II CSK 221/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 221/06
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku K. G.
przy uczestnictwie "G. Bank" Spółki Akcyjnej
oraz "B." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o założenie księgi wieczystej i wpisanie do tej księgi wieczystej hipoteki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 listopada 2006 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 29 grudnia 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Z. postanowieniem z dnia 29 grudnia 2005 r. oddalił
apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 12
października 2005 r., którym ten Sąd oddalił wniosek o założenie księgi wieczystej
dla bliżej opisanego lokalu oraz o wpisanie do tej księgi hipoteki kaucyjnej. U
podłoża tego rozstrzygnięcia legł pogląd, że konieczną przesłanką uzyskania przez
lokal statusu odrębnej nieruchomości w sensie prawnorzeczowym jest to, aby
została założona dla niego księga wieczysta, a osoba właściciela została ujawniona
w jej dziale drugim. Lokal opisany postanowieniem sądu o przysądzeniu własności
jest natomiast częścią składową nieruchomości budynkowej objętej księgą
wieczystą Kw. nr […], gdyż nie został wyodrębniony w trybie bezwzględnie
obowiązujących przepisów ustawy o własności lokali (art. 7 – 11).
Skarga kasacyjna wnioskodawczyni - oparta na obu podstawach z art.
3983
§ 1 k.p.c. – zawiera zarzut naruszenia art. 378, 382, 6268
, 6269
k.p.c. oraz
art. 7 ust. 1, 2, a także art. 8 ust. 1, 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali i zmierza do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istota zarzutów skargi kasacyjnej sprowadza się do kwestionowania poglądu
Sądu Okręgowego, który wyklucza dopuszczalność ustanowienia odrębnej
własności lokalu w wyniku wydanego w postępowaniu egzekucyjnym
postanowienia sądu o przysądzeniu własności.
Sposoby ustanowienia odrębnej własności lokali, zarówno mieszkalnych, jak
i o innym przeznaczeniu, określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 ze zm.). Ustanowienie odrębnej własności lokalu
w rozumieniu tej ustawy oznacza powstanie prawa własności nieruchomości
lokalowej w drodze trzech zdarzeń cywilnoprawnych, a mianowicie umowy, a także
jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu
znoszącego współwłasność (art. 7 ust. 1 ustawy). W literaturze przedmiotu
przyjmuje się - i z tym poglądem trzeba się zgodzić - że jest to wyliczenie
3
wyczerpujące. Oznacza to, że inny sposób ustanowienia odrębnej własności lokalu
nie wchodzi w rachubę (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lipca 2006 r.,
sygn. akt I CKN 869/00, OSNC 2001/1/15). Tym samym należy wykluczyć
dopuszczalność ustanowienia odrębnej własności lokalu w wyniku wydanego
w postępowaniu egzekucyjnym postanowienia sądu o przysądzeniu własności.
Według art. 6268
§ 2 k.p.c. sąd rozpoznając wniosek o wpis bada jedynie treść
i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi wieczystej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego istnieje utrwalone stanowisko, że sąd
wieczystoksięgowy powinien badać czynność materialną stanowiącą podstawę
wpisu nie tylko pod względem formalnym, ale również pod względem jej
skuteczności materialnej. Inaczej mówiąc, sąd ten ma obowiązek ustalić, czy
prawo, które ma być wpisane, zostało ważnie ustanowione. W wypadku
negatywnym wniosek o jego wpis powinien oddalić.
W konsekwencji przedstawionego uregulowania zasadnie Sąd Okręgowy
oddalił apelację.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 14 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku K. G.
przy uczestnictwie "G. Bank" Spółki Akcyjnej
oraz "B." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o założenie księgi wieczystej i wpisanie do tej księgi wieczystej hipoteki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 listopada 2006 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 29 grudnia 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Z. postanowieniem z dnia 29 grudnia 2005 r. oddalił
apelację wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 12
października 2005 r., którym ten Sąd oddalił wniosek o założenie księgi wieczystej
dla bliżej opisanego lokalu oraz o wpisanie do tej księgi hipoteki kaucyjnej. U
podłoża tego rozstrzygnięcia legł pogląd, że konieczną przesłanką uzyskania przez
lokal statusu odrębnej nieruchomości w sensie prawnorzeczowym jest to, aby
została założona dla niego księga wieczysta, a osoba właściciela została ujawniona
w jej dziale drugim. Lokal opisany postanowieniem sądu o przysądzeniu własności
jest natomiast częścią składową nieruchomości budynkowej objętej księgą
wieczystą Kw. nr […], gdyż nie został wyodrębniony w trybie bezwzględnie
obowiązujących przepisów ustawy o własności lokali (art. 7 – 11).
Skarga kasacyjna wnioskodawczyni - oparta na obu podstawach z art.
3983
§ 1 k.p.c. – zawiera zarzut naruszenia art. 378, 382, 6268
, 6269
k.p.c. oraz
art. 7 ust. 1, 2, a także art. 8 ust. 1, 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali i zmierza do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istota zarzutów skargi kasacyjnej sprowadza się do kwestionowania poglądu
Sądu Okręgowego, który wyklucza dopuszczalność ustanowienia odrębnej
własności lokalu w wyniku wydanego w postępowaniu egzekucyjnym
postanowienia sądu o przysądzeniu własności.
Sposoby ustanowienia odrębnej własności lokali, zarówno mieszkalnych, jak
i o innym przeznaczeniu, określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 ze zm.). Ustanowienie odrębnej własności lokalu
w rozumieniu tej ustawy oznacza powstanie prawa własności nieruchomości
lokalowej w drodze trzech zdarzeń cywilnoprawnych, a mianowicie umowy, a także
jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu
znoszącego współwłasność (art. 7 ust. 1 ustawy). W literaturze przedmiotu
przyjmuje się - i z tym poglądem trzeba się zgodzić - że jest to wyliczenie
3
wyczerpujące. Oznacza to, że inny sposób ustanowienia odrębnej własności lokalu
nie wchodzi w rachubę (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lipca 2006 r.,
sygn. akt I CKN 869/00, OSNC 2001/1/15). Tym samym należy wykluczyć
dopuszczalność ustanowienia odrębnej własności lokalu w wyniku wydanego
w postępowaniu egzekucyjnym postanowienia sądu o przysądzeniu własności.
Według art. 6268
§ 2 k.p.c. sąd rozpoznając wniosek o wpis bada jedynie treść
i formę wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi wieczystej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego istnieje utrwalone stanowisko, że sąd
wieczystoksięgowy powinien badać czynność materialną stanowiącą podstawę
wpisu nie tylko pod względem formalnym, ale również pod względem jej
skuteczności materialnej. Inaczej mówiąc, sąd ten ma obowiązek ustalić, czy
prawo, które ma być wpisane, zostało ważnie ustanowione. W wypadku
negatywnym wniosek o jego wpis powinien oddalić.
W konsekwencji przedstawionego uregulowania zasadnie Sąd Okręgowy
oddalił apelację.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
db