Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 428/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania A.Z .przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o świadczenie rehabilitacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 maja 2014 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 8 sierpnia 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy w G. oddalił apelację od
wyroku Sądu Rejonowego w R. Wydziału V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z
dnia 10 kwietnia 2013 r., oddalającego odwołanie ubezpieczonego A. Z. od decyzji
2
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 maja 2012 r. odmawiającej
rozpatrzenia jego wniosku o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.
W sprawie tej ustalono, że ubezpieczony był pracownikiem firmy P. ... K. S.
w K. od dnia 14 lipca 2010 r. W dniu 13 marca 2011 r. został uznany za
niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem drogowym. U ubezpieczonego
rozpoznano stan po złamaniu ramienia lewego z przemijająca dysfunkcją nerwy
promieniowego w przebiegu leczenia, ograniczenie funkcji barku lewego, stan po
złamaniu panewki biodra lewego z uszkodzeniem części strzałkowej nerwu
kulszowego, utrzymujący się ubytek funkcji nerwu kulszowego- stopa opadająca.
Pracodawca czeski wypłacił mu wynagrodzenie za czas choroby od 13 marca do 2
kwietnia 2011 r., a począwszy od dnia 3 kwietnia 2011 r. zasiłek chorobowy
wypłacił mu Powiatowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych OSSZ K.
Od 13 marca 2012 r. ubezpieczony jest zarejestrowany jako osoba
bezrobotna bez prawa do zasiłku. W dniu 5 kwietnia 2012 r. złożył w Polsce
wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia 15 maja 2012 r. organ
rentowy odmówił mu rozpatrzenia tego wniosku, argumentując, że nie podlegał
ubezpieczeniu chorobowemu na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm., zwanej
dalej ustawą zasiłkową), nie pobierał zasiłku chorobowego w myśl polskiej ustawy
zasiłkowej, a tym samym nie spełnił przesłanek do nabycia prawa do świadczeni
rehabilitacyjnego.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną
decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na
okres 6 miesięcy od dnia 13 marca 2012 r. Sąd ten uznał, że ubezpieczony po
wykorzystaniu 182 dni zasiłku chorobowego z Powiatowego Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych w K. spełniał warunki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, o
których mowa w art. 18 ustawy zasiłkowej. W konsekwencji przyznał mu
świadczenie rehabilitacyjne na okres 6 miesięcy. Sąd Rejonowy uznał, że „jednym
z podstawowych założeń koordynacji systemów zabezpieczenia społecznej jest
możliwość korzystania ze świadczeń w miejscu zamieszkania (rozporządzenie
Rady EW 1408/71 z dnia 14.06.1971 r. w sprawie stosowania systemów
3
zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących
działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się
we Wspólnocie). Skoro ubezpieczony był traktowany w państwie, gdzie wykonywał
pracę zgodnie z ustawodawstwem tego państwa jako ‘osoba ubezpieczona’, a to że
podlegał ubezpieczeniu w państwie w którym pracował w trakcie postępowania
wykazał, a tamtejszy organ rentowy wypłacił mu zasiłek chorobowy, to okoliczność
ta wywiera taki skutek, że dla potrzeb gwarantowania świadczeń należy osobę
ubezpieczonego traktować jako ubezpieczoną pod rządami ustawodawstwa
miejsca zamieszkania, nawet jeśli według przepisów tego państwa nie byłby osobą
ubezpieczoną. Wynika to również z zasady równego traktowania świadczeń,
dochodów, okoliczności lub zdarzeń (art. 5 rozporządzenia nr 883/2004). Wynika to
z przyjęcia założenia, że osoba, która podlegała różnym systemom ubezpieczenia
społecznego nie może traktowana gorzej, aniżeli osoba, która podlegała tylko
jednemu porządkowi prawnemu (z 7.03.1991 r., C-10/90, Masgio, ECR 1991/3/1-
0119). Ubezpieczony zamieszkiwał w Polsce, gdyż tu mieścił się jego ośrodek
interesów życiowych. Instytucja miejsca zamieszkania obowiązana jest do
udzielenia świadczeń, ale tylko w zakresie jaki wynika z prawa krajowego.” Dalej
Sąd Rejonowy argumentował, że „okoliczności oraz zdarzenia zagraniczne należy
traktować w określonej sytuacji tak jak okoliczności oraz zdarzenia krajowe. Jeżeli
więc ustawodawstwo określonego państwa członkowskiego stanowi, że dane
zdarzenie (okoliczność) wywołuje określony skutek prawny i taki skutek zostaje mu
‘przypisany’, to taki skutek należy również przyjąć w innym państwie członkowskim.
Ubezpieczony skorzystał z dłuższego wymiaru zasiłku chorobowego, który
wypłaciła mu instytucja właściwa w zakresie świadczenia rehabilitacyjnego zwrócił
się o nie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w kraju miejsca zamieszkania. Z
niekwestionowanej opinii biegłego chirurga ortopedy wynika, iż jeszcze przez okres
6 miesięcy był niezdolny do pracy”.
Sąd Okręgowy oddalił apelację organu rentowego, uznając, że Sąd
pierwszej instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, dokonał
prawidłowego ustalenia stanu faktycznego i zastosował adekwatne uregulowania
prawne. Sąd drugiej instancji ponadto dodał, że „w zaskarżonej decyzji apelujący
uwidocznił adres ubezpieczonego w Polsce, taki sam adres ubezpieczony wskazał
4
w odwołaniu i organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie. Wreszcie taki sam adres
wskazany jest w dokumentacji powołanej w uzasadnieniu Wyroku, w tym
kierowanej do ubezpieczonego. Na taki adres niewątpliwie został wezwany
ubezpieczony przez powołanego biegłego sądowego. Ubezpieczony słuchany w
charakterze strony wskazał na zamieszkanie w G. W aktach brak jest wykazania
jakiegokolwiek innego adresu ubezpieczonego”. W ocenie tego Sądu wymienione
okoliczności pozwalają bezspornie na przyjęcie, że ubezpieczony zamieszkuje w
Polsce. na takie miejsce zamieszkania ubezpieczonego w uzasadnieniu wyroku”.
Skoro jednak ubezpieczonemu został wypłacony zasiłek chorobowy za okres
dłuższy, zgodnie z ustawodawstwem czeskim, to świadczenie rehabilitacyjne
zostało prawidłowo przyznane na okres 6 miesięcy.
W skardze kasacyjnej organ rentowy zarzucił naruszenie przepisów prawa
materialnego, tj.: 1/ art. 18 ustawy zasiłkowej przez jego błędne zastosowanie i
przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego mimo nie spełnienia przez
ubezpieczonego przesłanek formalnych do nabycia tego prawa, 2/ niezastosowanie
art. 1 ustawy zasiłkowej w związku z art. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 1442 ze
zm.) przez przyjęcie, że ubezpieczony ma prawo do świadczeń z polskiego
systemu zabezpieczeń społecznych, 3/ art. 1 ust 1 i 3 lit a oraz art. 21 ust 1
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (We) Nr 883/2004 z dnia 29
kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
(Dz.U.UE.L.2004.166.1, powoływanego dalej jako rozporządzenie w sprawie
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub rozporządzenie) przez
przyjęcie, że przyznanie prawa do świadczeń z tytułu choroby należy do
kompetencji organu rentowego. W skardze zarzucono też naruszenie przepisów
proceduralnych, tj. art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez sporządzenie
uzasadnienia wyroku nieodpowiadającego wymogom procedury w zakresie
wszystkich jego obligatoryjnych elementów, a przez to niepoddającego się kontroli
kasacyjnej.
W ocenie skarżącego, w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, „czy
obywatel Polski mający miejsce zamieszkania na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej, ale z racji świadczenia pracy poza jej granicami podlegający
5
ustawodawstwu innego Państwa Członkowskiego ma prawo do świadczeń
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby z polskiego systemu
zabezpieczeń społecznych? Czy można wbrew regulacji art. 1 ustawy zasiłkowej w
związku z art. 6 ustawy o sus oraz z art. 1 ust 1 i 3 lit a oraz art. 21 ust 1
Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (We) Nr 883/2004 z dnia 29
kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
(Dz.U.UE.L.2004.166.1) wprost stosować art. 18 ustawy zasiłkowej? Czy
wyczerpanie okresu zasiłku chorobowego w czeskiej instytucji stanowi o spełnieniu
przesłanek z art. 18 ustawy zasiłkowej?”
Ponadto skarga jest oczywiście uzasadniona wskutek naruszenia: 1/ art. 1
ustawy zasiłkowej w związku z art. 6 ustawy systemowej przez jego
niezastosowanie, oraz art. 18 ustawy zasiłkowej poprzez jego zastosowanie i
przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego mimo nie podlegania przez
odwołującego obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w rozumieniu ustawy o
sus, 2/ art. 1 ust. 1 i 3 lit. a oraz art. 21 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (We) Nr 883/2004 przez przyjęcie, że przyznanie prawa do
świadczeń z tytułu choroby należy do kompetencji organu rentowego, 3/ art. 328 §
2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku
nieodpowiadającego wymogom procedury w zakresie wszystkich jego
obligatoryjnych elementów, a przez to niepoddającego się kontroli kasacyjnej.
W ocenie skarżącego ani na gruncie prawa polskiego, ani prawa unijnego
ubezpieczony nie mógł nabyć prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z polskiego
systemu ubezpieczeń społecznych. Z art. 1 ustawy zasiłkowej oraz art. 6 ustawy
systemowej wynika, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym
podlegają, enumeratywnie wymienione osoby fizyczne, które na obszarze
Rzeczypospolitej Polskiej są, między innymi, pracownikami. Nie ma zatem podstaw
do przyznania świadczeń pieniężnych ubezpieczenia społecznego osobom
nieubezpieczonym w polskim porządku prawnym. Natomiast zgodnie z art. 1 ust 1 i
3 lit. a oraz art. 21 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (We) Nr
883/2004 świadczenia pieniężne przyznawane mają być przez instytucję właściwą
ze względu na miejsce świadczenia pracy, a jedynie mogą być wypłacane przez
instytucje właściwą ze względu na aktualne miejsce zamieszkania ubezpieczonego.
6
Oznacza to, że ubezpieczony i członkowie jego rodziny zamieszkujący lub
przebywający w Państwie Członkowskim innym niż właściwe Państwo
Członkowskie, są uprawnieni do świadczeń pieniężnych wypłacanych przez
instytucję właściwą (ze względu na miejsce świadczenia pracy) zgodnie ze
stosowanym przez nią ustawodawstwem. W drodze umowy miedzy instytucja
właściwa a instytucją miejsca zamieszkania lub pobytu, świadczenia takie mogą
jednak być wypłacane przez instytucję miejsca zamieszkania lub pobytu na koszt
instytucji właściwej zgodnie z ustawodawstwem właściwego Państwa
Członkowskiego. W konsekwencji nie jest dopuszczalne stosowanie art. 18 ustawy
zasiłkowej w oderwaniu od ustaleń dotyczących, któremu z systemów
zabezpieczeń społecznych Państw Członkowskich ubezpieczony podlega. Nie
można również mówić, iż pobranie świadczenia chorobowego z innego systemu
zabezpieczenia społecznego niż polski, stanowi spełnienie przesłanki z art. 18
ustawy zasiłkowej dotyczącej „wyczerpania zasiłku chorobowego”. Zasiłek
chorobowy jest bowiem świadczeniem kompleksowo uregulowanym w ustawie
zasiłkowej i tylko wyczerpanie zasiłku chorobowego w rozumieniu polskiej ustawy
zasiłkowej stanowi o spełnieniu jednego z warunków określonych art. 18 tej ustawy.
Skoro ubezpieczony nie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w
Polsce, gdyż pracę świadczyli poza jej obszarem, to nie mógł więc nabyć prawa do
świadczenia rehabilitacyjnego w oparciu o art. 18 ustawy zasiłkowej, niezależnie od
tego, kiedy i w jakim wymiarze pobierał czeski zasiłek chorobowy.
W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości
przez oddalenie odwołania ubezpieczonego ewentualnie o uchylenie wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie na rzecz
organu rentowego kosztów postępowania procesowego według norm przypisanych,
w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę ubezpieczony wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej,
oddalenie wniosku o wstrzymanie wykonalności wyroku oraz zasądzenie na rzecz
ubezpieczonego od skarżącego kosztów zastępstwa procesowego, w tym kosztów
zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Ponadto wniósł o
sprawdzenie wartości przedmiotu zaskarżenia i w tym celu zarządzenie
dochodzenia.
7
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy, ponieważ ubezpieczony
podlegał zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego ustawodawstwu tylko jednego Państwa
Członkowskiego, którym był właściwy i jedyny porządek prawny tego Państwa
(Republiki Czeskiej), na obszarze którego wykonywał pracę najemną (art. 11 ust.
3a - lex loci laboris) w momencie wystąpienia ryzyka ubezpieczeniowego
(niezdolności do pracy wskutek drogowego urazu powypadkowego). W
rozpoznanej sprawie nie ma żadnych ustaleń ani wskazania potencjalnie
adekwatnych „krajowych” podstaw prawnych, które uprawniałyby przyjęcie, że
ubezpieczony w okresie niezdolności do pracy podlegał polskiemu ustawodawstwu
ubezpieczeń społecznych (np. był pracownikiem delegowanym do pracy w innym
kraju Unii Europejskiej). Brakuje też ustaleń, czy po wyczerpaniu zasiłku
chorobowego nadal podlegał, a jeżeli tak, to jakiemu ubezpieczeniu z tytułu dalszej
niezdolności do pracy. W aktach sprawy nie ma decyzji czeskiej instytucji o
odmowie wypłaty innych świadczeń z tytułu nadal trwającej niezdolności do pracy.
W odwołaniu ubezpieczony ograniczył się do podania, że „okres zasiłkowy
zakończył się”. Ponadto nie zostały zweryfikowane twierdzenia ubezpieczonego,
podtrzymane w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że korzystał on ze statusu
prawnego pracownika transgranicznego oraz co ewentualnie z takiego statusu
prawnego miałoby wynikać dla prawidłowego osądu sporu.
Według zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w momencie
zdarzenia, objętego ochroną ubezpieczeniową jednego tylko porządku prawnego -
Państwa wykonywania pracy, ubezpieczony nie był pracownikiem zatrudnionym na
obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych). Tymczasem świadczenia pieniężne na warunkach i w
wysokości określonych w polskiej ustawie zasiłkowej przysługują jedynie osobom
objętym ubezpieczeniem społecznym określonym w ustawie systemowej (art. 1 ust.
1 ustawy zasiłkowej). Oznaczało to, że ubezpieczony był na podstawie art. 21 ust.
1 zdanie pierwsze rozporządzenia uprawniony do świadczeń pieniężnych z tytułu
8
niezdolności do pracy powstałej w okresie zatrudnienia na obszarze Republiki
Czeskiej, które wypłaciła mu instytucja właściwa tego Państwa członkowskiego Unii
Europejskiej zgodnie ze stosowanym przez tę instytucję ustawodawstwem,
tj. czeskim porządkiem prawa zabezpieczenia społecznego. Jedynie w drodze
umowy pomiędzy tą instytucją właściwą a instytucja miejsca zamieszkania lub
pobytu, przysługujące świadczenia z tytułu niezdolności do pracy mogłyby być
wypłacane przez instytucję miejsca zamieszkania lub pobytu, tyle że na koszt
instytucji właściwej zgodnie z ustawodawstwem właściwego Państwa
Członkowskiego dla miejsca wykonywania pracy (lex loci laboris).
Przyznanie ubezpieczonemu dalszego lub innego świadczenia z tytułu
niezdolności do pracy wskutek choroby podlegającej ochronie prawnej właściwego
ustawodawstwa jednego tylko Państwa Członkowskiego, w którym ubezpieczony
wykonywał pracę najemną w chwili zajścia zdarzenia objętego ochroną
ubezpieczeniową, tj. ustawodawstwa, które nie reguluje instytucji znanej w polskim
porządku prawnym jako świadczenie rehabilitacyjne, z powołaniem się na zasadę
równego traktowania świadczeń, dochodów, okoliczności lub zdarzeń (art. 5
rozporządzenia) było chybione, ponieważ wymienione okoliczności podlegają
ochronie prawnej ustawodawstwa jednego tylko Państwa Członkowskiego (art. 11
ust. 1 tego rozporządzenia), a ponadto zakazują nierównego traktowania skutków
prawnych podlegania ubezpieczeniu społecznemu i pobranych świadczeń, które
mają zastosowanie do uzyskania świadczeń równoważnych nabytych na podstawie
ustawodawstwa innego Państwa Członkowskiego lub dochodów osiągniętych w
tym innym Państwie Członkowskim. Zasada równego traktowania uprawnień do
świadczeń z ubezpieczeń społecznych w prawie wspólnotowym nie uzasadnia
natomiast przyznawania świadczeń pieniężnych na podstawie dwóch różnych
krajowych porządków prawa ubezpieczeń społecznych, w tym przyznania po
wykorzystaniu korzystniejszego, bo dłuższego 380- dniowego okresu zasiłkowego
(pobierania zasiłku chorobowego) z tytułu ubezpieczenia w państwie wykonywania
pracy (Republice Czeskiej), dodatkowo świadczenia rehabilitacyjnego w państwie
miejsca zamieszkania (w Polsce) już dlatego, że osoba ubezpieczona z tytułu
wykonywania pracy najemnej może podlegać ochronie prawnej ustawodawstwa
jednego tylko Państwa Członkowskiego. W tym zakresie skarżący trafnie też
9
argumentował, że przyznanie przez polską instytucję świadczenia rehabilitacyjnego
w Polsce następuje na warunkach określonych w polskim porządku prawnym, a
zatem wymagałoby ustalenia oraz wyczerpania zasiłku chorobowego
przysługującego i pobranego na podstawie polskiego ustawodawstwa krajowego, w
tym orzeczenia lekarza orzecznika polskiej instytucji właściwej (ZUS) o dalszej
niezdolności do pracy i pozytywnych rokowaniach odzyskania zdolności do pracy
(art. 18 ustawy zasiłkowej).
Z zasady równego traktowania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń
społecznych w prawie wspólnotowym (art. 5 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U.UE.L.04166.1) wynika,
że pracownik migrujący, który w czasie zdarzenia (wystąpienia ryzyka
ubezpieczeniowego) podlegał właściwemu ustawodawstwu jednego tylko Państwa
Członkowskiego Unii Europejskiej, w którym wykonywał pracę (lex loci laboris) i w
tym właściwym porządku prawnym w całości wykorzystał (wyczerpał) prawo do
świadczeń pieniężnych (zasiłku chorobowego) z tytułu niezdolności do pracy
wskutek choroby (art. 11 ust. 1 i ust. 3a w związku z art. 21 ust. 1 tego
rozporządzenia), nie może utracić innych przywilejów lub skutków prawnych
wynikających z pobrania tych świadczeń gwarantowanych mu przez to
ustawodawstwo (właściwe dla miejsca wykonywania pracy). Wyklucza to trafnie
zaskarżone stanowisko Sądów obu instancji, że w państwie miejsca zamieszkania
(Rzeczypospolitej Polskiej) przysługuje mu dalsze i rodzajowo inne świadczenie
pieniężne na wypadek choroby (świadczenie rehabilitacyjne) za kolejne okresy,
którego nie reguluje ustawodawstwo Republiki Czeskiej właściwe dla miejsca
wykonywania pracy oraz ubezpieczenia wnioskodawcy. Ubezpieczony lub
uprawnieni członkowie jego rodziny, którzy mają miejsce zamieszkania w innym
Państwie Członkowskim niż państwo właściwe (dla miejsca świadczenia pracy), w
państwie miejsca zamieszkania otrzymują wyłącznie świadczenia rzeczowe,
udzielane w imieniu właściwej instytucji przez instytucje miejsca zamieszkania,
zgodnie z przepisami stosowanego przez nią ustawodawstwa tak, jakby byli oni
ubezpieczeni na mocy tego ustawodawstwa (art. 17 rozporządzenia). Nie dotyczy
to świadczeń pieniężnych, które zawsze przysługują od instytucji właściwej do
10
ustalenia i wypłaty świadczeń z ubezpieczeń społecznych na podstawie
stosowanego przez tę instytucję ustawodawstwa (z reguły właściwego ze względu
na miejsce wykonywania pracy najemnej), które mogą być wypłacane przez inną
instytucję (miejsca zamieszkania lub pobytu) wyłącznie na podstawie umowy
zawartej z instytucja właściwą (miejsca wykonywania pracy) oraz na koszt tej
instytucji (art. 21 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia). Wszystko to oznaczało, że
obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, który podlegał wyłącznie ubezpieczeniu
społecznemu z tytułu zatrudnienia w innym państwie Unii Europejskiej (Republice
Czeskiej) oraz wyczerpał ustalone i wypłacone przez instytucje właściwe tego
Państwa świadczenia pieniężne z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby, nie
nabywa prawa do uregulowanego w polskim porządku prawnym świadczenia
rehabilitacyjnego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy wyrokował jak w sentencji na
podstawie art. 39815
k.p.c.