I CNP 12/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-09-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Ns …/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 12/06
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi M. S. i T. S. o stwierdzenie niezgodności
z prawem postanowienia Sądu Rejonowego
z dnia 16 kwietnia 2003 r.,
w sprawie z wniosku S. K., W. K., G. K. i B. K.
przy uczestnictwie M.S., T. S. i Miasta W.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 lutego 2006 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wniesiona przez uczestników postępowania skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 16
kwietnia2003 r. (sygn. akt I Ns. …/96) podlegała odrzuceniu z następujących
przyczyn:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c., powinna zawierać między
innymi „wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne” (pkt 3). Nie sanuje tego braku okoliczność, że przepisy prawa powołane
zostały w podstawach, na których skarga została oparta (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
skoro wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od
siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje i cele. Przytoczenie
podstaw skargi i ich uzasadnienie pozostaje w związku z treścią art. 4244
k.p.c.,
natomiast wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne jest konieczne, bowiem istotą skargi jest właśnie stwierdzenie
niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem, a więc konkretnym jego
przepisem. Naruszenia prawa materialnego lub procesowego mogą, ale nie muszą
spowodować niezgodności z prawem. Przepisy powołane w podstawach skargi
niekiedy będą jednocześnie przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, nie zawsze jednak zależność taka będzie występować. Wypełnienie
obowiązku związanego z wymaganiem określonym w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. -
nałożonego na osoby uprawnione do sporządzenia skargi, którymi są profesjonalni
pełnomocnicy procesowi lub podmioty o kwalifikacjach wskazanych w ustawie - nie
może być, z przyczyn wskazanych, zastąpione przez powołanie jedynie podstaw
skargi i ich uzasadnienie.
Skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c. Zgodnie z tym przepisem skarga powinna zawierać „w y k a z a n i e,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
n i e b y ł o i n i e j e s t możliwe”. Takie ujęcie tego warunku skargi
oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej
przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie –
3
w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje kasacja (skarga kasacyjna) i dlatego wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia nie było możliwe.
Wywód prawny we wskazanym zakresie jednak nie wyczerpuje warunku
skargi z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Skarżącego obciąża bowiem – zgodnie z treścią
tego przepisu – nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale także
wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że wznowienie
postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem - w świetle
przepisów art.399 - 4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj
zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się
w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie
przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było ale nie jest możliwe.
Skarga uczestników postępowania wymagań określonych w art. 4245
§ 1
pkt 3 i 5 k.p.c. w ogóle nie zawiera.
Z przytoczonych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi M. S. i T. S. o stwierdzenie niezgodności
z prawem postanowienia Sądu Rejonowego
z dnia 16 kwietnia 2003 r.,
w sprawie z wniosku S. K., W. K., G. K. i B. K.
przy uczestnictwie M.S., T. S. i Miasta W.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 lutego 2006 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wniesiona przez uczestników postępowania skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 16
kwietnia2003 r. (sygn. akt I Ns. …/96) podlegała odrzuceniu z następujących
przyczyn:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c., powinna zawierać między
innymi „wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne” (pkt 3). Nie sanuje tego braku okoliczność, że przepisy prawa powołane
zostały w podstawach, na których skarga została oparta (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
skoro wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od
siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje i cele. Przytoczenie
podstaw skargi i ich uzasadnienie pozostaje w związku z treścią art. 4244
k.p.c.,
natomiast wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne jest konieczne, bowiem istotą skargi jest właśnie stwierdzenie
niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem, a więc konkretnym jego
przepisem. Naruszenia prawa materialnego lub procesowego mogą, ale nie muszą
spowodować niezgodności z prawem. Przepisy powołane w podstawach skargi
niekiedy będą jednocześnie przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, nie zawsze jednak zależność taka będzie występować. Wypełnienie
obowiązku związanego z wymaganiem określonym w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. -
nałożonego na osoby uprawnione do sporządzenia skargi, którymi są profesjonalni
pełnomocnicy procesowi lub podmioty o kwalifikacjach wskazanych w ustawie - nie
może być, z przyczyn wskazanych, zastąpione przez powołanie jedynie podstaw
skargi i ich uzasadnienie.
Skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c. Zgodnie z tym przepisem skarga powinna zawierać „w y k a z a n i e,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
n i e b y ł o i n i e j e s t możliwe”. Takie ujęcie tego warunku skargi
oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej
przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie –
3
w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje kasacja (skarga kasacyjna) i dlatego wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia nie było możliwe.
Wywód prawny we wskazanym zakresie jednak nie wyczerpuje warunku
skargi z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Skarżącego obciąża bowiem – zgodnie z treścią
tego przepisu – nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale także
wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że wznowienie
postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem - w świetle
przepisów art.399 - 4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj
zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się
w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie
przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było ale nie jest możliwe.
Skarga uczestników postępowania wymagań określonych w art. 4245
§ 1
pkt 3 i 5 k.p.c. w ogóle nie zawiera.
Z przytoczonych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
db