Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: WA 18/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący)
SSN Marian Buliński (sprawozdawca)
SSN Andrzej Tomczyk
Protokolant : Anna Krawiec
przy udziale prokuratora Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu Małgorzaty Kuźniar-Ploty
w sprawie gen. w st. spocz. M. R. oskarżonego z art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 §
1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18.12.1998 r. (Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.) i inne, po
rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r., apelacji
wniesionej przez prokuratora Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu na niekorzyść oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu
Okręgowego w W. z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. akt So. …/12
1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje sądowi
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. Kancelaria
Adwokacka opłatę w kwocie 738 (siedemset trzydzieści osiem)
złotych, w tym 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym.
2
UZASADNIENIE
Gen. w st. spocz. M. R. został oskarżony o to, że:
„w okresie od 13 września 1951 r. do 30 września 1954 r., jako prokurator
początkowo Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., a następnie Naczelnej
Prokuratury Wojskowej - funkcjonariusz państwa komunistycznego, działając w
strukturach systemu państwa totalitarnego, posługującego się na wielką skalę
terrorem dla realizacji celów politycznych i społecznych, będąc zobowiązany do
zgodnego z ówcześnie obowiązującymi przepisami prawa stosowania,
przedłużania okresu stosowania i popierania przed Sądem wniosków o
przedłużenie zastosowanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania na okres powyżej 6 miesięcy, dopuścił się zbrodni komunistycznej
polegającej na tym, że nie dopełnił obowiązków kontroli zasadności i terminowości
podejmowanych w tym zakresie czynności procesowych w ten sposób, że :
„ jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa Urzędu
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko S. K., podejrzanemu o czyn z art. 87 w zw.
z art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r. (1 dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia S. K. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 30 października 1951 r.,
- w dniu 31 października 1951 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu zakreślonego terminu
stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 30 października 1951 r., wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
3
zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r.,
- w dniu 30 listopada 1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując
tymczasowo aresztowanego S. K. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu,
pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności, wynikającej z
wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania i przedłużenia
okresu stosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 25 listopada 1951 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia go z aresztu,
uczestnicząc tym w prześladowaniu S. K. z powodu jego wcześniejszej działalności
na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach organizacji pod
nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej" i sankcjonując bezprawne
pozbawienie go wolności w formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego
w niniejszej sprawie od dnia 13 września 1951 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 3 grudnia
1951 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
2. „ jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko S. B. i podejrzanemu o czyn z art.
87 w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r. (I dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia S. B. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/51 zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 30 września 1951 r.,
4
- w dniu 31 października 1951 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu zakreślonego terminu
stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 30 września 1951 r., wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. B.
tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r. - w dniu 30 listopada
1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując tymczasowo aresztowanego S.
B. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu, pomimo oczywistej wadliwości
podejmowanej czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów
zakreślonych do zastosowania i przedłużenia okresu stosowania tymczasowego
aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego terminu stosowania
tymczasowego aresztowania w dniu 25 listopada 1951 r., wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia go z aresztu,
uczestnicząc tym w prześladowaniu S. B. z powodu jego wcześniejszej działalności
na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach organizacji pod
nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej" i sankcjonując bezprawne
pozbawienie go wolności w formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego
w niniejszej sprawie od dnia 13 września 1951 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 3 grudnia
1951 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
3. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, przeciwko J. H. podejrzanemu o czyn z art.
87 w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r. (I dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
5
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia J. H. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o sygn.
II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do 30 października 1951 r.,
- w dniu 31 października 1951 r. pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu zakreślonego terminu
stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 30 października 1951 r., wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres stosowania wobec J. H.
tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r.,
- w dniu 30 listopada 1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując
tymczasowo aresztowanego J. H. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu,
pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności wynikającej z
wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania i przedłużenia
okresu stosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 25 listopada 1951 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia go z aresztu, uczestnicząc tym w prześladowaniu J.
H. z powodu jego wcześniejszej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa
Polskiego w strukturach organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii
Krajowej" i sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w formie
tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od dnia 13
września 1951 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem
oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 3 grudnia 1951 r., czym działał na jego
szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
6
4. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w toku posiedzenia
Wojskowego Sądu Rejonowego w W. w dniu 5 grudnia 1951 r. w przedmiocie
oddania pod sąd oskarżonych S. K., S. B. i J. H. (sygn. akt Sr …/51), pomimo
oczywistej wadliwości podejmowanych czynności, wynikającej z wcześniejszego
upływu terminów zakreślonych do zastosowania i przedłużania okresu stosowania
tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył
wniosku o zarządzenie natychmiastowego zwolnienia ich z aresztu mimo, że termin
zastosowanego wobec S. K., S. B. i J. H. tymczasowego aresztowania upłynął w
dniu 25 listopada 1951 r., uczestnicząc tym w represjonowaniu wymienionych z
powodu ich wcześniejszej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa
Polskiego w strukturach organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii
Krajowej", czym działał na ich szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn.
zm.);
5. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko L. C.
podejrzanemu o czyny z art. 86 § 2 K.K.W.P. i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o
przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa:
- w dniu 19 października 1951 r. (2 dni po konstytucyjnie gwarantowanym terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia L. C. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 8 grudnia 1951 r.,
- w dniu 7 stycznia 1952 r. pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności,
wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania
tymczasowego aresztowania oraz upływu zakreślonego terminu stosowania
tymczasowego aresztowania w dniu 8 grudnia 1951 r., wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
7
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył wobec L. C. okres trwania tymczasowego aresztowania do
dnia 8 lutego 1952 r., uczestnicząc tym w represjonowaniu L. C. z powodu jego
wcześniejszej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w
strukturach organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna
Organizacja Wolność i Niepodległość" i sankcjonując kontynuację bezprawnego
pozbawienia wolności w formie tymczasowego aresztowania L. C., łącznie
trwającego w niniejszej sprawie od 18 października 1951 r. do przekazania
tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu
31 marca 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 18
grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
6. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w toku posiedzenia
Wojskowego Sądu Rejonowego w dniu 3 kwietnia 1952 r. w przedmiocie oddania
pod sąd oskarżonego L. C. (sygn. akt Sr …/52), pomimo oczywistej wadliwości
podejmowanych czynności, wynikającej z wcześniejszego upływu terminów
zakreślonych do zastosowania i przedłużania okresu stosowania tymczasowego
aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o
zarządzenie natychmiastowego zwolnienia go z aresztu, uczestnicząc tym w
represjonowaniu L. C. z powodu jego wcześniejszej działalności na rzecz
niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach organizacji pod nazwą
„Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja Wolność i Niepodległość",
czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn.
zm.);
8
7. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko C. M.
podejrzanemu o czyny z art. 86 § 2 K.K.W.P., art. 88 § 1 w zw. z art. 86 § 2
K.K.W.P. i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie
niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa:
- w dniu 6 grudnia 1951 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności
wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania
tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
wobec C. M. okres trwania tymczasowego aresztowania do dnia 8 stycznia 1952 r.,
- w dniu 7 stycznia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności
wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania
tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres stosowania wobec C. M. tymczasowego aresztowania do dnia 8 lutego
1952r.,
uczestnicząc tym w represjonowaniu C. M. z powodu jego wcześniejszej
działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja
Wolność i Niepodległość" i sankcjonując kontynuację bezprawnego pozbawienia
wolności w formie tymczasowego aresztowania C. M., łącznie trwającego w
niniejszej sprawie od 4 października 1951 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 4 lutego 1952
r., czym działał na jego szkodę,
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust.l i art. 3 ustawy z dnia 18
grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
8. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko E. C. z art. 86 § 2
9
K.K.W.P. i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie
niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, w dniu 7 stycznia 1952 r., pomimo
oczywistej wadliwości podejmowanej czynności wynikającej z wcześniejszego
naruszenia terminów zakreślonych do zastosowania i przedłużenia tymczasowego
aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres stosowania wobec E. C. tymczasowego aresztowania do dnia 8 lutego 1952
r., uczestnicząc tym w represjonowaniu E. C. z powodu jego wcześniejszej
działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja
Wolność i Niepodległość" i sankcjonując kontynuację bezprawnego pozbawienia
wolności w formie tymczasowego aresztowania E. C., łącznie trwającego w
niniejszej sprawie od 4 października 1951 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 4 lutego 1952
r., czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 248 § 2 k.k. z 1932 r. w zw. z art. 2 ust.l i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn.
zm.);
9. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko W. N., podejrzanemu o czyny z art.
5 i 6 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w
okresie odbudowy Państwa i art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 21 lipca 1952 r. (2 dni po gwarantowanym konstytucyjnie terminie), wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia W. N. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o sygn. II Pr. …/52,
zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania
podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
10
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
przedłużył okres trwania wobec W.N. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 października 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec W. N. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec W. N. tymczasowego aresztowania do
dnia 17 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 17 listopada 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec W. N. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu W. N. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu popełnienia zdrady kraju i
usiłowania obalenia przemocą ustroju państwowego oraz sankcjonując bezprawne
pozbawienie go wolności w formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego
11
w niniejszej sprawie od dnia 20 lipca 1952 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia
1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.);
10. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko J. K., podejrzanemu o czyny z art.
88 § 1 w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P :
- w dniu 21 lipca 1952 r. (2 dni po gwarantowanym konstytucyjnie terminie), wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia J. K. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o sygn. II Pr. …/52,
zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania
podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
przedłużył okres trwania wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 października 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
12
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K. tymczasowego aresztowania do
dnia 17 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 17 listopada 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu J. K. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu wejścia w porozumienie przestępne
mające na celu usiłowanie obalenia przemocą ustroju państwowego oraz
sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w formie tymczasowego
aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od dnia 20 lipca 1952 r. do
przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji
Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 1 i 2
kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze
zm.),
11. „ jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, przeciwko S. S. podejrzanemu o czyn z art.
86 § 2 K.K.W.P.
- w dniu 21 lipca 1952 r. (I dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
13
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia S. S. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
przedłużył okres trwania wobec S. S. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 października 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec S. S. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. S. tymczasowego aresztowania do
dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 listopada 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
14
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec S. S. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu S. S. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu usiłowania obalenia przemocą
ustroju państwowego oraz sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w
formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od 21
lipca 1952 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia
do dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 2 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy
z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.);
12. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko R. K., podejrzanemu o czyny z art.
23 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w
okresie odbudowy Państwa i art. 86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 21 lipca 1952 r. (1 dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia R. K. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
przedłużył okres trwania wobec R. K. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
15
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 października 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec R. K. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec R. K. tymczasowego aresztowania do
dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 listopada 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec R. K. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu R. K. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu usiłowania obalenia przemocą
ustroju państwowego oraz sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w
formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od 21
lipca 1952 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia
do dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk.
w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze
zm.);
16
13. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko J. R., podejrzanemu o czyn z art.
86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 21 lipca 1952 r. (I dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia J. R. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o sygn.
II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
przedłużył okres trwania wobec J. R. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio
zakreślonego terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18
października 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres trwania wobec J. R. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. R. tymczasowego aresztowania do
dnia 18 listopada 1952 r.,
17
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio
zakreślonego terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 listopada
1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. R. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu J. R. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu usiłowania obalenia przemocą
ustroju państwowego oraz sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w
formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od 21
lipca 1952 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia
do dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.);
14. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko J. S., podejrzanemu o czyn z art.
86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 21 lipca 1952 r. (I dzień po gwarantowanym konstytucyjnie terminie),
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia J. S. z aresztu i bezzasadnie postanowieniem o
sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego
aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
18
przedłużył okres trwania wobec J. S. tymczasowego aresztowania do dnia 18
października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio
zakreślonego terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18
października 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres trwania wobec J. S. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.
- w dniu 10 listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania i przedłużania tymczasowego aresztowania, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i
bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. S. tymczasowego aresztowania do
dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z uprzedniego naruszenia terminów zakreślonych do
zastosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio zakreślonego
terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 listopada 1952 r.,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. S. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
uczestnicząc tym w prześladowaniu J. S. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu usiłowania obalenia przemocą
ustroju państwowego oraz sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w
formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od
dnia 21 lipca 1952 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem
oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego
szkodę",
19
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. jedn. Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze
zm.);
15. „jako prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej, w przebiegu śledztwa
Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko J. K., podejrzanemu o czyn z art.
18 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w
okresie odbudowy Państwa w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 20 października 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z upływu zakreślonego postanowieniem z dnia 18 września
1952 r. terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 18 października
1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r., - w dniu 10
listopada 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej czynności,
wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminu przedłużania tymczasowego
aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres trwania wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 19 listopada 1952
r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z wcześniejszego naruszenia terminów zakreślonych do
przedłużenia okresu stosowania tymczasowego aresztowania oraz upływu ostatnio
zakreślonego terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 19 listopada
1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
20
uczestnicząc tym w prześladowaniu J. K. z powodu jego odmiennych poglądów
politycznych i bezzasadnego przypisywania mu niezawiadomienia władzy o
popełnieniu zbrodni usiłowania obalenia przemocą ustroju państwowego oraz
sankcjonując bezprawne pozbawienie go wolności w formie tymczasowego
aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej sprawie od 19 października 1952 r.
do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do
dyspozycji Sądu w dniu 27 grudnia 1952 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. jedn. Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze
zm.);
16. „jako prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej, w toku posiedzenia
Wojskowego Sądu Rejonowego w dniu 8 stycznia 1954 r. w przedmiocie oddania
pod sąd oskarżonego P. H. /sygn. akt Sr …/53/, pomimo oczywistej wadliwości
podejmowanych czynności, wynikającej z wcześniejszego upływu terminów
zakreślonych do stosowania i przedłużania okresu stosowania tymczasowego
aresztowania, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o
zarządzenie natychmiastowego zwolnienia go z aresztu mimo, że termin
zastosowanego wobec P. H. tymczasowego aresztowania upłynął w dniu 30
listopada 1953 r., uczestnicząc tym w represjonowaniu wymienionego z powodu
bezzasadnego przypisywania mu współpracy z obcym wywiadem, czym działał na
jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zw. z art. 2 ust. 1 i
art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz.
424 ze zm.);
17. „jako prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej, w toku posiedzenia
Wojskowego Sądu Rejonowego w dniu 8 stycznia 1954 r. w przedmiocie oddania
pod sąd oskarżonej H. H. (sygn. akt Sr …/53), pomimo oczywistej wadliwości
podejmowanych czynności, wynikającej z wcześniejszego upływu terminów
21
zakreślonych do przedłużania okresu stosowania tymczasowego aresztowania,
wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o zarządzenie
natychmiastowego zwolnienia jej z aresztu mimo, że termin zastosowanego wobec
H. H. tymczasowego aresztowania upłynął w dniu 30 listopada 1953 r.,
uczestnicząc tym w represjonowaniu wymienionej z powodu bezzasadnego
przypisywania jej współpracy z obcym wywiadem, czym działał na jej szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zw. z art. 2 ust. 1 i
art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. jedn. Dz. U. Nr 63 z 2007 r.,
poz. 424 ze zm.);
18. „jako Szef Oddziału Naczelnej Prokuratury Wojskowej w W., w przebiegu
śledztwa Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie przeciwko W. J.
podejrzanemu o czyny z art. 2 i 4 § 1 i 2 Dekretu z 31.08.1944 r. o wymiarze kary
dla faszystowsko - hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad
ludnością cywilną i jeńcami oraz zdrajców Narodu Polskiego, art. 86 § 2 K.K.W.P.,
art. 15 § 2 w zw. z art. 7, 6, 13 § 1 i 2 w zw. z art. 1 § 2 i art. 4 § 1 Dekretu z
13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy
Państwa, w dniu 25 sierpnia 1954 r., pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności, wynikającej z upływu ostatnio zakreślonego postanowieniem
Najwyższego Sądu Wojskowego z dnia 4 maja 1954 r. sygn. Cs. …/54, terminu
stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 15 lipca 1954 r., wbrew
obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania
karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia W. J. z aresztu i bezzasadnie skierował do Najwyższego Sądu
Wojskowego wniosek o przedłużenie wobec wymienionego tymczasowego
aresztowania do dnia 30 listopada 1954 r., uczestnicząc tym w prześladowaniu W.
J. z powodu jego działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w
strukturach „WiN" i sankcjonując kontynuację bezprawnego pozbawienia go
wolności w formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego w niniejszej
sprawie od 16 kwietnia 1954 r. do przekazania tymczasowo aresztowanego wraz z
22
aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 22 kwietnia 1955 r., czym działał na
jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 1 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.);
19. „jako Szef Oddziału Naczelnej Prokuratury Wojskowej w W., w przebiegu
śledztwa Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie przeciwko J. P.
podejrzanemu o czyny z art. 90 K.K.W.P. i art. 6 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r.
o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, w
dniu 30 września 1954 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując tymczasowo
aresztowanego J. P. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu, pomimo
oczywistej wadliwości podejmowanej czynności wynikającej z upływu ostatnio
zakreślonego postanowieniem Wojskowego Sądu Rejonowego z dnia 22 czerwca
1954 r. sygn. Cs. …/54, terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 28
września 1954r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia wymienionego z aresztu, uczestnicząc
tym w prześladowaniu J. P. z powodu jego odmiennych poglądów politycznych i
współpracy w wywiadem USA oraz sankcjonując kontynuację bezprawnego
pozbawienia go wolności w formie tymczasowego aresztowania, łącznie trwającego
w niniejszej sprawie od dnia 1 marca 1954 r. do przekazania tymczasowo
aresztowanego wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu w dniu 1 października
1954 r., czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 1 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)”.
Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 r.
(So …/12) orzekł, że wobec gen. w st. spocz. M. R.:
„1. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że: „ jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
23
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko S. K ., podejrzanemu o czyn z art. 87 w zw. z art. 86 § 2
K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia S. K. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 30 października
1951 r.,
- w dniu 31 października 1951 r., ponownie zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec S. K. tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r.,
- w dniu 30 listopada 1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując
tymczasowo aresztowanego S. K. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia go z aresztu,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności S. K. w związku jego wcześniejszą
działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej", czym działał na jego
szkodę", tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.),
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r. nr 64, poz. 390)”;
2. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko S. B., podejrzanemu o czyn z art. 87 w zw. z art. 86 § 2
K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia S. B. z aresztu i bezzasadnie
24
postanowieniem o sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 30 września 1951 r.,
- w dniu 31 października 1951 r., ponownie zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres trwania
wobec S. B. tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r.,
- w dniu 30 listopada 1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując
tymczasowo aresztowanego S. B. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia go z aresztu,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności S. B. w związku z jego wcześniejszą
działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej" czym działał na jego
szkodę", tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r. nr 64, poz. 390)”;
3. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego, przeciwko J. H. podejrzanemu o czyn z art. 87 w zw. z art. 86 § 2
K.K.W.P.:
- w dniu 13 września 1951 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia J. H. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do 30 października 1951 r.,
- w dniu 31 października 1951 r. ponownie zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył okres stosowania
wobec J. H . tymczasowego aresztowania do dnia 25 listopada 1951 r.,
25
- w dniu 30 listopada 1951 r., zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując
tymczasowo aresztowanego J. H. wraz z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia go z aresztu,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności J. H. z powodu jego wcześniejszej
działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej", czym działał na jego
szkodę", tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r. nr 64, poz. 390)”;
4. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w toku posiedzenia Wojskowego Sądu
Rejonowego w W. w dniu 5 grudnia 1951 r. w przedmiocie oddania pod sąd
oskarżonych S. K., S. B. i J. H. /sygn. akt Sr …/51/, wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23
czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o zarządzenie natychmiastowego zwolnienia
ich z aresztu mimo, że brak było podstaw do stosowania wobec S. K., S. B. i J. H.
tymczasowego aresztowania, przez co naruszał prawo do wolności ww. w związku
z ich wcześniejszą działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w
strukturach organizacji pod nazwą „Oddziały Pomocnicze Armii Krajowej", czym
działał na ich szkodę", tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. z 1997 r. w
zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej
- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007
r., poz. 424 z późn. zm.) umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z uwagi na
przedawnienie jego karalności,
5. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Wojewódzkiego Urzędu
26
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko L. C. podejrzanemu o czyny z art. 86 § 2
K.K.W.P. i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie
niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa:
- w dniu 19 października 1951 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia L. C. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/51, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 8 grudnia 1951 r.,
- w dniu 7 stycznia 1952 r. ponownie zaniechał zarządzenia natychmiastowego
zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył wobec L. C. okres trwania
tymczasowego aresztowania do dnia 8 lutego 1952 r.,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności L. C. z powodu jego wcześniejszej
działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja
Wolność i Niepodległość", czym działał na jego szkodę", tj. o przestępstwo
określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust.l ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.) umarza na podstawie
art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z 1989 r., nr 64, poz. 390);
6. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w toku posiedzenia Wojskowego Sądu
Rejonowego w W. w dniu 3 kwietnia 1952 r. w przedmiocie oddania pod sąd
oskarżonego L. C. (sygn. akt Sr …/52), wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12
§ 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie
złożył wniosku o zarządzenie natychmiastowego zwolnienia go z aresztu, przez co
naruszał prawo do wolności L. C. w związku z jego wcześniejszą działalnością na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach organizacji pod nazwą
„Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja Wolność i Niepodległość”,
czym działał na jego szkodę", tj. o przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. z
1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci
27
Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr
63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.), umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z
uwagi na przedawnienie jego karalności;
7. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Wojewódzkiego Urzędu
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko C. M. podejrzanemu o czyny z art. 86 § 2
K.K.W.P., art. 88 § 1 w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P. i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r.
o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa:
- w dniu 6 grudnia 1951 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
wobec C. M. okres trwania tymczasowego aresztowania do dnia 8 stycznia 1952 r.,
- w dniu 7 stycznia 1952 r., ponownie bezzasadnie przedłużył okres stosowania
wobec C. M. tymczasowego aresztowania do dnia 8 lutego 1952 r.,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności C. M. z powodu jego wcześniejszej
działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach
organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna Organizacja
Wolność i Niepodległość", czym działał na jego szkodę, tj. o przestępstwo
określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.) umarza na podstawie
art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z 1989 r., nr 64, poz. 390);
8. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Wojewódzkiego Urzędu
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko E. C. z art. 86 § 2 K.K.W.P. i art. 4 § 1
Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie
odbudowy Państwa, w dniu 7 stycznia 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z
art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r.,
zaniechał zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie
28
przedłużył okres stosowania wobec E. C. tymczasowego aresztowania do dnia 8
lutego 1952 r., przez co naruszał prawo do wolności E. C. w związku z jego
wcześniejszą działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w
strukturach organizacji pod nazwą „Obrońcy Korony", a następnie „Podziemna
Organizacja Wolność i Niepodległość, czym działał na jego szkodę”, o
przestępstwo określone w art. 231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie
Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.:
Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.) umarza na podstawie art. 1 ust. 1
ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z 1989 r., nr 64, poz. 390);
9. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz państwa
komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko W. N., podejrzanemu o czyny z art. 5 i 6 Dekretu z
13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy
Państwa i art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia W. N. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec W. N.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec W.N.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec W. N.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec W. N.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności W. N. z powodu bezzasadnego
przypisywania mu popełnienia zdrady kraju i usiłowania obalenia przemocą ustroju
państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o przestępstwo określone w art.
29
231 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z
1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci
Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.: Dz.U. Nr
63 z 2007 r., poz. 424 z późn. zm.) umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7
grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z 1989 r., nr 64, poz. 390);
10. postępowanie karne o czyn polegający na tym, źe : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko J. K., podejrzanemu o czyny z art. 88 § 1 w zw. z art. 86 § 2
K.K.W.P :
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia J. K. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r.,
co stanowiło naruszenie prawa do wolności J. K. z powodu bezzasadnego
przypisywania mu wejścia w porozumienie przestępne mające na celu usiłowanie
obalenia przemocą ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o
popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 1 i 2 kk w
zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r., nr 64, poz. 390);
30
11. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego, przeciwko S. S. podejrzanemu o czyn z art. 86 § 2 K.K.W.P.:
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia S. S. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 listopada 1952 r.,,,,,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec S. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r., co stanowiło naruszenie
prawa do wolności S. S. z powodu bezzasadnego przypisywania mu usiłowania
obalenia przemocą ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o
popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zb. z art. 189 § 2 kk w
zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r., nr 64, poz. 390);
12. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko R.K., podejrzanemu o czyny z art. 23 § 1 Dekretu z
13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy
Państwa i art. 86 § 2 K.K.W.P. :
31
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia R. K. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec R. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec R. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec R. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec R. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r., co stanowiło naruszenie
prawa do wolności R. K. z powodu bezzasadnego przypisywania mu usiłowania
obalenia przemocą ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o
popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk. w
zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r., nr 64, poz. 390);
13. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko J. R., podejrzanemu o czyn z art. 86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia J. R. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. R.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
32
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. R.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. R.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. R.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r. co stanowiło naruszenie
prawa do wolności J. R. z powodu bezzasadnego przypisywania mu usiłowania
obalenia przemocą ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o
popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk w
zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r., nr 64, poz. 390);
14. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko J. S., podejrzanemu o czyn z art. 86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 21 lipca 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia J. S. z aresztu i bezzasadnie
postanowieniem o sygn. II Pr. …/52, zastosował środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania podejrzanego z terminem do dnia 18 września 1952 r.,
- w dniu 18 września 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 października 1952 r.,
- w dniu 20 października 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.,
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 18 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. S.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r. co stanowiło naruszenie
prawa do wolności J. S. z powodu bezzasadnego przypisywania mu usiłowania
33
obalenia przemocą ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o
popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk w
zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.)
umarza na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z
1989 r., nr 64, poz. 390);
15. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej w W., w
warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Urzędu Bezpieczeństwa
Publicznego przeciwko J.K., podejrzanemu o czyn z art. 18 § 1 Dekretu z
13.06.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy
Państwa w zw. z art. 86 § 2 K.K.W.P. :
- w dniu 20 października 1952 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3
Kodeksu wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia z aresztu i bezzasadnie przedłużył
okres trwania wobec J. K. tymczasowego aresztowania do dnia 10 listopada 1952 r.
- w dniu 10 listopada 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J.
K. tymczasowego aresztowania do dnia 19 listopada 1952 r.,
- w dniu 12 grudnia 1952 r., bezzasadnie przedłużył okres trwania wobec J. K.
tymczasowego aresztowania do dnia 17 stycznia 1953 r., co stanowiło naruszenie
prawa do wolności J. K. z powodu bezzasadnego przypisywania mu
niezawiadomienia władzy o popełnieniu zbrodni usiłowania obalenia przemocą
ustroju państwowego, czym działał na jego szkodę", tj. o popełnienie przestępstwa
określonego w art. 231 § 1 kk. w zb. z art. 189 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z
art. 12 kk z 1997 r. w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.) umarza na podstawie art.
1 ust. 1 ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. z 1989 r., nr 64, poz. 390);
16. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako prokurator Naczelnej
Prokuratury Wojskowej w W., w toku posiedzenia Wojskowego Sądu Rejonowego
w W. w dniu 8 stycznia 1954 r. w przedmiocie oddania pod sąd oskarżonego P. H.
34
(sygn. akt Sr …/53), wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o
zarządzenie natychmiastowego zwolnienia go z aresztu mimo, że wobec P. H.
tymczasowy areszt stosowany był niezasadnie, co stanowiło naruszenie prawa do
wolności wymienionego z powodu bezzasadnego przypisywania mu współpracy z
obcym wywiadem, czym działał na jego szkodę", tj. o popełnienie przestępstwa
określonego w art. 231 § 1 kk. umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z
uwagi na przedawnienie jego karalności;
17. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako prokurator Naczelnej
Prokuratury Wojskowej w W., w toku posiedzenia Wojskowego Sądu Rejonowego
w W. w dniu 8 stycznia 1954 r. w przedmiocie oddania pod sąd oskarżonej H. H.
(sygn. akt Sr …/53), wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., nie złożył wniosku o
zarządzenie natychmiastowego zwolnienia jej z aresztu mimo, że wobec H. H.
areszt tymczasowy był stosowany niezasadnie, co stanowiło naruszenie prawa do
wolności wymienionej z powodu bezzasadnego przypisywania jej współpracy z
obcym wywiadem, czym działał na jej szkodę", tj. o popełnienie przestępstwa
określonego w art. 231 § 1 kk umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z uwagi
na przedawnienie jego karalności;
18. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : jako funkcjonariusz
państwa komunistycznego - Szef Oddziału Naczelnej Prokuratury Wojskowej w W.,
w warunkach zbrodni komunistycznej, w przebiegu śledztwa Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko W. J. podejrzanemu o czyny z art. 2 i 4 § 1
i 2 Dekretu z 31.08.1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko - hitlerowskich
zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz
zdrajców Narodu Polskiego, art. 86 § 2 K.K.W.P., art. 15 § 2 w zw. z art. 7, 6, 13 §
1 i 2 w zw. z art. 1 § 2 i art. 4 § 1 Dekretu z 13.06.1946 r. o przestępstwach
szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, w dniu 25 sierpnia
1954 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu wojskowego
postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał zarządzenia
natychmiastowego zwolnienia W. J. z aresztu i bezzasadnie skierował do
Najwyższego Sądu Wojskowego wniosek o przedłużenie wobec wymienionego
35
tymczasowego aresztowania do dnia 30 listopada 1954 r., co stanowiło naruszenie
prawa do wolności W. J. z powodu jego działalności na rzecz niepodległego bytu
Państwa Polskiego w strukturach „WiN", czym działał na jego szkodę",
tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk w zw. z art. 2 ust. 1
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t. j.: Dz. U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze
zm.) umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z uwagi na przedawnienie jego
karalności,
19. postępowanie karne o czyn polegający na tym, że : „jako Szef Oddziału
Naczelnej Prokuratury Wojskowej w W., w przebiegu śledztwa Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego przeciwko J. P. podejrzanemu o czyny z art. 90
K.K.W.P. i art. 6 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie
niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, w dniu 30 września 1954 r.,
zatwierdzając akt oskarżenia i przekazując tymczasowo aresztowanego J. P. wraz
z aktem oskarżenia do dyspozycji Sądu, pomimo upływu ostatnio zakreślonego
postanowieniem Wojskowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 22 czerwca 1954 r.
sygn. Cs. …/54, terminu stosowania tymczasowego aresztowania w dniu 28
września 1954 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 12 § 3 Kodeksu
wojskowego postępowania karnego z dnia 23 czerwca 1945 r., zaniechał
zarządzenia natychmiastowego zwolnienia wymienionego z aresztu, czym działał
na jego szkodę", tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 231 § 1 kk
umarza na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. - z uwagi na przedawnienie jego
karalności”.
Apelację od tego wyroku na niekorzyść oskarżonego złożył prokurator
Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zarzucając
temuż orzeczeniu:
„1. obrazę przepisów prawa karnego procesowego, która miała istotny wpływ na
treść orzeczenia, w tym:
- art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. w zw. 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegającą na
bezpodstawnym potraktowaniu przez Sąd jako wniosku dowodowego,
sformułowanego przez prokuratora w akcie oskarżenia na podstawie art. 333 § 1
pkt 1 k.p.k. wniosku o bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie głównej w
36
charakterze świadka oskarżenia Z. D., podtrzymanego pięciokrotnie przez
prokuratora w toku postępowania sądowego, do którego to wniosku przyłączył się
także obrońca oskarżonego, i na oddaleniu go a priori, w warunkach
niezachowania przez organ procesowy bezstronności, jako nie mającego
znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało pozbawieniem prokuratora
możliwości skutecznego przeprowadzenia w toku postępowania sądowego dowodu
na poparcie tez aktu oskarżenia, zwłaszcza, że bezpośrednie przesłuchanie na
rozprawie głównej Z. D. było o tyle istotne, że świadek ten to były prokurator
wojskowy biorący udział w postępowaniu rewizyjnym związanym z niniejszą sprawą,
a także posiadający wiedzę o pragmatyce służbowej w prokuraturze wojskowej, a
szczególnie o jej aspekcie praktycznym, w czasach gdy pełnił w niej służbę
oskarżony M. R., ponadto piastujący funkcję sekretarza tzw. Komisji M., w której
pracach i opracowywaniu raportu końcowego aktywnie uczestniczył, a zatem
dysponujący wiedzą na temat rodzaju i skali naruszeń prawa przez prokuratorów i
sędziów zatrudnionych w wojskowym wymiarze sprawiedliwości w okresie
stalinowskim, w tym zwłaszcza naruszeń przepisów regulujących stosowanie i
przedłużanie w toku prowadzonych wówczas postępowań karnych środków
zapobiegawczych, co prowadzi do wniosku, iż zeznania świadka złożone na
rozprawie, pogłębione w oparciu o pytania oskarżyciela publicznego, mogłyby,
biorąc pod uwagę doniosłość i unikatowość tegoż źródła dowodowego, posłużyć do
dokonania przez wyrokujący Sąd prawidłowej oceny prawnej zarzuconych
oskarżonemu M. R. czynów, zwłaszcza w kontekście zakwalifikowania ich jako
zbrodni przeciwko ludzkości w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu,
- art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 k.p.k., polegającą na bezzasadnym uznaniu
przez Sąd, iż zaistniały warunki do odstąpienia od zasady bezpośredniego
przesłuchania świadka W. L., byłego Wicedyrektora Departamentu MBP, albowiem
nie stawił się on z powodu niedających się usunąć przeszkód, w sytuacji gdy brak
było obiektywnych trudności do przesłuchania tegoż świadka w miejscu
zamieszkania w W., co jednoznacznie wynika z informacji córki W. L., a prokurator
wniósł o przeprowadzenie przesłuchania w oparciu o przepis art. 396 § 2 k.p.k.,
37
który to wniosek został poparty przez obrońcę oskarżonego, co w konsekwencji
doprowadziło do pozbawienia stron możliwości zadania świadkowi dodatkowych
pytań,
- art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 391 § k.p.k., polegającą na niesłusznym uznaniu
przez Sąd, iż zaistniały warunki do odstąpienia od zasady bezpośredniego
przesłuchania w charakterze świadka pokrzywdzonej M. A. albowiem świadkowi
nie można było doręczyć wezwania, podczas gdy Sąd nie podjął działań
zmierzających do skutecznego zawiadomienia świadka o czasie i miejscu
przesłuchania, w tym zwłaszcza poprzez nawiązanie z nim kontaktu telefonicznego,
o co wnioskował na rozprawie prokurator, zważywszy, iż w protokole przesłuchania
świadka M. A. z postępowania przygotowawczego widnieje numer telefonu do
kontaktu z pokrzywdzoną,
2. obrazę przepisów prawa karnego procesowego w zakresie rozstrzygnięcia
przyjętego w pkt. 1/16 i 1/17 wyroku, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7
k.p.k. i art. 410 k.p.k., wyrażoną w dowolnym przyjęciu przez Sąd, iż zastosowane
wobec H. i P. H. represje w postaci ich bezprawnego pozbawienia wolności nie
miały związku z jakąkolwiek ich działalnością polityczną, a tym samym brak jest
podstaw do przyjęcia, że przestępne zachowanie M. R. polegające na
niedopełnieniu przez niego na posiedzeniu Sądu w dniu 3 kwietnia 1952 r. swoich
obowiązków poprzez zaniechanie złożenia wniosku o zarządzenie
natychmiastowego ich zwolnienia z aresztu mogło stanowić zbrodnię
komunistyczną oraz zbrodnię przeciwko ludzkości, w sytuacji, gdy zgromadzone w
toku niniejszego postępowania dowody, a w szczególności protokół przesłuchania
podejrzanego P. H. z dnia 16 września 1952 r., z którego wynika, iż popadł w
konflikt ideologiczny z prominentnymi członkami PPR, na skutek czego został
wydalony z partii komunistycznej i został uznany za jej wroga, w zestawieniu z
udokumentowanym przebiegiem archiwalnych czynności procesowych w sprawie
Sr …/53, zasadami logicznego myślenia oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego prowadzą do wniosku przeciwnego;
3. obrazę przepisów prawa karnego procesowego w zakresie rozstrzygnięcia
przyjętego w pkt. 1/19 wyroku, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i
art. 410 k.p.k., wyrażoną w dowolnym przyjęciu przez Sąd, iż zatwierdzenie przez
38
M. R. w dniu 30 września 1954 r. aktu oskarżenia w sprawie J. P. będącego
współpracownikiem wywiadu USA i przekazanie go jako tymczasowo
aresztowanego do dyspozycji Sądu, pomimo oczywistej wadliwości podejmowanej
czynności wynikającej z upływu terminu stosowania tymczasowego aresztowania w
dniu 28 września 1954 r., nie może być uznane za zbrodnię komunistyczną oraz
zbrodnię przeciwko ludzkości, w sytuacji, gdy zgromadzone w toku niniejszego
postępowania dowody, a w szczególności zeznania pokrzywdzonego J. P. w
zestawieniu z udokumentowanym przebiegiem archiwalnych czynności
procesowych w sprawie Sr …/54, treścią prawomocnego postanowienia Sądu
Warszawskiego Okręgu Wojskowego w W. o sygn. CsLIn. …/93, stwierdzającym
nieważność wyroku Sr …/54, na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o
uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, zasadami logicznego
myślenia oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzą do
wniosku przeciwnego;
4. obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie rozstrzygnięcia przyjętego w
pkt.: 1/1, I/2, I/3, I/4, I/5, I/6, I/7, I/8, I/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15 i 1/18
wyroku, tj. art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej -
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, polegającą na błędnej
wykładni tego przepisu oraz niesłusznym wyeliminowaniu z opisu czynów
zarzuconych oskarżonemu M. R. i ich kwalifikacji prawnej znamion zbrodni
przeciwko ludzkości, co skutkowało przyjęciem przez Sąd, iż czyny te wyczerpują
jedynie znamiona zbrodni komunistycznej w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu i w konsekwencji skutkowało bezpodstawnym
umorzeniem postępowania w odniesieniu do czynów z pkt.: 1/1, I/2, I/3, I/5, I/7, I/8,
I/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15 wyroku na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z 7
grudnia 1989 r. o amnestii, a w odniesieniu do czynów z pkt. I/4, I/6, 1/18 wyroku
na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. z uwagi na przedawnienie ich karalności,
podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanego wyżej przepisu prowadzi do
wniosku, że przypisane oskarżonemu M. R. czyny z pkt: 1/1, I/2, I/3, I/4, I/5, I/6, I/7,
I/8, I/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15 i 1/18 wyroku stanowią także zbrodnie
39
przeciwko ludzkości, które w myśl art. 105 § 1 k.k. i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18
grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu nie ulegają przedawnieniu, a na podstawie art. 7
ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii podlegają wyłączeniu spod
działania tej ustawy”.
W oparciu o to skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym prokurator Głównej Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu poparła wniesioną apelację, a
obrońca oskarżonego wniósł o oddalenie apelacji jako oczywiście bezzasadnej i
utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarżący zarzucił sądowi orzekającemu obrazę przepisów prawa procesowego,
mającą wpływ na treść orzeczenia, wyrażającą się:
1. w dowolnym uznaniu przez sąd, że we wszystkich czynach zarzucanych
oskarżonemu, brak było podstaw do przyjęcia, iż jego działanie mogło stanowić
zbrodnie przeciwko ludzkości (a w odniesieniu do czynów opisanych w pkt. 16, 17 i
19 wyroku uznanie także, że brak było podstaw do przyjęcia, iż działanie
oskarżonego mogło stanowić zbrodnię komunistyczną);
2. w orzekaniu w oparciu o niepełny materiał dowodowy wynikający z
nieprzesłuchania na rozprawie świadków Z. D., W. L. i M. A.
Sąd pierwszej instancji uznał, że czyny oskarżonego nie wypełniały znamion
zbrodni przeciwko ludzkości przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu (Dz.U. Nr 63 z 2007 r., poz. 424 ze zm.) i taką swoją ocenę obszernie
uzasadnił z przytoczeniem orzecznictwa Sądu Najwyższego i szeregu przepisów
prawa międzynarodowego (k. 98-105 uzasadnienia wyroku).
Ta ocena sądu orzekającego mogłaby być uznana za trafną, jednakże w
przedmiotowej sprawie była oceną przedwczesną, gdyż sąd dokonał jej w oparciu o
niepełny materiał dowodowy.
40
Wnioski dowodowe prokuratora, tak jak każdej strony, podlegają ocenie sądu,
sąd władny jest zarówno dowody na wniosek stron przeprowadzić, jak i wniosek
dowodowy oddalić. Oddalenie wniosku dowodowego nie pozostawiono dowolnej
ocenie sądu. Oddalając wniosek dowodowy sąd zobowiązany jest dokonać tego w
formie postanowienia z powołaniem się na okoliczności przewidziane w art. 170
k.p.k. oraz należycie uzasadnić swoją decyzję. W przedmiotowej sprawie, mimo
zgodnego wniosku stron o przesłuchanie świadka Z. D., sąd na mocy art. 170 § 1
pkt 2 i § 3 k.p.k., oddalił ten wniosek dowodowy nie przedstawiając żadnego
uzasadnienia. Brak uzasadnienia postanowienia wydanego na rozprawie o
oddaleniu wniosku dowodowego uniemożliwia kontrolę odwoławczą słuszności
decyzji sądu orzekającego w odniesieniu do podstaw takiego oddalenia. Zauważyć
należy, że samo powołanie się na pkt 2 § 1 art. 170 k.p.k., jest mało precyzyjne,
gdyż zgodnie z tym punktem wniosek dowodowy oddala się, zarówno gdy
okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy, jak gdy jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Sąd
pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku podkreślił, że zasadnicze znaczenie –
przy rozważaniu wyczerpania przez oskarżonego znamion zbrodni przeciwko
ludzkości – ma świadomość oskarżonego, w szczególności akceptacja metod i
sposobów działania państwa totalitarnego, które spełniają kryteria zbrodni
przeciwko ludzkości. Skoro zeznaniami tego świadka prokurator chciał udowodnić
stan świadomości oskarżonego w uczestniczeniu w takich działaniach państwa
totalitarnego, które spełniają kryteria zbrodni przeciwko ludzkości, to ta okoliczność
ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie można przyjąć, że sąd oddalił
wniosek dowodowy z uwagi na to, że okoliczność która ma być udowodniona
została już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, bowiem sąd
orzekający ocenił, że oskarżony swoim działaniem nie wyczerpał znamion zbrodni
przeciwko ludzkości. Z ostrożności rozważyć należy, czy sąd nie oddalił wniosku
dowodowego z powodu wymienionego w pkt 3 § 1 art. 170 k.p.k. błędnie powołując
się na pkt 2 tj. że dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności.
Świadek Z. D. został w postępowaniu przygotowawczym przesłuchany w
charakterze świadka przez prokuratora Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu w R. (k. 3890-3891). W oparciu o te zeznania
41
można było zastanawiać się czy jest to dowód przydatny do stwierdzenia
okoliczności przedstawionych przez oskarżyciela. Rzecz jednak w tym, że
przesłuchanie tego świadka w sposób oczywisty przeprowadzono nieprawidłowo.
Gdy świadek stwierdził, że ponownie w 1954 r. został przeniesiony do Naczelnej
Prokuratury Wojskowej, gdzie zajmował się prowadzeniem śledztw przeciwko
funkcjonariuszom Głównego Zarządu Informacji Wojskowej, zamiast dopytać go o
ten okres jego służby w kontekście przedmiotowej sprawy, przesłuchanie świadka
zakończono.
Reasumując, decyzja sądu pierwszej instancji o oddalenie wniosku
dowodowego prokuratora o przesłuchaniu Z. D. w charakterze świadka przed
sądem nie była zasadna.
Tym samym sąd orzekł przedwcześnie, w oparciu o niepełny materiał
dowody (art. 410 k.p.k.).
Przy ponownym rozpoznaniu sąd pierwszej instancji winien przesłuchać w
charakterze świadka Z. D. oraz rozważyć możliwość bezpośredniego
przesłuchania przed sądem lub (w trybie art. 396 § 2 k.p.k.) świadków W. L. i M. A.
w celu uzupełnienia ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym.
Dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów (art. 7 k.p.k.)
sąd powinien rozstrzygnąć czy oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał
znamiona zarzucanych mu przestępstw w tym czy wyczerpał znamiona zbrodni
komunistycznej i zbrodni przeciwko ludzkości.
Na marginesie zauważyć należy, że w opisie czynu zarzucanego oraz
przypisanego powinny znaleźć odzwierciedlenie te elementy zachowania, które
wskazują, iż wyczerpuje ono znamiona zbrodni przeciwko ludzkości zawarte tak w
przepisie art. 3 ustawy o IPN, jak i w aktach prawa międzynarodowego, do których
odwołuje się ten przepis i które stanowią integralną część polskiego
ustawodawstwa karnego oraz znajdują w konkretnym przypadku zastosowanie.
Należy przytoczyć nie tylko art. 3 ustawy o IPN, lecz także dokładnie oznaczyć
przepis aktu prawa karnego międzynarodowego, który odnosił się do zachowania
sprawcy. W sferze karnomaterialnej obowiązek tak wynika z treści zasady nullum
crimen sine lege certa, a w sferze proceduralnej – z treści art. 332 § 1 pkt 2 i 4 oraz
art. 413 § 1 pkt 4 i 6 oraz § 2 pkt 1 k.p.k. (por. teza 12 do art. 332-334 ,Kodeks
42
Postępowania Karnego, Jan Grajewski, Lech K. Paprzycki, Sławomir Steinborn tom
I Komentarz do art. 1- 424, 3 wydanie Warszawa 2013 r.; A. Kulesza glosa do
postanowienia SN III KK 276/05, Palestra 2008, z.1-2, s.327).