał pismo sądowe i kiedy faktycznie dotarło ono do adresata.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
(art. 39815
§ 1 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).

V CZ 2/06

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia