IV CO 27/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CO 27/07
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 grudnia 2007 r.,
na skutek skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 22 marca 2007 r., sygn. akt [...],
ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w T.
z dnia 17 maja 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa J.J.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w T.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej Towarzystwa „F.” SA -
poprzednio Korporacji „F.” SA
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód J.J. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 17 maja 2006 r. Sąd
Najwyższy postanowieniem z 22 marca 2007 r. odmówił przyjęcia skargi do
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 42412
k.p.c. orzeczenie nie
zawierało uzasadnienia na piśmie.
Powód złożył do Sądu Najwyższego skargę o wznowienie postępowania
w sprawie [...], żądając uchylenia zaskarżonego postanowienia i przyjęcia do
rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Alternatywnie, powód żądał zmiany zaskarżonego orzeczenia w części
dotyczącej braku uzasadnienia i sporządzenia uzasadnienia dla odmowy przyjęcia
skargi do rozpoznania. W uzasadnieniu powołano się na opublikowany w Dzienniku
Ustaw z 15 czerwca 2007 r. (nr 106, poz. 731) wyrok Trybunału Konstytucyjnego z
30 maja 2007 r. w sprawie SK 68/06 stwierdzający niezgodność art. 3989
§ 2 k.p.c.
z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji i wskazano art. 4011
k.p.c., jako podstawę prawną wznowienia postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Źródłem przepisu art. 4011
k.p.c. jest art. 190 § 4 Konstytucji
postanawiający, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności
z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na
podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna
decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę
do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na
zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego
postępowania. Sformułowanie to powtarza się w przepisie art. 4011
k.p.c.,
w brzmieniu: Można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy
Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją,
ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało
wydane orzeczenie.
Gdyby Trybunał Konstytucyjny uznał niezgodność z aktem wyższego rzędu
przepisu (lub części) normującego wskazane podstawy postanowienia Sądu
3
Najwyższego lub tryb rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, skarga o wznowienie postępowania byłaby
dopuszczalna. We wskazanym orzeczeniu z 30 maja 2007 r. Trybunał orzekł
jednak wyłącznie o niezgodności (z przepisami konstytucyjnymi) zdania drugiego
art. 3989
§ 2 k.p.c., zwalniającego Sąd kasacyjny od sporządzania pisemnego
uzasadnienia. Brak uzasadnienia na piśmie nie kształtował treści orzeczenia, tzn.
przyjęcia skargi lub odmowy, a jedynie pozbawiał strony (uczestników) należnej im
- zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego - informacji o motywach
wydanego już rozstrzygnięcia. Trybunał nie wyeliminował z systemu prawnego
przepisów określających przesłanki odmowy lub przyjęcia skargi do rozpoznania,
ani trybu orzekania, dlatego żądanie wznowienia postępowania nie zostało oparte
na ustawowej podstawie, a wniosek skarżącego nie pozostaje w związku z treścią
wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniano już (np. postanowienie
z 28.X.1999, l UKN 174/99, OSNP 2001/4/133), że sformułowanie podstawy
wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 KPC nie oznacza
oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej
uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga jako nie
oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu (art. 410 § 1
k.p.c.). Dotyczy to również skargi o wznowienie opartej na podstawie wymienionej
w art. 4011
k.p.c.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy odrzucił wniesioną skargę
o wznowienie postępowania.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 grudnia 2007 r.,
na skutek skargi powoda
o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem Sądu Najwyższego
z dnia 22 marca 2007 r., sygn. akt [...],
ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w T.
z dnia 17 maja 2006 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa J.J.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w T.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej Towarzystwa „F.” SA -
poprzednio Korporacji „F.” SA
o zapłatę,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód J.J. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 17 maja 2006 r. Sąd
Najwyższy postanowieniem z 22 marca 2007 r. odmówił przyjęcia skargi do
rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 42412
k.p.c. orzeczenie nie
zawierało uzasadnienia na piśmie.
Powód złożył do Sądu Najwyższego skargę o wznowienie postępowania
w sprawie [...], żądając uchylenia zaskarżonego postanowienia i przyjęcia do
rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Alternatywnie, powód żądał zmiany zaskarżonego orzeczenia w części
dotyczącej braku uzasadnienia i sporządzenia uzasadnienia dla odmowy przyjęcia
skargi do rozpoznania. W uzasadnieniu powołano się na opublikowany w Dzienniku
Ustaw z 15 czerwca 2007 r. (nr 106, poz. 731) wyrok Trybunału Konstytucyjnego z
30 maja 2007 r. w sprawie SK 68/06 stwierdzający niezgodność art. 3989
§ 2 k.p.c.
z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji i wskazano art. 4011
k.p.c., jako podstawę prawną wznowienia postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Źródłem przepisu art. 4011
k.p.c. jest art. 190 § 4 Konstytucji
postanawiający, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności
z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na
podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna
decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę
do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na
zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego
postępowania. Sformułowanie to powtarza się w przepisie art. 4011
k.p.c.,
w brzmieniu: Można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy
Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją,
ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało
wydane orzeczenie.
Gdyby Trybunał Konstytucyjny uznał niezgodność z aktem wyższego rzędu
przepisu (lub części) normującego wskazane podstawy postanowienia Sądu
3
Najwyższego lub tryb rozpoznania skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia, skarga o wznowienie postępowania byłaby
dopuszczalna. We wskazanym orzeczeniu z 30 maja 2007 r. Trybunał orzekł
jednak wyłącznie o niezgodności (z przepisami konstytucyjnymi) zdania drugiego
art. 3989
§ 2 k.p.c., zwalniającego Sąd kasacyjny od sporządzania pisemnego
uzasadnienia. Brak uzasadnienia na piśmie nie kształtował treści orzeczenia, tzn.
przyjęcia skargi lub odmowy, a jedynie pozbawiał strony (uczestników) należnej im
- zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego - informacji o motywach
wydanego już rozstrzygnięcia. Trybunał nie wyeliminował z systemu prawnego
przepisów określających przesłanki odmowy lub przyjęcia skargi do rozpoznania,
ani trybu orzekania, dlatego żądanie wznowienia postępowania nie zostało oparte
na ustawowej podstawie, a wniosek skarżącego nie pozostaje w związku z treścią
wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniano już (np. postanowienie
z 28.X.1999, l UKN 174/99, OSNP 2001/4/133), że sformułowanie podstawy
wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 KPC nie oznacza
oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej
uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga jako nie
oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu (art. 410 § 1
k.p.c.). Dotyczy to również skargi o wznowienie opartej na podstawie wymienionej
w art. 4011
k.p.c.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy odrzucił wniesioną skargę
o wznowienie postępowania.