Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 19/10
POSTANOWIENIE
Dnia 18 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania C. Spółki Akcyjnej w K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 maja 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 grudnia 2009 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża organu rentowego kosztami postępowania
zażaleniowego odwołującej się Spółki.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem odrzucono skargę kasacyjną pozwanego ze
względu na wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Pierwotną decyzją z 26 marca 2007 r. pozwany wymierzył spółce akcyjnej C.
składki na ubezpieczenia społeczne 1.796.043 zł, zdrowotne 416.150,76 zł oraz na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych uznając
2
bony wydane pracownikom z funduszu socjalnego za ich przychód podlegający tym
składkom.
Po odwołaniu spółki od decyzji z 26 marca 2007 r. postępowanie sądowe nie
zostało zakończone wobec pominięcia w niej pracowników jako zainteresowanych
(sygn. akt. Sądu Okręgowego w K. VI U …/07).
Pozwany wydał potem 510 indywidualnych decyzji skierowanych do
poszczególnych pracowników i spółki (płatnika).
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z 15 grudnia 2008 r. oddalił odwołanie spółki
od decyzji pozwanego z 11 lutego 2008 r., którymi ustalono wysokość podstawy
wymiaru składek od przychodów z tytułu bonów otrzymanych przez pracowników J.
F., G. G. i H. G.
Sąd Apelacyjny po apelacji spółki wyrokiem z 19 sierpnia 2009 r. zmienił
wyrok Sądu Okręgowego oraz poprzedzające go decyzje pozwanego i stwierdził,
że do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie wchodzą
uwzględnione w decyzjach wartości bonów towarowych wypłaconych
zainteresowanym pracownikom.
Skarga kasacyjna pozwanego jako wartość przedmiotu zaskarżenia podała
2.354.432,90 zł, czyli ogólną kwotę składek obciążającą spółkę.
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu odrzuceniu skargi kasacyjnej wskazał, że
wartość składek w rozpoznanej sprawie jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych
(wynosi 819,89 zł dla J. F., 759,56 zł dla H. G. i 759,55 dla G. G.), zatem skarga
kasacyjna nie była dopuszczalna i podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3982
§ 1
k.p.c.
W zażaleniu pozwany wniósł o uchylenie postanowienia o odrzuceniu skargi
kasacyjnej. Podniósł, że wydał indywidualne decyzje wobec poszczególnych
pracowników tylko dla umożliwienia merytorycznego rozstrzygnięcia odwołania
spółki od pierwotnej decyzji z 26 marca 2007 r., obejmującej całą zaległość
składkową, choć mógł przesłać zainteresowanym pracownikom tę decyzję z
załącznikiem indywidualizującym wysokość wymierzonych składek w odniesieniu
do każdego pracownika z tytułu wydanych bonów towarowych. Wartość przedmiotu
zaskarżenia powinna stanowić kwota składek wymierzona decyzją z 26 marca 2007
r. odnosząca się faktycznie do wszystkich 510 zainteresowanych, zwłaszcza że
3
potwierdza to wyrok Sądu Apelacyjnego stwierdzający, że “... prawomocny wyrok z
niniejszej sprawie ma bezpośredni wpływ na wynik postępowania w sprawie VI U
…/07 ...”.
W odpowiedzi spółka wniosła o oddalenie zażalenia i zasądzenie kosztów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Tożsame zażalenia pozwanego zostały już rozpoznane przez Sąd
Najwyższy w sprawach innych zainteresowanych pracowników i obecny skład w
pełni podziela przedstawioną w nich argumentację (przykładowo postanowienia
Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2010 r. w sprawach I UZ 11/10 i I UZ 14/10 oraz z
26 kwietnia 2010 r. w sprawie I UZ 20/10).
Pozwany nie mógł więc w skardze kasacyjnej podać wartości przedmiotu
zaskarżenia z innej sprawy. Sprawa objęta skargą wynikała z nowych decyzji, w
których wartość przedmiotu sporu i w konsekwencji zaskarżenia była niższa niż
dziesięć tysięcy złotych (art. 3982
§ 1 k.p.c.).
Pozwany sam zauważa, że mógł w określony sposób decydować o zakresie
sporu (sprawy sądowej), w tym również co do kręgu podmiotowego
zainteresowanych, gdyż zależało to od jego decyzji.
Pierwotna decyzja z 26 marca 2007 r. ze względu na przedmiot
rozstrzygnięcia nie mogła pomijać pracowników jako bezpośrednio
zainteresowanych. Bez ich udziału postępowanie byłoby nieważne (art. 47711
k.p.c.
w związku z art. 379 pkt 5 k.p.c.). Sanacja tego braku nastąpiła w ten sposób, że
pozwany wydał indywidualne decyzje, co spowodowało, że każda decyzja
podlegała odrębnej kontroli w sądowym postępowaniu odwoławczym i tylko ona
określała zakres i przedmiot sporu, a w konsekwencji wartość przedmiotu
zaskarżenia.
Natomiast to czy rozpoznanie zażalenia nie pozostanie bez wpływu na
rozstrzygnięcie pierwotnej sprawy sądowej (VI …/07), nie wchodzi zakres oceny
obecnego zażalenia. W tym postępowaniu nie rozstrzyga się z urzędu o
nieważności postępowania w sprawie objętej skargą w relacji do innej sprawy, ze
względu na przyczynę nieważności z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 379
pkt 3 k.p.c., gdyż do postępowania toczącego się na skutek zażalenia nie stosuje
4
się art. 39813
§ 1 k.p.c. (w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.). Nie byłoby też tożsamości
podmiotowej warunkującej taką nieważność, gdyż niesporne jest, że pracownicy
jako zainteresowani nie byli uczestnikami w pierwszej sprawie.
Z tych motywów orzeczono jak sentencji, stosownie do art. 3941
§ 3 k.p.c. w
związku z art. 39814
k.p.c. O kosztach orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.

I UZ 19/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia