Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 108/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2014 r.,
sprawy S. B.
skazanego z art. 278 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 27 września 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30
stycznia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
S. B. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 stycznia
2013 r., za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na skutek apelacji wywiedzionej od tego
orzeczenia Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 27 września 2013 r., dokonał
częściowej zmiany tego wyroku w pozostałej zaś części utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego.
Od wyroku Sądu odwoławczego została złożona kasacja przez obrońcę
skazanego S. B., który zarzucił: (pkt 1) rażącą obrazę przepisów prawa
2
materialnego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 278 § 1 k.k. poprzez jego
nieprawidłową wykładnię w zakresie przyjęcia, iż wartość rzeczy stanowiącej
przedmiot zaboru przy przestępstwie kradzieży określa się tylko w odniesieniu do
ceny danej rzeczy, w sytuacji gdy cena nie zawsze wyraża rzeczywistą wartość
mienia, w szczególności kiedy pokrzywdzonym jest podmiot trudniący się
profesjonalnie sprzedażą oznaczonych co do gatunku rzeczy będących
przedmiotem zamachu, jako że na wartość skradzionego mienia nie może składać
się potencjalna utracona korzyść w postaci marży oraz obrazę przepisów prawa
procesowego (pkt 2), tj. art. 433 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k.
poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie kontroli odwoławczej w sytuacji braku
zapoznania się przez Sąd II instancji z całością zgromadzonych dowodów poprzez
odstąpienie od odtworzenia na rozprawie apelacyjnej zapisu z monitoringu
sklepowego , w sytuacji gdy niemożliwe jest – bez odtworzenia nagrań –
prawidłowe rozważenie zarzutów obrony co do formy sprawstwa oskarżonego B., a
w konsekwencji wyciągania wniosków co do prawidłowości przeprowadzonej przez
Sąd I instancji oceny dowodów do jakiej odnosi się Sąd na str. 5-9 uzasadnienia
wyroku; (pkt 3) rażcą obrazę przepisów postępowania przez niewłaściwe
rozważenie zarzutów apelacyjnych a w konsekwencji dowolną kontrolę
odwoławczą , co miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 433 § 2 k.p.k.
w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. (a), art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art.
410 k.p.k. (b), art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. (c), art. 433 § 2 k.p.k. (d).
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania, a także wniósł o zwolnienie
skazanego z kosztów postępowania podnosząc trudną sytuacje materialna i
rodzinna skazanego.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym dlatego podlegała
oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zacząć należy od omówienia wywiedzionego w pkt 1 kasacji zarzutu
dotyczącego obrazy prawa materialnego, tj. art. 278 § 1 k.k. Przypomnieć należy,
3
że skuteczność i zasadność tak sformułowanego zarzutu zależy m. in. od
niekwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd. Skoro zaś obrońca
podważa, że w przedmiotowej sprawie niewłaściwie określono wartość
skradzionego mienia albowiem na tę wartość nie może składać się potencjalna,
utracona przez pokrzywdzonego korzyść w postaci marży, to tym samym dowodzi,
że nie zgadza się z przyjętymi ustaleniami faktycznymi. To zaś czyni jego zarzut
obrazy prawa materialnego nieprawidłowo sformułowanym i przez to
bezskutecznym.
Weryfikacja pozostałych zarzutów, wywiedzionych jako obraza prawa
procesowego, których naruszenia miał dopuścić się Sąd II instancji, dowiodła ich
nietrafności jako, że w polemiczny, nie poparty rzeczową argumentacją sposób
godzą w ustalenia faktyczne. Tego typu zabiegi, zmierzające w rzeczy samej do
obejścia ograniczeń wynikających z art. 523 § 1 k.p.k., były już wielokrotnie
krytykowane i negowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Przypomnieć jeszcze
raz skarżącemu trzeba, że postępowanie kasacyjne nie służy przeprowadzeniu
ponownej „dublującej” kontroli orzeczenia pierwszoinstancyjnego. Tym bardziej, iż
jak wynika z apelacji tożsame zarzuty były już przedmiotem kontroli i oceny przez
Sąd odwoławczy. Postępowanie odwoławcze przeprowadzone zostało poprawnie,
rzetelnie a z wyników inspekcji sporządzono właściwe i wystarczające uzasadnienie.
Myli się skarżący twierdząc, że Sąd II instancji nie rozpoznał wniosków i zarzutów
apelacyjnych. Do wysuwania takich twierdzeń nie może prowadzić li tylko
wewnętrzne przekonanie skarżącego co do odmiennej oceny poszczególnych
dowodów.
Odnosząc się do zarzutu 2 kasacji, w którym obrońca zarzuca Sądowi II
instancji odstąpienie od odtworzenia nagrania monitoringu sklepowego w celu
pełnego zgłębienia istoty zarzutu apelacyjnego, dotyczącego przyjętej formy
sprawstwa oskarżonego wskazać należy, iż zarzut ten nie zasługuje na
uwzględnienie. Sąd odwoławczy w żadnym razie nie był zobligowany – jak dowodzi
skarżący - do odtworzenia na rozprawie nagrań z monitoringu. Sąd dysponował
wystarczającym materiałem pozwalającym na poprawną weryfikację zarzutów
obrońcy. Wymienione nagrania zostały odtworzone przez Sąd I instancji (protokół
posiedzenia z dnia 24 stycznia 2013 r., k. 645 i n.) i poprawnie ocenione (k. 688 i
4
n.). Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że oskarżony ten dział jako współsprawca
kradzieży ze sklepu B. przy ul. D. Wątpliwości obrońcy w omawianym zakresie nie
podzielił także Sąd II instancji, który na str. 9 uzasadnienia odniósł się do
zachowania tego oskarżonego także w aspekcie utrwalonego zapisu z monitoringu.
Zdaniem Sądu: analiza tego dowodu dokonana przy uwzględnieniu wytycznych z
art. 7 k.p.k. nie pozwala wręcz na przyjęcie, że oskarżony S. B. nie współdziała
wówczas z pozostałymi sprawcami. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Okręgowy
nie dopuścił się zarzucanego błędu.
Kolejny zarzut obrońcy dotyczy doręczenia mu niekompletnego uzasadnienia
wyroku. Bezspornym w tym zakresie pozostaje błąd – uchybienie sekretariatu, który
winien doręczyć obrońcy kompletny odpis uzasadnienia wyroku. Nie mniej, nie jest
to uchybienie – jak pragnie dowieść skarżący – rangi procesowej skutkujące
koniecznością uchylenia orzeczenia. Prawidłowo Sąd Okręgowy na str. 11
uzasadnienia odniósł się do zagadnienia uznając, iż obrońca – pomimo
niedostarczenia mu kompletnego uzasadnienia wyroku – miał pełną możliwość
zapoznania się z jego treścią i w żadnym razie nie wpłynęło to w sposób ujemny na
podejmowane czynności obrończe. Sąd Najwyższy w pełni podziela stanowisko i
argumentację Sądu II instancji.
Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut obrońcy i przytoczona na jego
poparcie argumentacja dotycząca wykazania de facto uchybień Sądu I instancji
poprzez błędne ustalenie ilości oraz wartość skradzionych artykułów. Jak słusznie
zauważył Sąd odwoławczy nieporozumieniem jest zarzut pominięcia dowodu z
zeznań świadków […] w zakresie odnoszącym się do ilości i wartości skradzionych
towarów. Jak wskazał i podkreślił Sąd Okręgowy oszacowanie wartości tychże
towarów odbyło się ostatecznie (choć pierwotnie istotnie były to wyliczenia
szacunkowe) na podstawie zsumowania wartości konkretnych artykułów
spożywczych, które zostały najpierw skradzione następnie porzucone przez
sprawców w torbach izolacyjnych. Ustalona wartość obejmuje wszystkie
odnalezione towary i nie nosi cech błędu matematycznego. Zawarta na str. 10 i n.
argumentacja Sądu II instancji jest przekonywająca i prawidłowa. W sposób nie
budzący najmniejszych wątpliwości Sąd ten rozważył także zarzut naruszenia
przepisów art. 4 k.p.k. i art. 170 k.p.k. – obecnie wywiedziony jako obraza art. 433 §
5
2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. W przedmiotowej sprawie nie było potrzeby
ustalania cen hurtowych zakupu skradzionych towarów ze sklepu B. Jak słusznie
podniósł Sąd Okręgowy, w przypadku zaboru chodzi nie o szkodę lecz o wartość
rzeczy, a tę najlepiej odzwierciedla wartość rynkowa, a taką jest cena sklepowa.
Nietrafny okazał się także zarzut dotyczący niewłaściwego rozpoznania
przez Sąd odwoławczy zarzutu apelacyjnego dotyczącego naruszenia art. 278 § 3
k.k. Należy podzielić wywody Sądu II instancji zawarte na str. 11 uzasadnienia o
braku podstaw do zakwalifikowania czynu oskarżonego S. B. jako wypadku
mniejszej wagi. Sąd Najwyższy podziela tą argumentację w całej rozciągłości bez
konieczności ponownego jej przywoływania.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia.