II BP 25/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 25/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa H. K.
przeciwko Gminnemu Ośrodkowi Kultury w M.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia strony
pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 11 marca 2008 r.,
odrzuca skargę.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w K. w sprawie H. K. przeciwko Gminnemu
Ośrodkowi Kultury w M. o odszkodowanie, wyrokiem z 11 marca 2008 r. zasądził
od pozwanego Gminnego Ośrodka Kultury na rzecz powódki 6494,4 zł tytułem
odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2007 r. do dnia
zapłaty.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Rejonowego
pełnomocnik strony pozwanej (błędnie określając ją jako powoda) zarzucił wyrokowi
Sądu Rejonowego naruszenie art. 265 k.p., wskazując ten artykuł jednocześnie
jako przepis prawa z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Jako
2
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody „wyrządzonej wyrokiem” jako dowód
wskazał: „kserokopię polecenia przelewu na rzecz; wyrok Sadu Rejonowego w
Kwidzynie z 11 marca 2008 r.
W opinii wnoszącego skargę wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków było niemożliwe, z uwagi na odrzucenie apelacji z powodu
nieziszczenia opłaty podstawowej, mimo, że art. 1302
§ 3 k.p.c. stanowi, że pismo
wniesione m.in. przez radcę prawnego podlega odrzuceniu tylko w przypadku
niewniesienia opłaty stałej lub stosunkowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje
artykuł 4241
§ 2 k.p.c. który stanowi, że w wyjątkowych wypadkach, gdy
niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
przysługuje także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w
sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych.
Skarga została wniesiona od wyroku Sądu pierwszej instancji, tak więc jej
dopuszczalność można rozpatrywać jedynie w odniesieniu do art. 4241
§ 2 k.p.c..
Należy jednak wskazać, że nie zostały spełnione dwa kumulatywne warunki
dopuszczalności skargi opartej na tym przepisie. Po pierwsze, strona w wyniku
3
odrzucenia apelacji wykorzystała przysługujące jej środki prawne, składając
zażalenie na postanowienie o odrzuceniu apelacji (k.74). Po drugie, w żaden
sposób nie podjęto próby wykazania, jak również nie wynika to z samej skargi, że w
niniejszej sprawie doszło do „naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego
lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela”.
Z powołanych względów skarga, jako niedopuszczalna w oparciu o art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c., podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 i
2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa H. K.
przeciwko Gminnemu Ośrodkowi Kultury w M.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia strony
pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 11 marca 2008 r.,
odrzuca skargę.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w K. w sprawie H. K. przeciwko Gminnemu
Ośrodkowi Kultury w M. o odszkodowanie, wyrokiem z 11 marca 2008 r. zasądził
od pozwanego Gminnego Ośrodka Kultury na rzecz powódki 6494,4 zł tytułem
odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 26 września 2007 r. do dnia
zapłaty.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Rejonowego
pełnomocnik strony pozwanej (błędnie określając ją jako powoda) zarzucił wyrokowi
Sądu Rejonowego naruszenie art. 265 k.p., wskazując ten artykuł jednocześnie
jako przepis prawa z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Jako
2
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody „wyrządzonej wyrokiem” jako dowód
wskazał: „kserokopię polecenia przelewu na rzecz; wyrok Sadu Rejonowego w
Kwidzynie z 11 marca 2008 r.
W opinii wnoszącego skargę wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze
innych środków było niemożliwe, z uwagi na odrzucenie apelacji z powodu
nieziszczenia opłaty podstawowej, mimo, że art. 1302
§ 3 k.p.c. stanowi, że pismo
wniesione m.in. przez radcę prawnego podlega odrzuceniu tylko w przypadku
niewniesienia opłaty stałej lub stosunkowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje
artykuł 4241
§ 2 k.p.c. który stanowi, że w wyjątkowych wypadkach, gdy
niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
przysługuje także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w
sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych.
Skarga została wniesiona od wyroku Sądu pierwszej instancji, tak więc jej
dopuszczalność można rozpatrywać jedynie w odniesieniu do art. 4241
§ 2 k.p.c..
Należy jednak wskazać, że nie zostały spełnione dwa kumulatywne warunki
dopuszczalności skargi opartej na tym przepisie. Po pierwsze, strona w wyniku
3
odrzucenia apelacji wykorzystała przysługujące jej środki prawne, składając
zażalenie na postanowienie o odrzuceniu apelacji (k.74). Po drugie, w żaden
sposób nie podjęto próby wykazania, jak również nie wynika to z samej skargi, że w
niniejszej sprawie doszło do „naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego
lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela”.
Z powołanych względów skarga, jako niedopuszczalna w oparciu o art. 4241
§ 1 i 2 k.p.c., podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 i
2 k.p.c.