Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 280/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSA Michał Kłos
w sprawie z powództwa M.K.
przeciwko Usługowej Spółdzielni Pracy w likwidacji
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 28 listopada 2007 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 stycznia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
M.K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Usługowej Spółdzielni Pracy w
likwidacji kwoty 59.798,50 zł z odsetkami ustawowymi tytułem wyrównania
należności z tytułu oprocentowania jej wkładu pieniężnego. Powódka zarzuciła, że
otrzymała tytułem tego oprocentowania kwotę zaniżoną w porównaniu do tej, jaką
powinna otrzymać na podstawie podziału sumy przeznaczonej na ten cel, opartego
na wyliczeniu proporcjonalnym do wielkości wkładów poszczególnych członków
Spółdzielni.
Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2006 r. oddalił powództwo
a Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2007 r. oddalił apelację powódki.
W sprawie zostało ustalone, że uchwałami Walnego Zgromadzenia członków
pozwanej, część środków uzyskanych przez pozwaną ze sprzedaży nieruchomości
i udziałów w spółce kapitałowej została przeznaczona na oprocentowanie wkładów
pieniężnych członków i wykonanie tych uchwał powierzono Zarządowi pozwanej.
Określenie zasad oprocentowania wkładów, w wysokości zróżnicowanej,
uwzględniającej staż pracy poszczególnych członków, wysokość wpłaconych przez
nich kwot na udziały i wkłady oraz ocenę przebiegu ich pracy zawodowej,
dokonane zostało przez komisję powołaną przez Zarząd pozwanej na podstawie
regulaminu przez niego zatwierdzonego. Wypłata oprocentowania wkładów według
tych zasad została zatwierdzona przez Zarząd pozwanej. Ostatecznie uchwałą nr 8
z dnia 26 lutego 2005 r. Walne Zgromadzenie zaakceptowało wszelkie działania
i decyzje organów samorządowych Spółdzielni związane z podziałem pomiędzy
członków, w postaci oprocentowania wkładów pieniężnych, środków
przeznaczonych na to oprocentowanie. W tych okolicznościach Sąd Apelacyjny
uznał, że prawa członków pozwanej zostały uregulowane uchwałami jej Walnego
Zgromadzenia. Miały one charakter normatywny. Nie zostały zaskarżone i wiążą
członków Spółdzielni oraz jej organy. Nie jest natomiast rzeczą sądu ustalenie, czy
zaakceptowane przez Walne Zgromadzenie kryteria podziału środków,
3
przeznaczonych na oprocentowanie wkładów pieniężnych członków Spółdzielni,
są słuszne i ich satysfakcjonują.
Wyrok Sądu drugiej instancji zaskarżyła skargą kasacyjną powódka.
Podstawą skargi jest naruszenie prawa materialnego, polegające na niewłaściwym
zastosowaniu art. 82 Prawa spółdzielczego „przez przyjęcie, że oprocentowanie
wkładów członkowskich w spółdzielni pracy jest w istocie podziałem pomiędzy
członków części nadwyżki bilansowej.” Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego
wyroku i uwzględnienie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy Sadowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę
kasacyjną w granicach jej podstaw, co oznacza, że związany jest tymi podstawami
i nie może wyjść poza ich granice. Jeżeli podstawą skargi kasacyjnej jest
naruszenie prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), Sąd Najwyższy jest więc
związany zarzutem naruszenia wskazanego w skardze przepisu prawa
oraz zarzucaną postacią tego naruszenia. Spod oceny Sądu Najwyższego uchylają
się inne – poza nieważnością postępowania (art. 39813
§ 1 zd. drugie k.p.c.) –
naruszenia prawa, chociażby mogły mieć wpływ na wynik sprawy.
Rozpoznając wniesioną w sprawie skargę kasacyjną należy stwierdzić,
iż po pierwsze, zarzut skargi naruszenia art. 82 Prawa spółdzielczego „przez
przyjęcie, że oprocentowanie wkładów członkowskich w spółdzielni pracy jest
w istocie podziałem pomiędzy członków części nadwyżki bilansowej”, jest wyrazem
przedstawienia przez skarżącą stanowiska Sądu Apelacyjnego, którego
on nie zajął. W uzasadnieniu wydanego przezeń wyroku Sąd ten expressis verbis
stwierdził bowiem, że to Sąd pierwszej instancji wadliwie przyjął, iż dokonane przez
pozwaną oprocentowanie wkładów członkowskich jest podziałem części nadwyżki
bilansowej i, że dokonując podziału środków pieniężnych, pochodzących
ze sprzedaży składników swego majątku, pozwana nie dzieliła nadwyżki
bilansowej, o której mowa w art. 75 Prawa spółdzielczego.
4
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia wyroku sądu drugiej instancji
(art. 3981
§ 1 k.p.c.), a nie wyroku sądu pierwszej instancji, jak zdaje się rozumiała
ją skarżąca, skoro zarzuciła w niej naruszenie prawa przez sąd pierwszej instancji.
Po drugie, według art. 82 Prawa spółdzielczego, zamieszczonego w dziale
tego Prawa dotyczącym gospodarki spółdzielni, „oprocentowanie wkładów
pieniężnych stanowi koszt uzyskania przychodu”. Ze względu na treść tego
przepisu uznanie – co zarzuciła skarżąca – że oprocentowanie wkładów jest
w istocie podziałem pomiędzy członków spółdzielni części nadwyżki bilansowej,
nie stanowi jego naruszenia. Wobec tego, że powództwo oparte zostało
na twierdzeniu, iż powódka otrzymała tytułem oprocentowania jej wkładu
pieniężnego kwotę zaniżoną w porównaniu do tej, jaką powinna otrzymać
na podstawie podziału sumy przeznaczonej na ten cel, opartego na wyliczeniu
proporcjonalnym do wielkości wkładów poszczególnych członków Spółdzielni,
przy jego rozpoznaniu nie miał zastosowania art. 82 Prawa spółdzielczego
i nie może być mowy o jego naruszeniu przez Sąd Apelacyjny.
Wobec powyższego, rozpoznawana skarga kasacyjna okazała się nie mieć
uzasadnionych podstaw, co spowodowało jej oddalenie (art. 39814
k.p.c.).