Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 157/05
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Antoni Górski
SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J.K.
przy uczestnictwie [...],
o wpis w księdze wieczystej Kw [...],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 lutego 2006 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 lipca 2005 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia
o kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z dnia 8 lipca 2005 r. oddalił apelację
wnioskodawcy od wpisu Sądu Rejonowego (Wydział Ksiąg Wieczystych) w K. z
dnia 15 grudnia 2004 r., Dz.Kw. [...], [...], [....], [...] – dokonanego w księdze
wieczystej Kw. [...] dla nieruchomości, położonej w K. przy ul. K. 10, 10a, 10b
zabudowanej budynkiem, w którym znajdują się 4 lokale, oznaczone numerami
1,2,3,4, dla których ustanowiona została odrębna własność, a także są lokale
samodzielne nie mające takiego statusu prawnego. Współwłaściciele
nieruchomości posiadają udziały w lokalach, dla których nie została ustanowiona
odrębna własność, a ponadto mają udziały w pozostałej części wspólnej
nieruchomości (postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 28 lipca 2000 r., Ns
812/96, k.611 akt).
Na podstawie tego wpisu w dziale II księgi wieczystej wpisano:
1. właściciele lokalu nr 1 – udział 548/100 000 w nieruchomości wspólnej,
2. właściciele lokalu nr 3 – udział 486/1000 000 w nieruchomości wspólnej,
3. właściciele lokalu nr 4 – udział 694/100 000 w nieruchomości wspólnej,
4. właściciele lokalu nr 2 – udział 2 268/100 000 w nieruchomości wspólnej,
5. J.K. – udział 25 100/96 004, D.H. – udział 70 500/96 004, C.K. – udział
404/96 004, odnośnie nieruchomości wspólnej i lokali nie mających
wyodrębnionej własności lokalowej.
Sąd Okręgowy wskazał, że podstawę dokonanego przez Sąd Rejonowy
wpisu stanowią:
- w odniesieniu do wyodrębnionych lokali nr 1 – 4: postanowienie Sądu
Rejonowego w K. z dnia 28 lipca 2000 r., postanowienia Sądu Okręgowego w K. z
dnia 10 października 2001 r. oraz z dnia 28 kwietnia 2004 r.
- w odniesieniu do części nieruchomości wspólnej oraz lokali
niewyodrębnionych: wymienione wyżej postanowienia sądowe, dotychczasowe
3
wpisy oraz § 41 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września
2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbioru dokumentów, dalej jako
„rozporz. k.w.” (Dz. U. Nr102, poz.1122 ze zm.).
Uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy podniósł, że skarżący
przeoczył, iż podstawę zaskarżonego wpisu stanowi także postanowienie Sądu
Okręgowego w K. z dnia 28 kwietnia 2004 r., na podstawie którego sprostowana
została oczywista omyłka postanowienia tego Sądu z dnia 10 października 2001 r.
Sprostowanie polegało na tym, że Sąd Okręgowy w miejsce sformułowania
„pozostałe lokale niewyodrębnione oznaczone na ww. planie przyznać na
współwłasność D.H. w 70 500/96 004 częściach, J.K. w 25 100/100 000 częściach i
C.K. w 404/96 004 częściach” wpisał „pozostałe samodzielne lokale
niewyodrębnione oznaczone na ww. planie przyznać na współwłasność D.H. w
70 500/96 004 częściach, J.K. w 25 100/96 004 częściach i C.K. w 404/96 004
częściach”.
Skarga kasacyjna wnioskodawcy oparta została na podstawie naruszenia
art.378 k.p.c. przez nierozpoznanie zarzutów apelacyjnych, art.386 § 4 przez jego
niezastosowanie, § 41 ust.2 i 49 rozporz. k.w. przez niewłaściwe ich zastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z lakonicznego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Sąd
Okręgowy, uznając apelację wnioskodawcy za nie uzasadnioną miał na względzie
okoliczność, którą - zdaniem tego Sądu - skarżący przeoczył, że w dniu
28 kwietnia 2004 r. wydane zostało przez Sąd Okręgowy postanowienie, którym
„Sąd Okręgowy sprostował oczywistą omyłkę w postanowieniu tego Sądu z dnia
10 października 2001 r. …”. W aktach sprawy na k. 768 jest postanowienie Sądu
Okręgowego z dnia 28 kwietnia 2004 r., ale jest to postanowienie o oddaleniu
apelacji i wydane zostało w sprawie [...], nie ma zaś postanowienia z tej daty, które
– jak podaje Sąd Okręgowy – miało zostać wydane w sprawie [...] i dotyczyć
sprostowania wcześniejszego postanowienia tego Sądu z dnia 10 października
2001 r. W sytuacji, gdy Sąd Okręgowy nie przeprowadził dokładnej analizy kolejno
wydawanych przez siebie postanowień, zawierających oczywiste omyłki, które
podlegały sprostowaniu w jego późniejszych orzeczeniach, a przede wszystkim nie
4
wykazał, że suma udziałów współwłaścicieli w częściach wspólnych nieruchomości
daje całość, zarzut naruszenia art. 378 k.p.c. przez nie rozpoznanie zarzutów
apelacji jest usprawiedliwiony, a kontrola zaskarżonego orzeczenia była
niemożliwa. Już z tych względów zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu.
Niezależnie od tego podnieść należy, nie przesądzając zasadności zarzutów
skarżącego, że w świetle postanowienia, na które Sąd Okręgowy się powołał,
a które skarżący rzekomo pominął, należałoby dojść do stwierdzenia, że
zaskarżony wpis dotyczący udziałów w częściach wspólnych nieruchomości, jeśli
uwzględni się tylko współwłaścicieli D.H., J.K. i C.K., z pominięciem pozostałych
współwłaścicieli, daje całość tj. „1” i wynika z sumy udziałów 70.500/96.004,
25.100/96.004 i 404/96.004, a łączny udział w częściach wspólnych pozostałych
współwłaścicieli daje wielkość 3.996/100.000. Taki wpis oznacza, że łączna
wielkość części wspólnej stanowi 96.004/96.004 plus 3.996/100.000, co oznacza,
że suma udziałów w części wspólnej jest wyższa niż 1.
Skoro zaskarżone orzeczenie dotknięte jest wskazanymi wadami, należało
orzec, jak w sentencji (art. 39515
§ 1 k.p.c.).