I UZ 107/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I UZ 10/10 I UZ 11/10 I UZ 12/10 I UZ 13/10 I UZ 14/10 I UZ 15/10 I UZ 18/10 I UZ 8/10 I UZ 9/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 107/10
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania C. Spółki Akcyjnej w K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 czerwca 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 grudnia 2009 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża pozwanego organu rentowego
kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2009 r., Sąd Apelacyjny, Wydział III Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, od wyroku tego Sądu z dnia 21 lipca 2009 r.
W skardze kasacyjnej skarżący ostatecznie oznaczył wartość przedmiotu
zaskarżenia na kwotę 2.354.432,90 zł. Wartość ta, wynika, zdaniem ZUS z faktu,
że zakwestionował sposób obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne (przez wliczenie wartości bonów finansowanych z funduszu świadczeń
2
socjalnych) w odniesieniu do wszystkich 510 pracowników C. S.A., w tym
zainteresowanych występujących w niniejszej sprawie.
Na wezwanie Sądu skarżący wskazał, że w odniesieniu do występujących w
sprawie zainteresowanych […] wartości zaległości składkowych wynosiły
odpowiednio 655,04 zł, 1162,08 zł, 93,31 zł i 1096,78 zł.
Wobec tego Sąd Apelacyjny zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę
kasacyjną podnosząc, że łączna wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie nie
przekracza 10.000 zł, a sprawa nie ma charakteru sprawy o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia.
Zażalenie od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik ZUS wskazując, że
rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie będzie miało znaczenie bezpośrednie dla
innego toczącego się postępowania – postępowania, w którym zaskarżona została
jedna decyzja ZUS odnosząca się do płatnika. Zdaniem skarżącego także w
niniejszej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia powinna stanowić kwotę
wszystkich obciążeń, nałożonych na płatnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sprawy o identycznym stanie faktycznym były już przedmiotem rozpoznania
Sądu Najwyższego, a rozstrzygnięcia, które w nich zapadły, Sąd Najwyższy w
niniejszym składzie podziela. Między innymi w sprawach z dnia 7 kwietnia 2010 r.: I
UZ 8/10 , I UZ 9/10, I UZ 11/10, I UZ 12/10, I UZ 13/10, I UZ 14/10, z 15 kwietnia I
UZ 10/10, 26 kwietnia I UZ 15/10, I UZ 18/10, Sąd postanowił oddalić zażalenie
organu rentowego.
Sąd Najwyższy w przedmiotowej sprawie przychyla się również do
argumentów podniesionych w uzasadnieniu powołanych postanowień.
Zażalenie jest nieuzasadnione. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem
sporu była wysokość składek z tytułu ubezpieczenia społecznego poszczególnych
zainteresowanych pracowników wymierzonych od bonów towarowych uznanych za
przychód ze stosunku pracy. Kwoty wskazane w zaskarżonych decyzjach nie
sięgały dziesięciu tysięcy złotych wyznaczającej przedmiotową (kwotową) granicę
dopuszczalności wniesienia skargi kasacyjnej.
Wprawdzie decyzją z dnia 29 marca 2007 r. wymierzono C. składki na
ubezpieczenia społeczne zatrudnionych pracowników w łącznych kwotach,
3
przewyższających dziesięć tysięcy złotych, ale decyzja ta adresowana do płatnika
składek nie zawierała nazwisk pracowników, za których wymierzono powyższe
składki ani nie wskazywała, jakie kwoty składek przypisano płatnikowi do zapłaty za
poszczególnych pracowników. Dlatego szczegółowe wskazanie, którym
pracownikom zostały wydane bony oraz ich wartości wymagało wydania przez
organ rentowy 11 lutego 2008 r. 510 indywidualnych decyzji w których organ
rentowy ustalił podstawę wymiaru składek imiennie wskazanych pracowników C.,
za okresy oraz w kwotach wskazanych indywidualnie w każdej z decyzji. W
konsekwencji te wartości przedmiotu sporów i zaskarżenia w sprawach o
wymierzenie składek były wiążące w postępowaniu objętym skargą kasacyjną - o
ustalenie podstawy wymiaru składek zainteresowanych pracowników.
Nie poddaje się ocenie Sądu Najwyższego w ramach niniejszego
postępowania zażaleniowego celowość i zasadność podziału postępowań,
dotyczących zagadnień zaległości składkowych płatnika. Nie ma także podstaw do
kontroli w chwili obecnej kolejności rozpoznawania spraw (sprawy z udziałem
płatnika w relacji do spraw z udziałem poszczególnych pracowników jako
zainteresowanych). Wpływ rozstrzygnięcia merytorycznego, zapadłego w niniejszej
sprawie na inne postępowania nie może bowiem zmienić podstawowej zasady
procesowej, wiążącej wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) z wartością
roszczenia dochodzonego w tym właśnie postępowaniu a nie w innych
postępowaniach.
W konsekwencji Sąd Apelacyjny prawidłowo odrzucił jako niedopuszczalną
skargę kasacyjną w sprawie, w której sporne wartości składek wynosiły mniej niż
10.000 zł.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c., orzekając o kosztach na podstawie
art. 102 k.p.c.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 2 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania C. Spółki Akcyjnej w K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanych: […]
o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 czerwca 2010 r.,
zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 18 grudnia 2009 r.,
oddala zażalenie i nie obciąża pozwanego organu rentowego
kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2009 r., Sąd Apelacyjny, Wydział III Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił skargę kasacyjną Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, od wyroku tego Sądu z dnia 21 lipca 2009 r.
W skardze kasacyjnej skarżący ostatecznie oznaczył wartość przedmiotu
zaskarżenia na kwotę 2.354.432,90 zł. Wartość ta, wynika, zdaniem ZUS z faktu,
że zakwestionował sposób obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne (przez wliczenie wartości bonów finansowanych z funduszu świadczeń
2
socjalnych) w odniesieniu do wszystkich 510 pracowników C. S.A., w tym
zainteresowanych występujących w niniejszej sprawie.
Na wezwanie Sądu skarżący wskazał, że w odniesieniu do występujących w
sprawie zainteresowanych […] wartości zaległości składkowych wynosiły
odpowiednio 655,04 zł, 1162,08 zł, 93,31 zł i 1096,78 zł.
Wobec tego Sąd Apelacyjny zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę
kasacyjną podnosząc, że łączna wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie nie
przekracza 10.000 zł, a sprawa nie ma charakteru sprawy o objęcie obowiązkiem
ubezpieczenia.
Zażalenie od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik ZUS wskazując, że
rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie będzie miało znaczenie bezpośrednie dla
innego toczącego się postępowania – postępowania, w którym zaskarżona została
jedna decyzja ZUS odnosząca się do płatnika. Zdaniem skarżącego także w
niniejszej sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia powinna stanowić kwotę
wszystkich obciążeń, nałożonych na płatnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sprawy o identycznym stanie faktycznym były już przedmiotem rozpoznania
Sądu Najwyższego, a rozstrzygnięcia, które w nich zapadły, Sąd Najwyższy w
niniejszym składzie podziela. Między innymi w sprawach z dnia 7 kwietnia 2010 r.: I
UZ 8/10 , I UZ 9/10, I UZ 11/10, I UZ 12/10, I UZ 13/10, I UZ 14/10, z 15 kwietnia I
UZ 10/10, 26 kwietnia I UZ 15/10, I UZ 18/10, Sąd postanowił oddalić zażalenie
organu rentowego.
Sąd Najwyższy w przedmiotowej sprawie przychyla się również do
argumentów podniesionych w uzasadnieniu powołanych postanowień.
Zażalenie jest nieuzasadnione. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem
sporu była wysokość składek z tytułu ubezpieczenia społecznego poszczególnych
zainteresowanych pracowników wymierzonych od bonów towarowych uznanych za
przychód ze stosunku pracy. Kwoty wskazane w zaskarżonych decyzjach nie
sięgały dziesięciu tysięcy złotych wyznaczającej przedmiotową (kwotową) granicę
dopuszczalności wniesienia skargi kasacyjnej.
Wprawdzie decyzją z dnia 29 marca 2007 r. wymierzono C. składki na
ubezpieczenia społeczne zatrudnionych pracowników w łącznych kwotach,
3
przewyższających dziesięć tysięcy złotych, ale decyzja ta adresowana do płatnika
składek nie zawierała nazwisk pracowników, za których wymierzono powyższe
składki ani nie wskazywała, jakie kwoty składek przypisano płatnikowi do zapłaty za
poszczególnych pracowników. Dlatego szczegółowe wskazanie, którym
pracownikom zostały wydane bony oraz ich wartości wymagało wydania przez
organ rentowy 11 lutego 2008 r. 510 indywidualnych decyzji w których organ
rentowy ustalił podstawę wymiaru składek imiennie wskazanych pracowników C.,
za okresy oraz w kwotach wskazanych indywidualnie w każdej z decyzji. W
konsekwencji te wartości przedmiotu sporów i zaskarżenia w sprawach o
wymierzenie składek były wiążące w postępowaniu objętym skargą kasacyjną - o
ustalenie podstawy wymiaru składek zainteresowanych pracowników.
Nie poddaje się ocenie Sądu Najwyższego w ramach niniejszego
postępowania zażaleniowego celowość i zasadność podziału postępowań,
dotyczących zagadnień zaległości składkowych płatnika. Nie ma także podstaw do
kontroli w chwili obecnej kolejności rozpoznawania spraw (sprawy z udziałem
płatnika w relacji do spraw z udziałem poszczególnych pracowników jako
zainteresowanych). Wpływ rozstrzygnięcia merytorycznego, zapadłego w niniejszej
sprawie na inne postępowania nie może bowiem zmienić podstawowej zasady
procesowej, wiążącej wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) z wartością
roszczenia dochodzonego w tym właśnie postępowaniu a nie w innych
postępowaniach.
W konsekwencji Sąd Apelacyjny prawidłowo odrzucił jako niedopuszczalną
skargę kasacyjną w sprawie, w której sporne wartości składek wynosiły mniej niż
10.000 zł.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c., orzekając o kosztach na podstawie
art. 102 k.p.c.
4