III CNP 57/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 57/06
POSTANOWIENIE
Dnia 21 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Gminy S.
przeciwko A.K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 grudnia 2006 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 7 lutego 2006 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 29 kwietnia 2005 r. w ten sposób, że powództwo Gminy S.
przeciwko A.K., o zapłatę, oddalił.
Wyrok ten strona powodowa zaskarżyła skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od
którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia,
wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
obowiązek uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez
skarżącego oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru – oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia przez powołanie
i przedstawienie dowodów (postanowienia z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05,
OSNC 2006, nr 1, poz. 16 i z dnia 13 grudnia 2005 r., I CNP 28/05, nie publ.; por.
także art. 243 k.p.c.). Niezbędne jest przy tym przeprowadzenie przekonywającego
wywodu wskazującego czas powstania szkody oraz związek przyczynowy między
nią a wydaniem zaskarżonego orzeczenia (postanowienie z dnia 31 stycznia 2006
r., IV CNP 38/05, BSN 2006, nr 4, s. 10).
3
Skarżąca wprawdzie zamieściła w skardze element dotyczący
uprawdopodobnienia szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego
orzeczenia, ale nie przeprowadziła wywodu, z którego wynikałby rozmiar szkody
oraz jej wysokość, a także nie wykazała istnienia adekwatnego związku
przyczynowego między zaskarżonym orzeczeniem a powstałą szkodą. Należy
podkreślić, że związek ten występuje wtedy, gdy szkoda jest normalnym,
naturalnym następstwem zaskarżonego orzeczenia; mówiąc inaczej, nie
powstałaby, gdyby orzeczenie nie zostało wydane. Jest więc oczywiste, że szkoda
musi powstać po wydaniu zaskarżonego orzeczenia, a przed wniesieniem skargi.
Powódka podała tymczasem, że szkoda powstała w okresie od listopada 2002 r. do
lutego 2004 r., a więc jeszcze przed wydaniem zaskarżonego orzeczenia.
Skarga powódki dotknięta jest również innym brakiem formalnym. Sąd
Najwyższy wyjaśnił, że wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. jest
spełnione, gdy skarżący przeprowadzi wywód prawny, z którego wynika, iż ani
skarga kasacyjna, ani skarga o wznowienie postępowania, a także inne środki, jak
np. powództwo przeciwegzekucyjne lub specjalne środki przysługujące
w postępowaniu nieprocesowym nie są w sprawie dopuszczalne, albo z innych
przyczyn nie mogą zostać skutecznie wniesione (postanowienia z dnia 17 sierpnia
2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z dnia 13 grudnia 2005 r., l CNP
28/05, oraz z dnia 16 grudnia 2005 r., l CNP 37/05, nie publ.). Wywód prawny jest
zbędny, gdy skarżący dołączy do skargi odpisy orzeczeń dowodzących, że
wniesienie ww. środków okazało się nieskuteczne. Sąd Najwyższy podkreślił, że
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
dopuszczalna, gdy strona wnosząca wykaże, że skorzystała ze wszystkich
przysługujących jej w sprawie środków procesowych lub że środki te nie
przysługują jej w tej sprawie (postanowienie z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/06, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Tymczasem powódka poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia za pomocą innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, gdyż ze względu na niską wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie, nie
przysługuje skarga kasacyjna i nie ma podstaw do wniesienia skargi o wznowienie
4
postępowania. Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane
za spełniające wymagania art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 21 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa Gminy S.
przeciwko A.K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 grudnia 2006 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 7 lutego 2006 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 29 kwietnia 2005 r. w ten sposób, że powództwo Gminy S.
przeciwko A.K., o zapłatę, oddalił.
Wyrok ten strona powodowa zaskarżyła skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od
którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia,
wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przewidziany w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
obowiązek uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody polega na złożeniu przez
skarżącego oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej rodzaju
i rozmiaru – oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia przez powołanie
i przedstawienie dowodów (postanowienia z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05,
OSNC 2006, nr 1, poz. 16 i z dnia 13 grudnia 2005 r., I CNP 28/05, nie publ.; por.
także art. 243 k.p.c.). Niezbędne jest przy tym przeprowadzenie przekonywającego
wywodu wskazującego czas powstania szkody oraz związek przyczynowy między
nią a wydaniem zaskarżonego orzeczenia (postanowienie z dnia 31 stycznia 2006
r., IV CNP 38/05, BSN 2006, nr 4, s. 10).
3
Skarżąca wprawdzie zamieściła w skardze element dotyczący
uprawdopodobnienia szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego
orzeczenia, ale nie przeprowadziła wywodu, z którego wynikałby rozmiar szkody
oraz jej wysokość, a także nie wykazała istnienia adekwatnego związku
przyczynowego między zaskarżonym orzeczeniem a powstałą szkodą. Należy
podkreślić, że związek ten występuje wtedy, gdy szkoda jest normalnym,
naturalnym następstwem zaskarżonego orzeczenia; mówiąc inaczej, nie
powstałaby, gdyby orzeczenie nie zostało wydane. Jest więc oczywiste, że szkoda
musi powstać po wydaniu zaskarżonego orzeczenia, a przed wniesieniem skargi.
Powódka podała tymczasem, że szkoda powstała w okresie od listopada 2002 r. do
lutego 2004 r., a więc jeszcze przed wydaniem zaskarżonego orzeczenia.
Skarga powódki dotknięta jest również innym brakiem formalnym. Sąd
Najwyższy wyjaśnił, że wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. jest
spełnione, gdy skarżący przeprowadzi wywód prawny, z którego wynika, iż ani
skarga kasacyjna, ani skarga o wznowienie postępowania, a także inne środki, jak
np. powództwo przeciwegzekucyjne lub specjalne środki przysługujące
w postępowaniu nieprocesowym nie są w sprawie dopuszczalne, albo z innych
przyczyn nie mogą zostać skutecznie wniesione (postanowienia z dnia 17 sierpnia
2005 r., l CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z dnia 13 grudnia 2005 r., l CNP
28/05, oraz z dnia 16 grudnia 2005 r., l CNP 37/05, nie publ.). Wywód prawny jest
zbędny, gdy skarżący dołączy do skargi odpisy orzeczeń dowodzących, że
wniesienie ww. środków okazało się nieskuteczne. Sąd Najwyższy podkreślił, że
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest
dopuszczalna, gdy strona wnosząca wykaże, że skorzystała ze wszystkich
przysługujących jej w sprawie środków procesowych lub że środki te nie
przysługują jej w tej sprawie (postanowienie z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/06, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Tymczasem powódka poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia za pomocą innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, gdyż ze względu na niską wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie, nie
przysługuje skarga kasacyjna i nie ma podstaw do wniesienia skargi o wznowienie
4
postępowania. Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane
za spełniające wymagania art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c. w zw.
z art. 4245
§ 1 pkt 4 i 5 k.p.c.).