Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 35/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa J. P.
przeciwko M. W. i M. W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 czerwca 2014 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 9 października 2013 r.,
oddala zażalenie i przyznaje radcy prawnemu M.S. od Skarbu
Państwa - Sądu Apelacyjnego kwotę 5.400 (pięć tysięcy
czterysta) zł, powiększoną o należny podatek od towarów i usług,
tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
powódce z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 9 października 2013 r. odrzucił
apelację wniesioną przez powódkę osobiście oraz - w jej imieniu - przez B. S. od
wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 9 listopada 2012 r. W uzasadnieniu wskazał,
że B. S. nie jest legitymowany do występowania w procesie niniejszym w
charakterze pełnomocnika powódki; nie wykazał on, że umowa zawarta w dniu 1
stycznia 2007 r., stanowiąca podstawę udzielonego mu pełnomocnictwa, miała
rzeczywiście cechy umowy „sprawowania zarządu majątkiem i interesami” powódki
lub potwierdzała pozostawanie z nią „w stałym stosunku zlecenia”. Apelacja
wniesiona przez osobę, która nie może być pełnomocnikiem strony podlega
odrzuceniu jako niedopuszczalna (art. 373 w związku z art. 370 k.p.c.). Apelacja
podpisana przez powódkę osobiście, złożona w dniu 11 lipca 2013 r., podlegała
natomiast odrzuceniu jako spóźniona.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powódka wniosła o jego uchylenie,
zarzucając Sadowi Apelacyjnemu naruszenie art. 130 § 1, art. 233 § 1, art. 373
w związku z art. 370, art. 169 § 1, art. 373 w związku z art. 386 § 2 oraz art. 87 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżącej, wezwanie B. S. - w ramach
kontroli formalnej złożonej przez niego apelacji - do złożenia dokumentów
potwierdzających obowiązywanie i treść umowy mającej stanowić podstawę
udzielonego mu pełnomocnictwa nie może usprawiedliwiać zarzutu naruszenia art.
130 § 1 k.p.c. Nie ulega bowiem wątpliwości, że kwestia należytego umocowania
pełnomocnika wchodzi w zakres badania wymagań formalnych wniesionego przez
niego środka odwoławczego.
U podstaw rozstrzygnięcia odrzucającego apelację wniesioną przez B. S.
legła ocena, że łączący go z powódką węzeł obligacyjny określony w umowie z dnia
1 stycznia 2007 r. „stałym zleceniem zarządu majątkiem i interesami” w istocie nie
ma charakteru stałego. Sąd Apelacyjny wniosek powyższy sformułował na
podstawie analizy treści powołanej umowy, oświadczenia powódki oraz B. S.
Odnosząc się krytycznie do tych oświadczeń, zwrócił uwagę na to, że nie zostały
3
one poparte dokumentami potwierdzającymi faktyczne realizowanie umowy
obejmującej szeroki zakres spraw powierzonych odpłatnie w zarząd. Skoro B. S. -
mimo wezwania Sądu do wykazania tej okoliczności - nie złożył żadnych
dokumentów, a nawet nie przedstawił wykazu konkretnych czynności podjętych w
ramach wzmiankowanej umowy, to wątpliwości i zastrzeżenia Sądu Apelacyjnego
co do sprawowania przez niego rzeczywistego zarządu majątkiem lub interesami
powódki albo pozostawania z nią w stałym stosunku zlecenia można uznać za
usprawiedliwione. Konstatacja ta, oparta na konkretnych - wskazanych wyżej -
przesłankach, nie jest wynikiem dowolnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia art.
233 § 1 k.p.c., a w konsekwencji również zarzuty obrazy art. 87 § 1 i art. 373 w
związku z art. 370 k.p.c. nie mogły zatem zostać uznane za uzasadnione.
Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 373 w związku z art. 386
§ 2 k.p.c., gdyż stwierdzenie przez sąd drugiej instancji nieważności postępowania
przed sądem pierwszej instancji wchodzi w rachubę dopiero w razie skutecznego -
w sensie formalnym – wniesienia środka odwoławczego.
Zamierzonego skutku nie mógł wreszcie wywrzeć zarzut naruszenia art. 169
§ 1 k.p.c., skoro powódka przyznała, że nie złożyła wniosku o przywrócenie terminu
do wniesienia apelacji a wyraziła jedynie - błędne - zapatrywanie, że złożenie
w dniu 11 lipca 2013 r. apelacji podpisanej osobiście było równoznaczne
ze zgłoszeniem takiego wniosku.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 39814
w związku z
art. 3941
§ 3 k.p.c.