II BP 16/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 16/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko Zespołowi Szkół Ekonomicznych w Ś.
o odszkodowanie, odprawę emerytalną, nagrodę jubileuszową, dodatek
motywacyjny, dodatek za godziny dydaktyczne i sprostowanie świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powódki
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 24 kwietnia 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w Ś. – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych –
wyrokiem z 24 kwietnia 2009 r.: 1) oddalił powództwo J. J. przeciwko Zespołowi
Szkół Ekonomicznych w Ś. o odszkodowanie, odprawę emerytalną, nagrodę
jubileuszową, dodatek motywacyjny, dodatek za godziny dydaktyczne, 2) umorzył
postępowanie w zakresie sprostowania świadectwa pracy, 3) zasądził od powódki
na rzecz pozwanego 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Powyższy wyrok zaskarżono apelacją, którą Sąd Rejonowy postanowieniem z 1
czerwca 2009 r. odrzucił, wskazując brak opłaty sądowej (30 zł). Powódka
2
wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. Sąd
Rejonowy postanowieniem z 22 lipca 2009 r. wniosek oddalił.
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku
Sądu Rejonowego z 24 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela, skarga przysługuje także od prawomocnego orzeczenia
kończącego postępowanie w sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej
instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych,
chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych (art. 4241
§ 2 k.p.c.).
Jak podkreślono w postanowieniu Sądu Najwyższego z 27 października
2005 r., V CNP 23/05, LEX nr 186767, skardze o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia jako pismu procesowemu postawione zostały
wysokie wymagania. Skarga ta – podobnie jak skarga kasacyjna – oprócz
warunków formalnych określonych w art. 4245
§ 2 k.p.c. powinna spełniać warunki
należące do istoty skargi (jej treści), które można określić, jak w przypadku skargi
kasacyjnej, mianem jej "cech kreatywnych". Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§
1 k.p.c. jest indywidualne i niezależne, a zatem każde powinno być wyraźnie
wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest
dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych i podlega odrzuceniu a limine (postanowienia Sądu Najwyższego: z 8
stycznia 2008 r., I BP 48/07, LEX nr 442671, z 19 kwietnia 2007 r. I BP 18/07, LEX
nr 489024).
3
Powódka wniosła skargę na orzeczenie sądu pierwszej instancji. W takim
przypadku jedną z przesłanek z dopuszczalności skargi jest wykazanie, że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi na orzeczenie sądu
pierwszej instancji, o którym mowa w art. art. 4241
§ 2 k.p.c. Wykazanie wskazanej
przesłanki jest jednym z istotnych wymagań skargi (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). To
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej w tym zakresie
(postanowienie Sądu Najwyższego z 2 marca 2006 r., I BU 2/05, Lex nr 299165).
W skardze nie wykazano, w jaki sposób orzeczenie Sądu Rejonowego
narusza podstawowe zasady porządku prawnego lub konstytucyjne wolności albo
prawa człowieka i obywatela. W szczególności za niewystarczające należy uznać
stwierdzenie skarżącej, że Sąd Rejonowy naruszył art. 176 ust. 1 Konstytucji
poprzez naruszenie zasady dwuinstancyjności sądownictwa i odrzucenie
wiarygodnego wniosku powódki o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji,
uniemożliwiając tym samym instancyjną kontrolę orzeczenia.
W związku z powyższym, należy stwierdzić, że nie zachodzi wyjątek, o
którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. i skarga podlega odrzuceniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko Zespołowi Szkół Ekonomicznych w Ś.
o odszkodowanie, odprawę emerytalną, nagrodę jubileuszową, dodatek
motywacyjny, dodatek za godziny dydaktyczne i sprostowanie świadectwa pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powódki
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 24 kwietnia 2009 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w Ś. – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych –
wyrokiem z 24 kwietnia 2009 r.: 1) oddalił powództwo J. J. przeciwko Zespołowi
Szkół Ekonomicznych w Ś. o odszkodowanie, odprawę emerytalną, nagrodę
jubileuszową, dodatek motywacyjny, dodatek za godziny dydaktyczne, 2) umorzył
postępowanie w zakresie sprostowania świadectwa pracy, 3) zasądził od powódki
na rzecz pozwanego 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Powyższy wyrok zaskarżono apelacją, którą Sąd Rejonowy postanowieniem z 1
czerwca 2009 r. odrzucił, wskazując brak opłaty sądowej (30 zł). Powódka
2
wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji. Sąd
Rejonowy postanowieniem z 22 lipca 2009 r. wniosek oddalił.
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku
Sądu Rejonowego z 24 kwietnia 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
W wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela, skarga przysługuje także od prawomocnego orzeczenia
kończącego postępowanie w sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej
instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków prawnych,
chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych (art. 4241
§ 2 k.p.c.).
Jak podkreślono w postanowieniu Sądu Najwyższego z 27 października
2005 r., V CNP 23/05, LEX nr 186767, skardze o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego orzeczenia jako pismu procesowemu postawione zostały
wysokie wymagania. Skarga ta – podobnie jak skarga kasacyjna – oprócz
warunków formalnych określonych w art. 4245
§ 2 k.p.c. powinna spełniać warunki
należące do istoty skargi (jej treści), które można określić, jak w przypadku skargi
kasacyjnej, mianem jej "cech kreatywnych". Każde z sześciu wymagań z art. 4245
§
1 k.p.c. jest indywidualne i niezależne, a zatem każde powinno być wyraźnie
wyodrębnione i wypełnione. Brak choćby jednego z nich powoduje, że skarga jest
dotknięta istotną wadą, nienaprawialną w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych i podlega odrzuceniu a limine (postanowienia Sądu Najwyższego: z 8
stycznia 2008 r., I BP 48/07, LEX nr 442671, z 19 kwietnia 2007 r. I BP 18/07, LEX
nr 489024).
3
Powódka wniosła skargę na orzeczenie sądu pierwszej instancji. W takim
przypadku jedną z przesłanek z dopuszczalności skargi jest wykazanie, że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi na orzeczenie sądu
pierwszej instancji, o którym mowa w art. art. 4241
§ 2 k.p.c. Wykazanie wskazanej
przesłanki jest jednym z istotnych wymagań skargi (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). To
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej w tym zakresie
(postanowienie Sądu Najwyższego z 2 marca 2006 r., I BU 2/05, Lex nr 299165).
W skardze nie wykazano, w jaki sposób orzeczenie Sądu Rejonowego
narusza podstawowe zasady porządku prawnego lub konstytucyjne wolności albo
prawa człowieka i obywatela. W szczególności za niewystarczające należy uznać
stwierdzenie skarżącej, że Sąd Rejonowy naruszył art. 176 ust. 1 Konstytucji
poprzez naruszenie zasady dwuinstancyjności sądownictwa i odrzucenie
wiarygodnego wniosku powódki o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji,
uniemożliwiając tym samym instancyjną kontrolę orzeczenia.
W związku z powyższym, należy stwierdzić, że nie zachodzi wyjątek, o
którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. i skarga podlega odrzuceniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).