II CSK 89/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 102/69 III CZP 120/68 III CZP 48/88
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 89/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej -
Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 sierpnia 2006 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 września 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 22 września 2005 r. Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P. z dnia 6 października 2004 r. w ten sposób, że zasądził od
pozwanego – Samodzielnego Publicznego ZOZ - Wojewódzkiego Szpitala
Specjalistycznego w L. na rzecz powódki – „B.” Spółka z o.o. w B. kwotę
184 157,16 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lutego 2003 r. oraz kosztami
procesu tytułem zwrotu ceny zapłaconej przez powódkę poprzednikowi prawnemu
pozwanego (Wojewódzkiemu Szpitalowi Zespolonemu) za nabytą wierzytelność.
Według poczynionych ustaleń – co wynika z prawomocnego wyroku wydanego w
sprawie wytoczonej przez powódkę dłużnikowi zbytej wierzytelności (Skarbowi
Państwa – Wojewodzie […]) – wierzytelność ta nigdy nie istniała. W tej sytuacji Sąd
Apelacyjny nie podzielił poglądu wyrażonego w sprawie przez Sąd pierwszej
instancji, że podstawą prawną roszczenia powódki stanowią przepisy o rękojmi za
wady prawne i że roszczenie to, stosownie do art. 576 k.c. wygasło wobec upływu
roku od chwili, kiedy powódka dowiedziała się o istnieniu wady. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, wobec zastrzeżenia w § 9 pkt 3 umowy przelewu wierzytelności,
że cedent zobowiązany jest do zwrotu cesjonariuszowi ceny zapłaconej za nabytą
wierzytelność w razie, gdy wierzytelność okaże się sporną lub nienależycie
udokumentowaną, powództwo jest uzasadnione na podstawie art. 471 k.c.;
roszczenie powódki, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,
podlega przedawnieniu trzyletniemu (art. 118 k.c.), ale termin tego przedawnienia
nie upłynął.
Wyrok wymieniony na wstępie zaskarżył w całości skargą kasacyjną
pozwany. Podstawę skargi stanowi naruszenie prawa materialnego, a to art. 471
k.c. przez niewłaściwe zastosowanie, art. 556 § 2 w zw. z art. 576 § 1 k.c. przez
niezastosowanie i art. 118 k.c. przez błędne zastosowanie. Skarżący wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wbrew zapatrywaniu skarżącego przepisy o odpowiedzialności z tytułu
rękojmi nie wyłączają możliwości zastrzeżenia w umowie sprzedaży
odpowiedzialności sprzedawcy za szkodę doznaną przez kupującego na skutek
wady prawnej rzeczy sprzedanej. Zawarcie takiego postanowienia, jak w § 9 pkt 3
umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy powódką a poprzednikiem
3
prawnym pozwanego, nie jest w świetle zasady swobody umów (art. 3531
k.c.)
wyłączone.
Według ugruntowanego poglądu, wyrażonego na tle art. 566 i 574 k.c.,
naprawienia szkody doznanej z powodu wady rzeczy nabytej można żądać
na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.), niezależnie od podstaw odpowiedzialności
z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (zob. np. uchwały Sądu Najwyższego:
z dnia 7 sierpnia 1969 r., III CZP 120/68, OSNCP 1970, nr 12, poz. 218, z dnia
30 stycznia 1970 r., III CZP 102/69, OSNCP 1970, nr 10, poz. 176 i pkt 18 uchwały
Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 30 grudnia 1988 r., III CZP
48/88, OSNCP 1989, nr 3, poz. 36). Dlatego utrata uprawnień z tytułu rękojmi
za wady prawne w następstwie upływu terminu przewidzianego w art. 576 § 1 k.c.
nie powoduje utraty roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce i to
bez względu na to, czy roszczenie takie wprost przewidziane zostało w umowie
z poprzednikiem prawnym pozwanego.
Skarżący, zarzucając naruszenie art. 118 k.c., nie podważa stanowiska
wyrażonego w zaskarżonym wyroku, że roszczenie odszkodowawcze dochodzone
w sprawie przez powódkę jest związane z prowadzeniem działalności
gospodarczej, a zatem ulega trzyletniemu przedawnieniu i że termin tego
przedawnienia nie upłynął.
Z przytoczonych względów skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych
podstaw, wobec czego podlega oddaleniu (art. 39814
k.p.c.).
jz
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maria Grzelka
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej -
Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu w L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 30 sierpnia 2006 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 września 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 22 września 2005 r. Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P. z dnia 6 października 2004 r. w ten sposób, że zasądził od
pozwanego – Samodzielnego Publicznego ZOZ - Wojewódzkiego Szpitala
Specjalistycznego w L. na rzecz powódki – „B.” Spółka z o.o. w B. kwotę
184 157,16 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lutego 2003 r. oraz kosztami
procesu tytułem zwrotu ceny zapłaconej przez powódkę poprzednikowi prawnemu
pozwanego (Wojewódzkiemu Szpitalowi Zespolonemu) za nabytą wierzytelność.
Według poczynionych ustaleń – co wynika z prawomocnego wyroku wydanego w
sprawie wytoczonej przez powódkę dłużnikowi zbytej wierzytelności (Skarbowi
Państwa – Wojewodzie […]) – wierzytelność ta nigdy nie istniała. W tej sytuacji Sąd
Apelacyjny nie podzielił poglądu wyrażonego w sprawie przez Sąd pierwszej
instancji, że podstawą prawną roszczenia powódki stanowią przepisy o rękojmi za
wady prawne i że roszczenie to, stosownie do art. 576 k.c. wygasło wobec upływu
roku od chwili, kiedy powódka dowiedziała się o istnieniu wady. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, wobec zastrzeżenia w § 9 pkt 3 umowy przelewu wierzytelności,
że cedent zobowiązany jest do zwrotu cesjonariuszowi ceny zapłaconej za nabytą
wierzytelność w razie, gdy wierzytelność okaże się sporną lub nienależycie
udokumentowaną, powództwo jest uzasadnione na podstawie art. 471 k.c.;
roszczenie powódki, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,
podlega przedawnieniu trzyletniemu (art. 118 k.c.), ale termin tego przedawnienia
nie upłynął.
Wyrok wymieniony na wstępie zaskarżył w całości skargą kasacyjną
pozwany. Podstawę skargi stanowi naruszenie prawa materialnego, a to art. 471
k.c. przez niewłaściwe zastosowanie, art. 556 § 2 w zw. z art. 576 § 1 k.c. przez
niezastosowanie i art. 118 k.c. przez błędne zastosowanie. Skarżący wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wbrew zapatrywaniu skarżącego przepisy o odpowiedzialności z tytułu
rękojmi nie wyłączają możliwości zastrzeżenia w umowie sprzedaży
odpowiedzialności sprzedawcy za szkodę doznaną przez kupującego na skutek
wady prawnej rzeczy sprzedanej. Zawarcie takiego postanowienia, jak w § 9 pkt 3
umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy powódką a poprzednikiem
3
prawnym pozwanego, nie jest w świetle zasady swobody umów (art. 3531
k.c.)
wyłączone.
Według ugruntowanego poglądu, wyrażonego na tle art. 566 i 574 k.c.,
naprawienia szkody doznanej z powodu wady rzeczy nabytej można żądać
na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.), niezależnie od podstaw odpowiedzialności
z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (zob. np. uchwały Sądu Najwyższego:
z dnia 7 sierpnia 1969 r., III CZP 120/68, OSNCP 1970, nr 12, poz. 218, z dnia
30 stycznia 1970 r., III CZP 102/69, OSNCP 1970, nr 10, poz. 176 i pkt 18 uchwały
Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 30 grudnia 1988 r., III CZP
48/88, OSNCP 1989, nr 3, poz. 36). Dlatego utrata uprawnień z tytułu rękojmi
za wady prawne w następstwie upływu terminu przewidzianego w art. 576 § 1 k.c.
nie powoduje utraty roszczenia odszkodowawczego przysługującego powódce i to
bez względu na to, czy roszczenie takie wprost przewidziane zostało w umowie
z poprzednikiem prawnym pozwanego.
Skarżący, zarzucając naruszenie art. 118 k.c., nie podważa stanowiska
wyrażonego w zaskarżonym wyroku, że roszczenie odszkodowawcze dochodzone
w sprawie przez powódkę jest związane z prowadzeniem działalności
gospodarczej, a zatem ulega trzyletniemu przedawnieniu i że termin tego
przedawnienia nie upłynął.
Z przytoczonych względów skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych
podstaw, wobec czego podlega oddaleniu (art. 39814
k.p.c.).
jz